เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1710 คฤหาสน์ฝั่งตรงข้าม - novel-lucky

ตอนที่ 1,710 คฤหาสน์ฝั่งตรงข้าม

พลั่ก!

สวีฮังที่พยายามดิ้นรนขัดขืนกลับกลายเป็นกองเนื้อกองหนึ่งไปเสียแล้ว

ตกตายโดยไม่รู้ตัว

องครักษ์ข้างกายสวีฮังทั้งสองคนเมื่อเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้น ใบหน้าของพวกเขาก็สั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

ตอนแรกพวกเขานึกว่าตนเองจะถูกฆ่า

แต่เหตุการณ์กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

เพราะหลินเป่ยเฉินไม่ได้เหลือบมองมาที่พวกเขาเลย

“นำศพของสวีฮังไปแสดงต่อสองกองทัพที่อยู่ด้านล่าง บอกพวกเขาว่าข้าคือหลินเป่ยเฉิน ข้าอยากให้พวกเขาสงบศึกกันโดยเร็วที่สุด”

หลินเป่ยเฉินโยนกระดูกสามชิ้นไปให้แก่เจ้าหุ่นแดง 1 แดง 2 และแดง 3 ก่อนออกคำสั่งต่อไป “หากผู้ใดไม่เชื่อฟัง พวกเจ้าสามารถกำจัดทิ้งได้ทันที”

เจ้าหุ่นสีแดงทั้งสามตัวไม่ต่างจากลูกสุนัขที่กระโดดรับกระดูกด้วยความตื่นเต้น หลังจากนั้น พวกมันก็พุ่งตัวเป็นลำแสงวับหายลงไปสู่พื้นดินด้านล่าง

ผ่านไปชั่วชงน้ำชาหนึ่งถ้วย

สงครามที่ด้านล่างก็ยุติลง

เจ้าหุ่นอสูรแดงทั้งสามตัวกระโดดกลับมา

พวกมันสื่อสารผ่านทางกระแสจิตว่าปฏิบัติตามคำสั่งของหลินเป่ยเฉินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อจัดการสังหารผู้ที่ไม่เชื่อฟังไปจำนวนหนึ่ง นายทหารส่วนที่เหลือของทั้งสองกองทัพที่อยู่ด้านล่างก็เปลี่ยนท่าทีไปทันที จากที่เคยแข็งกร้าวกระด้างกระเดื่อง ทุกคนก็หันมาปฏิบัติตามคำสั่งโดยไม่มีข้อแม้…

หลินเป่ยเฉินส่ายศีรษะและถอนหายใจ

เจ้าพวกคนขี้ขลาดเอ๊ย

…

ครึ่งวันต่อมา

ในที่สุด เรือเหาะเซียนกระบี่ก็ร่อนลงจอดในเขตเทียนหลางซิงได้อย่างปลอดภัย

เมืองใหญ่ปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้า

สวยงามเกินจินตนาการ

แต่ไม่ใช่ทุกคนจะมีความสุขได้ในพื้นที่เขตนี้

ทุก ๆ ความสวยงามย่อมมีความมืดมิด

ภายในเมืองที่สวยงามแห่งนี้ยังคงซ่อนเร้นความอัปลักษณ์ของผู้คนเอาไว้ไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่

“ท่านแม่ทัพหลิน นี่คือที่พักของพวกท่านกองทัพเซียนกระบี่”

เจ้าหน้าที่ผู้ถูกส่งตัวมารับรองพวกของหลินเป่ยเฉินมีนามว่าหูจงเซียน เขานำทุกคนมายังสถานที่ซึ่งเหมือนลานทิ้งขยะแห่งหนึ่งและกล่าวว่า “อีกสิบวัน งานเลี้ยงล่ากวางจึงจะเริ่มขึ้น จนกว่าจะถึงตอนนั้น คงต้องรบกวนให้ท่านแม่ทัพหลินและพรรคพวกพักอยู่ที่นี่ก่อนนะขอรับ”

ที่นี่คือลานเก็บขยะชั้นต่ำที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงและกลิ่นเหม็นเน่า

ที่พักของพวกเขาเป็นกระท่อมไม้สามหลังที่เอียงโย้ไปด้านข้าง ประตูหน้าต่างชำรุด กําแพงแตกร้าว บ่อน้ำเน่าเสีย…

ที่นี่น่าจะเป็นสถานที่ซึ่งน่ารังเกียจมากที่สุดในเขตเทียนหลางซิงแล้ว

“ว่าไงนะ? เจ้าจะให้นายน้อยผู้ประเสริฐของข้าอาศัยอยู่ในสถานที่เหม็นเน่าแห่งนี้น่ะหรือ? ไม่ทราบว่าเจ้าอยากตายนักหรือไง?” หวังจงคำรามออกมาด้วยน้ำเสียงดุร้าย “เจ้าคิดจะให้นายน้อยของข้าอาศัยอยู่ที่นี่จริง ๆ หรือ?”

หูจงเซียนตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “นี่เป็นที่พักที่ทางเบื้องบนจัดการมาให้ขอรับ หากนายท่านมีปัญหา กรุณาร้องเรียนกับทางสภาเองเถอะ”

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นทำท่าดันแว่น

ระหว่างเดินทางมาที่นี่ เขาเห็นคฤหาสน์หลังงามจำนวนมากตั้งเรียงรายอยู่สองข้างทาง

คฤหาสน์หลายหลังกินพื้นที่เป็นอาณาบริเวณกว้างขวาง

โดยเฉพาะคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับลานทิ้งขยะแห่งนี้ คฤหาสน์หลังนั้นงดงามหรูหรา ซึ่งเหมาะสมสำหรับใช้เป็นที่รับรองอาคันตุกะจากแดนไกลยิ่งนัก

คฤหาสน์หลังนั้นมีความสูงหกถึงเจ็ดชั้น และได้รับการป้องกันด้วยค่ายอาคมแน่นหนา รอบข้างก่อสร้างกำแพงหินสูงลิ่ว ด้านในยังมีบ่อน้ำใสสะอาด ถึงกับมีน้ำตกจำลองให้นั่งเล่นสำหรับพักผ่อนหย่อนใจ…

เมื่อเทียบกับลานทิ้งขยะแห่งนี้ คฤหาสน์หลังนั้นก็คือสรวงสวรรค์ที่แท้จริง

“นั่นคือที่พักของผู้ใด?”

หลินเป่ยเฉินยกมือชี้ไปที่คฤหาสน์ฝั่งตรงข้าม

“อ้อ เป็นของแขกผู้เข้าร่วมงานเลี้ยงล่ากวางเช่นกันขอรับ…” หูจงเซียนตอบ “แต่คฤหาสน์หลังนั้นมีผู้เข้าพักแล้ว ไม่เหลือห้องว่างสำหรับแม่ทัพหลินอีกแล้วขอรับ”

ขาดคำนั้น

ประตูคฤหาสน์ฝั่งตรงข้ามก็เปิดออก

คนกลุ่มหนึ่งเดินออกมา

ผู้ที่เดินนำหน้าสวมใส่ชุดเสื้อคลุมสีดำ ผิวขาวซีด ใบหน้ายาวเหมือนม้า ดวงตาเรียวยาว ไว้เคราสามแฉกที่ใต้คาง ศีรษะกลมโต รูปร่างผอมสูง มองเพียงผิวเผินจึงไม่ต่างจากโครงกระดูกเดินได้ เพียงแต่เป็นโครงกระดูกที่มีผิวหนังห่อหุ้มอยู่เท่านั้น คนผู้นี้จึงดูน่าขนลุกเป็นอย่างยิ่ง

“ช้าก่อน”

หวังจงเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความประหลาดใจ “นายน้อยขอรับ ดูนั่นสิ เจ้าโครงกระดูกเดินได้นั่นเป็นบุตรชายคนโตของแม่ทัพชื่อดังแห่งกองทัพอีกาดำ และบัดนี้ เขาก็มีสถานะเป็นท่านทูตประจำกองทัพอีกาดำ คนผู้นี้มีนามว่าจางหรู่”

ที่แท้ก็เป็นพวกใช้เส้นสายนี่หว่า!

กองทัพอีกาดำคือกลุ่มกองกำลังที่มีฐานอำนาจมั่นคงที่สุดในอาณาจักรซือเว่ยและเป็นศัตรูตัวฉกาจของกองทัพเซียนกระบี่มาโดยตลอด

“เขามาที่นี่ด้วยเหตุอันใด?”

หวังจงดึงตัวหูจงเซียนเข้ามาสอบถาม

หูจงเซียนสะบัดมือหนีและตอบว่า “แม่ทัพจางก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับเทียบเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงล่ากวาง เหตุไฉนเขาจะมาไม่ได้?”

“ให้ตายเถอะ”

หวังจงหัวเราะในลำคอด้วยความเหยียดหยาม “โครงสร้างอำนาจของที่นี่ชักจะเหลวไหลเกินไปแล้ว แม้แต่สุนัขข้างถนนก็ยังกล้าแต่งตั้งตนเองขึ้นมาเป็นแม่ทัพใหญ่…”

พูดมาถึงตรงนี้ พ่อบ้านชราก็สัมผัสได้ถึงแววตาดุดันที่จ้องมองมายังตนเอง เขาจึงรีบหันไปอธิบายว่า “นายน้อย บ่าวไม่ได้หมายถึงท่าน...”

พลั่ก!

“เจ้าตัวบัดซบ…”

หลินเป่ยเฉินกระโดดเตะก้นหวังจง

“อ้า ความรู้สึกที่คุ้นเคยกลับมาแล้ว”

หวังจงส่งเสียงครางอย่างมีความสุข

หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออก

ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงของจางหรู่ลอยข้ามลำธารที่ขวางกั้นเข้ามาว่า

“ฮ่า ๆๆ นั่นคือแม่ทัพใหญ่หลินเป่ยเฉินแห่งกองทัพเซียนกระบี่ใช่หรือไม่? ไม่ทราบว่ามดปลวกต่ำต้อยอย่างเจ้าก็ได้รับเทียบเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงล่ากวางเช่นกันหรือ?”

จางหรู่นำลูกสมุนเดินมาหยุดยืนที่ริมลำธารฝั่งตรงข้าม

หลินเป่ยเฉินจ้องมองกลับไปโดยไม่พูดคำใด

จางหรู่ระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความเหยียดหยาม

“หลายวันที่ผ่านมา ข้าได้ยินเรื่องราววีรกรรมของเจ้ามาไม่ใช่น้อย ในที่สุด สิ่งที่ข้าสงสัยก็ได้รับคำตอบแล้ว… ฮ่า ๆๆ หลินเป่ยเฉิน เจ้าเรียกตนเองว่าเซียนกระบี่ แต่ในสายตาของข้า เจ้าก็เป็นเพียงหมูโง่ตัวหนึ่งเท่านั้น เห็นแล้วก็ช่างน่าขบขันเหลือเกิน ก๊าก ๆๆ…”

ปัง!

เสียงปืนกัมปนาท

ศีรษะของจางหรู่ระเบิดหายไป

หลินเป่ยเฉินยกปืนอินทรีหิมะในมือขึ้นเล็ง

ปัง! ปัง! ปัง!

เขาระเบิดกระสุนอย่างต่อเนื่อง

แล้วบรรดาลูกสมุนของจางหรู่ก็มีอันต้องศีรษะระเบิดกระจายตามผู้เป็นเจ้านายไปติด ๆ

หลินเป่ยเฉินยกปืนขึ้นเป่าควันที่ปลายกระบอก

เขาจ้องมองหูจงเซียน ยิ้มเล็กน้อยและถามว่า “ดูเหมือนคฤหาสน์ฝั่งตรงข้ามจะไม่มีแขกเข้าพักแล้วกระมัง ไม่ทราบว่าข้าขอย้ายเข้าไปพักได้หรือไม่?”