เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1722 จะอยู่หรือจะตาย - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ตอนที่ 1,722 จะอยู่หรือจะตาย

หลินเป่ยเฉินอ่านผลสแกนบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ

“นี่ ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ ทำไมเจ้าไม่พูดกับข้า? เจ้ามียศตำแหน่งใดในคุกแห่งนี้? เจ้ากล้าเมินเฉยต่อข้าหรือ… เจ้ากำลังหัวเราะอันใดอยู่ไม่ทราบ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าบิดาของข้าคือผู้ใด?”

ฮั่วจิงเหลียงเดินเข้ามาที่โต๊ะไม้ของหลินเป่ยเฉิน ก่อนโน้มตัวเข้ามาจ้องหน้าหลินเป่ยเฉินด้วยอากัปกิริยาข่มขู่คุกคาม

หลินเป่ยเฉินไม่พูดคำใด เพียงยกมือขึ้นกระชากเส้นผมของฮั่วจิงเหลียงและค่อย ๆ กดอีกฝ่ายให้แนบหน้าลงกับโต๊ะของเขา

“โอ๊ย เจ้าตายแน่ เจ้ากล้าดีอย่างไรมากระชากผมข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ…”

โพละ!

ทันใดนั้น ศีรษะของฮั่วจิงเหลียงก็ถูกบดขยี้กับโต๊ะไม้จนแตกกระจาย ของเหลวสีแดงปนขาวกระจัดกระจายไปรอบบริเวณ…

“ส่งศพไปที่สุสานตระกูลหยวน”

หลินเป่ยเฉินนำผ้าขนหนูออกมาเช็ดมือและกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “จุดธูปแจ้งให้ดวงวิญญาณคนตายได้รับทราบว่าหลินเป่ยเฉินผู้นี้แก้แค้นให้แก่พวกเขาแล้ว”

“รับทราบขอรับ”

เจิ้งเจียงรับคำสั่งด้วยความกระตือรือร้นและนำผู้ติดตามมาจัดการตามคำสั่งของเด็กหนุ่มทันที

หวังจิงมีสีหน้าตกตะลึง สายตาของเขายามจ้องมองไปที่หลินเป่ยเฉินมีความคาดหวังอะไรบางอย่าง

และปี๋อวิ่นเถาก็ไม่ทราบอีกแล้วว่าตนเองสมควรพูดอย่างไรดี

เขารู้สึกว่าตนเองเป็นตัวโง่งมผู้หนึ่ง เขานำหมาป่ามาสู่โพรงกระต่าย และทำให้มหันตภัยร้ายเกิดขึ้นเกินควบคุม

แต่ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด ในหัวใจปี๋อวิ่นเถากลับรู้สึกมีความสุขขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ในไม่ช้า นักโทษคนที่สามก็ถูกนำตัวเข้ามาที่ห้องทรมาน

นักโทษผู้นี้มีนามว่าลู่เต้าชิง เป็นนายทหารระดับสูงอายุสี่สิบปี ถูกจับกุมด้วยข้อหาทุจริตในกองทัพ สภาพเนื้อตัวบอกชัดว่าถูกทรมานมาอย่างหนัก โทษที่ได้รับคือการประหารชีวิต เขาเดินเข้ามามองหน้าหลินเป่ยเฉินไม่พูดคำใด ก่อนจะก้มศีรษะอย่างยอมรับชะตากรรม…

“ปล่อยตัวไป”

หลินเป่ยเฉินออกคำสั่ง

เจิ้งเจียงเดินเข้ามาปลดโซ่ตรวนที่พันธนาการร่างกายของลู่เต้าชิงโดยไม่รอช้า

“ปล่อยตัวข้าอย่างนั้นหรือ?”

ลู่เต้าชิงที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง เงยหน้ามองหลินเป่ยเฉินด้วยความไม่อยากเชื่อ ก่อนจะส่ายศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ข้าไม่ไป… ข้าไม่ไป ข้าไม่ไปเด็ดขาด… ข้ายอมรับสารภาพผิด ข้ามีความผิดตามที่ถูกกล่าวหาจริง ๆ”

“คนตายสร้างประโยชน์ให้แก่ผู้ใดไม่ได้ แต่หากท่านยังมีชีวิตอยู่ ท่านยังสามารถปกป้องผู้บริสุทธิ์ได้ เจ้าหน้าที่ปี๋อวิ่นเถาพิสูจน์ได้แล้วว่าท่านถูกใส่ความ จงตั้งใจใช้ชีวิตให้ดีเถอะ”

หลินเป่ยเฉินชี้มือไปที่ปี๋อวิ่นเถา

ปี๋อวิ่นเถาประหลาดใจเล็กน้อย

แต่เขาสัมผัสได้ถึงนัยยะซ่อนเร้นในคำพูดของหลินเป่ยเฉิน ดังนั้น ปี๋อวิ่นเถาจึงเสแสร้งแกล้งปั้นสีหน้าไหลตามน้ำไปอย่างแนบเนียน

นักโทษคนที่สี่เป็นนายทหารผู้หนึ่ง ขอบเขตพลังอยู่ในขั้นจอมเทพศักดิ์สิทธิ์ระดับ 7 เหตุผลที่ถูกจับกุมเพราะก่อความวุ่นวายใน ‘โรงเตี๊ยมถิงหยวน’ ทำร้ายร่างกายเถ้าแก่และเสี่ยวเอ้อจนได้รับบาดเจ็บไปสี่คน…

“ปล่อยตัวไป”

หลินเป่ยเฉินเพียงชำเลืองมองหน้านักโทษเล็กน้อยก็ประกาศด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

หลังจากนั้น นักโทษจำนวนมากก็ถูกนำตัวเข้ามาที่ห้องทรมานหมายเลข 28

หลินเป่ยเฉินเพียงเงยหน้ามองนักโทษวูบเดียว เขาไม่พูดคำใดมาก นอกจากประกาศผลการพิจารณาคดี

บางคนได้รับการปล่อยตัว

บางคนถูกฆ่าตายอยู่ตรงนั้น

ไม่ขึ้นสวรรค์!

ก็ลงนรก!!

แต่กล่าวโดยสรุปก็คือ ผู้คนส่วนใหญ่จะถูกปล่อยตัว และมีนักโทษที่ถูกฆ่าตายเพียงจำนวนน้อยนิดเท่านั้น

ในตอนแรก ปี๋อวิ่นเถา เจิ้งเจียง หวังจิงและคนอื่น ๆ ล้วนมึนงงสับสน

แต่แล้วพวกเขาก็เข้าใจในอะไรบางอย่าง

หลินเป่ยเฉินปล่อยตัวนักโทษผู้ถูกใส่ความและสังหารนักโทษที่สมควรตายจริง ๆ เท่านั้น

แต่คำถามก็คือ หลินเป่ยเฉินรู้ได้อย่างไรว่านักโทษคนไหนถูกใส่ความและนักโทษคนไหนเลวทรามต่ำช้าจริง ๆ?

เด็กหนุ่มสามารถมั่นใจได้อย่างไร? เขาเพียงมองหน้านักโทษไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น ก็สามารถพิจารณาได้แล้วหรือว่าอีกฝ่ายถูกใส่ความหรือกระทำความผิดตามที่ระบุในเอกสาร?

กาลเวลาผ่านไป

มีนักโทษได้รับอิสรภาพเป็นจำนวนถึงแปดสิบเอ็ดคน และในเวลาเดียวกันนี้ ก็มีนักโทษถูกสังหารคาห้องทรมานไปยี่สิบเอ็ดคน…

นักโทษทุกคนที่ถูกควบคุมตัวอยู่ล้วนได้รับการพิจารณาคดีเสร็จสิ้น

ห้องทรมานหมายเลข 28 ตกอยู่ในความเงียบ

ทุกคนจ้องมองไปที่หลินเป่ยเฉินเสมือนมองสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง

“ให้ตายสิ…”

หลินเป่ยเฉินลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ และย่อตัวยืดเส้นยืดสายอีกหลายครั้ง เมื่อเลือดลมไหลเวียนดีแล้ว เขาก็แสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา “ทำไมถึงยังไม่มาอีกนะ?”

เจิ้งเจียงและพรรคพวกได้สติกลับคืนมา

ใช่แล้ว

นี่ก็ผ่านมาได้หนึ่งชั่วยามแล้วหลังจากที่เกิดเหตุความวุ่นวายในคุกใต้ดิน แล้วเหตุไฉนคนใหญ่คนโตประจำเมืองเทียนหลางซิงผู้ถูกลูบคมซึ่งหน้าอย่างหลินซิงเฉิงถึงยังไม่ปรากฏตัวออกมาอีก?

หรือว่าญาติของเขาเสียชีวิตกะทันหัน?

หรือว่าประสบอุบัติเหตุระหว่างเดินทางมาที่นี่?

หลินเป่ยเฉินตัดสินใจรอคอยต่อไป

เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถเดินทางได้รวดเร็วอย่างเขา หลินเป่ยเฉินรู้ดีว่าตนเองจำเป็นต้องให้โอกาสผู้อื่นเสียบ้าง

บางทีการจราจรอาจจะติดขัดจริง ๆ ก็เป็นได้

“ไปเอาเอกสารนักโทษต้องคดีในรอบสองปีนี้มาให้หมด… ข้าจะนั่งอ่านแก้เบื่อสักหน่อย”

หลินเป่ยเฉินออกคำสั่งอีกครั้ง

“ได้เลยขอรับ”

เจิ้งเจียงรับคำโดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว

หลินเป่ยเฉินหันกลับมาและเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียงของเฟิงเสี่ยวไป๋กับฉินโมเหยียน เมื่อตรวจสอบโดยละเอียดดีแล้ว เขาก็พบว่าอาการบาดเจ็บของทั้งสองยังไม่ทุเลาตามที่คิด แม้ว่ายาวิเศษที่ซื้อหามาจากโทรศัพท์มือถือเหล่านี้จะมีสรรพคุณดีเลิศมากกว่ายาทั่วไป แต่พวกมันก็ยังใช้ไม่ได้ผลต่อคนทั้งสองอยู่ดี หลินเป่ยเฉินจึงทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเท่านั้น…

อีกหนึ่งชั่วยามผ่านไป

หลินเป่ยเฉินอ่านเอกสารนักโทษต้องคดีจบลงทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

แต่ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวจากภายนอก

รองผู้คุมสภาหลินซิงเฉิงยังคงนิ่งเฉย

เป็นไปได้อย่างไรกัน?

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นทำท่าดันแว่น ก่อนลุกขึ้นยืนอย่างแช่มช้า บิดขี้เกียจเล็กน้อย แล้วหันมาถามเจิ้งเจียงว่า “นอกจากเฟิงเสี่ยวไป๋กับฉินโมเหยียนสองคนนี้แล้ว บัดนี้ คนอื่น ๆ ที่มาจากอาณาจักรหลิวเยวียนอยู่ที่ใด?”

ในเอกสารนักโทษ หลินเป่ยเฉินไม่พบเจอรายชื่อของหลิงไท่ซือ หลิงหลิง รวมไปถึงผู้คนจากตระกูลใหญ่อื่น ๆ เลย ซึ่งทำให้หลินเป่ยเฉินอดผิดหวังขึ้นมาไม่ได้

“กราบเรียนนายท่าน ข้าน้อยทราบเพียงแต่ว่าผู้ที่หลบหนีมาจากอาณาจักรหลิวเยวียนนั้นได้มาซ่อนตัวอยู่ในอาณาจักรซือเว่ยจริง ๆ โดยเฉพาะองค์ชายหลิงและองค์หญิงไข่มุกขาวแห่งราชวงศ์เกิงจิน เคยมีผู้คนพบเห็นพวกเขาอยู่หลายครั้ง… แต่ทั้งสองคนก็สามารถหลบหนีไปได้สำเร็จ ส่วนคนอื่น ๆ ในคณะเดินทางนั้น บัดนี้อยู่ที่ใดไม่มีใครทราบเลยขอรับ”

เจิ้งเจียงรายงานทุกอย่างที่ตนเองรับทราบออกมาโดยทันที