เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1759 ช่วยทำความเข้าใจ - novel-lucky

ตอนที่ 1,759 ช่วยทำความเข้าใจ

ปี๋อวิ่นเถาจ้องมองหลี่เถียนซิงด้วยสีหน้าเรียบเฉยและกล่าวว่า “ใต้เท้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยหรือ?”

“หากเจ้าอยากจะก่อกวน ก็สมควรรู้จักกาละเทศะเสียบ้าง”

หลี่เถียนซิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ซึ่งแสดงให้เห็นถึงอำนาจที่มีอยู่เหนือกว่า “ในฐานะผู้บังคับบัญชาหน่วยสืบสวนพิเศษ ข้าขอสั่งให้เจ้าทิ้งกระบี่และออกไปรอรับการลงโทษที่ด้านนอกเดี๋ยวนี้”

ปี๋อวิ่นเถายิ้มออกมาเล็กน้อย “หากข้าไม่ปฏิบัติตามคำสั่งล่ะ?”

หลี่เถียนซิงชักสีหน้าด้วยความเดือดดาลใจมากยิ่งขึ้น “เจ้าคิดจะกบฏอย่างนั้นหรือ?”

ปี๋อวิ่นเถาระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความเย้ยหยัน “กบฏ? เปล่าเลย ข้าเพียงมาถามหาความยุติธรรม หากใต้เท้ามอบให้ข้าไม่ได้ ข้าก็คงต้องตามหาความยุติธรรมด้วยตนเอง”

ทันใดนั้น หลินเป่ยเฉินส่งเสียงแทรกขึ้นว่า “ที่นี่มียอดฝีมืออยู่มากมาย หลายคนล้วนมีพลังแข็งแกร่งมากกว่าท่าน ไม่ทราบว่าท่านอยากจะกระทำเช่นนี้จริง ๆ หรือ?”

ปี๋อวิ่นเถาหันกลับมาจ้องมองหลินเป่ยเฉิน

ความผิดหวังปรากฏขึ้นในแววตาของเขาเล็กน้อย

“บุรุษผู้สูญเสียหญิงอันเป็นที่รัก ย่อมสามารถกระทำได้ทุกเรื่องราว”

หลังพูดประโยคนี้จบลง ปี๋อวิ่นเถาก็ตัดสินใจเด็ดขาด เขาหมุนตัวตวัดกระบี่ในมือจี้แทงใส่สวีฉานหลี่ซึ่งนั่งอยู่ในกลุ่มรองผู้คุมสภา

“บังอาจนัก!”

“ชั่วร้ายเกินไปแล้ว!”

“หยุดมันให้ได้!”

ในท้องพระโรงเกิดเสียงตะโกนวุ่นวาย

เงาคนเคลื่อนไหววูบวาบ

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

เสียงอาวุธปะทะกันดังสนั่น

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

ตามมาด้วยเสียงการระเบิดพลังอย่างรุนแรง

เงาคนเปลี่ยนแปลงตำแหน่งในขณะที่การต่อสู้ดำเนินต่อไป

ผ่านไปไม่กี่ลมหายใจ

เงาคนก็แยกออกจากกัน

ปี๋อวิ่นเถาทิ้งตัวกลับลงมาบนพื้นหิน ก่อนจะเซถลาไปสามก้าว

ผู้ที่เป็นคู่ต่อสู้ของเขาประกอบไปด้วยสวีหม่าน แม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพจางจุน ซูอวี้ แม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพอวี้อวี่ และเฉินตั้วอี๋ แม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพเขี้ยวมังกร

แม้ระดับแม่ทัพใหญ่ถึงสามคนผนึกกำลังร่วมกัน พวกเขาก็ยังไม่สามารถสังหารปี๋อวิ่นเถาได้อยู่ดี

ในทางกลับกัน ร่างกายของท่านแม่ทัพใหญ่ทั้งสามต่างก็มีบาดแผลฉกรรจ์ โลหิตไหลทะลัก สภาพน่าอเนจอนาถใจ

ผลการต่อสู้ทำให้ผู้คนในท้องพระโรงตกตะลึง

ปี๋อวิ่นเถาแข็งแกร่งกว่าที่พวกเขาคาดคิดเอาไว้

ปี๋อวิ่นเถาเป็นผู้ที่ฝึกวิชาตามสายเลือดผู้แปรธาตุ เขานำพลังของตนเองเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้แก่กระบี่ในมือ ซึ่งบัดนี้กำลังยกขึ้นชี้ไปที่ใบหน้าของสวีฉานหลี่…

“นางสารเลว เจ้าสังหารบิดามารดาของข้า เจ้าสังหารคนรักของข้า เจ้าสังหารครอบครัวของข้าทั้งหมด ข้าขอถามเจ้า เจ้ากล้ายอมรับผิดหรือไม่?”

ปี๋อวิ่นเถาถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

สายตาของผู้คนในท้องพระโรงจ้องมองตรงไปที่สวีฉานหลี่ด้วยความประหลาดใจ

เรื่องราวนี้เกี่ยวข้องกับรองผู้คุมสภาสวีด้วยหรือ?

“หึ ๆ…”

สวีฉานหลี่หัวเราะในลำคอ

ใบหน้าที่งดงามของนางแสดงออกถึงความเมินเฉย เสียงหัวเราะเหยียดหยาม ไม่ต่างจากกำลังขบขันสุนัขข้างถนนตัวหนึ่ง “หากเป็นฝีมือของข้าเอง แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?”

“ข้าจะฆ่าเจ้า”

ปี๋อวิ่นเถายกกระบี่ขึ้นเดินเข้าไปหาอย่างไม่รีบร้อน

พลัน กลุ่มสามแม่ทัพใหญ่รีบถลันกายออกมาขวางหน้าอีกครั้ง

“ถอยไป”

สวีฉานหลี่ลุกขึ้นและเดินลงมายืนอยู่บนขั้นบันไดทองคำ ก่อนกล่าวเสียงเรียบว่า “ข้าจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง”

สวีหม่าน ซูอวี้และเฉินตั้วอี๋ต่างก็รีบถอยหลังไปทันที

“ตายซะเถอะ”

ปี๋อวิ่นเถาตวัดกระบี่ในมือเป็นลำแสงสีเขียว คมกระบี่พุ่งไปที่ลำคอของสวีฉานหลี่

ผู้คนที่กำลังโกรธแค้นย่อมลงมือด้วยความอำมหิต

สวีฉานหลี่หัวเราะในลำคอ ยกมือขึ้นและกระแทกฝ่ามือออกมาข้างหน้า

ฝ่ามือของนางขาวเนียนไร้ตำหนิ

ได้ยินเสียงดังเปรี้ยง แล้วมวลอากาศก็ระเบิดตัวอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น หลายคนรู้สึกถูกบีบรัดจนหายใจไม่ออก

“ฟู่!”

กระบี่แตกสลาย ปี๋อวิ่นเถากระอักเลือดออกมาจากปากขณะที่ตัวคนลอยกระเด็นออกไป

ร่างของเขากระแทกพื้นและไถลไปอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่ทราบเลยว่ามีโต๊ะและเก้าอี้กี่ตัวที่ต้องพังทลายลงไป กว่าที่ร่างของปี๋อวิ่นเถาจะหยุดนิ่งอีกครั้ง

เขาพยายามจะยันกายลุกขึ้นมา โลหิตไหลทะลักออกปากและจมูก แต่สุดท้ายก็ลุกไม่ขึ้นอยู่ดี

“ย้ากกก...”

ปี๋อวิ่นเถาส่งเสียงร้องโหยหวนราวกับสัตว์ร้ายอยู่บนพื้นหิน

ความแตกต่างระหว่างขั้นพลังยังมีมากเกินไป

ในท้องพระโรง บรรดาขุนนางและแม่ทัพใหญ่ต่างก็ถอนหายใจด้วยความรู้สึกเวทนาโชคชะตาของปี๋อวิ่นเถา

อันที่จริง นี่ไม่ใช่ความผิดของปี๋อวิ่นเถา

แต่เป็นเพราะโลกใบนี้มันโหดร้ายมากเกินไป

ไม่มีผู้ใดทราบเลยว่าอาณาจักรซือเว่ยกลายเป็นดินแดนแห่งความป่าเถื่อนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ความรุ่งเรืองในอดีตล่มสลายไป นี่คือยุคสมัยแห่งความโหดร้าย ผู้คนสูญเสียจิตสำนึก เหล่าขุนนางลุ่มหลงในเงินทองและอำนาจ ยิ่งทำให้ชาวบ้านตาดำ ๆ ตกระกำลำบากอย่างหนักหนาสาหัส…

ยุคสมัยแห่งความรุ่งเรืองอาจจะกลับคืนมาอีกครั้ง

แต่ประชาชนก็ต้องรอให้ผ่านพ้นยุคสมัยแห่งความโหดร้ายนี้ไปให้ได้เสียก่อน

ซึ่งอาจจะกินระยะเวลานับร้อยปี

“เรื่องราวของเหล่าผู้กล้าที่ลุกขึ้นสู้กับผู้มีอำนาจในตำนานนั้น แท้จริงแล้วก็เป็นเพียงนิยายประโลมโลก... ต่อให้เจ้าเป็นอัจฉริยะมือกระบี่ ก็ยังห่างไกลที่จะมาสู้กับข้าได้อยู่ดี”

สวีฉานหลี่เดินเข้าไปก้มหน้ามองปี๋อวิ่นเถาด้วยสายตาดูถูกดูแคลนไม่ต่างจากกำลังจ้องมองสุนัขใกล้ตายตัวหนึ่ง

ปี๋อวิ่นเถาเบิกตาโต ระเบิดเสียงคำรามด้วยความโกรธแค้น พยายามจะลุกขึ้นยืน แต่สุดท้ายก็ล้มลงไปนอนจมกองเลือดของตนเองอีกครั้ง

“ฆ่ามันซะ”

สวีฉานหลี่ไม่สนใจที่จะเล่นสนุกอีกแล้ว

นางหมุนตัวเดินกลับออกมา

วูบ!

สวีหม่านตวัดกระบี่ในมือ

ลำแสงกระบี่พุ่งตรงไปที่ปี๋อวิ่นเถา

“ย้ากกกก...”

ปี๋อวิ่นเถาระเบิดเสียงคำราม เบิกตาโตเพื่อจ้องมองลำแสงกระบี่ที่พุ่งเข้ามา

ฟิ้ว!

เสียงแปลกประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง

ลำแสงกระบี่ที่กำลังจะเข้าถึงตัวปี๋อวิ่นเถาพลันถูกสลายหายไป

นี่คือการโจมตีด้วยวิชาปราณกระบี่คงกระพันใช่หรือไม่?

สวีหม่านหัวใจเต้นรัว และรีบยกมือขึ้นจับศีรษะของตนเอง

ศีรษะของเขายังอยู่ดี

ไม่ได้ระเบิดหายไปไหน

สวีหม่านหันหน้ามองไปที่หลินเป่ยเฉินซึ่งยืนอยู่บนขั้นบันไดทองคำราวกับเป็นวิญญาณตนหนึ่ง

บัดนี้ ทุกสายตาหันไปจับจ้องมองที่หลินเป่ยเฉินอีกครั้ง

“ข้านึกได้พอดีว่ามีเรื่องสำคัญบางประการ”

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นทำท่าดันแว่นและกล่าวด้วยน้ำเสียงยานคาง “ข้ามีคัมภีร์เล่มหนึ่งชื่อว่าคัมภีร์กระบี่สยบฟ้า หลังจากที่ข้าได้คัมภีร์นี้มาแล้ว ข้าก็ไม่เคยเข้าใจเนื้อหาของมันเลย… ปี๋อวิ่นเถา ในเมื่อท่านเคยได้รับการยกย่องให้เป็นถึงยอดมือกระบี่อัจฉริยะแห่งเมืองเทียนหลางซิง ท่านช่วยทำความเข้าใจต่อคัมภีร์เล่มนี้แทนข้าหน่อยได้หรือไม่?”