เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 88 ความเกลียดชังไม่ได้จางหายไปตามกาลเวลา
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 88 ความเกลียดชังไม่ได้จางหายไปตามกาลเวลา
มาร์คสงบลงอย่างไม่คาดคิด แต่แจ็คสันกลับลุกลี้ลุกลนแทน เขาดึงทิฟฟานี่ไป “คุณหุบปากซะดีกว่านะสาวน้อย สิ่งนี้ไม่เกี่ยวกับคุณเลย ไปกันเถอะ!”
ไม่ว่าทิฟฟานี่จะดิ้นแค่ไหนแจ็คสันก็ยังลากเธอไปด้วยการบังคับ การชดใช้สำหรับการทำเช่นนี้คือการถูกกัดที่ข้อมืออย่างแรงจนเลือดไหล
เขาทั้งโกรธและขบขันในเวลาเดียวกัน “คุณเป็นอะไร? เป็นลูกหมาเหรอ?”
ทิฟฟานี่จ้องมองเขา “ฉันไม่ใช่ลูกหมา แต่ฉันไม่รังเกียจที่จะเป็นมัน ทุกครั้งที่เห็นคุณ คุณเป็นไอ้ห่วยเหมือนกับมาร์ค เทรมอนต์!”
แจ็คสันรู้สึกผิด แต่ก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ “เอาล่ะ ได้เลย คุณสามารถคิดอย่างไรก็ได้ตราบเท่าที่มันทำให้คุณมีความสุข”
แอเรียนไม่แสดงความไม่พอใจหรือโกรธต่อมาร์คและคว้าแขนของเขาไว้แนบตัวเธอเอง “ฉันอยากกลับบ้านตอนนี้ เราควรออกไปด้วยกันไหม? หรือฉันอาจจะไปก่อนแล้วคุณอยู่ที่นี่กับแอรี่?”
มาร์คมองเข้าไปในดวงตาของเธอ เป็นครั้งแรกที่เขาไม่สามารถอ่านอารมณ์ของเธอได้ “ไปกันเถอะ”
แอเรียนเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขาทันทีที่พวกเขากลับเข้าไปในรถ การแสดงออกบนใบหน้าของเธอเย็นชาพอ ๆ กับเขา ไบรอัน เพียซ มองไปที่ภูเขาน้ำแข็งทั้งสองซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังจากกระจกมองหลังและตัวสั่นอย่างหวาดกลัว “ นายท่าน… นายหญิง… พวกเราจะกลับกันไหมครับ”
แอเรียนไม่ได้พูดและมาร์คเพียงแค่ตอบกลับอย่างถ่อมตัว
ไม่มีใครพูดในรถ เมื่อพวกเขากลับมาที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ แอเรียนก็อาบน้ำและเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะและชุดนอนสบาย ๆ ก่อนที่จะดำดิ่งอยู่ในสตูดิโอของเธอ เธอล็อกประตูไว้ข้างหลังและปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างอิสระในที่สุด
ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าความเกลียดชังอาจจางหายไปตามกาลเวลา แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันจะรุนแรงขึ้นตามกาลเวลาเท่านั้น มาร์ค เทรมอนต์ ไม่เคยละทิ้งความเกลียดชังของเขาที่มีต่อเธอและความเกลียดชังที่เธอมีต่อเขากำลังเดือดพล่านขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เธอไม่สามารถสงบเงียบด้วยการระมัดระวังรอบตัวเขา เธอไม่ควรหลงระเริงกับความหลงผิดตั้งแต่แรก!
รถของมาร์คออกจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ ในคืนนั้น
แมรี่เคาะประตูสตูดิโอ “แอริ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว นายท่านไปทำธุระแล้ว เขาอาจจะกลับมาหลังจากนั้นไม่กี่วันเท่านั้น”
แอเรียนวางพู่กันลงเมื่อได้ยินว่ามาร์คไม่อยู่ เธอลุกขึ้นและลงไปชั้นล่าง
แมรี่เห็นดวงตาที่ค่อนข้างแดงและบวมของเธอและแสดงถึงความกังวล “แอริ เกิดอะไรขึ้น?”
แอเรียนเพียงแค่ยักไหล่ “ไม่มีอะไรค่ะ เหนื่อยนิดหน่อยจากการวาดภาพมานาน”
แมรี่ไม่ได้คิดมากเกินไปและตักอาหารขนาดใหญ่ลงในชามของเธอ “เธอยังผอมเกินไป เธอต้องการสารอาหารมากขึ้น ดูสิ ฉันให้ครัวทำซุปให้กับเธอคืนนี้ มันดีต่อสุขภาพของเธอ ดังนั้นเธอควรดื่มให้มากขึ้นด้วยนะ”
แอเรียนจ้องไปที่ชามซุปสีขาวและรู้สึกไม่อยากดื่ม ตอนนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอยิ้มให้แมรี่และแก้ตัวที่จะรับสาย
เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นแมรี่กลับไปทำงานในครัว ซุปมีกลิ่นแรงที่เธอไม่ได้คิด แต่เธอไม่อยากทำให้แมรี่เสียใจและทำได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงจากมัน
อีกด้านหนึ่งของสายคือเสียงสะอื้นของทิฟฟานี่ “แอริ… เธอออกมากับฉันได้ไหม? ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจมาก…”
ทิฟฟานี่ซ่อนปัญหาเป็นความลับโดยตลอด การที่เธอโทรหาแอเรียนด้วยอารมณ์ไม่ดีนั้นหมายความว่าจะต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น เธออดกังวลไม่ได้ “เกิดอะไร ทิฟฟ์?”
ทิฟฟานี่เงียบไปพักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้บอกเหตุผลกับเธอ “ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้จริง ๆ เธอไม่ถามฉันได้ไหม ไม่เป็นไร ถ้าเธอออกมาไม่ได้…”
“เธออยู่ที่ไหน? ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้” แอเรียนตอบทันที
