เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1789 ช่วยเหลือหลิงเฉิน - novel-lucky

ตอนที่ 1,789 ช่วยเหลือหลิงเฉิน

วูบ!

เงาร่างของคนผู้หนึ่งทิ้งตัวลงมาจากกลางอากาศ

หลินเป่ยเฉินปรากฏตัวขึ้นในเมืองเทียนหลางซิง

“ตลาดอวิ๋นม่อฟาง…”

เขาป้อนจุดหมายปลายทางลงไปในแอปไป่ตู้ แมป

ตลาดอวิ๋นม่อฟางเป็นตลาดค้าขายเครื่องมือเล่นแร่แปรธาตุที่ใหญ่ที่สุดในเมือง และที่นั่นยังเป็นฐานบัญชาการลับของเผ่ามนุษย์ทะเลทรายในอาณาจักรซือเว่ยอีกด้วย และหลิงเฉินก็ถูกจับตัวอยู่ในฐานบัญชาการแห่งนั้นเอง

หลินเป่ยเฉินขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจพุ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว

เพียงอึดใจเดียว เขาก็มาถึงนอกตลาดอวิ๋นม่อฟาง

บัดนี้ ตลาดปิดแล้ว

ประตูปิดสนิทแน่น

เปรี้ยง!

หลินเป่ยเฉินต่อยประตูพังทลายลงไป

หลังจากนั้น เขาก็เร่งเครื่องมอเตอร์ไซค์พุ่งเข้าไปด้านในตลาด

“ผู้ใดกล้าบุกรุกตลาดอวิ๋นม่อเฟิง?”

“หยุดเขาให้ได้”

เงาร่างคนปรากฏออกมาอย่างรวดเร็ว

กลุ่มคนเหล่านี้ย่อมต้องเป็นผู้คุ้มกันตลาด ดูเหมือนว่าการคุ้มกันตลาดจะรัดกุมกว่าที่เขาคิดเอาไว้

“เจ้าหน้าที่ตำรวจปิดล้อมไว้หมดแล้ว ผู้ใดไม่ได้ทำผิดกฎหมาย ขอให้นั่งอยู่กับที่ห้ามเคลื่อนไหวโดยเด็ดขาด”

หลินเป่ยเฉินส่งเสียงตะโกนและโยนระเบิดควันออกไปหลายลูก

พื้นที่โดยรอบพลันมีควันโขมงขึ้นมาทันที ผู้คุ้มกันตลาดเหล่านั้นจึงมองไม่เห็นสิ่งใดได้อีก ความชุลมุนจึงบังเกิดขึ้นโดยทันที

หลินเป่ยเฉินขี่มอเตอร์ไซค์ไปตามการนำทางของโทรศัพท์มือถือโดยไม่หยุดพัก

ทุกครั้งที่มียอดฝีมือออกมาสกัดขัดขวาง เขาก็จะจัดการคนเหล่านั้นในกระบวนท่าเดียว

ในไม่ช้า รถมอเตอร์ไซค์ก็พาเด็กหนุ่มมาหยุดอยู่ที่หน้ากระท่อมไม้หลังหนึ่ง

ม่านพลังสีทองคำที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าปิดล้อมอยู่รอบกระท่อมไม้

ที่นี่มีเวรยามอารักขาหนาแน่น

ในอากาศเต็มไปด้วยคลื่นพลังจากผู้ที่อยู่ในขั้นจอมเทพจักรพรรดิ

หลินเป่ยเฉินไม่เคยทราบมาก่อนเลยว่าในเมืองเทียนหลางซิง จะมียอดฝีมือซ่อนตัวอยู่มากมายขนาดนี้

“เจ้าเป็นผู้ใด?”

“ถ้าไม่อยากตายก็หยุดอยู่ตรงนั้น”

“ห้ามเข้ามาใกล้เด็ดขาด”

ในขณะที่ส่งเสียงตะโกนแข็งกร้าว กลุ่มผู้คุ้มกันกระท่อมไม้ก็ระเบิดพลังโจมตีใส่หลินเป่ยเฉินโดยไม่ลังเล

อาวุธเล่นแร่แปรธาตุจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งตรงเข้ามาหาเด็กหนุ่ม

“ผู้ใดคิดขวางทางข้า มันต้องตาย”

หลินเป่ยเฉินทะยานร่างขึ้นไปบนท้องฟ้าและขยายร่างของตนเองให้มีขนาดเท่ากับยักษ์ตัวหนึ่ง

ตึง!

ร่างกายที่มีความสูงเท่ากับตึกห้าชั้นทิ้งตัวกลับลงมากระแทกพื้นดินอย่างรุนแรง เพียงหลินเป่ยเฉินกระทืบเท้าข้างเดียว คลื่นแรงสั่นสะเทือนก็แผ่กระจายออกไปโดยรอบ บรรดาเวรยามที่ไม่ทันตั้งตัวพากันล้มคะมำและกลิ้งกระเด็นไปตามแรงสั่นสะเทือน อาวุธเล่นแร่แปรธาตุแตกกระจายไม่เหลือชิ้นดี

หลินเป่ยเฉินต้องการบุกเข้าไปช่วยเหลือผู้คนให้เร็วที่สุด

ดังนั้น เขาจึงต้องทำลายล้างกลุ่มศัตรูให้เร็วที่สุด

มิเช่นนั้น หากรอให้อีกฝ่ายมีเวลาได้ตั้งตัว พวกมันก็อาจจะนำตัวหลิงเฉินหลบหนีไปในฐานะตัวประกัน หรือทำอะไรที่มันรุนแรงมากไปกว่านั้น ความเสียหายใหญ่หลวงก็จะเกิดขึ้น

พลั่ก!

ร่างของยอดฝีมือที่อยู่ในขอบเขตจอมเทพจักรพรรดิระดับ 2 ถูกหลินเป่ยเฉินต่อยตัวแตกกระจายกลางอากาศ

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

กำปั้นยักษ์ยังคงถูกเหวี่ยงออกไปอย่างต่อเนื่อง

เหล่าผู้คุ้มกันที่อยู่ในขอบเขตจอมเทพจักรพรรดิร่างระเบิดกระจายกลายเป็นม่านหมอกเลือดไม่หยุดยั้ง

ม่านฝนโลหิตโปรยปรายลงมาจากกลางอากาศ

หลินเป่ยเฉินเดินหน้าฆ่ามันอย่างบ้าคลั่ง

เขาต่อยหมัดใส่ม่านพลังสีทองคำ

เปรี๊ยะ!

ม่านพลังปรากฏรอยร้าวขึ้นมาโดยทันที

และม่านพลังก็พังทลายลงไปในพริบตาต่อมา

หลินเป่ยเฉินวิ่งเข้าไปในสนามหญ้าหน้ากระท่อมไม้ เขาเอื้อมมือไปยกหลังคาของกระท่อมไม้ออกอย่างไม่รอช้า

ก่อนจะก้มหน้ามองลงไป

ด้านในกระท่อมไม้มีกรงขังทองคำตั้งอยู่สองกรง

กรงขังหนึ่งกรงใช้เป็นที่คุมขังคนหนึ่งคน ซึ่งคนทั้งสองกำลังนั่งขัดสมาธิด้วยพลังที่อ่อนล้า หากไม่ใช่หลิงเฉินกับองค์ชายหลิงแล้วยังจะเป็นผู้ใดได้อีก?

ในขณะนี้ ทั้งสองคนรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวจากด้านบน พวกเขาจึงเงยหน้ามองขึ้นมา

“พะ…พี่หลิน?”

หลิงเฉินเบิกตาโต เมื่อหายตกตะลึง ดวงตาของนางก็เป็นประกายระยิบระยับ มุมปากยกตัวเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย แม้ว่าขณะนี้ใบหน้าของหลินเป่ยเฉินจะขยายใหญ่มากกว่าเดิมถึงหกเท่า แต่นางก็จำได้ดีว่านี่คือใบหน้าของเขาอย่างแน่นอน

นางรู้ดีว่าหากจะมีผู้ใดมาช่วยเหลือตนเอง ผู้นั้นก็ต้องเป็นหวานใจของนางไม่มีทางผิดพลาด

หลินเป่ยเฉินเอื้อมมือเข้าไปหากรงขังทองคำทั้งสองกรงนั้น

“ช้าก่อน”

องค์ชายหลิงรีบส่งเสียงเตือนโดยเร็ว

แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว

มือของหลินเป่ยเฉินสัมผัสเข้ากับกรงทองคำ กรงขังระเบิดแสงสีทองคำออกมาเป็นประกายระยิบระยับ แต่เมื่อหลินเป่ยเฉินเพิ่มแรงมือเพียงเล็กน้อย กรงขังก็ถูกพังทลาย แล้วแสงสีทองเหล่านั้นก็จางหายไปทันที

หลิงเฉินกระโดดขึ้นมายืนอยู่บนฝ่ามือของหลินเป่ยเฉิน ก่อนที่เขาจะยกนางขึ้นมาจากด้านในกระท่อมไม้

องค์ชายหลิงยืนตกตะลึงอยู่ที่เดิม

ก่อนหน้านี้ เขาตั้งใจจะเตือนหลินเป่ยเฉินว่านี่คือกรงขังที่ผ่านการเล่นแร่แปรธาตุมาอย่างรอบคอบรัดกุม มันคือวัตถุเล่นแร่แปรธาตุระดับ 36 เมื่อร่างกายของมนุษย์สัมผัสกับกรงขัง มนุษย์ผู้นั้นก็จะสูญเสียพลังในการต่อสู้ ร่างกายชาดิกไปทุกสัดส่วน

แต่ใครจะไปคิดว่ากรงขังทองคำจะถูกหลินเป่ยเฉินทำลายได้อย่างง่ายดาย โดยไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มบาดเจ็บแม้แต่น้อย

เจ้าเด็กคนนี้มันแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้วสิ!

องค์ชายหลิงประหลาดใจ

นี่ผ่านมานานขนาดไหนแล้วนะ?

นี่หรือคือพลังของผู้ที่มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์?

หลินเป่ยเฉินยกเด็กสาวขึ้นมาอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าของตนเอง

นี่คือการโอบอุ้มคนรักอยู่บนฝ่ามือที่แท้จริง

ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นภาพเช่นนี้ก็คือตอนดูภาพยนตร์เรื่องคิงคองนั่นแหละ

แต่แล้วหลินเป่ยเฉินก็ตั้งสติได้ เขารีบไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากสมอง และต้องย้ำเตือนกับตนเองว่าเขาไม่ใช่ลิงยักษ์หน้าตาอัปลักษณ์นั่นสักหน่อย

“เฉินเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลินเป่ยเฉินจ้องมองด้วยความห่วงใยและพบว่าหลิงเฉินมีพลังปราณแผ่วอ่อน แต่ว่าตามร่างกายไม่มีบาดแผล หน้าตาก็ยังดูเป็นปกติดี ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงสามารถโล่งใจได้เล็กน้อย

“แค่ถูกปิดผนึกพลังยุทธ์เท่านั้นเจ้าค่ะ”

หลิงเฉินตอบกลับมาด้วยดวงตาเป็นประกาย นางอ้าแขนโอบกอดแก้มของหลินเป่ยเฉินและจุมพิตลงบนแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มและกล่าวว่า “ใหญ่จัง… อิอิ ว่าแต่ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่?”

เรื่องนี้คงต้องพูดคุยกันอีกยาวเลยน่ะสิ