เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 89 กลางดึกที่บาร์แห่งหนึ่ง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 89 กลางดึกที่บาร์แห่งหนึ่ง
ทิฟฟานี่ให้ที่อยู่กับแอเรียนแล้วเธอก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชั้นบน เมื่อเธอกำลังจะออกไปพ่อบ้านเฮนรี่ก็ยืนขวางทางเธอ “นายหญิง นายท่านได้กำชับว่าอย่าไปไหนจนกว่าเขาจะกลับมา”
แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอและจับพื้นไว้อย่างดื้อรั้น เธอเป็นภรรยาของมาร์ค เทรมอนต์ ไม่ใช่นกขมิ้นที่อยู่ในกรง เธอมีสิทธิ์ที่จะไปพบใครก็ได้ที่เธอพอใจ จะไม่มีใครปฏิเสธอิสระของเธอ!
“ลุงเฮนรี่ หนูจะออกไปพบเพื่อนผู้หญิงเท่านั้น หนูจะกลับมาให้เร็ว ไม่ต้องบอกมาร์คนะคะ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ หนูก็จะรับผลที่ตามมาด้วยตัวเอง” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
ลุงเฮนรี่ลังเลเล็กน้อย เขาเฝ้าดูแลแอเรียนและมาร์คมาตั้งแต่พวกเขายังเป็นเด็ก บางครั้งมันก็ดีกว่าที่เขาจะเข้มงวดกับเธอน้อยลง “ถ้าอย่างนั้น… กลับมาให้เร็วที่สุดนะครับ นายท่านอาจจะโทรมาเพื่อตรวจสอบในภายหลังและผมจะตกที่นั่งลำบาก”
แอเรียนรู้สึกกระปรี้กระเปร่าเล็กน้อย “ขอบคุณค่ะ ลุงเฮนรี่…”
พ่อบ้านเฮนรีรับใช้ครอบครัวเทรมอนต์มาตลอดชีวิต โดยปกติแล้วเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะขัดกับความต้องการของมาร์ค เทรมอนต์ ตอนนี้เขาเต็มใจที่จะช่วยเธอแอเรียน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีกนอกจากคำขอบคุณ
เมื่อเธอไปถึงที่อยู่ที่ทิฟฟานี่ให้มาเธอก็พบว่ามันคือบาร์ เธอไม่เคยชอบสถานที่แบบนี้ เสียงเพลงที่ดังทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจและเธอไม่กล้ามองไปที่ร่างที่แกว่งไปมาบนฟลอร์เต้นรำโดยตรง ทุกอย่างที่นี่ดูจะมากไปสำหรับเธอ
ในบาร์มืดมากเธอไม่พบทิฟฟานี่และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโทรหาเธอทางโทรศัพท์ เธอต้องใช้เวลาสองสามครั้งก่อนที่จะรับสายในที่สุด “ฉันอยู่ที่บูธหมายเลขสิบสอง…”
ทิฟฟาเหมือนจะเมา
แอเรียน วินน์ รีบไปที่บูธและพบว่าทิฟฟานี่นั่งอยู่คนเดียวดูเหมือนยุ่งกับขวดไวน์ในมือ
เธอกระชากขวดออกไป ทิฟฟ์ ทำไมเธอถึงดื่มแบบนี้? บอกฉันมาไม่ว่าเรื่องอะไร เธอจะเป็นคนที่จะต้องทนทุกข์ทรมานหากเธอทำลายร่างกายของเธอเอง!”
ทิฟฟานี่มองเธอด้วยแววตาราวกับแก้วและยิ้มอย่างโง่เขลา “เธอพูดเหมือนพ่อของฉันจริง ๆ เธอดูไม่เหมือนหญิงสาวในวัยยี่สิบของเธอ… เธอดูเหมือน… แม่จริง ๆ …”
แอเรียนทนไม่ได้จริง ๆ ที่เห็นความโง่เขลาของทิฟฟานี่ “หยุดดื่มได้แล้ว ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”
ทิฟฟานี่เปิดขวดไวน์อีกขวด “อย่าพยายามหยุดฉัน ให้ฉันดื่มเถอะ มันยากเกินไปที่จะใช้ชีวิตต่อไป… ฉันกำลังจะสูญเสียมันทั้งหมด…”
เสียมันทั้งหมด? แอเรียนไม่ค่อยเข้าใจเธอหมายถึงอะไร “‘สูญเสียมันทั้งหมด’ หมายความว่าอย่างไร? เธอทะเลาะกับเอธานอีกแล้วเหรอ?”
ทิฟฟานี่ปิดปากของเธอ “อ๊ะ… ฉันพูดไปโดยไม่ทันคิด ไม่เป็นไร… ฉันสบายดี…”
ไม่ว่าแอเรียนจะโน้มน้าวเธออย่างหนักแค่ไหน ทิฟฟานี่ก็ยังคงทำต่อไปจนกว่าเธอจะดื่มไวน์หยดสุดท้ายที่เธอสั่งจนหมด จากนั้นเธอก็กลายเป็นคนขี้เมาและเอาแต่พึมพำกับตัวเอง
แอเรียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกจากสถานที่โดยมีทิฟฟานี่อยู่ข้างหลัง ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้วและดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถรักษาสัญญาที่จะกลับบ้านก่อนเวลาได้
“แอริ… เราพบคนที่ขโมยวัสดุเครื่องประดับ เขาตายไปแล้วแม้ว่า… เครื่องประดับจะหายไปแล้ว… มันจบลงแล้วสำหรับครอบครัวของฉัน… พ่อของฉันเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลทันที… หนี้จะไม่มีวันได้รับการชำระเลยในชีวิตนี้”
แอเรียนหยุดฝีเท้าของเธอขณะที่น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของเธอ “ไม่เป็นไรนะทิฟฟ์… ฉันจะคุยกับมาร์ค ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย…”
จู่ ๆ ทิฟฟานี่ก็ตื่นขึ้นมา “ฉันไม่อยากให้เธอคุยกับเขา! ไม่… อย่าขอร้องเขา! ฉันไม่ใช่คนที่ทรยศเพื่อนของตัวเอง! ทำไมเธอถึงต้องขอร้องเขาในเมื่อเขาปฏิบัติกับเธอแบบนั้น? ฉันไม่อยากให้เธอก้มหัวให้เขาแม้ว่าฉันจะตายไปแล้วก็ตาม!”
แอเรียนคล้อยเธอเพราะกลัวว่าเธอจะทำอะไรบ้า ๆ ในความเมา “เอาล่ะ ฉันจะไม่คุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ กลับบ้านกันเถอะ”
ตอนที่เธอส่งทิฟฟานี่กลับบ้านก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน เธอกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนนต์ อย่างหมดแรงและสังเกตว่าบ้านสว่างไสวจากประตูรั้ว มาร์ค เทรมอนต์ กลับมาแล้ว …
