เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1005 โลหิตไหลรินราวสายน้ำ

โหลวซานกวนและพรรคพวกรีบเข้ามาจับตัวหลินเป่ยเฉินทันที

“คุณชายหลิน ได้โปรดใจเย็นก่อน”

จั่วเซียงพยายามปลอบใจ

“ข้าเย็นไม่ไหวแล้ว”

หลินเป่ยเฉินอยู่ในอาการคุ้มคลั่งโดยสมบูรณ์

องค์จักรพรรดิตกตะลึง ก่อนจะคิดอะไรได้บางอย่าง จึงถามว่า “หรือว่าฮันปู้ฟู่ผู้นั้นคือสหายของเจ้า?”

หลินเป่ยเฉินแผดเสียงคำรามว่า “เขาเป็นสหายรักของข้า เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของข้า…”

“ช่างน่าเศร้า”

องค์จักรพรรดิถอนหายใจและกล่าวต่อ “ข้าเองก็ได้ยินชื่อของเด็กหนุ่มผู้นี้มาไม่น้อย เขาคือหนึ่งในนักรบคนสำคัญของจักรวรรดิ หากจักรวรรดิเป่ยไห่ได้รับการทวงคืนกลับมาเมื่อใด ข้าจะอวยยศให้เขาเป็นกรณีพิเศษ…”

พระองค์ท่านถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “ความจริงเจ้ากับข้าก็หัวอกเดียวกัน ข้าเองก็สูญเสียบุตรชายไปจำนวนไม่น้อย…”

“ไม่เห็นเหมือนกันสักหน่อย”

หลินเป่ยเฉินพูดด้วยความโกรธแค้น “ท่านสูญเสียเพียงบุตรชายไม่กี่คน ส่วนข้าสูญเสียเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของข้าไปเชียวนะ”

องค์จักรพรรดิก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

ในใจนึกสงสัยกับคำพูดของหลินเป่ยเฉิน

เขากำลังจะบอกว่าองค์ชายทั้งหลายนั้น ชีวิตหาได้มีค่าเท่ากับฮันปู้ฟู่เพียงหนึ่งเดียวใช่หรือไม่?

ไม่น่าใช่การเปรียบเทียบที่ถูกต้องกระมัง?

แต่เมื่อทุกคนช่วยกันปลอบโยน ในที่สุด หลินเป่ยเฉินก็ยอมเก็บกระบี่คืนฝัก

“ข้าจะไปนครหลวง”

เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พวกเราไปกันเถอะ”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

บัดนี้ กลายเป็นองค์จักรพรรดิที่ต้องพูดเตือนสติหลินเป่ยเฉินว่า “เจ้าจะทำอะไรวู่วามไม่ได้เด็ดขาด ตระกูลเว่ยกำลังเรืองอำนาจ…”

ตระกูลเว่ยขยายอำนาจไปทั่วมณฑลใหญ่ ขุนนางจำนวนมากตกอยู่ภายใต้การบงการของพวกมัน ตระกูลเว่ยมีกองกำลังมหาศาลอยู่ในมือ พวกเขาจึงไม่สมควรไปมีเรื่องเผชิญหน้าในขณะนี้มากที่สุด

“ข้าไม่สนใจ”

หลินเป่ยเฉินพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น “ข้าจะไปที่นครหลวง”

ทุกคนรู้ดีว่าเด็กหนุ่มตั้งใจจะไปแก้แค้นให้แก่ฮันปู้ฟู่

บัดนี้ หลินเป่ยเฉินกำลังรู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง

เขาสัญญากับมารดาและน้องสาวของฮันปู้ฟู่เอาไว้ว่า จะคอยดูแลและปกป้องบุตรชายและพี่ชายของพวกนางให้อยู่รอดปลอดภัย

แต่ตอนนี้เล่า?

เขาจะมีหน้ากลับไปเจอน้องสาวของฮันปู้ฟู่ในนครเจาฮุยอีกครั้งได้อย่างไร?

คุณชายหลินทนแบกรับความสูญเสียครั้งนี้ไม่ได้

เขาไม่มีหน้ากลับไปเจอมารดาของฮันปู้ฟู่อีกแล้ว

“ทุกคนฟังคำสั่งข้าให้ดี เฉียนเหมย เฉียนเจินและหวังจง พวกเจ้าพานายทหารเกราะเงินคุ้มครององค์จักรพรรดิกลับสู่นครเจาฮุยอย่างปลอดภัย ส่วนเซียวปิงและอากวง ติดตามข้าไปที่นครหลวง”

น้ำเสียงของเด็กหนุ่มยังคงหนักแน่นขณะกล่าวว่า “ทุกท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้ายังไม่ได้คิดไปหาที่ตาย ข้าจะไม่ทำเรื่องที่เสี่ยงอันตรายเด็ดขาด ข้าจะแอบลักลอบเข้าไปที่นครหลวง บางทีอาจจะช่วยเหลือพี่น้องของเรากลับออกมาได้จำนวนหนึ่ง และนี่จะเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับการแก้แค้นของพวกเรา”

เมื่อสัมผัสได้ถึงจิตใจอันมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวของหลินเป่ยเฉิน องค์จักรพรรดิก็ทราบดีว่าคงไม่มีประโยชน์ที่จะห้ามปรามอีกแล้ว

ดังนั้น เมื่อตกลงรายละเอียดกันเรียบร้อย พวกเขาจึงแยกย้ายกันเดินทาง

“นายท่าน ข้าน้อยอยากอยู่กับนายท่าน”

เฉียนเหมยวิ่งเข้ามาดึงแขนเสื้อหลินเป่ยเฉิน น้ำตาไหลพราก “ให้ข้าน้อยติดตามไปด้วยได้หรือไม่?”

เพี๊ยะ!

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นดีดหน้าผากสาวรับใช้ประจำตัวอย่างแรง

เมื่อเห็นเช่นนั้น ทุกคนที่เฝ้ามองอยู่ต่างก็ตกตะลึงไปตาม ๆ กัน

กับเด็กสาวที่มีหน้าตางดงามเช่นนั้น เขาสามารถทำรุนแรงเช่นนี้ได้อย่างไร?

หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่น หลินเป่ยเฉินคงลงไปนอนจมอยู่ในกองบาทาเรียบร้อยแล้ว

“เจ้าคิดจะใช้ข้าเป็นข้ออ้างใช่หรือไม่?”

หลินเป่ยเฉินพูดด้วยความฉุนเฉียว “เจ้าอยากจะติดตามข้าไปที่นครหลวงเพื่อหาโอกาสฆ่าคนต่างหาก”

เฉียนเหมยหัวเราะแหะ ๆ ออกมาทันที

สาวรับใช้รีบถอยกลับไป ทำปากยื่น ก้มหน้ามองพื้นดินอย่างรู้สึกผิด

“เอาเถอะ ข้าไม่ว่าอะไรเจ้าหรอก กลับไปฝึกวิชาในนครเจาฮุยให้ดีก็แล้วกัน รอจนกระทั่งองค์จักรพรรดิสามารถรวบรวมกำลังพลได้เมื่อไหร่ ข้าจะอนุญาตให้เจ้านำกองทัพนายทหารคนงานขุดเหมือง บุกลงสู่สนามรบด้วยตนเอง”

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นดีดหน้าผากเด็กสาวอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง

“จริงหรือเจ้าคะ?”

ดวงตาของเฉียนเหมยเป็นประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวบนฟากฟ้า

“เฮอะ”

หลินเป่ยเฉินแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ “หากเจ้าไม่เชื่อข้าก็ไม่เป็นไร”

“ข้าน้อยเชื่อนายท่าน ข้าน้อยเชื่อนายท่านเสมอมา”

เฉียนเหมยเสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นเด็กน้อยอีกครั้ง

หลินเป่ยเฉินพยักหน้าและหยุดพูดจาไร้สาระ เขาดาวน์โหลดกระบี่เล่มใหญ่ออกมาจากแอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์ เมื่อเดินขึ้นไปยืนอยู่บนกระบี่ ก็ดึงตัวเซียวปิงกับอากวงขึ้นไปยืนอยู่ด้วย เรียบร้อยดีแล้วจึงได้เหินฟ้ามุ่งหน้าไปทางนครหลวง

องค์จักรพรรดิเฝ้ามองพวกเด็กหนุ่มบินจากไป จิตใจของพระองค์ท่านก็ทรงหนักแน่นมากขึ้นแล้ว

“ครั้งนี้ ข้าจะต้องนำทัพไปขยี้พวกตระกูลเว่ยด้วยตนเอง เราจะถอนรากถอนโคนพวกกบฏขายชาติ และแก้แค้นให้แก่ผู้เสียชีวิตอย่างสาสม”

องค์จักรพรรดิชักกระบี่ออกมาสาบานต่อสวรรค์

…

นครหลวง

ในอากาศยังเต็มไปด้วยหมอกควัน

ยังคงมีการต่อสู้เกิดขึ้นเป็นระยะ แม้ว่าจะเปลี่ยนผู้ปกครองแล้วก็ตาม

เมื่อตระกูลเว่ยสามารถยึดครองนครหลวงได้สำเร็จ พวกเขาก็แต่งตั้งตนเองเป็นราชวงศ์ใหม่ทันที

มีการประกาศแจ้งเตือนไปทั่วนครหลวง

แต่การต่อต้านไม่เคยหยุดลง

กลุ่มคนที่มาจากขบวนการใต้ดินปรากฏตัวขึ้นราวกับดอกเห็ด พวกเขาแข็งแกร่งดั่งหินผา เพียงไม่กี่วัน ขบวนการใต้ดินก็มีสมาชิกหลายพันคน

ตลอดหลายวันที่ผ่านมา แม้ตระกูลเว่ยจะไล่สังหารกลุ่มกบฏและตัดศีรษะผู้ต่อต้านมาแขวนประจานอยู่หน้าสำนักมือปราบ แต่ถึงกระนั้น ก็ยังคงมีการลอบจู่โจมและลอบสังหารคนของตระกูลเว่ยอยู่เนือง ๆ และเหตุการณ์เหล่านี้เอง ก็ทำให้ตระกูลเว่ยตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง

สิ่งที่พวกเขาหวาดกลัวมากที่สุดก็คือเกิดการลุกฮือขึ้นทั่วนครหลวง

เพราะฉะนั้น ผู้ใดที่สามารถฆ่าได้ ผู้นั้นย่อมไม่รอดชีวิต

บัดนี้ โลหิตจึงไหลรินทั่วนครหลวงราวสายน้ำ

นักรบเกราะเพลิงออกไล่ล่าสังหารผู้คนไปทั่วเมือง

ไม่ว่าพวกเขาปรากฏตัวขึ้นที่ไหน ที่นั่นก็จะต้องมีคนตาย

บนท้องถนน ยังคงได้ยินเสียงการไล่ล่าฆ่าฟันอยู่เสมอ

“อย่าหนีนะ”

“หยุดนะ ไม่งั้นพวกเจ้าตายแน่”

ฟิ้ว!

ลูกธนูถูกยิงออกมา

“อ๊าก ข้าคงไม่รอดแล้ว”

กลุ่มเด็กหนุ่มที่ลักลอบมาฉีกป้ายประกาศจากทางการถูกนายทหารเกราะแดงพบเข้าโดยบังเอิญ หลังผ่านการวิ่งไล่ล่ามาหลายถนน สุดท้ายพวกเขาก็ถูกยิงด้วยลูกธนูตายอย่างอำมหิต

“คนเหล่านี้มาจากสมาคมศิษย์สำนักศึกษาประจำนครหลวง”

ผู้นำกลุ่มผู้ไล่ล่าตรวจค้นซากศพของเด็กหนุ่มเหล่านั้นอย่างระมัดระวัง ก่อนกล่าวต่อ “พวกเราบุกไปที่สมาคมแห่งนั้นกันเลยดีกว่า ครั้งนี้แหละ พวกมันจะไม่สามารถกระทำการเหิมเกริมเช่นนี้ได้อีก”

“แต่ที่นั่นมีอาจารย์เยวียนเหวินจวิ้นคอยดูแลอยู่ เขาได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในสิบยอดสุภาพบุรุษประจำนครหลวง มีแต่ผู้คนรักใคร่… แม้แต่ท่านอ๋องก็ดูจะให้ความเกรงใจอยู่ไม่น้อย หากเราทำอะไรรุนแรงกับเยวียนเหวินจวิ้น อาจเกิดปัญหาภายหลังก็เป็นได้…”

“เฮอะ เจ้าจะกลัวอะไร? ที่ท่านอ๋องกับฝ่าบาททรงเห็นแก่หน้ามัน ก็เพราะอยากจะใช้เป็นเครื่องมือเรียกคะแนนนิยมจากพวกที่สนับสนุนราชวงศ์เก่าต่างหาก แต่ในเมื่อชายผู้นี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง คิดก่อกวนพวกเราไม่เลิกรา ฝ่าบาทก็คงไม่เอาไว้อย่างแน่นอน…”

“ถูกต้อง พวกเราจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย แล้วค่อยเขียนรายงานทีหลังก็ยังไม่สาย”

ผ่านไปเพียงหนึ่งก้านธูป

บรรดานายทหารเกราะเพลิงก็บุกโจมตีสมาคมศิษย์สำนักศึกษาระดับสูงประจำนครหลวง

อาจารย์เยวียนเหวินจวิ้นถูกสังหารกลางสมาคม เช่นเดียวกับลูกศิษย์ของเขาอีกนับร้อยคน พวกเขาถูกตัดศีรษะนำมาเสียบประจานอยู่หน้าตึกที่ทำการสมาคม ซากศพกองเป็นภูเขาเลากา…

ส่วนศิษย์สำนักศึกษานับพันคนถูกจับกุมและส่งตัวไปขังคุก

บุตรชายของเยวียนเหวินจวิ้นอย่างเยวียนหนงและตู้กู่อู๋อิงผู้เป็นภรรยาต้องต่อสู้อย่างหนักจึงจะหลบหนีออกมาจากตึกที่ทำการได้สำเร็จ และบัดนี้ ก็ยังคงถูกตามล่าอยู่ในนครหลวงต่อไป