เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1506 จงเป็นสุนัขรับใช้ข้า

ตอนที่ 1,506 จงเป็นสุนัขรับใช้ข้า

หลินเป่ยเฉินไม่ได้ไล่ตามไป

เขาเริ่มกลับมาได้สติอีกครั้ง

ความสำคัญสูงสุดในขณะนี้คือการทำลายแท่นบูชา เพื่อป้องกันไม่ให้การบูชายัญทั่วแผ่นดินตงเต้าดำเนินต่อไป

ร่างกายของเด็กหนุ่มพุ่งเป็นลำแสงลงไปด้านล่าง

เส้นผมของเขาปลิวไสวไปตามแรงลมไม่ต่างจากเปลวไฟ

มวลอากาศปั่นป่วน สองมือของหลินเป่ยเฉินหมุนวนอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้น ลำแสงกระบี่จำนวนมากก็ปรากฏออกมาจากรอบกายของเขา

ลำแสงกระบี่เหล่านั้นพุ่งตรงลงไปด้านล่าง

พุ่งตรงลงไปหาม่านพลังที่คุ้มครองแท่นบูชาเก้าชั้น

“จงถล่มลงไปซะ”

หลินเป่ยเฉินกดฝ่ามือลงไปด้านล่าง

วูบ! วูบ! วูบ! วูบ!

ลำแสงกระบี่พุ่งผ่านอากาศทะลวงม่านพลังตรงเข้าไปหาแท่นบูชาขนาดยักษ์

นี่คือกระบวนท่ากระบี่ที่แปด

เมื่อนำวิชากระบี่สิบเจ็ดคาบสมุทรมาใช้งานร่วมกับวิชาห้าธาตุหลอมวิญญาณ พลังทำลายล้างของการโจมตีก็รุนแรงมากขึ้น

หลินเป่ยเฉินมั่นใจว่าตนเองต้องทำลายแท่นบูชาได้สำเร็จ

แต่จังหวะที่ลำแสงกระบี่ของเขากำลังจะพุ่งเข้าไปถึงแท่นบูชา ความเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดฝันก็บังเกิดขึ้น

เด็กหนุ่มผู้มีผมสีน้ำเงินปรากฏกายขึ้นราวกับเป็นวิญญาณตนหนึ่ง

เขาลอยตัวอยู่ในอากาศ ใบหน้ายิ้มแย้ม จ้องมองลำแสงกระบี่ที่พุ่งเข้ามาโดยไร้ซึ่งความหวาดกลัว

หลินเป่ยเฉินพบว่าในมือของเด็กหนุ่มผู้นี้กำลังหิ้วคอเสื้อใครบางคน

เป็นชายชราผมเทาที่หลบหนีไปก่อนหน้านี้

เฒ่าอสูรผู้แข็งแกร่งถูกเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินจับตัวได้อย่างง่ายดาย สีหน้าของชายชราบอกถึงความกลัว แต่เขาก็ไม่กล้าดิ้นรนขัดขืน ทำได้เพียงเหลือบตามองเด็กหนุ่มผมน้ำเงินด้วยแววตาขอร้องอ้อนวอนเท่านั้น

ฝูงลำแสงกระบี่คืบคลานเข้ามาใกล้

เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินยกมือขวาขึ้นอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะรวบนิ้วทั้งห้าเข้าหากันและหมุนวนข้อมือเล็กน้อย

พลังที่ไม่ควรมีอยู่ในโลกใบนี้พลันระเบิดออกมา

ตู้ม!

มวลอากาศปั่นป่วน

หลินเป่ยเฉินหรี่ตาลงทันที

ภาพที่น่าสะพรึงกลัวบังเกิดขึ้น

เขาเห็นกับตาว่ากลุ่มลำแสงกระบี่ของตนเองกำลังจะพุ่งเข้าไปหาเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินกับแท่นบูชาเก้าชั้นนั้นแล้วแท้ ๆ แต่จังหวะสุดท้าย ลำแสงกระบี่ทั้งหมดก็ถูกดีดสะท้อนกลับออกมาและไม่สามารถเข้าใกล้แท่นบูชาในระยะห้าวาได้เลย

การโจมตีของเขาถูกเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินสลายลงได้อย่างง่ายดาย

“ช่างน่าประหลาดใจดีแท้”

เด็กหนุ่มหน้าตาอัปลักษณ์ยิ้มมุมปากและหัวเราะในลำคอ

แต่พูดยังไม่ทันจบ เขาก็สะบัดข้อมือของตนเองอีกครั้ง

ลำแสงกระบี่ที่หลินเป่ยเฉินปล่อยออกไปโจมตีก่อนหน้านี้พลันถูกดูดย้อนคืนกลับมาหลอมรวมเข้าสู่ฝ่ามือของเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงิน

ใช้เวลาเพียงพริบตาเดียวเท่านั้น การดูดซับพลังก็เสร็จสิ้น

หัวใจของหลินเป่ยเฉินกระตุกวูบ

นี่คือวิชาที่แปลกประหลาดมาก

ย่อมเป็นวิชาจากภพภูมิอื่นเช่นกัน

และสถานะของเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินผู้นี้ต้องสูงส่งกว่าชายชราผมเทากับเจ้าคนแคระชุดดำนั่นแน่นอน

ให้ตายสิ!

นี่เขามาบุกรังสัตว์ประหลาดหรือไงนะ?

หลินเป่ยเฉินรีบโคจรพลังศักดิ์สิทธิ์ในร่างกายเต็มอัตรา เฝ้าดูอย่างระมัดระวัง ไม่กล้ารีบร้อนลงมือโจมตี ในเวลาเดียวกันนี้ ก็พยายามตรวจสอบความแข็งแกร่งของฝ่ายตรงข้าม

หากสู้ไม่ได้จริง ๆ…

ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องลากตัวอีกฝ่ายเข้าไปในอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์โดยกำเนิดแล้ว

ที่ก่อนหน้านี้หลินเป่ยเฉินยังไม่ใช้งานอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ ก็เพราะเขากลัวว่าหากตอนที่ตนเองกับคู่ต่อสู้เข้าไปอยู่ในอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ และอีกฝ่ายยังมีผู้แข็งแกร่งหลงเหลืออยู่ด้านนอก นักพรตหญิงชินก็อาจจะตกอยู่ในอันตรายโดยที่หลินเป่ยเฉินไม่สามารถกลับออกมาช่วยเหลือได้ทันเวลา

อีกอย่าง การเปิดใช้งานอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์คือสิ่งที่เผาผลาญพลังเป็นอย่างมาก หากไม่ใช่ตัวเลือกสุดท้ายจริง ๆ หลินเป่ยเฉินก็ไม่คิดใช้งานเด็ดขาด

แต่ขณะนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว

หลินเป่ยเฉินสัมผัสได้ว่าเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้มคนนี้มีพลังกดดันรุนแรงมากกว่าเฒ่าอสูรกับคนแคระชุดดำหลายเท่า เขาจึงสังหรณ์ใจว่าหากไม่เปิดใช้งานอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ ตนเองอาจจะไม่มีโอกาสชนะเลยก็เป็นได้

สายลมพัดผ่าน

นักพรตหญิงชินลอยตัวมายืนหยัดอยู่เคียงข้างหลินเป่ยเฉิน

อาการบาดเจ็บของนางทุเลาแล้ว

“เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจยิ่งนัก”

เด็กหนุ่มอัปลักษณ์จ้องมองหลินเป่ยเฉินด้วยแววตาที่ใช้สำหรับการพิจารณาสิ่งของ ก่อนถอนหายใจ “ดินแดนแสนโสโครกแห่งนี้ให้กำเนิดผู้มีพรสวรรค์อย่างเจ้าได้อย่างไร… เหอ เหอ เหอ ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้จริง ๆ สินะ… เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ?”

“แล้วเจ้าล่ะมีนามว่าอันใด?”

หลินเป่ยเฉินถามกลับไปเสียงเย็นชา

“หืม?”

เด็กหนุ่มอัปลักษณ์ยิ้มเยาะอย่างชอบใจ “ตัวข้านั้นมาจากดินแดนที่สูงส่งมากกว่าที่นี่หลายเท่า เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้และไม่คู่ควรที่จะได้รู้ชื่อของข้า แต่ที่ข้าอยากรู้ชื่อของเจ้านั้น ก็เพราะว่าข้ารู้สึกสนใจในตัวของเจ้าเข้าเสียแล้วสิ”

หา?

อะไรของมันวะเนี่ย?

หลินเป่ยเฉินรีบตอบกลับไปเสียงแข็งกระด้างว่า “ข้าไม่สนใจบุรุษ โดยเฉพาะผู้ที่มีหน้าตาอัปลักษณ์อย่างเจ้า แต่หากเจ้ายอมปล่อยให้ข้าทำลายแท่นบูชาแห่งนี้แต่โดยดี บางที ข้าจะยอมไปทานข้าวหรือดูหนังกับเจ้าสักเรื่องก็ได้…”

ในเมื่ออีกฝ่ายมีใจให้ถึงขนาดนี้ เขาจะปล่อยให้หลุดมือไปโดยไม่หลอกใช้ประโยชน์สักหน่อยได้อย่างไร?

ดวงตาที่สวยงามของนักพรตหญิงชินพลันปรากฏประกายวาวโรจน์

ในเวลาเดียวกันนี้ เด็กหนุ่มอัปลักษณ์ขมวดคิ้วก่อนหัวเราะออกมาด้วยความเหยียดหยาม “สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอย่างเจ้าไม่คู่ควรมานั่งรับประทานอาหารกับข้า จงคุกเข่าร้องขอความเมตตาซะ และข้าอาจจะเลี้ยงเจ้าไว้เป็นสุนัขรับใช้ตัวใหม่ของข้าเอง”

หลินเป่ยเฉินเข้าใจความหมายของอีกฝ่ายโดยทันที

“เจ้าคิดว่าข้าจะยอมง่าย ๆ งั้นหรือ… เฮอะ ฝันไปเถอะ!”

เขาโกรธแค้นและสบถคำหยาบ

ดวงตาของนักพรตหญิงชินหรี่ลงเล็กน้อย มุมปากยกตัวเป็นรอยยิ้ม

“เจ้ายังไม่รู้ตัวแล้วว่าตนเองโชคดีเพียงใด”

เด็กหนุ่มอัปลักษณ์หัวเราะในลำคอ “เจ้ายังไม่รู้หรอกว่าโลกภายนอกยิ่งใหญ่เพียงใด และไม่รู้ว่าโลกภายนอกคือสิ่งใด แค่เจ้าสามารถเอาชนะสุนัขรับใช้ทั้งสองตัวของข้าได้สำเร็จ เจ้าก็คิดว่าตนเองแข็งแกร่งเสียเต็มประดาแล้ว… หารู้ไม่ว่าข้างกายข้ายังคงมีทาสรับใช้ที่แข็งแกร่งมากกว่านี้อีกมากมายนัก…”

กล่าวจบ มือข้างซ้ายของเขาที่หิ้วคอเสื้อเฒ่าอสูรก็เกิดพลังกดดันรุนแรง

“พระองค์ได้โปรดให้อภัยข้าน้อยด้วย…”

เฒ่าอสูรรู้ชะตากรรมว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นจึงรีบร้องขอความเมตตา

แต่เสียงร้องขอชีวิตของเขายังไม่ทันจบประโยค ก็ได้ยินเสียงของการระเบิดตัว แล้วศีรษะของชายชราก็แตกกระจาย เศษเลือดเศษสมองโปรยปรายลงสู่พื้นดินด้านล่าง

เด็กหนุ่มอัปลักษณ์โยนร่างไร้ศีรษะทิ้งไป

ศพไร้ศีรษะของเฒ่าอสูรร่วงหล่นลงสู่สนามพลังของแท่นบูชาเก้าชั้นบนยอดเขาศักดิ์สิทธิ์ หลังจากนั้น ร่างกายของเขาก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในการป้อนพลังสู่ค่ายอาคม…

“สุนัขรับใช้ตัวนี้ไม่มีประโยชน์กับข้าอีกต่อไป มันทำให้ข้าต้องอับอายด้วยการหลบหนีอย่างไร้ซึ่งศักดิ์ศรี โชคดีหน่อยที่ศพของมันยังใช้เป็นเครื่องบรรณาการได้ในท้ายที่สุด”

เด็กหนุ่มอัปลักษณ์พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ปัดมือของตนเองคล้ายกับต้องการจะขับไล่สิ่งสกปรก

หลังจากนั้น เขาก็เงยหน้ามองมาที่หลินเป่ยเฉินกับนักพรตหญิงชินอีกครั้งและยิงฟันยิ้มเผยให้เห็นถึงฟันสีเหลืองอ๋อย “ในเมื่อเจ้าไม่อยากมาเป็นสุนัขรับใช้ข้า เจ้าก็ต้องเป็นเครื่องบรรณาการเช่นกัน”

เด็กหนุ่มอัปลักษณ์ทำท่าขยุ้มนิ้วมือในอากาศ

มวลพลังไหลทะลักออกมาจากฝ่ามือ

หลินเป่ยเฉินกับนักพรตหญิงชินรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดมหาศาลจากฝ่ายตรงข้าม

และไม่มีทางที่พวกเขาจะต้านทานได้เลย

แรงดึงดูดมหาศาลนี้ก็มีต้นกำเนิดออกมาจากฝ่ามือของเด็กหนุ่มอัปลักษณ์

“เชี่ย หมอนี่มันคิดว่าตัวเองจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบงั้นเหรอ?”

หลินเป่ยเฉินทั้งตกตะลึงและโกรธแค้น

เพราะผมของเขาเสียทรงหมดแล้ว

ร่างของนักพรตหญิงชินมีลำแสงสีเงินปกคลุมอยู่ นางพยายามจะต้านทานแรงดูดอย่างสุดความสามารถ

แต่ทั้งสองคนก็ยังคงถูกพลังลมดูดดึงตัวเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ อยู่ดี

แม้ว่าจะพยายามระเบิดพลังออกมาจากร่างกายเต็มอัตรา แต่ทั้งหลินเป่ยเฉินกับนักพรตหญิงชินต่างก็ไม่สามารถต้านทานพลังลมดูดกระแสนี้ได้อีกแล้ว…

อันตราย!

คำ ๆ นี้ปรากฏขึ้นมาในหัวใจของหลินเป่ยเฉิน

“พี่ชินถอยไป เดี๋ยวข้าจัดการเอง”

เขายกมือผลักร่างของนักพรตหญิงชินไปทางด้านหลัง ก่อนจะกระชับกระบี่เงินในมือ เลิกโคจรพลังต่อต้าน และเปลี่ยนเป็นปล่อยตัวตามแรงดึงดูดพุ่งกายเป็นลำแสงเข้าไปหาเด็กหนุ่มอัปลักษณ์ด้วยจิตสังหารอันเปี่ยมล้น!