เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1737 เจ้าต้องพ่ายแพ้ให้กับข้าอยู่ดี - novel-lucky

ตอนที่ 1,737 เจ้าต้องพ่ายแพ้ให้กับข้าอยู่ดี

หลินซิงเฉิงนิ่งเงียบ

จ้องมองไปที่หลินเป่ยเฉิน

ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ฮ่า ๆๆ…”

หัวเราะจนน้ำตาไหล

หลินเป่ยเฉินถามออกไป “เจ้าหัวเราะอันใดไม่ทราบ?”

หลินซิงเฉิงยิ้มและกล่าวว่า “ข้าก็หัวเราะเจ้านั่นแหละ เจ้ามันไร้เดียงสาเกินไป หากข้าเป็นเจ้า ข้าคงไม่ลิงโลดใจเช่นนี้แน่…”

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นทำท่าดันแว่น ก่อนได้ยินหลินซิงเฉิงกล่าวต่อไปอีกครั้ง

“ฮ่า ๆๆ เจ้าลืมผู้คนในอาณาจักรหลิวเยวียนไปหมดแล้วหรือ? ผู้คนจากสำนักกระบี่เหินฟ้าที่ช่วยชีวิตเจ้าไว้ เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยพวกเขาไปหรือ?”

พูดจบ หลินซิงเฉิงก็หมุนข้อมืออีกครา

ภาพบนหน้าจอแปรปลี่ยนไป

สิ่งที่กำลังปรากฏขึ้นในขณะนี้คือภาพจากเมืองชิงอวี้

…

เมืองชิงอวี้

เมฆทะมึน

สายฝนโปรยปราย

บรรยากาศตกอยู่ในความมืดสลัว

เรือเหาะสีดำทมิฬลำหนึ่งปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า กำลังมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ตั้งของสำนักกระบี่เหินฟ้า

“ใช่แล้ว”

ร่างของสตรีผู้สวมใส่ชุดกระโปรงสีม่วงลอยตัวอยู่เหนือเรือเหาะ ดวงตาจ้องมองไปยังทัศนียภาพเบื้องล่าง

สตรีผู้นี้มีใบหน้างดงาม ดวงตาคมคาย คิ้วเข้ม ร่างสูงอรชร ชุดกระโปรงสีม่วงรัดรูปกับช่วงเอวคอดกิ่ว แต่บนแผ่นหลังของนางสะพายด้วยดาบที่มีขนาดใหญ่มากกว่าร่างกายของนางเองเสียอีก ก่อเกิดเป็นความงามอันดุดันแสนทรงเสน่ห์ สตรีผู้นี้มีนามว่าเหวินเหอ เป็นยอดฝีมือชื่อดังจากอาณาจักรซือเว่ย

“เพื่อทำลายสำนักเล็ก ๆ แห่งนี้ ถึงกับต้องส่งข้ามาที่นี่เชียวหรือ? เสียเวลาซะจริง…”

เหวินเหอแลบลิ้นเลียริมฝีปาก แววตาเย็นชา “งั้นทำลายดินแดนนี้ให้หมดเลยก็แล้วกัน…”

นางเอื้อมมือขึ้นไปกำลังจะดึงดาบใหญ่ลงมาจากแผ่นหลัง แต่ทันใดนั้น สีหน้าของเหวินเหอก็แปรเปลี่ยนไป นางหันขวับกลับไปมองทางด้านหลัง เพราะสัมผัสได้ถึงพลังกดดันคุกคามที่น่าขนลุก “เป็นผู้ใด?”

เหวินเหอตวัดดาบส่งลำแสงออกไปตัดก้อนเมฆ ไม่ต่างจากเกลียวคลื่นในมหาสมุทร

สายลมสายฝนโหมกระหน่ำหนักหน่วงมากขึ้น

กลุ่มก้อนเมฆจางหายไป

นั่นเปิดเผยให้เห็นถึงสาวงามผู้หนึ่งกำลังนั่งเอนกายอยู่บนก้อนเมฆก้อนใหญ่

ไม่มีผู้ใดรับทราบเลยว่าสาวงามผู้นี้ปรากฏตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ นางมีใบหน้างดงามสมบูรณ์แบบ เช่นเดียวกับทรวดทรงองค์เอวที่ไม่ต่างไปจากงานศิลปะชั้นเลิศ เมื่อนางปรากฏตัวขึ้นมา บรรยากาศทั้งหมดก็ดูจะสดใสขึ้นในพริบตา

เหวินเหอมีความมั่นใจในเรื่องความงามของตนเองมาโดยตลอด

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับสาวงามผู้เกียจคร้านในชุดสีขาวผู้นี้ เหวินเหอก็รู้ตัวดีว่าตนเองไม่มีความงดงามที่จะไปเทียบเคียงกับอีกฝ่ายได้เลย

สตรีในชุดขาวผู้นี้สูงส่งราวกับเทพเจ้า มีความงดงามอย่างยากที่จะหาผู้ใดมาเปรียบเทียบได้

นางนั่งเอกเขนกอยู่บนก้อนเมฆ ใช้มือข้างหนึ่งเท้าคาง ด้านหน้าตั้งไว้ด้วยโต๊ะเตี้ยตัวหนึ่ง บนโต๊ะเตี้ยตั้งไว้ด้วยสุราและผลไม้ สตรีชุดขาวรินสุราใส่จอกและยกดื่มด้วยความสบายใจ

กลิ่นสุราลอยในอากาศ สูดดมแล้วสดชื่นยิ่งนัก

“เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่?”

สัญชาตญาณของเหวินเหอแจ้งเตือนถึงอันตราย

เพราะการปรากฏตัวของสตรีชุดขาวมีความแปลกประหลาดมากเกินไป

“ฝนตกที่ไหน ท้องฟ้าก็อยู่ที่นั่น… ข้าก็สามารถอยู่ที่นี่ได้เช่นกัน”

สตรีชุดขาวตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเนิบนาบ

นางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาที่มีความสดใสไม่ต่างจากกลุ่มดาราบนฟากฟ้ายามราตรีจ้องมองตรงไปที่เหวินเหอคล้ายกับเป็นการส่งสัญญาณบางอย่าง

“ย้าก...”

ทันใดนั้น เหวินเหอระเบิดเสียงคำราม แล้วดวงตาก็ลุกเป็นเปลวไฟสีม่วง

ทันใดนั้น บนผิวหนังของนางก็ปรากฏอักขระสีม่วงขึ้นเต็มพรืดไปหมด ไม่ว่าจะเป็นบนใบหน้า บนลำคอ ตามแขนขา ผิวหนังทุกส่วนล้วนแต่มีอักขระประหลาดปรากฏขึ้นมา

เพียงไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น

เหวินเหอผู้มีฉายาว่านักเลาะกระดูกก็กลายร่างเป็นปีศาจสาวโดยสมบูรณ์

พลังปราณมนุษย์แปรเปลี่ยนเป็นพลังปราณปีศาจ

นางเหินร่างข้ามท้องฟ้ามาลอยตัวอยู่เบื้องหน้าสตรีในชุดขาว ก่อนจะย่อกายลงแสดงความเคารพสูงสุด

“ประเสริฐ”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสตรีชุดขาว จากนั้นนางจึงเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าไกล

…

ในห้องลับของหลินซิงเฉิง ทั้งหลินเป่ยเฉินและผู้เป็นเจ้าของห้องต่างก็เฝ้ามองสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอค่ายอาคมด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด

เปรี๊ยะ!

ภาพบนหน้าจอเกิดรอยแตกร้าว

ตะเกียงโบราณสั่นไหวอย่างรุนแรง

“ปีศาจ…”

หลินซิงเฉิงอุทานออกมา “นั่นมันหัวหน้ากลุ่มภูตอเวจีของเผ่าพันธุ์ปีศาจไม่ใช่หรือ? นางไปปรากฏตัวอยู่ในเมืองชิงอวี้ได้อย่างไร?”

หลินเป่ยเฉินก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน!

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงมีสถานะสูงส่งมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้หลายเท่า

นับตั้งแต่ที่มาถึงเมืองชิงอวี้ เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงก็ไม่ต่างจากพยัคฆ์คืนสู่ป่า มังกรคืนสู่ทะเล พลังของนางถูกปลดปล่อยเต็มอัตรา เพียงพริบตาเดียว นางก็อยู่ในขั้นจอมเทพจักรพรรดิตอนปลายแล้ว… นับเป็นปลาตัวใหญ่ที่จะปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้เป็นอันขาด

ไม่สิ นางไม่ใช่ปลา!

ต้องบอกว่าเป็นมังกรทะเลต่างหาก!!

มีความเป็นไปได้สูงที่บัดนี้เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงจะมีขั้นพลังอยู่เหนือกว่าขอบเขตจอมเทพจักรพรรดิ

อาณาจักรหลิวเยวียนตกเป็นของนางโดยสมบูรณ์

หลินเป่ยเฉินหันกลับไปมองหน้าหลินซิงเฉิงและถามว่า “ท่านรองผู้คุมสภา… ไม่ทราบว่ายังมีอันใดให้น่าหัวเราะอยู่อีกหรือไม่?”

หลินเป่ยเฉินถอนหายใจ

“นับตั้งแต่ที่ครองอำนาจในอาณาจักรซือเว่ย เวลาที่ข้าต่อสู้กับผู้ใดสักคน ข้าก็จะถอนรากถอนโคนให้สิ้นซาก ข้าจะไม่เปิดโอกาสให้ศัตรูได้ฟื้นตัวขึ้นมาใหม่ เพราะฉะนั้น ทุก ๆ การวางกลยุทธ์ในทุกสมรภูมิของข้า ข้าถึงต้องคำนวณการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ในทุกย่างก้าว แต่เจ้าเป็นคนแรกที่สามารถอ่านแผนการของข้าได้อย่างทะลุปรุโปร่ง หลินเป่ยเฉิน ข้าต้องชื่นชมเจ้าจริง ๆ สมแล้วที่เจ้าได้รับการยกย่องให้เป็นยอดอัจฉริยะแห่งยุค”

หลินซิงเฉิงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงใจ

หลินเป่ยเฉินนิ่งเงียบใช้ความคิดเล็กน้อย ก่อนตอบกลับไปว่า “ใช่แล้ว ข้าอ่านแผนการของเจ้าทะลุปรุโปร่งมาตั้งแต่ต้น”

หลินซิงเฉิงค่อย ๆ คลี่ยิ้มอย่างแปลกประหลาด “แต่สุดท้ายเจ้าก็ยังต้องพ่ายแพ้ให้กับข้าอยู่ดี ฮ่า ๆๆ…”

ขาดคำ

ตะเกียงโบราณก็หยุดสั่นไหว

แสงสีน้ำเงินที่ฉายหน้าจอศักดิ์สิทธิ์แผ่ขยายอาณาเขตครอบคลุมทั่วทุกตารางนิ้วภายในห้องลับ

หลินเป่ยเฉินสะดุ้งเฮือก

คลื่นพลังกดดันเข้ามาจากรอบทิศทาง

พลังปราณในร่างกายของเขาหยุดชะงัก ร่างกายไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

หลินเป่ยเฉินรู้สึกไม่ต่างจากคนป่วยหนัก นี่คือคลื่นพลังกดดันที่แม้แต่จอมเทพจักรพรรดิตอนปลายก็ยังต้านทานไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น?”

เขาจ้องมองไปที่หลินซิงเฉิงด้วยความประหลาดใจ