เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1718 เสียงแห่งความตาย - novel-lucky

ตอนที่ 1,718 เสียงแห่งความตาย

มีเพียงหูจงเซียนผู้เดียวเท่านั้นที่ยืนขมวดคิ้ว เกิดสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาในจิตใจ

ปี๋อวิ่นเถาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หาจังหวะแทรกไม่ได้

ในห้องทรมานหมายเลข 28 ยังคงมีเสียงหัวเราะดังขึ้นไม่หยุดยั้ง

บรรยากาศเต็มไปด้วยความตลกขบขัน

ทันใดนั้น…

ปัง!

เสียงที่แปลกประหลาดก็ดังขึ้น

โลหิตสาดกระจาย

หัวหน้าผู้คุมเฟิงจงหลิงที่กำลังหัวเราะขบขันพลันหยุดชะงักทันที

เขาก้มหน้ามองอย่างเชื่องช้า

ปรากฏว่าภายใต้การคุ้มกันของชุดเกราะวิหคเหินฟ้าซึ่งเป็นชุดเกราะเล่นแร่แปรธาตุระดับ 19 นั้น ขาซ้ายของเขาตั้งแต่ใต้หัวเข่าลงไปได้อันตรธานหายไปแล้ว

ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย

“อ๊าก...”

เฟิงจงหลิงร้องโหยหวน

สีหน้าตื่นกลัว

ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อว่าหลินเป่ยเฉินจะกล้าทำร้ายตนเองในสถานการณ์เช่นนี้ และในเวลาเดียวกันนี้ เมื่อร่างกายไม่มีขาซ้ายอีกต่อไป สมดุลการทรงตัวจึงสูญสิ้น ตัวคนล้มคะมำไปด้านหนึ่ง

ผู้ติดตามรีบวิ่งเข้าไปประคอง

อีกหลายคนระเบิดเสียงคำราม

“บังอาจนัก!”

“ชั่วช้าเกินไปแล้ว!”

ผู้คุมที่มีพลังอยู่ในขั้นจอมเทพศักดิ์สิทธิ์ระดับ 7 สองคนหันมองหน้ากัน ก่อนจะพร้อมใจกันชักกระบี่ออกมา และพุ่งเข้าหาหลินเป่ยเฉิน โจมตีใส่เขาด้วยความเร็วสายฟ้าฟาด

ปัง!

เสียงระเบิดที่แปลกประหลาดดังขึ้น

ม่านหมอกเลือดสาดกระจายอีกสองจุด

หลังจากนั้น ศพไร้ศีรษะของผู้คุมทั้งสองก็ล้มลงกับพื้นหิน โลหิตไหลเจิ่งนอง

ตายโดยไม่ต้องสืบ

“อย่าเพิ่งทำอะไรวู่วาม…”

ปี๋อวิ่นเถาได้แต่ตะโกนออกมาขณะรู้สึกอยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตายิ่งนัก

แต่ไม่มีผู้ใดเชื่อฟังเขาเลย

สถานการณ์เกินควบคุมแล้ว

ปัง!

เสียงแปลกประหลาดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ม่านหมอกเลือดสาดกระจาย

ศพไร้ศีรษะล้มลงดั่งใบไม้ร่วง

“อย่าขยับ อย่าส่งเสียง”

หลินเป่ยเฉินพูดไม่ดัง แต่ถ้อยคำของเขากลับก้องอยู่ในหูของทุกคน

ม่านหมอกเลือดจากศพไร้ศีรษะสาดกระจายเปรอะเปื้อนเต็มกำแพงห้องทรมาน

คราบเลือดเหล่านั้นไม่ต่างจากกุหลาบแดงที่เบ่งบานกลางความมืดมิด เป็นความสวยงามแห่งความตาย ทำให้ทุกคนรู้สึกขนลุกขนชัน

ความปั่นป่วนโกลาหลกลายเป็นความเงียบสงบ

บรรดาผู้คุมปิดปากเงียบ ไม่กล้าเคลื่อนไหว

“ทีนี้จะตอบคำถามของข้าได้หรือยัง?”

หลินเป่ยเฉินหันกลับมาหาหัวหน้าผู้คุมเฟิงจงหลิง

สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก

แต่ดวงตาเป็นประกายเย็นเยียบ ทำให้ผู้ที่ถูกจ้องมองถึงกับหนาวสั่นไปทั้งตัว

“คือว่า…”

เฟิงจงหลิงเหงื่อไหล เนื้อตัวสั่นเทา

ทั้งเจ็บปวด!

และหวาดกลัว!!

ก่อนหน้านี้ เขาเคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับหลินเป่ยเฉินมามากมาย และส่วนใหญ่เฟิงจงหลิงก็มักจะหัวเราะเยาะเพราะไม่ได้เชื่อเรื่องเล่าเหล่านั้น คนเสียสติอย่างไรก็เป็นคนเสียสติอยู่วันยันค่ำ แล้วเขาจะต้องไปสนใจเพื่ออะไร?

เฟิงจงหลิงจึงไม่รู้จักน้ำหนักของคำว่าเซียนกระบี่

เซียนกระบี่ที่สามารถฆ่าผู้ที่พบเห็นได้โดยตาไม่กะพริบ

เมื่อจ้องมองศพไร้ศีรษะที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นหิน เฟิงจงหลิงก็รู้สึกตื่นกลัวสุดขีด และเขาก็จำได้ดีถึงตำนานเล่าขานเกี่ยวกับหลินเป่ยเฉินขึ้นมาเรื่องหนึ่งว่า

ทุกครั้งที่หลินเป่ยเฉินเล่นงานศัตรู หลินเป่ยเฉินจะใช้วิชาเฉพาะตัวที่เรียกว่าวิชาปราณกระบี่คงกระพัน ศีรษะของคู่ต่อสู้จะระเบิดกระจาย ด้วยเหตุนี้ หลายคนจึงแอบตั้งฉายาลับ ๆ ให้แก่หลินเป่ยเฉินว่า ‘เซียนกระบี่นักล่าหัว’ และเรียกขานวิชาปราณกระบี่คงกระพันของเขาว่าเป็นวิชา ‘ปราณกระบี่ปลิดศีรษะ’

และด้วยความคิดวุ่นวายที่กำลังตีกันปั่นป่วนอยู่ในหัวสมอง เฟิงจงหลิงจึงไม่ทันได้ให้คำตอบตามที่เด็กหนุ่มต้องการฟัง

ปัง!

ม่านหมอกเลือดพุ่งกระฉูดออกมาจากไหล่ซ้ายของเฟิงจงหลิง

แล้วแขนซ้ายของเขาก็หายไป

เห็นได้ชัดว่าหลินเป่ยเฉินไม่หลงเหลือความอดทนอยู่อีกแล้ว

“อ๊าก...”

เฟิงจงหลิงส่งเสียงร้องราวหมูถูกเชือด “อย่าฆ่าข้าเลยนะ ข้ายอมบอกแล้ว ข้ายอมบอกแล้ว… หูจงเซียน เขาเป็นที่ปรึกษาของรองผู้คุมสภาหลินซิงเฉิง เขาเองก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน…”

เสียงพูดยังไม่ทันขาดหาย

ร่างของใครคนหนึ่งก็กำลังจะพุ่งออกไปจากประตูของห้องทรมานหมายเลข 28

หูจงเซียนหัวใจร้อนผ่าวด้วยความโกรธแค้น

เขาแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะได้ใช้กระบี่หั่นซากศพของเฟิงจงหลิง

ไร้ประโยชน์ยิ่งนัก

ตัวไร้ประโยชน์เช่นนี้กลายเป็นหัวหน้าผู้คุมได้อย่างไร?

คำสารภาพที่ไม่คาดคิดจากเฟิงจงหลิงทำให้หูจงเซียนผู้สงบเยือกเย็นตื่นตัวขึ้นมา และเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากรีบหลบหนี โดยไม่คิดอยู่รับชมเหตุการณ์ในห้องทรมานอีกต่อไป

ปัง!

เสียงระเบิดสั่นประสาทดังขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง

หูจงเซียนรู้สึกเบาหวิวบริเวณขาซ้ายและขาขวาของตนเอง

ทันใดนั้น ร่างกายของเขาก็สูญเสียการควบคุมจนล้มลงกระแทกพื้นหินอย่างแรง ตัวคนไถลไปไกลอีกหลายวา ทิ้งคราบเลือดลากยาวเป็นทางไว้ด้านหลัง…

เจ็บปวดทรมานแสนสาหัส

หูจงเซียนกัดฟันกรอด พยายามไม่ส่งเสียงร้องโหยหวนเหมือนเฟิงจงหลิง

เขารับรู้แล้วว่าตนเองคงหนีความตายไม่พ้น หูจงเซียนจึงไม่หวาดกลัวอีกต่อไป เขายันกายลุกขึ้นนั่ง และหันกลับไปจ้องมองหลินเป่ยเฉินพร้อมกับหัวเราะเยาะเสียงแหบต่ำ “ฮ่า ๆๆ ฮ่า ๆๆ…”

หลินเป่ยเฉินไม่สนใจหูจงเซียนอีกต่อไป

“สำนักงานของรองผู้คุมสภาอยู่ที่ใด?” เขาจ้องมองไปที่เฟิงจงหลิงหัวหน้าผู้คุมซึ่งใกล้หมดสติ “และรองผู้คุมสภาคือผู้ใด?”

ในอาณาจักรซือเว่ย ผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในขณะนี้มีนามว่าฮวาไป๋อดีตแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพเทียนหลาง และปัจจุบันก็ดำรงตำแหน่งผู้คุมสภาสูงสุด

รองลงมาก็เป็นรองผู้คุมสภาทั้งห้าคน

ซึ่งประกอบไปด้วยหลินซิงเฉิง เยว่อี้ สวีฉานหลี่ ม่อหลี่และม่อเฟิง

“เป็นใต้เท้าหลิน หลินซิงเฉิง…”

เฟิงจงหลิงตื่นกลัวจนแทบเสียสติ ไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย และรีบตอบคำถามเสียงดังฟังชัด

หลินซิงเฉิง!

เป็นเจ้าสุนัขหยาบช้าตัวนี้จริง ๆ

หลินเป่ยเฉินตัดสินใจขั้นเด็ดขาด

“ขอบใจเจ้ามาก”

เขาพูด