เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1373 การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ 2

ตอนที่ 1,373 การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ 2

ครืน!

ในที่สุด รูปปั้นของท่านมหาเทพก็พังถล่มลงไปโดยสมบูรณ์

“เฮ้อ ช่างร้ายกาจจริง ๆ”

หลินเป่ยเฉินชี้มือไปยังกองเศษหินซึ่งเป็นอดีตรูปปั้นของท่านมหาเทพและกล่าวต่อ “ถือว่าเจ้ามีเจตนาแอบแฝงชัดเจน”

“หยุดพูดจาเหลวไหลสักที!”

พานตั่วชิงโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย

ทันใดนั้น ตัวคนก็แปรเปลี่ยนเป็นลำแสงมาปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าหลินเป่ยเฉินในเวลาเพียงพริบตาเดียว กำปั้นถูกซัดออกมาอีกครั้ง

คราวนี้ หลินเป่ยเฉินสามารถคำนวณความเร็วหมัดของอีกฝ่ายได้อย่างแน่ชัด และเขาก็ตระหนักว่าพานตั่วชิงมีความแข็งแกร่งทางกายภาพมากกว่าเดิมหลายสิบเท่า

เห็นได้ชัดว่าหมอนี่เตรียมตัวมาดีไม่ใช่น้อย

แต่แล้วไงล่ะ?

คนโง่ต่อให้อ่านหนังสือสูงเท่าภูเขา ก็ใช่ว่าจะฉลาดขึ้นชั่วข้ามคืนสักหน่อย

“เจ้าคงติดใจรสชาติหมัดทมิฬของข้าแล้วกระมัง?”

บนกำปั้นของหลินเป่ยเฉินปรากฏลำแสงสีทองเคลือบฉาย

หลังจากนั้น ถุงมือเทวฤทธิ์ก็ปรากฏขึ้น

หลินเป่ยเฉินยกมือกระแทกหมัดต่อยออกไป

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

เงากำปั้นสีทองพุ่งออกมาจากหมัดของหลินเป่ยเฉิน แสงสว่างเป็นประกายเจิดจ้า รอบบริเวณไม่ต่างจากมีผู้คนยิงดอกไม้ไฟ

สะเก็ดไฟทองคำพร่างพรมลงมาบนสะพานหินโบราณ

สะพานหินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

น้ำแข็งแตกกะเทาะหลุดร่อน

ต้นไม้และเถาวัลย์ไม้เลื้อยที่ขึ้นอยู่บนสะพานแตกกระจายกลายเป็นผุยผง

“ฮ่า ๆๆ ถุงมือเทวฤทธิ์อย่างนั้นหรือ?”

พานตั่วชิงระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความคลุ้มคลั่ง ไม่แสดงท่าทีตื่นตระหนกแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำ ยังถลันเข้ามาเผชิญหน้าหลินเป่ยเฉินในระยะประชิดอย่างไม่กลัวเกรง

ตลอดร่างกายของพานตั่วชิงได้รับการคุ้มกันด้วยชุดเกราะมหาธาตุซึ่งเทพเจ้าพานเอินเป็นคนสร้างเองกับมือ และด้วยอานุภาพการป้องกันของชุดเกราะมหาธาตุ พานตั่วชิงจึงไม่ต้องเกรงกลัวการโจมตีทุกรูปแบบอีกแล้ว

เพราะฉะนั้น เขาจึงกล้าเข้ามาเผชิญหน้ากับเจี๋ยนเซียวเหยาในระยะประชิด

มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น พานตั่วชิงจึงจะสามารถล้างอายได้สำเร็จ

มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น พานตั่วชิงจึงจะสามารถกอบกู้ศักดิ์ศรีของตนเองกลับคืนมาได้จากความพ่ายแพ้ต่อเจี๋ยนเซียวเหยา

แต่หลินเป่ยเฉินก็ไม่ได้แสดงท่าทีวิตกกังวลเช่นกัน

เมื่อสวมใส่ถุงมือเทวฤทธิ์ พลังการโจมตีของเขาก็รุนแรงมากกว่าเดิมหลายเท่า

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

ในที่สุด ความเร็วในการออกหมัดของทั้งสองฝ่ายก็เชื่องช้าลง

เงาหมัดในอากาศจางหายไป

กำปั้นของทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างจัง

นี่ไม่ต่างจากมีผู้คนนำค้อนมาฟาดเข้าใส่กันด้วยความหนักหน่วง คลื่นแรงสั่นสะเทือนแผ่กระจายไปรอบบริเวณ มวลอากาศปั่นป่วนจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า…

การต่อสู้ยังดำเนินต่อไป

หลังจากนั้น ไม่มีผู้ใดทราบเลยว่าทั้งสองฝ่ายออกหมัดกันอีกกี่กระบวนท่า

แต่รัศมีรอบกายหลายสิบวา มวลอากาศเกิดความปั่นป่วนอย่างต่อเนื่อง สะพานหินเกิดรอยแตกร้าวไม่หยุดยั้ง…

สะพานหินกำลังจะพังถล่มลงไปอีกครั้ง

ภาพที่ปรากฏผ่านทางม่านพลังถ่ายทอดสดทำให้บรรดาผู้รับชมรู้สึกหนังหัวชายิบ

นี่คือความแข็งแกร่งที่น่าตกตะลึงมากเกินไป

การต่อสู้ระหว่างผู้เข้าแข่งขันทั้งสองไม่ได้ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์แม้แต่นิด พวกเขาอาศัยเพียงพละกำลังทางกายภาพล้วน ๆ แต่กลับมีความแข็งแกร่งมากยิ่งกว่าผู้ที่ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ในรอบที่แล้วมาหลายเท่า…

…

“คิดอยู่แล้วเชียวว่าการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศต้องดุเดือดมากแน่ ๆ แต่เราคิดไม่ถึงเลยว่าเพียงเริ่มต่อสู้กันไม่กี่กระบวนท่าก็จะดุเดือดกันถึงเพียงนี้แล้ว”

ในวิหารสาขาที่ 98 ของแดนตะวันตกเฉียงเหนือ นักบวชสาวเซียงเหยียนเฝ้ารับชมการถ่ายทอดสดด้วยสีหน้าลุ้นระทึก

และนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการต่อสู้เท่านั้น

สำหรับนักบวชสาวเซียงเหยียน นางรู้สึกว่านี่คือระดับความแข็งแกร่งที่ตนเองไม่มีวันก้าวไปถึง

…

“ดูเหมือนพวกเขาจะก้าวขึ้นไปอีกระดับชั้นแล้วสินะ… เหมียว”

นักฆ่าแมวเหมียวถอนหายใจออกมายาวแรง ก่อนจะโยนขนมแป้งทอดเข้าใส่ปากและครวญครางต่อว่า “โชคดีนะที่ข้ารีบถอนตัวออกมาเสียก่อน มิฉะนั้นแล้ว… ข้าคงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องฆ่าพวกเขาให้หมด… เหมียว ฮ่า ๆๆ”

…

“ไม่สิ พานตั่วชิงไม่สมควรมีร่างกายแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ นี่ไม่ใช่พลังที่เขาควรจะมี… แต่เขาผ่านม่านพลังการตรวจสอบเข้ามาได้อย่างไร?”

คฤหาสน์ตระกูลฮัน นักเวทสาวฮันลั่วเซวี่ยขมวดคิ้วหน้ายุ่ง สีหน้าวิตกกังวลและไม่พอใจ

ฮันฉวินกับอันต้าหวงผู้นั่งอยู่ด้านข้างหันมองหน้ากันด้วยความเงียบงัน

…

ส่วนทางด้านคฤหาสน์บนภูเขาเซียวฝู กลุ่มคุณชายผู้สูงศักดิ์ทั้งห้าอ้าปากค้าง ชิงเล่ยยกมือขึ้นมาทาบหน้าอกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ ส่วนฉู่เหินกับไต้จือฉุนก็มีสีหน้าเคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง

…

“ไม่มีทาง”

หลินเป่ยเฉินรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

บัดนี้ เขาระเบิดหมัดทมิฬออกไปหลายพันครั้ง

ระดับพลังทำลายล้างของเขาสมควรทำให้พานตั่วชิงตกตายไปแล้วหลายร้อยครั้ง

ตอนแรก หลินเป่ยเฉินนึกว่าคู่ต่อสู้ของตนเองอาศัยวัตถุวิเศษในการป้องกันตัว หรือมีเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์อะไรบางอย่างที่ทำให้ความแข็งแกร่งทางกายภาพเพิ่มมากขึ้น

แต่เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าพานตั่วชิงจะสามารถยืนหยัดได้นานขนาดนี้

ไม่มีท่าทีของความเหนื่อยล้า

หรือนี่จะเป็นพลังที่แท้จริงของพานตั่วชิง?

หลินเป่ยเฉินอดประหลาดใจไม่ได้

มีเคล็ดวิชาใดในดินแดนทวยเทพที่จะสามารถช่วยให้ผู้คนแข็งแกร่งขึ้นได้รวดเร็วเช่นนี้ด้วยหรือ?

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

หลินเป่ยเฉินยังคงต่อยหมัดออกไปอย่างดุดัน

แรงระเบิดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ในที่สุด สะพานหินโบราณก็ไม่สามารถทนทานต่อคลื่นแรงระเบิดได้อีกต่อไป รอยแตกร้าวบนสะพานขาดออกจากกัน สะพานหินพังถล่ม และต้องอาศัยการค้ำยันจากค่ายอาคมด้านล่างสะพานอีกครั้ง

แสงสีทองสาดประกายเจิดจ้า

หมวกเหล็กอมตะปรากฏขึ้นบนศีรษะของหลินเป่ยเฉิน

เมื่อสวมใส่ถุงมือเทวฤทธิ์และหมวกเหล็กอมตะ พละกำลังของหลินเป่ยเฉินจึงเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมอีกหลายสิบเท่า

“ลองชิมรสหมัดม้าบินของข้าดูหน่อยเป็นไร”

หลินเป่ยเฉินรวบรวมกำลังในร่างกาย ถ่ายทอดมวลพลังมาที่มือขวาของตนเองและเหวี่ยงหมัดกระแทกออกไปเต็มแรง

หมัดของเขาเปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งแหวกอากาศ

ตู้ม!

กำปั้นปะทะเป้าหมาย

เกิดแรงดีดสะท้อนตอบกลับมาอย่างน่ากลัว

สุดท้าย บุรุษหนุ่มทั้งสองคนต่างก็ลอยกระเด็นออกจากกันห่างไกลหลายสิบวา

ตึง!

เมื่อพานตั่วชิงทิ้งตัวกลับลงมายืนอยู่บนสะพานอีกครั้ง เท้าของเขาก็ประทับลงบนพื้นหินได้อย่างมั่นคงราวกับหอกทองคำที่ถูกปักลงสู่ดิน บุรุษหนุ่มฝืนตัวไม่ให้ตนเองเซถอยหลัง ทำให้เท้าของเขาจมหายลงไปใต้เนื้อหินของพื้นสะพาน

ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!

ด้านหลินเป่ยเฉินต้องเซถอยหลังไปหลายก้าวกว่าจะสามารถยืนหยัดได้อย่างมั่นคง

รอยเท้าของเขาปรากฏขึ้นบนพื้นสะพานอย่างชัดเจน

“เจ้ารู้สึกถึงพลังที่แท้จริงของข้าแล้วหรือยัง?”

พานตั่วชิงแสยะยิ้ม ลดมือลงช้า ๆ พลางพูดว่า “เจ้าถึงกับต้องใช้ถุงมือเทวฤทธิ์และหมวกเหล็กอมตะออกมาแล้ว แต่ข้ายังไม่ทันเอาจริงเลยด้วยซ้ำ… เห็นหรือยังว่าความแข็งแกร่งของพวกเรามันแตกต่างกันเพียงใด?”

หลินเป่ยเฉินก้มหน้ามองมือของตนเอง

ถุงมือยังคงอยู่ดี

แต่แขนเสื้อของเขาขาดวิ่น เปิดเผยให้เห็นถึงท่อนแขนที่มีเส้นเลือดปูดโปน ไม่ต่างจากฝูงตะขาบที่กำลังคลานไต่ยั้วเยี้ยะ…

หลินเป่ยเฉินรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ากระดูกแขนของตนเองแตกหัก

ร่างกายรู้สึกอ่อนล้า

แขนของเขาได้รับบาดเจ็บแล้ว!