เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1577 ข้าแค่ทำเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น - novel-lucky

ตอนที่ 1,577 ข้าแค่ทำเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

“เจ้าเป็นใคร?”

หลินเป่ยเฉินโต้ตอบกลับไปด้วยความดุเดือด

บุรุษหนุ่มเชิดหน้าขึ้นสูง จ้องมองหลินเป่ยเฉินด้วยสายตาแห่งความเหยียดหยามและกล่าวว่า “ข้าเป็นใครไม่สำคัญหรอก สิ่งสำคัญคือเจ้าไม่มีคุณสมบัติมาเข้าใกล้แม่นางชิน ข้าขอแนะนำให้เจ้า…”

เพียะ!

หลินเป่ยเฉินตบหน้าบุรุษหนุ่มจนล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้นดิน

“โง่เขลานัก”

หลินเป่ยเฉินใช้เท้าเหยียบไปบนใบหน้าของคุณชายผู้สูงส่ง

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ

ผู้คนตกอยู่ในความตกตะลึง

เกิดอะไรขึ้น?

นักโทษใหม่ที่เพิ่งมาถึงคนนี้ไม่ได้ถูกปิดผนึกพลังยุทธ์อย่างนั้นหรือ?

หลินเป่ยเฉินเดินเข้าไปหานักพรตหญิงชินพร้อมกับยิงฟันยิ้มกริ่ม “เฮ้อ เห็นท่านปลอดภัยดีข้าก็โล่งอก ไม่เจอกันตั้งหนึ่งเดือน พี่ชิน ท่านดูสวยงามมากขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะขอรับ มิน่าเล่า ถึงมีพวกมดแมลงเที่ยวมาสร้างความวุ่นวายใจให้มากมายเพียงนี้… แต่ไม่ต้องห่วงนะขอรับ ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ข้าจะช่วยขจัดบรรดาตัวน่ารำคาญให้แก่ท่านเอง”

สีหน้าของนักพรตหญิงชินยังคงเย็นชา แต่ในดวงตาปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อยขณะถามกลับมาว่า “ก่อนหน้านี้ เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?”

“เอ่อ… เรียกว่าพี่ชินขอรับ”

หลินเป่ยเฉินปั้นสีหน้าจริงจังขึงขัง

นักพรตหญิงชินพ่นลมผ่านทางจมูกเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง นางกำลังถามถึงประโยคแรกที่หลินเป่ยเฉินอุทานออกมาเมื่อเห็นหน้านางต่างหาก แต่นักพรตหญิงชินก็ไม่ได้ถามถึงเรื่องนี้อีก “แล้วเจ้าถูกจับตัวมาที่นี่ได้อย่างไร?”

นางรู้ดีว่าหลินเป่ยเฉินเป็นบุคคลที่เจ้าเล่ห์มากเหลี่ยมเพียงใด

กองทัพปีศาจเหล่านี้ไม่สมควรจับกุมตัวเขาได้

หลินเป่ยเฉินไม่สมควรมาปรากฏตัวที่ถ้ำถล่มฟ้าแห่งนี้

“เมื่อข้าได้ยินว่าท่านถูกจับตัวอยู่ที่นี่ ข้าก็ถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับ กระส่ายกระสับ ตับพิการอาหารไม่ย่อย ลิ้นกร่อยรับรสไม่รู้เรื่อง ตลอดเวลาที่หลับฝันก็เห็นแต่หน้าท่านเสมอ… ฮือ สุดท้าย ข้าจึงตัดสินใจกลับมาที่ภูเขาอวิ๋นเจวี่ยน และแสดงตัวตนออกมาโดยไม่ลังเล หากพี่ชินถูกคุมตัวอยู่ที่นี่จริง ข้าก็จะได้มาพบท่านแล้ว พวกเราก็จะได้ไม่ต้องแยกจากกันอีกขอรับ”

หลินเป่ยเฉินกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

นักพรตหญิงชินทำสีหน้าเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้มขณะถามต่อ “หากเจ้านอนไม่หลับ แล้วเจ้าฝันได้อย่างไร?”

“อ่า คือว่า…”

หลินเป่ยเฉินได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ไม่สามารถตอบคำใดได้อีกแล้ว

นักพรตหญิงชินหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ความจริง นางควรจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว เหตุไฉนถึงต้องถามเขาด้วย?

หลินเป่ยเฉินรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาโดยการสอบถามว่า “บุคคลที่มายืนขวางข้าเมื่อสักครู่นี้เป็นใครหรือขอรับ?”

นักพรตหญิงชินตอบกลับเสียงเรียบว่า “ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน”

ประโยคนี้ทำให้เหออวิ๋นเฟย คุณชายใหญ่แห่งค่ายภูเขาอวิ๋นอู่ ซึ่งเพิ่งลุกขึ้นจากพื้นดินยังไม่มีเวลาได้เช็ดคราบรองเท้าออกไปจากใบหน้า หัวใจของเขาก็เจ็บปวดเสมือนถูกคมมีดกรีดแทง

นับเป็นคำตอบที่ทำร้ายจิตใจกันมากเกินไปแล้ว!!

ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมา เหออวิ๋นเฟยเสียเวลาไม่น้อยคอยประจบเอาใจแม่นางชิน แต่คิดไม่ถึงเลยว่านางกลับไม่รู้จักชื่อเขาเสียด้วยซ้ำ

ในขณะนี้ กลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนมากก็เริ่มสงสัยในตัวตนของหลินเป่ยเฉินขึ้นมาแล้ว

เพราะก่อนหน้านี้ นักพรตหญิงชินไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับบุรุษหนุ่มผู้ใดแม้แต่คนเดียว แต่บัดนี้ นางกลับสามารถสนทนาพาทีกับหลินเป่ยเฉินผู้มาใหม่ได้อย่างสนิทสนมและมีความสุข

หรือเป็นเพราะว่าเด็กหนุ่มผู้นี้มีหน้าตาที่หล่อเหลา?

กลุ่มชายฉกรรจ์รู้สึกหัวใจแตกสลาย

แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเคลื่อนไหว

ไม่กล้าอาละวาด

เพราะพลังยุทธ์ของตนเองถูกปิดผนึก

สำหรับเผ่าพันธุ์มนุษย์ ผู้ที่ชำนาญเรื่องการต่อสู้เก้าในสิบส่วนล้วนพึ่งพาพลังปราณ หากปราศจากพลังปราณ แม้แต่ผู้ที่มีพลังอยู่ในขั้นจอมเทพระดับ 2 ก็ยังเอาชนะไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรจะเอาชนะเด็กหนุ่มผู้หล่อเหลาที่อยู่ในขั้นจอมเทพระดับ 3 ผู้นี้

ห่างออกมาไม่ไกล

ผู้อาวุโสหนงซัวกำลังจ้องมองหลินเป่ยเฉินด้วยแววตาที่แสดงออกถึงความขุ่นเคืองใจ

เขากับสาวงามผู้นั้นเป็นอะไรกัน?

“พวกเขาเป็นสหายกันน่ะ”

ผู้อาวุโสอวี้อู๋เฉียนกระซิบออกมาแผ่วเบา

เขาไม่ทราบเลยว่าเหตุไฉนตนเองจึงต้องรับหน้าที่อธิบายด้วย แต่ชายวัยกลางคนรู้สึกว่านี่คือสิ่งจำเป็น

ผู้อาวุโสหนงซัวไม่ตอบรับคำใด

แต่นางก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

หลังจากนั้น หลิวอู่เหยียนก็เรียกรวมตัวบรรดาเจ้าสำนักใหญ่ทั้งสิบเอ็ดสำนัก เช่นเดียวกับบรรดาผู้อาวุโสและลูกศิษย์ระดับสูงในสำนักต่าง ๆ ก่อนที่ชายชราจะบอกเล่าถึงข้อเสนอของอวี้เหวินซิวเซียนให้ทุกคนได้รับทราบ

กลุ่มคนส่งเสียงอุทานฮือฮาทันที

หลายคนเตรียมตัวเตรียมใจรอถูกสังหาร รอรับการทรมานที่ไม่จบสิ้น

คิดไม่ถึงเลยว่าโอกาสดีงามเช่นนี้กลับปรากฏขึ้น!

“เผ่าพันธุ์ปีศาจกำแหงเกินไปแล้ว”

“พวกมันพยายามจะฆ่าคนผลาญกำลังใจใช่หรือไม่? อวี้เหวินซิวเซียนนับเป็นตัวชั่วร้ายที่แท้จริง”

“ว่าแต่มันจะกล้าเปิดผนึกพลังยุทธ์ให้พวกเราจริง ๆ หรือ?”

บรรดาเจ้าสำนักใหญ่พูดคุยเสียงดังอึกทึก

ทันใดนั้น…

ครืน!

คลื่นพลังกดดันหนักหน่วงก็แผ่ปกคลุมทั่วอุโมงค์ใต้ดิน

ไม่กี่ลมหายใจต่อมา ทุกคนก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพลังยุทธ์และพลังปราณในร่างกายฟื้นฟูกลับคืนมาแล้ว ไม่ต่างจากสายน้ำที่ถูกปิดกั้นได้ทำการระบายน้ำอย่างไหลลื่น

“พลังปราณของพวกเราสามารถกลับมาใช้งานได้แล้วหรือ?”

“พวกเรากลับมาใช้พลังยุทธ์ได้แล้ว”

เมื่อสัมผัสได้ถึงมวลพลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย บรรดาผู้ฝึกยุทธ์ก็อุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น

พลังยุทธ์คือความภาคภูมิใจของพวกเขา

เป็นรากฐานแห่งความมั่นใจ

เมื่อฟื้นฟูพลังยุทธ์กลับคืนมาได้สำเร็จ พวกเขาก็สามารถกำหนดโชคชะตาได้ด้วยมือของตนเอง

“พวกเราผนึกกำลังกัน บุกฝ่าออกไปเถอะ”

“ใช่ ข้าไม่เชื่อลมปากของเจ้าปีศาจพวกนี้หรอก ขืนอยู่ที่นี่ต่อไป ก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น”

“พวกเราออกไปฆ่าปีศาจให้สิ้นซากกันดีกว่า”

ผู้ฝึกยุทธ์บางส่วนที่พกอาวุธติดตัวร้องคำรามด้วยจิตใจที่เดือดดาลคลั่งแค้น เมื่อพลังในร่างกายได้รับการเปิดผนึก พวกเขาจึงพร้อมลงมือต่อสู้โดยทันที

หลิวอู่เหยียนแสดงสีหน้าผิดหวังออกมา

ชายชราต้องลุกขึ้นยืนอีกครั้งและบอกให้ทุกคนเงียบเสียงลง ก่อนแจ้งให้ทราบว่าเผ่าพันธุ์ปีศาจจะสังหารชาวบ้านผู้บริสุทธิ์กว่าสิบล้านชีวิตรอบภูเขาอวิ๋นเจวี่ยน หากมีนักโทษบุกฝ่าหลบหนีออกไปจากที่นี่แม้เพียงคนเดียว ผู้บริสุทธิ์จำนวนมากก็ต้องถึงแก่ความตายเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน…

บรรยากาศที่ร้อนระอุในถ้ำใต้ดินเงียบสงบลงทันที

เมื่อนึกภาพเผ่าพันธุ์ปีศาจไล่ฆ่าชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ บรรดาผู้ฝึกยุทธ์ก็ต้องล้มเลิกความคิดที่จะหลบหนีออกไปชั่วคราว

แต่บางคนกลับเกิดความคิดอันตรายขึ้นมาในหัวใจ

อย่างเช่นเหออวิ๋นเฟย คุณชายใหญ่จากค่ายภูเขาอวิ๋นอู่

บัดนี้ พลังที่อยู่ในขั้นจอมเทพระดับ 4 ของเขาฟื้นคืนกลับมาแล้ว บุรุษหนุ่มจึงย่างสามขุมเดินเข้ามาเผชิญหน้าหลินเป่ยเฉินและกัดฟันพูดว่า “คุกเข่าและขอโทษข้าซะ”

หลินเป่ยเฉินซึ่งกำลังนั่งพูดคุยสารทุกข์สุขดิบอยู่กับนักพรตหญิงชินพลันเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความประหลาดใจ “เจ้ากำลังพูดกับข้าอยู่หรือ?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

เหออวิ๋นเฟยหัวเราะเยาะและกล่าวต่อ “เด็กน้อย ก่อนหน้านี้เจ้าตบหน้าข้า ซ้ำยังเอาเท้าสกปรกของเจ้ามาเหยียบหน้าข้าอีก ข้าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้คืนเป็นร้อยเท่า”

“เจ้าคิดว่าตนเองมีปัญญาทำได้หรือ?”

หลินเป่ยเฉินหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้

พวกยอดฝีมือในเมืองชิงอวี้ทำไมถึงมีแต่พวกรนหาที่ตายทั้งนั้นเลยนะ?

เพราะเหตุใด?

ช่างน่ารำคาญเสียจริง

หลินเป่ยเฉินรู้สึกสงสารนักพรตหญิงชินขึ้นมาจับใจ

ตลอดเวลาที่ผ่านมา นางต้องทนรำคาญขนาดไหนกันนะ

“ฮ่า ๆๆ ทำไมข้าจะทำไม่ได้ หรือเจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้า?”

เหออวิ๋นเฟยระเบิดเสียงหัวเราะ โคจรพลังภายในร่างกายและกล่าวด้วยความมั่นใจว่า “ต่อให้ถูกจับมัดมือ ข้าก็ยังสามารถเหยียบย่ำเจ้าจนแหลกลาญได้สบาย ๆ …ตราบใดที่เจ้ายอมคุกเข่าขอโทษข้าต่อหน้าแม่นางชิน เรื่องที่ผ่านมาข้าก็จะยกโทษให้ และพวกเราก็จะถือว่าเลิกแล้วต่อกัน”

“เฮ้อ”

หลินเป่ยเฉินถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย “น้องปิง ช่วยตบแมลงวันให้ข้าที”

“ย้ากกก!”

เซียวปิงเก็บขาหมูทอดที่กำลังรับประทานเข้าไปในอกเสื้อ ก่อนจะวิ่งแหวกออกมาจากฝูงคน และกระโดดถีบขาคู่ใส่เหออวิ๋นเฟย

พลั่ก!

เหออวิ๋นเฟยลอยกระเด็นออกไป

โครม!

บุรุษหนุ่มกระแทกเข้ากับผนังถ้ำ ก่อนที่ตัวคนจะไถลลงมา โลหิตไหลทะลักออกปาก เป็นลมหมดสติไปทันที

บรรดาลิ่วล้อของคุณชายใหญ่ค่ายภูเขาอวิ๋นอู่รีบวิ่งเข้าไปดูพี่ใหญ่ของตนเองด้วยความตกตะลึง หลังจากนั้น พวกเขาจึงรีบหามร่างเหออวิ๋นเฟยไปรักษาอยู่ที่ด้านข้าง

ผ่านไปไม่กี่ลมหายใจ เหออวิ๋นเฟยก็ฟื้นคืนสติกลับมาและกระอักเลือดออกมาอีกคำใหญ่

“เมื่อสักครู่นี้… เกิดอะไรขึ้น?”

เหออวิ๋นเฟยสอบถามด้วยความพิศวง “เป็นผู้ใดโจมตีข้า?”

บรรดาสมาชิกค่ายภูเขาอวิ๋นอู่เมื่อเห็นอากัปกิริยาของผู้เป็นคุณชายใหญ่ก็อดรู้สึกอับอายขึ้นมาไม่ได้

เหอเจิ้งชิงท่านผู้อาวุโสใหญ่แห่งค่ายภูเขาอวิ๋นอู่ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเช่นกัน

ชายหนุ่มผู้เป็นบุตรชายของท่านหัวหน้าค่ายคนปัจจุบันนับว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง แต่น่าเสียดายที่ชอบสร้างเรื่องราวก่อความวุ่นวายมากเกินไป แต่ท่านหัวหน้าค่ายมีบุตรชายอยู่เพียงคนเดียว ดังนั้นตั้งแต่เล็กจนโตเหออวิ๋นเฟยจึงถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจตลอดมา สุดท้ายจึงกลายเป็นตัวปัญหาเช่นนี้

เหอเจิ้งชิงรู้จักหลินเป่ยเฉิน

ในงานเลี้ยงริมน้ำ หลินเป่ยเฉินได้ลงมือสังหารเปียงอวี้ฉู่สร้างความตกตะลึงให้แก่เหอเจิ้งชิงเป็นอย่างยิ่ง เพราะฉะนั้น ชายชราจึงทราบดีว่าแม้เด็กหนุ่มผู้นี้จะมีหน้าตาหล่อเหลา แต่ฝีมือการต่อสู้นั้นดุร้ายอำมหิตยิ่งกว่าพวกสมาชิกกองทัพปีศาจเสียอีก

เหอเจิ้งชิงกำลังจะก้าวออกมาเพื่อพูดอะไรบางอย่าง

แต่ทันใดนั้น…

“ท่านหัวหน้าค่ายแสดงตัวแล้วขอรับ”

ลูกศิษย์คนหนึ่งของค่ายภูเขาอวิ๋นอู่ยื่นมือออกมารั้งแขนเหอเจิ้งชิงเอาไว้

หลังจากนั้น ชายชราก็เห็นเหออู่ซาง หัวหน้าค่ายภูเขาอวิ๋นอู่ค่อย ๆ ก้าวเดินออกมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหลินเป่ยเฉินภายใต้การจ้องมองของสายตานับไม่ถ้วน

หัวหน้าค่ายท่านนี้มีขั้นพลังอยู่ในขอบเขตจอมเทพระดับ 7 เมื่อพลังปราณถูกเปิดผนึก จึงแทบไม่มีผู้ใดสามารถต่อกรกับเขาได้อีก

เหออู่ซางจ้องมองไปที่เซียวปิงเป็นคนแรก แววตาทะลุทะลวงไม่ต่างจากคมกระบี่ เขากล่าวเสียงแข็งกระด้างว่า “เราผู้เฒ่าเหออู่ซางเป็นหัวหน้าค่ายแห่งภูเขาอวิ๋นอู่ สหายน้อย ไม่ว่าเจ้าเป็นผู้ใด ไม่ว่าเจ้ามีสถานะใด ไม่ว่าอาจารย์ของเจ้าเป็นใคร… ทุกอย่างล้วนไม่มีความหมายอีกแล้ว ในเมื่อเจ้าทำร้ายคุณชายใหญ่ในค่ายของพวกเรา เจ้าก็ต้องมอบคำอธิบายออกมา”

“คำอธิบายหรือ?”

เซียวปิงล้วงขาหมูทอดออกมารับประทานต่อไปหน้าตาเฉย “ไปถามเอาจากอาจารย์ของข้าเองก็แล้วกัน”

“อาจารย์ของเจ้าคือผู้ใด?”

เหออู่ซางกระซิบถามแผ่วเบา

“เป็นตาเฒ่าผู้นั้นเอง”

บัดนี้ หลิวอู่เหยียนผู้แข็งแกร่งเป็นอันดับสองของเมืองชิงอวี้มีสีหน้าเคร่งขรึม แววตาขุ่นเคืองแสดงออกถึงความไม่พอใจขณะก้าวออกมาข้างหน้าอย่างช้า ๆ

เหออู่ซางริมฝีปากกระตุก

เฮอะ ให้ตายเถอะ!

เหออู่ซางกลั้นลมหายใจ รีบหันกลับมาจ้องมองหลินเป่ยเฉินพร้อมกับกล่าวว่า “สหายน้อย เจ้า…”

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นขัดจังหวะและตอบอย่างกระตือรือร้นว่า “ไม่ต้องถามหรอกขอรับ ข้าขอตอบตรงนี้เลยว่าข้านั้นไม่มีอาจารย์ ไม่มีบิดามารดา ข้าเป็นเพียงบุรุษหนุ่มผู้หล่อเหลามากที่สุดในปฐพี ไม่มีพื้นเพให้ภาคภูมิใจ และไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับสำนักกระบี่เหินฟ้าทั้งสิ้น”

เหออู่ซางถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

หากไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับสำนักกระบี่เหินฟ้า เรื่องก็ง่ายขึ้นแล้ว

เพียงแต่ว่า…

หลินเป่ยเฉินกล่าวต่อไป “ท่านผู้เฒ่าอยากได้รับคำอธิบายใช่หรือไม่? ข้าไม่มีคำอธิบายใดให้หรอกขอรับ เพียงแต่หากท่านผู้เฒ่าได้รับทราบถึงเรื่องเล็กน้อยที่ข้าเคยกระทำในสำนักกระบี่เหินฟ้า ท่านผู้เฒ่าอาจเปลี่ยนใจก็เป็นได้”

“เรื่องเล็กน้อยอันใด?”

เหออู่ซางสอบถาม

หลินเป่ยเฉินหันกลับไปมองที่หลิวอู่เหยียน

ชายชราตอบอย่างรู้งานทันทีว่า “เขาคือบุคคลที่สังหารหัวหน้ากลุ่มปีศาจเหยียนซาน”

เหออู่ซางถึงกับสะดุ้งโหยง แล้วทวนคำว่า “สังหารผู้ใดนะ?”

“ปีศาจเหยียนซาน”

หลิวอู่เหยียนตอบเน้นย้ำทีละคำ “ตกตายในกระบวนท่าเดียว”

เหออู่ซางรู้สึกวิงเวียนศีรษะขึ้นมาทันที

ชายชราหมุนกายเดินเข้าไปคว้าแขนเหออวิ๋นเฟยผู้ที่ยังไม่ฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บสาหัส หลังจากนั้น เขาก็ตบหน้าบุตรชายของตนเองเสียงดังสนั่น เหออวิ๋นเฟยมองเห็นแต่ดวงดาวพร่าพรายปรากฏขึ้นในอากาศ

“ข้าเคยบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าได้เที่ยวก่อปัญหา…”

เหออู่ซางคำรามด้วยความดุดัน

บรรดาสมาชิกค่ายภูเขาอวิ๋นอู่ล้วนตกตะลึง

ปรากฏว่าท่านหัวหน้าค่ายก็ถึงกับทุบตีบุตรชายแล้วเช่นกัน!!