เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1520 เว่ยหมิงเฉินผู้เกรี้ยวกราด

ตอนที่ 1,520 เว่ยหมิงเฉินผู้เกรี้ยวกราด

การระเบิดพลังของนักพรตหญิงชินทำให้เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงนึกสงสัยขึ้นมาทันที

ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางพบเจอในวันนี้ดูจะน่าเหลือเชื่อเกินไปหมด

เริ่มตั้งแต่การปะทะฝีมือกับโอรสสวรรค์ก่อนหน้านี้ เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงรู้สึกมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ผู้ที่มาจากภพภูมิอันสูงส่งเช่นนั้น เหตุไฉนจึงมาปรากฏตัวที่แผ่นดินตงเต้าอันต่ำต้อย?

กองทัพวิญญาณสีเงินต่อสู้ด้วยความกล้าหาญ

วิญญาณของชายชราบางส่วนแต่งกายด้วยชุดแปลกตาไม่ต่างจากชนเผ่าโบราณที่เพิ่งลงมาจากภูเขาใหญ่ พวกเขาต่อสู้ด้วยความกล้าหาญดุดัน สามารถรับมือกับกองทัพร่างลำแสงของเว่ยหมิงเฉินได้อย่างสูสี

การต่อสู้ดำเนินต่อไป

แม้ว่าคนของฝ่ายกองทัพวิญญาณจะต้องสูญสลายไปเป็นจำนวนมาก แต่ทุกคนก็ไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย กองทัพวิญญาณยังคงมีผู้กล้าหาญเพิ่มเติมเข้ามาเรื่อย ๆ พวกเขาต่างก็เฝ้าอารักขาหลินเป่ยเฉินด้วยความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว

นักพรตหญิงชินก็กำลังตวัดคมกระบี่ไล่ล่าฆ่าฟันเช่นกัน

เมื่อมีกองทัพวิญญาณคอยช่วยผ่อนแรง นักพรตหญิงชินจึงสามารถเยียวยาอาการบาดเจ็บได้อย่างรวดเร็ว และด้วยความช่วยเหลือจากเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิง พวกนางจึงสามารถรับมือเว่ยหมิงเฉินได้อย่างไม่มีปัญหา

“บัดซบ!”

เว่ยหมิงเฉินคำรามออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด

เขาไม่มีเวลาอีกแล้ว

เมื่อเห็นว่าหลินเป่ยเฉินกำลังจะหลอมรวมพลังจากโอสถวิเศษได้สำเร็จ เว่ยหมิงเฉินก็ตกอยู่ในสภาวะคลุ้มคลั่ง เขาจึงดูดซับมวลพลังจากสนามพลังเข้าสู่ร่างกายไม่หยุดยั้ง บัดนี้ ตัวเขาจึงเปลี่ยนไปกลายเป็นมนุษย์ลำแสงเช่นกัน…

“พวกเจ้าจงตายกันไปให้หมด”

รอบกายของเว่ยหมิงเฉินห้อมล้อมด้วยคลื่นพลังปั่นป่วน ดวงตาของเขาสว่างไสวไม่ต่างจากไฟตะเกียงแผดเผา แต่เมื่อเขาสามารถหลอมรวมพลังจากค่ายอาคมได้สำเร็จ แสงสว่างทั่วทั้งร่างกายก็ไหลมารวมตัวกันอยู่ที่กำปั้นของเว่ยหมิงเฉิน

เขากระแทกหมัดออกมาข้างหน้า

ลำแสงสีเงินพุ่งควงสว่านเป็นงูเลื้อย ผู้คนในกองทัพวิญญาณของนักพรตหญิงชินถูกเผาผลาญกลายเป็นเถ้าถ่านจำนวนนับไม่ถ้วน

กลุ่มชายชราในชุดเสื้อผ้าแปลกตาพยายามปกป้องดวงวิญญาณของเด็กสาวผู้ถือหอกกระดูกอย่างสุดความสามารถ แต่สุดท้าย ดวงวิญญาณของกลุ่มชายชราก็ถูกแผดเผาหายไป…

“ท่านผู้อาวุโส!”

ดวงวิญญาณของเด็กสาวร่ำร้องออกมาด้วยความเศร้า

“พรวด…”

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงกระอักเลือดออกมาคำใหญ่

วันนี้นางสูญเสียเลือดมากเกินไป ใบหน้าจึงซีดเซียว มือและเท้าไร้เรี่ยวแรง จนแทบไม่สามารถโบกสะบัดไม้เท้าคู่กายได้อีกต่อไป

ปีกกระบี่บนแผ่นหลังนักพรตหญิงชินแตกกระจาย เศษกระบี่ปลิวว่อนในอากาศไม่ต่างจากขนนก และนางก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

“ถอยไป”

แต่ถึงกระนั้น แววตาของนักพรตหญิงชินยังคงเป็นประกายมุ่งมั่น นางยอมตายดีกว่ายอมล่าถอย จึงยืนหยัดปกป้องอยู่ด้านหน้าหลินเป่ยเฉินต่อไป

“ลงนรกไปซะ”

เว่ยหมิงเฉินพุ่งเข้ามาพร้อมกับกระแทกฝ่ามืออย่างแรง

เพล้ง!

กระบี่ลำแสงในมือนักพรตหญิงชินแตกกระจาย

คลื่นพลังทำลายล้างถาโถมเข้าใส่

เว่ยหมิงเฉินพุ่งเข้ามาประชิดตัวหลินเป่ยเฉินและพยายามทำทุกวิถีทางที่จะทวงคืนโอสถวิเศษกลับมา

แต่ทันใดนั้นเอง…

วูบ! วูบ!

ลำแสงกระบี่สองสายตัดผ่านอากาศ ในที่สุด หลินเป่ยเฉินก็สามารถลืมตากลับขึ้นมาได้แล้ว การหลอมรวมพลังจากโอสถวิเศษลุล่วงไปด้วยดี…. และลำแสงกระบี่นั้นก็พุ่งออกมาจากดวงตาของเขาเอง!

“แย่แล้วสิ”

เว่ยหมิงเฉินมีสีหน้าตื่นตระหนกขึ้นมาในทันใด

เขาทราบแล้วว่าหลินเป่ยเฉินสามารถหลอมรวมพลังได้สำเร็จ โอกาสสุดท้ายที่จะทวงคืนโอสถวิเศษพังทลายลงไป แม้ว่าเว่ยหมิงเฉินจะรู้สึกเคียดแค้นยิ่งนัก แต่บัดนี้ หนทางเลือกเดียวของเขาคือต้องหลบหนีเอาตัวรอดให้ได้

โอกาสที่ดีที่สุดของเขาได้หลุดมือไปแล้ว

แผนการที่เว่ยหมิงเฉินวางแผนมาเป็นอย่างดีตลอดระยะเวลาหลายร้อยปีล้มเหลวไม่เป็นท่า!!

เขาไม่อยากยอมรับความจริง

แต่เว่ยหมิงเฉินก็รู้ดีว่าหากอยู่ที่นี่ต่อไป ตนเองก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น ซึ่งถ้าเขายังมีชีวิตอยู่รอด อย่างน้อยในอนาคตก็ยังมีโอกาสแก้แค้น

แต่ความพยายามของเว่ยหมิงเฉินย่อมไร้ประโยชน์

หลินเป่ยเฉินไม่มีทางปล่อยให้ศัตรูของตนเองได้มีโอกาสกลับมาแก้แค้นเด็ดขาด

“ฝันไปเถอะ”

หลินเป่ยเฉินระเบิดเสียงคำรามดังสนั่น

เมื่อพลังศักดิ์สิทธิ์แผ่ออกไปจากร่างกาย ร่างของเว่ยหมิงเฉินก็ถูกตรึงอยู่กลางอากาศ

“ได้เวลายุติเรื่องราวทั้งหมดนี้เสียที”

หลินเป่ยเฉินพูดด้วยความเจ็บแค้นใจ

เว่ยหมิงเฉินถูกดึงตัวกลับมายืนอยู่เบื้องหน้าหลินเป่ยเฉิน

ร่างกำเนิดใหม่ของท่านมหาเทพไม่สามารถขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้อีกแล้ว พลังที่หยิบยืมมาจากค่ายอาคมรอบข้างสลายหายไป แม้แต่พลังปราณธาตุทั้งห้าชนิดในร่างกายก็ไม่สามารถใช้งานได้อีก

บัดนี้ เว่ยหมิงเฉินผู้ยิ่งใหญ่ไร้เทียมทานกลับไม่ต่างไปจากลูกไก่ในกำมือของหลินเป่ยเฉิน

เด็กหนุ่มยกมือขึ้นโบกสะบัดแผ่วเบา

แสงสว่างและประกายระยิบระยับในอากาศสลายหายไป

ชุดสีขาวของนักพรตหญิงชินเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิต เส้นผมสีเงินของนางยุ่งเหยิง แต่นักพรตหญิงชินไม่ได้เป็นห่วงชีวิตของตนเองเลย เมื่อเห็นว่าหลินเป่ยเฉินสามารถหลอมรวมพลังจากโอสถวิเศษได้เสร็จสิ้น นางก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนที่ตัวคนจะโซเซแทบไม่อาจทรงตัวได้อีก…

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นแล้วปลดปล่อยลำแสงสีเขียวออกไป

อาการบาดเจ็บตามร่างกายของนักพรตหญิงชินพลันหายดีเป็นปลิดทิ้ง

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงเห็นดังนั้นก็ยิ้มร่าด้วยความดีใจ รีบพูดว่า “ข้าก็บาดเจ็บเช่นกัน ช่วยรักษาข้าหน่อยสิ”

หลินเป่ยเฉินหันไปมองค้อนเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงและกล่าวว่า “ท่านหาทางรักษาเองเถอะ”

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงกะพริบตาปริบ ๆ

ฟังที่พูดเข้าสิ นี่ยังนับว่าเป็นมนุษย์อยู่อีกหรือ?

“ข้าได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยเหลือเจ้านะ หากเจ้าไม่รีบรักษาข้า ข้าคงต้องตายแน่ ๆ”

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงเสแสร้งแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

หลินเป่ยเฉินตอบกลับมาเสียงราบเรียบ “ท่านเชื่อข้าเถอะ คนอย่างท่านไม่ตายง่าย ๆ หรอก”

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงทิ้งตัวลงไปนอนอยู่บนพื้นอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง

ทุกสิ่งทุกอย่างผิดแผนการของนางไปทั้งหมด

หัวใจของเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงแตกสลายและนางก็ไม่อยากพูดคุยกับผู้ใดอีกต่อไป

หลินเป่ยเฉินหันกลับไปมองหน้าเว่ยหมิงเฉิน

ดวงตาของเขาร้อนผ่าวด้วยเปลวไฟแห่งความแค้น

“เจ้ามันเป็นผู้ที่เสียสติและไม่ใช่มนุษย์ แต่วางใจเถอะ ข้าจะไม่ทรมานจิตใจหรือวิญญาณของเจ้าหรอก…” หลินเป่ยเฉินค่อย ๆ ยกกำปั้นของตนเองขึ้นมาอย่างแช่มช้า “แต่ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกเจ็บปวดจนเกลียดชังมารดาของตนเองที่ให้กำเนิดเจ้าออกมา”

พลั่ก!

กำปั้นของเขาซัดเข้าใส่หน้าท้องของเว่ยหมิงเฉิน

อวัยวะภายในแหลกสลายโดยทันที

หัวใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวด

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

หลินเป่ยเฉินรัวหมัดใส่เว่ยหมิงเฉินไม่ยั้งมือ

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

หลินเป่ยเฉินควบคุมพลังของตนเองเต็มที่ พยายามโจมตีเว่ยหมิงเฉินในระดับที่พอเหมาะ เพื่อให้อีกฝ่ายได้รับความเจ็บปวดสูงสุดโดยไม่เสียชีวิตลงไปเสียก่อน

และเมื่อเห็นว่าเว่ยหมิงเฉินบาดเจ็บหนักเกินไป หลินเป่ยเฉินก็ช่วยเยียวยารักษาให้ฟื้นตัวกลับมา เพื่อที่จะได้รับการโจมตีจากเขาต่อเนื่อง

นี่คือการทรมานที่อำมหิตยิ่งนัก

เว่ยหมิงเฉินต้องตกอยู่ในวังวนแห่งความทรมานไม่จบสิ้น

วูบ! วูบ! วูบ!

ลำแสงกระบี่พุ่งผ่านอากาศ

พุ่งทะลวงร่างกายของเว่ยหมิงเฉิน

จากนั้นก็โจมตีด้วยพลังปราณธาตุไฟ พลังปราณธาตุน้ำแข็ง พลังปราณธาตุสายฟ้า พลังปราณธาตุทองคำ…

หลินเป่ยเฉินระบายความโกรธแค้นที่อัดแน่นอยู่ในอกออกมาหมดสิ้น

สุดท้าย เขาก็เหยียบย่ำเว่ยหมิงเฉินด้วยเท้าของตนเอง

“เจ้าสมควรตายเป็นล้านครั้ง เพื่อชดใช้ความผิดที่สังหารชีวิตผู้บริสุทธิ์เป็นจำนวนนับไม่ถ้วนในแผนการของเจ้าครั้งนี้… เจ้าคนชั่ว!”

หลินเป่ยเฉินเหยียบเท้าลงไปบนใบหน้าของเว่ยหมิงเฉิน

เว่ยหมิงเฉินไม่ได้ขัดขืน

เขานอนราบบนพื้น ความเหนื่อยล้าปรากฏในแววตาที่จ้องมองหลินเป่ยเฉิน แม้ไม่อยากยอมรับความเป็นจริง แต่เว่ยหมิงเฉินก็ทำได้เพียงยอมรับโชคชะตาเท่านั้น “ข้าแพ้แล้ว”

เขาไม่สมควรโลภมากเลย

เขาควรจะกลับไปที่นั่นนานแล้ว

แต่เขาก็อยากที่จะได้ครอบครองทุกสิ่งทุกอย่าง

สุดท้ายจึงต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง

“เพียงแต่ข้าไม่เข้าใจ ข้าพ่ายแพ้เจ้าที่ตรงไหน?”

เว่ยหมิงเฉินมองไปทางนักพรตหญิงชินและถามว่า “ในสนามพลังและค่ายอาคมแห่งนี้ ข้าเป็นผู้ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง อย่าว่าแต่ตอนที่หลอมรวมพลังจากโอสถทั้งสามเม็ดนั้น ร่างกายของข้าได้รับการคุ้มกันอย่างหนาแน่น แล้วเจ้าบุกฝ่าเข้ามาได้อย่างไร? สนามพลังแห่งนี้เปรียบเสมือนร่างกายส่วนหนึ่งของข้า เจ้าสามารถควบคุมมันได้อย่างไร? หากเจ้าไม่อธิบายให้ข้ารู้ ข้าคงนอนตายตาไม่หลับเป็นแน่แท้”

นี่คือคำถามใหญ่ในหัวใจของเว่ยหมิงเฉิน

จนกระทั่งถึงบัดนี้ เขาก็ยังไม่ทราบเลยว่าตนเองพลาดท่าเสียทีที่ตรงจุดไหน

นักพรตหญิงชินชำเลืองมองหน้าหลินเป่ยเฉิน ลังเลเล็กน้อย แต่แล้วก็กล่าวตอบเสียงเรียบว่า “เจ้าไม่เข้าใจหรือ? เจ้าไม่เคยเฉลียวใจเลยหรืออย่างไร? นับตั้งแต่ต้นจนจบของการต่อสู้ในครั้งนี้ เจ้าไม่สังเกตหรือว่ามีคนผู้หนึ่งหายตัวไป?”

เว่ยหมิงเฉินสะดุ้งเฮือก

ร่างของใครบางคนปรากฏขึ้นในหัวใจของเขา

เว่ยหมิงเฉินเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่ก็ยังไม่อาจเข้าใจได้ทั้งหมด