เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1440 จุดอ่อนถึงตาย

ตอนที่ 1,440 จุดอ่อนถึงตาย

“เจ้าแข็งแกร่งมากกว่าสองคนนั้น”

เว่ยหมิงเฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย “ถือว่าไม่ได้ทำให้ข้าผิดหวัง… ฮ่า ๆๆ งั้นพวกเรามาลองดูกันเถอะ”

ขาดคำ

วูบ! วูบ! วูบ! วูบ!

สายโซ่อีกแปดเส้นพุ่งทะยานออกไปข้างหน้าราวกับพญามังกรโผบิน มวลอากาศปั่นป่วน เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น สายโซ่ทมิฬก็พุ่งเข้าไปถึงตรงหน้าหลินเป่ยเฉิน

แต่สีหน้าของเว่ยหมิงเฉินไม่ได้แสดงออกถึงความย่ามใจแม้แต่น้อย

เพราะในลมหายใจต่อมานั้นเอง ร่างของหลินเป่ยเฉินก็ลุกโชนด้วยเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์

เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถหลอมละลายสายโซ่ทมิฬได้อย่างไม่มีปัญหา เพียงไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น สายโซ่ทมิฬเหล่านั้นก็สูญสลายหายไปหมดสิ้น

วูบ!

ร่างของหลินเป่ยเฉินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

กระบวนท่ากระบี่ที่หก

เงากระบี่พุ่งออกมา

ในระยะประชิดตัว

กระบี่สีเงินแทงออกไป

เว่ยหมิงเฉินหมุนตัวตีลังกาลอยขึ้นไปด้านบน

และตอนนั้นเอง เว่ยหมิงเฉินก็มาปรากฏกายอยู่ด้านหลังหลินเป่ยเฉินและกระแทกกำปั้นใส่แผ่นหลังของเขาอย่างหนักหน่วง

นี่คือการเคลื่อนไหวที่ว่องไวราวกับภูตผี

ในเรื่องของความเร็ว เว่ยหมิงเฉินไม่เคยแพ้ผู้ใด

หลินเป่ยเฉินไม่ได้หันกลับไปมอง เขาตวัดส้นเท้าซ้ายของตนเองกลับไปทางด้านหลัง

พลั่ก!

พลั่ก!

เสียงการกระแทกเกิดขึ้นแทบจะพร้อมกัน

แล้วร่างของหลินเป่ยเฉินกับเว่ยหมิงเฉินก็กระเด็นออกมาห่างจากกันหลายวา

กระดูกสันหลังของหลินเป่ยเฉินถูกกำปั้นกระแทกจนแตกร้าว อวัยวะภายในได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง

ส่วนเว่ยหมิงเฉินก็ถูกส้นเท้าของหลินเป่ยเฉินกระแทกเข้าใส่หว่างขา กระดูกช่วงเอวแตกหักแทงทะลุผิวหนังออกมา…

บุรุษหนุ่มทั้งสองคนมองหน้ากัน อาการบาดเจ็บฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

หลินเป่ยเฉินสามารถขับไล่พลังแฝงที่เว่ยหมิงเฉินส่งผ่านเข้ามาในร่างกายออกไปได้อย่างง่ายดาย

เว่ยหมิงเฉินเองก็สามารถกำจัดพลังอัคคีเทวะที่แทรกซึมเข้าไปในร่างกายได้อย่างง่ายดายเช่นกัน

“หมอนี่มันแข็งแกร่งกว่าร่างแยกที่เราเคยเจอในเมืองไป๋หยุนหลายเท่าเลยแฮะ”

หลินเป่ยเฉินประเมินสถานการณ์

“พลังจากตำแหน่งเซียนกระบี่ทำให้เจ้าแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

เว่ยหมิงเฉินแสดงความประหลาดใจออกมาโดยไม่ปิดบัง

พวกเขาทั้งสองคนย่อมภูมิใจในความแข็งแกร่งของตนเองเสมอมาและจากการปะทะฝีมือเมื่อสักครู่ นั่นก็ทำให้ทั้งสองฝ่ายรู้แล้วว่าการต่อสู้หลังจากนี้จำเป็นต้องเปลี่ยนรูปแบบไป

เว่ยหมิงเฉินหมุนวนฝ่ามือในอากาศ

แล้วกระบี่ทมิฬอีกเล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

นี่คือกระบี่ที่งดงามมากเล่มหนึ่ง เพียงถืออยู่ในมือก็มักสร้างความหวาดกลัวให้แก่ศัตรูได้แล้ว

หลินเป่ยเฉินหัวเราะเยาะ เส้นผมสีดำปลิวไสว กระบี่เงินในมือตวัดวูบจู่โจมออกไปอีกครั้ง

เคร้ง!

ประกายไฟสาดกระจายในอากาศ

ปลายกระบี่ทั้งสองเล่มปะทะกันด้วยความเร็วเกินตาเปล่าจะมองเห็นเป็นจำนวนหลายต่อหลายครั้ง

ในที่สุด กระบี่ทมิฬก็แตกกระจาย

กระบี่เงินยังคงแทงทะลวงไปข้างหน้า

เงาร่างคนยืนโซเซ

โลหิตสาดกระจายออกมาจากร่างของเว่ยหมิงเฉิน

“กระบี่ของเจ้า…”

เว่ยหมิงเฉินรีบถอยไปตั้งหลัก หน้าอกและช่วงท้องถูกกระบี่แทงทะลวงจนเป็นรู มิหนำซ้ำ ยังมีโลหิตไหลทะลักออกมาจากกลางหว่างคิ้วและลำคออีกด้วย

นั่นเองจึงทำให้เขาได้รู้ว่ากระบี่ในมือหลินเป่ยเฉินเป็นอาวุธสวรรค์ชิ้นหนึ่ง

“กระบี่ที่มีพลังทำลายล้างเช่นนี้… หรือว่าผู้ที่สร้างมันให้กับเจ้าก็คือเทพเจ้าพานหยาง?”

เว่ยหมิงเฉินมีสีหน้าตกตะลึง

“อุ๊ย รู้เยอะเหมือนกันนะเนี่ย”

เมื่อหลินเป่ยเฉินสามารถโจมตีฝ่ายตรงข้ามได้สำเร็จ เขาก็ไม่ปล่อยให้โอกาสทองหลุดมือไป

เด็กหนุ่มใช้กระบวนท่ากระบี่ที่หนึ่งไปจนถึงกระบวนท่ากระบี่ที่หกโจมตีอย่างต่อเนื่อง

โลหิตสาดกระจายออกมาจากร่างกายเว่ยหมิงเฉินอีกครั้ง

บุรุษหนุ่มเซถอยหลัง คว้าตัวองครักษ์ได้สองคนก็ปลดปล่อยพลังทมิฬใส่ร่างกายของพวกเขา จากนั้นจึงสะบัดฝ่ามือ กระแทกองครักษ์ทั้งสองเข้ามาหาหลินเป่ยเฉิน

“เฮ้ย คิดจะส่งลูกน้องมาระเบิดพลีชีพหรือไง?”

หลินเป่ยเฉินรีบล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว

เขายกกระบี่ขึ้นแนวขวาง

สร้างเป็นกำแพงวายุ

หลังจากนั้น การผสมรวมระหว่างกำแพงวายุและกำแพงเปลวไฟก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าหลินเป่ยเฉิน

ในลมหายใจต่อมา…

ตู้ม!

ตู้ม!

ร่างขององครักษ์ทั้งสองพลันระเบิดกระจายจริง ๆ

มวลพลังที่เว่ยหมิงเฉินฉีดอัดเข้าไปในร่างกายองครักษ์เกิดการระเบิดออกมาหมายทำลายล้างสังหารหลินเป่ยเฉิน แม้แรงระเบิดเหล่านั้นขณะนี้จะทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ก็ทำให้แผ่นหลังของหลินเป่ยเฉินมีเม็ดเหงื่อเปียกชุ่มแล้ว

ให้ตายเถอะ

แบบนี้เล่นสกปรกนี่หว่า

หลินเป่ยเฉินกลับมารวบรวมสมาธิอีกครั้ง

แต่หลินเป่ยเฉินไม่สามารถโจมตีต่อเนื่องได้อีก เว่ยหมิงเฉินจึงสบโอกาสสวนกลับ พลังศักดิ์สิทธิ์ได้สร้างกระบี่ทมิฬเล่มใหม่ขึ้นมาในมือของเขาเรียบร้อยแล้ว

เว่ยหมิงเฉินกุมด้ามจับกระบี่ด้วยสองมือ ยกกระบี่ขึ้นเหนือหัวและฟันลงมาอย่างรวดเร็ว

เป็นกระบวนท่าที่เรียบง่าย

แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยอานุภาพการทำลายล้าง

ลักษณะสวยงามไม่ต่างจากยื่นส่งของขวัญวันปีใหม่

“เชี่ย มีกระบวนท่าที่เรียบง่ายแบบนี้ด้วยเหรอ?”

หลินเป่ยเฉินหัวใจกระตุกวูบ ตัดสินใจเบี่ยงกายหลบไม่รับกระบี่นี้

เพราะเขาจำได้ดีว่าตอนอยู่ในชาติภพที่แล้ว ตนเองเล่นเกมออนไลน์และเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ใช้กระบวนท่าเรียบง่ายธรรมดา แต่กลับมีพลังทำลายล้างที่ระดับมอนสเตอร์ตัวบอสยังต้องอาย และนี่ก็คือพลังทำลายล้างที่หลินเป่ยเฉินยังไม่สามารถต้านรับได้โดยตรง…

เว่ยหมิงเฉินมีความแข็งแกร่งถึงระดับนี้เชียวหรือ?

หลินเป่ยเฉินคิดว่าตนเองเบี่ยงกายหลบได้อย่างรวดเร็วแล้ว แต่ก็ยังไม่เร็วเท่าการโจมตีของเว่ยหมิงเฉิน

เป็นไปตามที่หลินเป่ยเฉินคาดคิดเอาไว้ เว่ยหมิงเฉินยังคงจับกระบี่ด้วยสองมืออย่างมั่นคง

กระบวนท่าที่เรียบง่ายนี้เป็นเสมือนประตูที่ช่วยปลดปล่อยความเร็วและความหนักหน่วงในการโจมตีของเว่ยหมิงเฉินออกมาได้อย่างเต็มประสิทธิภาพมากที่สุด

หลินเป่ยเฉินถูกมวลพลังกดดันจนไม่อาจหลีกหนีไปทางใดได้อีก สิ่งเดียวที่ทำได้คือยกกระบี่ขึ้นตั้งรับเท่านั้น

เคร้ง!

กระบี่ของทั้งสองฝ่ายปะทะกัน

หลินเป่ยเฉินปลดปล่อยพลังดีดสะท้อนกลับไป

แต่เว่ยหมิงเฉินยังคงโจมตีเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

กระบี่ถูกฟันเข้ามาหลายต่อหลายครั้ง

ความเร็วของบุรุษหนุ่มทั้งสองมีมากเกินไปจนผู้อื่นมองไม่ทัน พวกเขาเห็นเป็นเพียงภาพเงาเลือนรางของคนสองคนพุ่งผ่านไปมา เงาหนึ่งเป็นสีแดงอีกเงาหนึ่งเป็นสีดำ ตลอดเวลามีสะเก็ดไฟสาดกระจายออกมาไม่หยุด

นี่คือการต่อสู้ที่ดุเดือด

เกิดเป็นภาพแห่งความสวยงาม

อุณหภูมิโดยรอบร้อนสูง

แต่หลินเป่ยเฉินตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบแล้ว

เป็นฝ่ายเสียเปรียบทุกประตู

กระบวนท่าที่เรียบง่ายของเว่ยหมิงเฉินไม่เปิดโอกาสให้เขาตีโต้กลับไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว

และยิ่งเว่ยหมิงเฉินโจมตีออกมามากเท่าไหร่ พลังทำลายล้างก็ยิ่งเพิ่มขึ้นทวีคูณมากเท่านั้น

แขนของหลินเป่ยเฉินมีโลหิตไหลทะลักออกมาจากผิวหนัง

โลหิตไหลหยดลงไปตามนิ้วมือของเขา

“แม่งเอ๊ย ไม่จบไม่สิ้นสักที”

ในที่สุด หลินเป่ยเฉินก็ทนไม่ไหว รวบรวมพลังในร่างกายตวัดกระบี่เงินในมือขึ้นสาดแสงประกายเจิดจ้าราวกับฝนดาวตก

วูบ! วูบ! วูบ!

ร่างคนถอยหลังออกจากกัน

การต่อสู้ยกที่สองยุติลง

หลินเป่ยเฉินลอยตัวอยู่กลางอากาศ กลางหน้าผากมีรอยกระบี่ ตามลำตัวปรากฏบาดแผลฉกรรจ์อยู่สองแห่ง โลหิตไหลซึมออกมาจากรอยกระบี่นั้น ราวกับว่าร่างกายของเด็กหนุ่มกำลังจะถูกแบ่งแยกออกเป็นสองส่วน

“ฝันไปเถอะ”

หลินเป่ยเฉินระเบิดเสียงคำราม โคจรพลังศักดิ์สิทธิ์ในร่างกาย แล้วบาดแผลฉกรรจ์เหล่านั้นก็ค่อย ๆ สมานตัว

เว่ยหมิงเฉินผู้ยืนอยู่ห่างออกไปหลายสิบวาไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่รอยเดียว

ลักษณะท่าทางยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

มีเพียงบริเวณส้นเท้าของเขาเท่านั้นที่ปรากฏรอยกระบี่และมีโลหิตไหลทะลักออกมา

เมื่อเทียบกับอาการบาดเจ็บของหลินเป่ยเฉิน นี่เป็นเพียงอาการบาดเจ็บที่เล็กน้อยนัก

แต่ใบหน้าของบุรุษหนุ่มกลับซีดเผือด

“นี่เจ้า… รู้ได้อย่างไร?”

เว่ยหมิงเฉินจ้องมองมาที่หลินเป่ยเฉินด้วยความเหลือเชื่อ

หลินเป่ยเฉินใช้เวลารักษาอาการบาดเจ็บของตนเองเพียงไม่นาน ก็หัวเราะเยาะตอบกลับไปว่า “เจ้าไม่เคยได้ยินเรื่องส้นเท้าของเฮอร์คิวลิสหรือไง?”

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจุดอ่อนที่ถึงตายของเว่ยหมิงเฉินกลับเป็นบริเวณส้นเท้านี่เอง

แล้วหลินเป่ยเฉินรู้ได้อย่างไร?

แน่นอนว่าต้องยกความดีความชอบให้กับโทรศัพท์มือถือ

เว่ยหมิงเฉินถอยหลังไปอย่างช้า ๆ

รู้แล้วว่าภารกิจครั้งนี้ไม่อาจทำได้สำเร็จ

เขาต้องรีบหลบหนีไปก่อน!