เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1563 ไม่มีทางเลือก

ตอนที่ 1,563 ไม่มีทางเลือก

“พวกปีศาจร่วมมือกับสำนักอสูรยกกำลังพลมาปิดล้อมหวังซือเฉาตั้งแต่เช้าตรู่ พวกมันนำทัพมาโดยราชาอสูรและบริวารชั้นสูง พวกเราฝ่ายมนุษย์จึงได้รับความเสียหายใหญ่หลวง มีผู้คนตกตายเป็นจำนวนมาก…”

เหลิ่งเชวี่ยนคำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น

เขาคือหนึ่งในผู้อาวุโสระดับสูงสุด

เดิมที ผู้ทรงอิทธิพลในสำนักกระบี่เหินฟ้าจะมาจากคนสองตระกูลใหญ่ ซึ่งก็คือตระกูลชิวกับตระกูลเหลิ่ง บรรดาเจ้าสำนักรุ่นก่อน ๆ ต่างก็เป็นผู้คนจากสองตระกูลสลับกัน มีเพียงหลิวอู่เหยียนผู้เดียวเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้นพิเศษ เพราะชายชรามีพลังแข็งแกร่งมากเกินไป จึงสามารถแย่งชิงตำแหน่งเจ้าสำนักจากผู้คนสองตระกูลนี้ได้สำเร็จ

“แล้วผลการต่อสู้เป็นอย่างไร?”

ผู้อาวุโสหนงซัวอดถามออกมาไม่ได้

“พวกเราพ่ายแพ้ พวกเราพ่ายแพ้…”

เหลิ่งเชวี่ยนผู้มีเลือดท่วมตัวกล่าวด้วยความเศร้า “องครักษ์ประจำสำนักเฉาเทียนตายหมดสิ้น หกผู้อาวุโสใหญ่ตายหมดสิ้น เจ้าสำนักใหญ่สองจากสี่คนตายหมดสิ้น ซึ่งทั้งสองคนนั้นก็คือเจ้าสำนักดาบทมิฬกับเจ้าสำนักกระจกวารี… ส่วนท่านเจ้าสำนักคนอื่น ๆ ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส และพรรควารีพิฆาตก็ต้องเสียผู้อาวุโสระดับสูงสุดไปถึงสี่คน…”

“ท่านหวังซือเฉาเห็นท่าไม่ดี จึงถ่วงเวลาบรรดาปีศาจและอสูรเหล่านั้นเอาไว้เพื่อเปิดโอกาสให้พวกเราหลบหนีออกมา แต่ท่านก็คงยื้อเวลาได้ไม่นานนัก บัดนี้ พวกข้าไม่ทราบเลยว่ามีผู้ใดสามารถหลบหนีออกมาได้บ้าง… แต่เผ่าพันธุ์มนุษย์ในเมืองชิงอวี้คงไม่อาจรอดพ้นจากหายนะได้อีกแล้ว”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ หัวใจก็ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

พวกเขาเตรียมตัวเตรียมใจรับสถานการณ์ที่ย่ำแย่ แต่ก็ไม่คิดเลยว่าสถานการณ์จะย่ำแย่ถึงเพียงนี้

อวี้อู๋เฉียนนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ควบคุมกระบี่ยักษ์ให้เคลื่อนที่ไปข้างหน้าต่อไป

ในวิกฤตการเช่นนี้ ผู้อาวุโสที่มักจะถูกผู้อื่นในสำนักกระบี่เหินฟ้ามองข้ามมาโดยตลอด กลับกลายเป็นผู้ที่มีความสงบสุขุมมากที่สุด

ได้ยินเสียงคำรามดังขึ้นจากด้านหลัง

เป็นเสียงคำรามที่ดังกึกก้องแผ่นฟ้า

“พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว…”

แม่นางหนงซัวมีสีหน้าแปรเปลี่ยนไป

หลินเป่ยเฉินชำเลืองมองไปทางด้านหลัง

และเขาก็เห็นลำแสงสีม่วงสี่สายพุ่งผ่านอากาศเข้ามาด้วยความเร็วสูงสุดไม่ต่างจากลูกธนูหลุดออกจากแหล่ง

“เป็นพวกปีศาจจริง ๆ ด้วย”

เหลิ่งเชวี่ยนกัดฟันกรอด

หัวใจของทุกคนเต้นรัวเร็ว

กระบี่ยักษ์เพิ่มความเร็วมากขึ้น

“ฮ่า ๆๆ…”

เสียงหัวเราะดังกึกก้องทั่วแผ่นฟ้า “ผู้คนจากสำนักกระบี่เหินฟ้า พวกเจ้าจะรีบหนีไปไหน? ได้โปรดกลับมาก่อน นายท่านเหยียนซานของข้าอยากจะเล่นสนุกกับพวกเจ้า”

เสียงหัวเราะที่แปลกประหลาดนี้ราวกับมีเวทมนตร์วิเศษ เพียงผู้คนได้ยินก็เกิดความรู้สึกอยากทำตามคำสั่งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ศิษย์ของสำนักกระบี่เหินฟ้าจำนวนมากที่โดยสารกระบี่ของตนเองเเล่นตามมาทางด้านหลังพลันหมุนตัวกลับไปยังทิศทางของลำแสงสีม่วงทั้งสี่สายนั้นด้วยความเชื่อฟังทันที

“ฝันไปเถอะ”

ผู้อาวุโสหนงซัวคำรามในลำคอ ซัดยาลูกกลอนออกไปสี่เม็ดด้วยมือข้างหนึ่ง

ตู้ม!

ยาลูกกลอนทั้งสี่เม็ดนั้นระเบิดตัวกลางอากาศ กลายเป็นมวลพลังโจมตีใส่ลำแสงผู้ไล่ตามทั้งสี่สายนั้น

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

เสียงระเบิดดังขึ้นต่อเนื่อง

กำแพงเปลวไฟปรากฏขึ้นกลางอากาศปิดกั้นเส้นทางของผู้ไล่ตามทั้งสี่

นี่คือความสามารถเฉพาะตัวของผู้อาวุโสหนงซัว

ในสำนักกระบี่เหินฟ้า หญิงสาวเป็นเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ไม่ได้ฝึกวิชาด้วยสายเลือดของผู้แปรธาตุ แต่นางเลือกฝึกวิชาในสาขาสมุนไพรเวทมนตร์

ยาลูกกลอนทั้งสี่เม็ดที่นางซัดออกไปเมื่อสักครู่นี้มีชื่อเรียกว่า ‘โอสถระเบิดอัคคี’ พวกมันหลอมรวมขึ้นมาจากสมุนไพรธาตุไฟหลายชนิด หากรับประทานก็จะสามารถช่วยขับไล่ความหนาวเย็นในร่างกาย และเมื่อโคจรพลังปราณลงไป พวกมันก็จะเปลี่ยนแปลงกลายเป็นระเบิดเพลิง สามารถถ่วงเวลาศัตรูได้เป็นระยะเวลานาน…

แต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้โอสถระเบิดอัคคีไม่สามารถซื้อเวลาให้พวกนางได้ตามที่หวัง หลังจากนั้นไม่กี่ลมหายใจ ลำแสงสีม่วงก็พุ่งทะลุผ่านม่านกำแพงไฟไล่ตามมาด้วยความเร็วสูงสุดอีกครั้ง

“ตายซะเถอะ”

ศิษย์ระดับสูงของสำนักกระบี่เหินฟ้าสองคนโคจรพลังปราณลงสู่กระบี่ธาตุแท้ในมือของตนเอง

ลำแสงกระบี่สองสายพุ่งผ่านอากาศตรงเข้าไปหาผู้ไล่ล่า

กระบี่ธาตุแท้เป็นหนึ่งในเคล็ดวิชาลับของสำนักกระบี่เหินฟ้า เป็นการหลอมรวมพลังภายในร่างกายเข้ากับตัวกระบี่อย่างหนาแน่นหนักหน่วง ทุกครั้งที่ใช้งานออกมา จึงต้องเป็นช่วงเวลาวิกฤตการณ์เสมอ

ระหว่างการประลองภายในสำนักก่อนหน้านี้ ชิวลั่วเหยาก็ลอบโจมตีเซียวปิงด้วยเคล็ดวิชานี้เอง

ตู้ม! ตู้ม!

เสียงระเบิดดังขึ้นในอากาศสองครั้ง

แล้วลำแสงกระบี่ก็สลายตัวลงไป

ผู้ไล่ล่ายังคงตามติดมาดังเดิม

ผู้คนจากสำนักกระบี่เหินฟ้าเริ่มโจมตีอย่างต่อเนื่อง พวกเขาโดยสารอยู่บนกระบี่ยักษ์และปลดปล่อยพลังผ่านเคล็ดวิชากระบี่ธาตุแท้ด้วยความมุ่งมั่น

แต่แทบไม่เกิดผลใด ๆ เลย

สี่ปีศาจผู้ไล่ล่ายังคงคืบคลานเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ

หลินเป่ยเฉินสามารถเห็นใบหน้าของพวกมันได้อย่างชัดเจน

นอกจากมีดวงตาเป็นสีม่วงเข้มแล้ว ปีศาจกลุ่มนี้ก็มีลักษณะเหมือนมนุษย์ทุกประการ พวกมันสวมใส่ชุดเกราะโครงกระดูก และมีหน้ากากสีม่วงปิดบังใบหน้า พวกมันลอยตัวอยู่ในอากาศได้โดยไม่ต้องมีอุปกรณ์ช่วยเหลือ วิธีการลอยตัวนั้นดูเหมือนพวกมันจะใช้วิธีการกระโดด ซึ่งการกระโดดหนึ่งครั้งจะส่งให้พวกมันลอยตัวได้ไกลหลายลี้…

ร่างกายของสี่ปีศาจตาม่วงห่อหุ้มด้วยม่านพลังสีม่วงเข้ม กลิ่นไอปีศาจที่ชั่วร้ายแผ่ปกคลุมรอบบริเวณ แตกต่างไปจากการระเบิดพลังปราณของเผ่าพันธุ์มนุษย์โดยสิ้นเชิง…

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

เหล่าผู้ไล่ล่าระเบิดลำแสงสีม่วงออกมาจากฝ่ามือตอบโต้ใส่ฝ่ายที่หลบหนีอย่างต่อเนื่อง

ฝ่ายสำนักกระบี่เหินฟ้าต้องต้านทานอย่างยากลำบาก

แม้พวกเขาจะสร้างม่านพลังขึ้นมาเป็นเกราะกำบังอยู่ทางด้านหลังได้ก็ตาม

แต่ม่านพลังเกราะกำบังนั้นเริ่มเกิดรอยแตกร้าวขึ้นมาให้เห็นเด่นชัด…

เม็ดเหงื่อปรากฏขึ้นมาเต็มใบหน้าอวี้อู๋เฉียน

ชายชราเริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะ

เซียวปิงถือกระบี่ธาตุแท้อยู่ในมือ เตรียมตัวใช้งานออกไปด้วยกระบวนท่าที่หลิวอู่เหยียนสั่งสอนอย่างตั้งอกตั้งใจ ซึ่งกระบวนท่านี้เป็นท่าไม้ตายประจำตัวของหลิวอู่เหยียน ผู้มีความแข็งแกร่งเป็นอันดับสองแห่งเมืองชิงอวี้

แต่หลินเป่ยเฉินกลับยกมือห้ามและส่ายหน้าเล็กน้อย

เซียวปิงจึงลดกระบี่ในมือของตนเองลง

เหตุการณ์นี้อยู่ภายในสายตาของผู้อาวุโสหนงซัว แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เพราะหญิงสาวทราบดีว่านี่เป็นเรื่องที่อันตรายมากเกินไป

บัดนี้ พวกเขายังอยู่ไม่ไกลจากยอดเขาอวิ๋นเจวี่ยน หากมีพลังทำลายล้างจากท่าไม้ตายของท่านเจ้าสำนักสว่างไสวออกไปในบริเวณกว้าง นี่ก็คงไม่ต่างจากการยิงดอกไม้ไฟในท้องฟ้ายามราตรี มันจะเป็นจุดสนใจทำให้พวกปีศาจจำนวนมากติดตามมาไล่ล่าพวกเขามากยิ่งขึ้น

แต่สถานการณ์ในขณะนี้ก็วิกฤตมากแล้ว

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

เสียงระเบิดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและรุนแรง

มวลอากาศรอบกระบี่ยักษ์เกิดความปั่นป่วนโกลาหล กลุ่มศิษย์ที่ยืนอยู่บริเวณท้ายกระบี่แทบตกหล่นลงไปคนละทิศละทาง

“ไม่ได้การแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเราตายกันหมดแน่”

อวี้อู๋เฉียนกระซิบออกมาแผ่วเบา “บินต่อไปไม่ไหวแล้ว… ทุกคนเตรียมตัวให้ดี พวกเรากำลังจะลงจอด”

เสียงพูดยังไม่ทันขาดหาย

กระบี่ยักษ์ก็พุ่งลงไปหาป่าหนาทึบที่อยู่ด้านล่าง ไม่ต่างจากว่าวที่สายป่านขาดสะบั้น กลุ่มคนหายลับลงไปสู่มหาสมุทรแห่งต้นไม้เขียว…

ลำแสงแห่งผู้ไล่ล่าทั้งสี่ก็ไล่ตามติดลงไปเช่นกัน

ไม่นานหลังจากนั้น การต่อสู้ก็เกิดขึ้นในป่าด้านล่าง

เสียงตะโกนแห่งการฆ่าฟันดังกึกก้องทั่วผืนป่า

เมื่อมองลงมาจากท้องฟ้า ก็จะเห็นสภาพของต้นไม้จำนวนมากถูกเผาไหม้ ได้ยินเสียงร้องคำราม เห็นลำแสงกระบี่พุ่งวูบวาบ เห็นคลื่นพลังสีม่วงระเบิดกระจาย ผืนป่าที่เงียบสงบเปลี่ยนสภาพกลายเป็นสนามรบ ควันไฟและฝุ่นผงตลบคลุ้งในอากาศ

การต่อสู้ดำเนินไปประมาณยี่สิบลมหายใจ แล้วทุกอย่างก็ค่อย ๆ เชื่องช้าลง

ภายในผืนป่า

ปีศาจทั้งสี่ตนพร้อมด้วยกลุ่มสัตว์อสูรที่อยู่ภายในป่าแห่งนั้นกำลังปิดล้อมผู้คนจากสำนักกระบี่เหินฟ้า

การต่อสู้ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ แม้ว่าสำนักกระบี่เหินฟ้าจะไม่ได้ตกเป็นรองเสียทีเดียว แต่สถานการณ์ก็อันตรายเป็นอย่างยิ่ง

ผู้อาวุโสหนงซัว ผู้อาวุโสเหลิ่งเชวี่ยนและผู้อาวุโสท่านอื่น ๆ ต่างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส

ท่านเจ้าสำนักหลิวอู่เหยียนยังคงสลบไม่ได้สติ

พลังปราณในร่างกายอวี้อู๋เฉียนถูกใช้งานออกไปแทบหมดสิ้น

บรรดาศิษย์ที่หนีรอดมาจนถึงขณะนี้ล้วนมีสีหน้าตื่นกลัวและอกสั่นขวัญหาย หลายคนใช้วิชากระบี่ธาตุแท้ของตนเองออกไปแล้ว แต่ผลลัพธ์แห่งการทำลายล้างไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด

สถานการณ์เดินหน้าเข้าสู่ความหมดหวัง

กลุ่มศิษย์แทบเสียสติกันหมดสิ้น

พวกเขาเติบโตขึ้นมาในยุคสมัยแห่งความสงบสุข ไม่เคยพบเจอเหตุการณ์ฆ่าฟันอย่างป่าเถื่อนเช่นนี้มาก่อน แม้จะเคยเผชิญหน้ากับประลองที่ดุเดือดมาแล้ว แต่นี่คือการต่อสู้ที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน หากไม่ใช่เพราะว่ามีเหล่าผู้อาวุโสคอยช่วยเหลือ ป่านนี้พวกเขาก็คงเสียชีวิตไปนานแล้ว

กลุ่มสัตว์อสูรคืบคลานเข้ามาใกล้มากขึ้นและมากขึ้น

ปีศาจทั้งสี่ตนปลดปล่อยพลังออกไปดึงดูดเหล่าสัตว์อสูรให้เข้ามารวมตัวกันในบริเวณนี้

มุมปากของผู้อาวุโสหนงซัวมีโลหิตไหลซึมออกมา ใบหน้าที่สวยงามของนางซีดขาว เส้นผมดำยาวสยายปกคลุมบาดแผลบริเวณต้นคอ โลหิตไหลย้อมเสื้อคลุมที่หลินเป่ยเฉินมอบให้กับนางกลายเป็นสีแดงสด

นางกระซิบใส่ข้างหูของเซียวปิงว่า “ระเบิดพลังกระบี่ธาตุแท้ของเจ้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้…”

ขณะนี้ ไม่มีเวลาให้มาคิดถึงสิ่งอื่นใดอีกแล้ว

นี่คือทางรอดเดียวของทุกคน ยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านนานไปมากเท่าไหร่ โอกาสรอดก็ยิ่งลดน้อยลงมากเท่านั้น

เซียวปิงพยักหน้า กระบี่ธาตุแท้กลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง

หลินเป่ยเฉินยังคงยกมือและส่ายศีรษะห้ามปราม

ผู้อาวุโสหนงซัวถลึงตามอง

หลินเป่ยเฉินกล่าวช้า ๆ ว่า “ให้ข้าจัดการเอง”

เขาเปิดการแชร์สัญญาณไวไฟและเชื่อมต่อสัญญาณกับเซียวปิง

ความรู้สึกที่คุ้นเคยกลับคืนมา

ดวงตาของเซียวปิงเป็นประกายวาวโรจน์

เด็กหนุ่มร่างอ้วนรู้ดีว่านี่คือความรู้สึกชนิดใด เพราะพี่ใหญ่ของเขามักจะสร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมาได้เสมอ และไม่มีสิ่งใดจะสามารถขัดขวางท่านพี่หลินเป่ยเฉินได้อีกแล้ว

หลินเป่ยเฉินนำระเบิดเพลิงออกมายัดใส่มือเซียวปิงข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ส่งปืนอินทรีหิมะซึ่งติดกระบอกที่เก็บเสียงให้ด้วยเช่นกัน

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความ

สองพี่น้องเคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่มาหลายสมรภูมิ นี่คือความเข้าใจของพวกเขาโดยไม่ต้องใช้วาจา

หลังจากนั้น หลินเป่ยเฉินก็หยิบแว่นดำที่เลียนแบบเบ้าตาของคางคกออกมาสวมใส่

รูปร่างของมันแปลกประหลาดมาก

อุปกรณ์เหล่านี้มีเพียงเซียวปิงเห็นคนเดียวเท่านั้น

ส่วนสมาชิกสำนักกระบี่เหินฟ้าคนอื่น ๆ ก็ได้แต่มึนงงสงสัยว่าทั้งสองหนุ่มกำลังทำอะไรกันอยู่

และภายใต้การเฝ้ามองของทุกสายตา หลินเป่ยเฉินยกปืนกลมืออูซี่ซึ่งติดกระบอกที่เก็บเสียงขึ้นในมือขวา มือซ้ายกำระเบิดมือลูกหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ เดินแหวกกลุ่มผู้คนออกไปข้างหน้า…

“พวกเจ้าปล่อยให้พวกเราหลบหนีไปง่าย ๆ ไม่ได้หรือไร?”

หลินเป่ยเฉินจ้องมองไปยังปีศาจทั้งสี่ตนนั้นและถามด้วยความจริงใจว่า “เหตุไฉนจึงต้องตามฆ่ากันถึงเพียงนี้ด้วย?”

“ฮ่า ๆๆ…”

ปีศาจตนที่น่าจะเป็นหัวหน้าหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ดวงตาสีม่วงที่อยู่ภายใต้หน้ากากเป็นประกายระยิบระยับด้วยความเหยียดหยามเย้ยหยัน

กลุ่มคนจากสำนักกระบี่เหินฟ้าได้แต่ประหลาดใจว่าเหตุไฉนหลินเป่ยเฉินจึงกล้ากล่าววาจาที่สามหาวเช่นนี้?

ช่างน่าขำสิ้นดี

“เฮ้อ เป็นพวกเจ้าทำให้ข้าไม่มีทางเลือก”

หลินเป่ยเฉินถอนหายใจ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความชั่วร้ายและยิงฟันยิ้มอวดฟันขาววับ “เป็นพวกเจ้ารนหาที่ตายเองนะ… เหอ ๆ”

เด็กหนุ่มค่อย ๆ ยกมือขึ้น

มีเพียงคนสองคนเท่านั้นที่เห็นปากกระบอกปืนพ่นประกายไฟออกมา!