เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1654 หลบหนีด้วยความตื่นเต้น - novel-lucky

ตอนที่ 1,654 หลบหนีด้วยความตื่นเต้น

หลิงเฉินขมวดคิ้วนิ่วหน้า

ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด นางถึงรู้สึกคุ้นเคยกับปีศาจตัวนี้ชอบกล

องค์ชายหลิงเยวียนหลงตกตะลึงและไม่แน่ใจ

แรงระเบิดในกลุ่มหมอกควันเมื่อสักครู่ทำให้เขารู้สึกได้ถึงภัยคุกคาม

และโครงกระดูกผีตัวนั้นก็พร้อมด้วยลูกสมุนของมันอีกเก้าตัวก็ไม่ทราบเลยว่าปรากฏกายขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่…

เพียงมองดูก็รู้แล้วว่าเป็นพวกปีศาจที่มีพลังแข็งแกร่ง

จัดการได้ไม่ง่าย

ด้วยเหตุนี้ องค์ชายหลิงเยวียนหลงจึงยังไม่กล้าลงมือ

เพราะฉะนั้น เฟิงเสี่ยวไป๋และพรรคพวกจึงรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง

ในเมื่อองค์ชายหลิงเยวียนหลงเป็นผู้ควบคุมสถานการณ์ทั้งหมด พวกเขาจึงไม่มีสิทธิ์ตั้งคำถามใด ๆ

คณะสำรวจสุสานโบราณเพียงรู้สึกได้ถึงพลังกดดันหนักหน่วง

“เจ้าพวกมนุษย์ผู้ต่ำต้อย อยากตายกันมากนักใช่หรือไม่?”

หัวหน้ากลุ่มโครงกระดูกผีระเบิดเปลวไฟสีม่วงด้วยความเกรี้ยวกราด เบ้าตาที่มีเปลวไฟสีม่วงลุกโชนอยู่ในนั้นจ้องมองมาที่องค์ชายหลิงเยวียนหลงด้วยความดุร้าย

เห็นได้ชัดว่ามันกำลังจะตอบโต้กลับมาแล้ว

เม็ดเหงื่อพลันปรากฏขึ้นบนข้างขมับซ้ายขององค์ชายหลิงเยวียนหลง

เขาไม่เคยพบเจอสิ่งมีชีวิตเช่นนี้มาก่อน... ว่าแต่เจ้าโครงกระดูกผีพวกนี้ถือเป็นสิ่งมีชีวิตได้หรือไม่?

เหตุไฉนข้อมูลที่ได้รับทราบมาก่อนหน้านี้ถึงไม่มีการกล่าวถึงหัวหน้ากลุ่มโครงกระดูกผีตัวนี้เลย? ไม่ว่าจะเป็นในอาณาจักรหลิวเยวียน อาณาจักรซือเว่ย หรือในดินแดนเกิงจิน พวกเขาก็ไม่เคยทราบข้อมูลเลยว่าเผ่าพันธุ์ปีศาจมีสมาชิกที่แข็งแกร่งถึงระดับนี้อยู่ด้วย

หัวหน้าโครงกระดูกผีตัวนี้เป็นผู้ใดกันแน่?

เมื่อรู้สึกได้ถึงความโกรธแค้นและจิตสังหารของฝ่ายตรงข้าม ไอน้ำเดือดก็พุ่งออกมาจากข้อต่อของชุดเกราะองค์ชายหลิงเยวียนหลงจนไอน้ำเหล่านั้นกลายเป็นชั้นพลังหนาแน่น

มือกระชับด้ามจับค้อนคว่ำนภาแนบแน่น

“ลุงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน เจ้ารีบใช้โอกาสนี้หลบหนีไปก่อนเถอะ”

เขาแอบกระซิบบอกต่อหลิงเฉิน

หลิงเฉินไม่ได้พูดคำใด

เฟิงเสี่ยวไป๋และพรรคพวกได้รับการสื่อสารจากองค์ชายหลิงเยวียนหลงผ่านทางพลังจิตว่า หากสถานการณ์ย่ำแย่ไปมากกว่านี้ พวกเขาก็สามารถหลบหนีไปได้ทันที

การต่อสู้กำลังจะอุบัติขึ้น

แต่ทันใดนั้น…

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หัวหน้ากลุ่มโครงกระดูกอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล มันก้มหน้ามองภูตอเวจีสาวที่อยู่ในอ้อมแขน เห็นได้ชัดถึงความตื่นตระหนก

โลหิตสีม่วงไหลทะลักออกมาจากร่างกายของภูตอเวจีสาว

นางได้รับบาดเจ็บสาหัส

หัวหน้ากลุ่มโครงกระดูกผีกอดคนรักของมันแนบแน่น ก่อนจะหันมาจ้องมองคณะสำรวจสุสานด้วยความอาฆาตแค้น “ฮึ่ย ฮึ่ย เจ้าพวกมนุษย์โสโครก กล้าดีอย่างไรถึงมาทำร้ายสุดที่รักของข้า พวกเจ้าจะต้องชดใช้… ฝากไว้ก่อนเถอะ”

พูดจบ มันก็อุ้มร่างภูตอเวจีสาวหมุนตัวเดินจากไป

ได้ยินเหมือนเสียงฟ้าคำรามดังขึ้นในอากาศ

หลังจากนั้น เจ้าหัวหน้ากลุ่มโครงกระดูกผีก็ทำท่าเหมือนกำลังขี่ม้ากลางอากาศ แล้วร่างของมันก็พุ่งเป็นลำแสงความเร็วสูงหายวับไปในทะเลทรายแห่งโครงกระดูก หลงเหลือไว้เพียงกลุ่มหมอกขาวให้ดูต่างหน้าเท่านั้น

ด้วยความเร็วระดับนี้…

เร็วเกินกว่าผู้ที่อยู่ในขอบเขตพลังขั้นจอมเทพจักราด้วยซ้ำ

ดวงตาขององค์ชายหลิงเยวียนหลงเบิกโต

นับเป็นโชคดีที่การต่อสู้ไม่เกิดขึ้น

โครงกระดูกผีอีกเก้าตัวก็ค่อย ๆ ล่าถอยไปอย่างเชื่องช้า หลังจากนั้น พวกมันก็หันหลังกลับและหายวับไปในกลุ่มหมอกขาวเช่นกัน

บนเกาะกระดองเต่าที่กลายเป็นซากปรักหักพัง

ทุกคนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

คิดไม่ถึงเลยว่าเพราะต้องการจะกลับไปรักษาอาการบาดเจ็บให้แก่ภูตอเวจีสาว เจ้าหัวหน้ากลุ่มโครงกระดูกผีผู้น่ากลัวนั่นจึงเลือกที่จะไม่ต่อสู้

ในหัวใจของทุกคนรับรู้ได้ถึงความโชคดีของตนเอง

มีแต่เพียงหลิงเฉินเท่านั้นที่ยังนิ่งเงียบสงบเยือกเย็นตั้งแต่ต้นจนจบ

นางจ้องมองไปยังทิศทางที่หัวหน้ากลุ่มโครงกระดูกผีหายตัวไป แววตาคู่นั้นสับสน

“ไม่มีทาง”

ทันใดนั้น ได้ยินเสียงใครบางคนอุทานขึ้นมา

กลุ่มคนหันหน้ากลับไปมอง

และพวกเขาก็ได้พบเข้ากับอวี้พั่วเซียวประมุขตระกูลอวี้ผู้สวมใส่หน้ากากโครงกระดูก ไม่มีผู้ใดสามารถมองเห็นสีหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน แต่แววตาที่อยู่ภายใต้หน้ากากนั้นบอกชัดถึงความเคลือบแคลงสงสัย

“ข้ารู้สึกว่าเจ้าโครงกระดูกผีนั่นเพียงใช้อาการบาดเจ็บของภูตอเวจีเป็นข้ออ้างในการหลบหนีไปเท่านั้น มันไม่ได้ต้องการต่อสู้กับพวกเราตั้งแต่แรกอยู่แล้ว…”

ทุกคนตกตะลึง

บางคนอยากจะหาข้อโต้แย้ง

แต่สุดท้าย ไม่มีผู้ใดพูดคำใดออกมา

ในคณะเดินทางหากละเว้นเฟิงเสี่ยวไป๋เอาไว้สักคน สมาชิกส่วนที่เหลือล้วนเป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ เมื่อพิจารณาเหตุการณ์โดยละเอียด พวกเขาก็รู้สึกว่าข้อสังเกตของอวี้พั่วเซียวก็มีเหตุผลน่ารับฟัง

องค์ชายหลิงเยวียนหลงขมวดคิ้วใช้ความคิด

หลิงเฉินยังคงนิ่งเงียบ

ทุกคนรู้แล้วว่าดูเหมือนตนเองจะถูกหลอก

“พวกเราไล่ตามไปดีหรือไม่?”

ใครคนหนึ่งถามขึ้นมา

องค์ชายหลิงเยวียนหลงส่ายศีรษะและกล่าวตอบอย่างเชื่องช้าว่า “พวกเราเหลือเวลาอีกเพียงครึ่งวัน สุสานกำลังจะปิดตัวแล้ว กฎแห่งกาลเวลาในสถานที่นี้แตกต่างจากโลกภายนอก แม้แต่พวกเผ่าพันธุ์ปีศาจก็ยังเลือกที่จะหลบหนีออกไปก่อนที่สุสานจะปิดตัวลง เพราะมิเช่นนั้นแล้ว พวกเราอาจจะต้องติดอยู่ที่นี่ไปตลอดกาลไม่มีทางออก พวกเรารีบออกไปดักรอพวกมันที่ข้างนอกกันก่อนดีกว่า”

…

“โอ๊ย กว่าจะหนีออกมาได้ ใจหายใจคว่ำหมด”

หลินเป่ยเฉินบิดคันเร่งนำมอเตอร์ไซค์พุ่งทะยานไปข้างหน้าเป็นลำแสงสายฟ้าฟาด

เขาไม่อยู่รอโครงกระดูกลูกสมุนทั้งเก้าตัวนั้นด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นว่าพวกขององค์ชายหลิงเยวียนหลงไม่ได้ไล่ตามมา เด็กหนุ่มจึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ยังจะแกล้งตายอยู่อีกหรือ?”

เขาเขย่าร่างของเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงที่อยู่ในอ้อมแขนและกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าท่านฟื้นขึ้นมาตั้งนานแล้ว เลิกเสแสร้งเสียที”

“เจ้า…”

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงลืมตาตื่นขึ้นมาในทันใด “แต่เจ้าก็ใช้โอกาสนี้ลวนลามข้าไปไม่น้อยแล้วไม่ใช่หรือ?”

หากพวกขององค์ชายหลิงเยวียนหลง เฟิงเสี่ยวไป๋และคนอื่น ๆ มาเห็นภาพนี้เข้า พวกเขาก็คงต้องเบิกตาโตจนดวงตาแทบถลนหลุดออกจากเบ้า ภูตอเวจีสาวผู้เย็นชาอำมหิต บัดนี้ กลับกลายเป็นสตรีที่ขี้เล่นซุกซนผู้หนึ่ง

ทันใดนั้น หลินเป่ยเฉินก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เขาตอบตะกุกตะกัก

“ใช่ เจ้าไม่ได้ตั้งใจ แต่เจ้าเจตนาต่างหาก”

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงหัวเราะในลำคอ

บาดแผลบนร่างกายของนางสมานตัวดีแล้ว

“ต่อให้เจตนาแล้วจะทำไม?”

หลินเป่ยเฉินสวนกลับไปเสียงแข็งกระด้าง “ข้าช่วยชีวิตท่านเอาไว้นะ ถือว่าเป็นผลตอบแทนความดีของข้าก็แล้วกัน ท่านอย่าลืมสิว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ใด พวกเขามีจอมเทพศักดิ์สิทธิ์ตอนปลายถึงแปดคน มีจอมเทพจักรพรรดิสองคน และมีจอมเทพจักราอีกหนึ่งคน มิหนำซ้ำ อาวุธคู่กายของพวกเขายังเป็นเครื่องมือเล่นแร่แปรธาตุระดับสูงอย่างวัตถุมโนหิรัญและค้อนคว่ำนภา ท่านคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายสำหรับข้าหรือ? ข้าแค่ขอจับตรงนั้นนิดจับตรงนี้หน่อยให้พอได้ช่วยชุบชูหัวใจบ้างไม่ได้หรืออย่างไร?”

“เฮอะ!”

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน “ถ้าอย่างนั้นก็จับต่อไปเถอะ ข้าอนุญาต”