เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1860 กระบี่แตกสลาย - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ตอนที่ 1,860 กระบี่แตกสลาย

เขาเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุด ตัวคนไม่ต่างจากวิญญาณภูตผี เพียงพริบตาเดียว ก็ไปถึงเรือเหาะติดปืนใหญ่ซึ่งลอยลำอยู่ห่างออกไปนับลี้

ด้วยพลังปราณที่แข็งแกร่งในปัจจุบัน หลินเป่ยเฉินจึงสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วราวกับสามารถวาร์ปได้อย่างไรอย่างนั้น

วูบ! วูบ! วูบ!

รังสีกระบี่สว่างไสว

บรรดาปืนใหญ่ที่อยู่บนเรือเหาะถูกกระบี่ฟันพังทลาย

“หยุดมันให้ได้”

บรรดาผู้คุ้มกันส่งเสียงร้องตะโกน

หลินเป่ยเฉินยกปืน AK47 ในมือซ้ายขึ้นและเหนี่ยวไกยิงโดยทันที

ลูกกระสุนพุ่งออกไปราวห่าฝน ชีวิตคนตกตายดั่งใบไม้ร่วง ร่างกายถูกลูกกระสุนระเบิดกระจาย กลายเป็นกองเนื้อกองหนึ่ง

พลังปราณในระดับจอมเทพจักราเมื่อสูบฉีดเข้าไปเป็นลูกกระสุนปืน พลังทำลายล้างของมันก็เพิ่มขึ้นทวีคูณ แม้แต่ผู้ที่อยู่ในขั้นจอมเทพจักราด้วยกันก็ไม่อาจต้านทานได้

ในยามนี้ หลินเป่ยอยู่ในสถานะเฉินบ้าคลั่งโดยสมบูรณ์ เพียงพริบตาเดียว เรือเหาะที่ติดปืนใหญ่ถึงสี่ลำก็ถูกทำลายหมดสิ้น

บนหอสังเกตการณ์ที่อยู่ห่างออกไป ชายวัยกลางคนร่างบึกบึนยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับด้วยความอำมหิต เขาจ้องมองการต่อสู้นองเลือดที่เกิดขึ้นด้วยความพอใจ “หึ ๆ นี่สินะปราณกระบี่คงกระพันในตำนาน? นับเป็นวิชาที่แปลกประหลาดยิ่งนัก แต่ก็ทรงพลังยิ่งนักเช่นกัน… กระบี่เล่มนั้นก็น่าจะเป็นของโบราณ นี่คืออาวุธคู่กายของเขาใช่หรือไม่? ผู้ที่มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ย่อมพกพาของวิเศษมาแต่ไหนแต่ไร… จึงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะมีของดีอยู่กับตัวเช่นนี้”

ชายวัยกลางคนร่างกำยำแซ่กู่เฝ้ามองการต่อสู้ของหลินเป่ยเฉินด้วยความสนอกสนใจ

แววตาของเขาไม่ต่างจากแววตาหมาป่าที่กำลังจ้องมองเหยื่อของตนเอง

เขารู้ข้อมูลเกี่ยวกับหลินเป่ยเฉินทั้งหมดแล้ว

แต่เขาก็ยังอยากเห็นด้วยตาของตนเองอยู่ดี

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับผู้ที่มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ ผู้คนจะประมาทไม่ได้เด็ดขาด

ผ่านไปสิบลมหายใจ หลินเป่ยเฉินก็สามารถจัดการเรือเหาะติดปืนใหญ่ได้หมดสิ้น

นั่นคือเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับผู้ที่มีพลังอยู่ในขอบเขตเดียวกัน แต่สำหรับหลินเป่ยเฉิน นี่เป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่งนัก… เพราะเขาไม่จำเป็นต้องป้องกันตนเอง เด็กหนุ่มเพียงบุกโจมตีและทำลายล้างทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่มีผู้ใดสามารถขัดขวางเขาได้อีกต่อไปและรูปแบบการต่อสู้ของหลินเป่ยเฉินก็มีความสูงล้ำเกินคาดเดา ส่งผลให้บรรดาผู้คุ้มกันจากหอการค้าไท้กู่กลายเป็นเพียงเด็กทารกที่ต้องรับมือกับยักษ์ใหญ่กระหายเลือด

การระดมยิงปืนใหญ่ยุติลง

หวังเฟิงหลิวและลูกสมุนที่ยืนอยู่ห่างออกมาเริ่มลดความกดดันลง

พวกเขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

นับว่านายน้อยซ่อนเร้นความแข็งแกร่งเอาไว้ได้อย่างแนบเนียนจริง ๆ

หวังเฟิงหลิวทั้งตกตะลึงและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน

นี่สินะตัวตนที่แท้จริงของนายน้อย

นี่เองคงเป็นเหตุผลที่ทำให้นายท่านหวังจงไม่ยอมแสดงฝีมือออกมา

ดูเหมือนนายท่านหวังจงจะเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของนายน้อยหลินเป่ยเฉินอยู่พอสมควร และนายท่านหวังจงก็คิดจะใช้สถานการณ์กดดันเช่นนี้ ขัดเกลาฝีมือของนายน้อยให้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น

“นายท่านขอรับ รีบกลับมาที่นี่เถอะ… พวกเรารีบหนีกันก่อนดีกว่า”

หวังเฟิงหลิวโบกมือตะโกนเรียกจากระยะไกล

หลินเป่ยเฉินจัดการฆ่าฟันคนของหอการค้าไท้กู่ชุดสุดท้ายอย่างไม่ลังเล กำลังจะพุ่งกายเป็นลำแสงกลับมารวมตัวกับพวกของหวังเฟิงหลิวอีกครั้ง

แต่ทันใดนั้น สัญชาตญาณก็แจ้งเตือนถึงอันตราย

แสงสว่างปรากฏขึ้นเบื้องหน้าวูบวาบ

แล้วหลินเป่ยเฉินก็พบเห็นชายวัยกลางคนร่างกำยำผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาราวกับเป็นวิญญาณภูตผี

“เจ้ายังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

ชายวัยกลางคนแซ่กู่ร้องตะโกน

ชายวัยกลางคนผู้นี้สวมใส่เพียงเสื้อคลุมธรรมดา ไม่มีชุดเกราะ ผมสีเหลืองอ่อนยาวสยายหงิกงอ ดวงตาเป็นสีเขียวเข้ม ผิวขาวเนียน ขนบนลำตัวเป็นสีน้ำตาล มืออันหยาบกร้านเอื้อมเข้ามาหาหลินเป่ยเฉิน

หลินเป่ยเฉินยกกระบี่ขึ้นฟันตามสัญชาตญาณ

เคร้ง!

แต่เมื่อกระบี่ฆ่าวาฬของเขากระทบถูกแขนของชายผู้นี้ สะเก็ดไฟก็สาดกระจาย ไม่ต่างจากคมกระบี่ฟันเข้าใส่ทองแดงเหล็กกล้า

นี่มันอะไรกัน?

หลินเป่ยเฉินหยุดชะงัก

กระบี่ฆ่าวาฬมีความคมในชนิดที่สามารถฟันได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ต่อให้เป็นอาวุธวิเศษระดับสูงก็ยังถูกทำลายมานับไม่ถ้วน นับประสาอะไรกับแขนของมนุษย์ผู้หนึ่ง?

แต่ยังไม่ทันที่หลินเป่ยเฉินจะได้ทำอะไรต่อจากนั้น มือของชายวัยกลางคนแซ่กู่ก็คว้าจับกระบี่ของหลินเป่ยเฉินก่อนกระชากอย่างแรง

หลินเป่ยเฉินแทบสูญเสียการทรงตัว

นับเป็นเรี่ยวแรงมหาศาลยิ่งนัก

หลินเป่ยเฉินตระหนักชัดว่าตนเองกำลังพบกับยอดฝีมือผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง

เด็กหนุ่มทราบดีว่าจุดแข็งของตนเองคือร่างกายที่แข็งแกร่ง ก่อนจะตามด้วยวิชากระบี่

แต่เห็นได้ชัดว่าผิวหนังและกล้ามเนื้อของชายวัยกลางคนผู้นี้ น่าจะมีความแข็งแกร่งมากกว่าร่างกายของเขาเสียอีก

จอมเทพจักราตอนปลาย?

ความคิดนั้นปรากฏขึ้นมาในห้วงภวังค์ หลินเป่ยเฉินส่งเสียงครางแหบต่ำและลำคอ ก่อนจะรวบรวมพลังปราณสุดแรงเกิด

ทันใดนั้น คลื่นอากาศก็ปั่นป่วนโดยที่มีร่างของเด็กหนุ่มเป็นจุดศูนย์กลาง พลังปราณไหลรินลงสู่กระบี่ฆ่าวาฬ เขาต้องการกระชากกระบี่กลับคืนมาเพราะไม่อยากจะพ่ายแพ้ให้แก่คู่ต่อสู้ผู้นี้

หลินเป่ยเฉินจะมาพ่ายแพ้เยี่ยงนี้ได้อย่างไร?

“ฮ่า ๆๆ…”

ชายวัยกลางคนระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน มือของเขาจับปลายกระบี่ฆ่าวาฬและกระตุกมันเล็กน้อย “เมื่อเปรียบเทียบพละกำลังกันแล้ว เจ้าก็ยังสู้ข้าไม่ได้อยู่ดี… ปล่อยมือซะ”

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแตกร้าว ทันใดนั้น กระบี่ฆ่าวาฬก็แตกสลายกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

กระบี่ฆ่าวาฬถูกทำลายลงแล้ว

โชคดีที่พลังวิญญาณของหลินเป่ยเฉินไม่ได้ฝังอยู่ในกระบี่ ดังนั้น เขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างที่ควรจะเป็น

แต่ถึงกระนั้น หลินเป่ยเฉินก็ยังรู้สึกได้ถึงคลื่นพลังที่วิ่งเข้ามายังแขนขวาของตนเอง รู้ตัวอีกที โลหิตก็สาดกระจาย แล้วเขาก็ไม่สามารถถือด้ามจับกระบี่ได้อีกต่อไป

คลื่นพลังอันแปลกประหลาดนั้นทำให้ร่างกายซีกขวาของเขาชาดิกและหลินเป่ยเฉินก็เกือบจะหมดสติลงไป

“นี่มันพลังอะไรกันเนี่ย?”

หลินเป่ยเฉินเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ

ชายวัยกลางคนผู้นี้เป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่หลินเป่ยเฉินเคยพบเจอมาในชีวิตนี้

หลินเป่ยเฉินรู้สึกได้ถึงอันตรายที่แท้จริง

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เขายกปืน AK47 ในมือซ้ายขึ้นกราดยิงอย่างบ้าคลั่ง

ลูกกระสุนลำแสงพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของชายวัยกลางคนพร้อมด้วยพลังทำลายล้างหนักหน่วง

แต่ลมหายใจต่อมา ภาพที่ทำให้หลินเป่ยเฉินตกตะลึงและอธิบายไม่ได้ก็บังเกิดขึ้น

ลูกกระสุนที่มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นถึงมองเห็นกระเด็นกระดอนกลับออกมาจากใบหน้าของชายวัยกลางคน

ลูกกระสุนลำแสงไม่สามารถเจาะทะลวงผิวหนังของอีกฝ่ายได้

ไม่แม้แต่จะทิ้งริ้วรอยไว้บนใบหน้าของชายวัยกลางคนด้วยซ้ำ