เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1893 อย่าพูดวาจาที่ไม่เข้าหู - novel-lucky

ตอนที่ 1,893 อย่าพูดวาจาที่ไม่เข้าหู

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของหลี่กวงอวี้กระตุกอย่างรุนแรง เขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่างออกมา

แต่หลินเป่ยเฉินก็ขัดจังหวะขึ้นเสียก่อนว่า “ได้โปรดอย่าพูดวาจาที่ไม่เข้าหูข้าเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องมาบอกว่าระหว่างเจ้ากับน้องชายไม่มีอันใดเกี่ยวข้องกัน น้องชายของเจ้าเป็นฝ่ายมาหาเรื่องข้าก่อน ข้าเป็นผู้ได้รับความเสียหาย เพราะฉะนั้น พวกเจ้าต้องแก้ไขเรื่องราวนี้ให้ถูกต้อง”

หลี่กวงอวี้ไม่รู้จะกล่าวอย่างไรดี

หลี่ซืออี้เดิมทีคิดจะหาเหตุผลมาโต้แย้ง แต่แล้วเขาก็ทำได้เพียงนิ่งเงียบ

หลินเป่ยเฉินยิ้มพร้อมกับคาบบุหรี่ไว้ที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะดีดนิ้วมือเล็กน้อย แล้วบุหรี่มวนนั้นก็พุ่งออกจากมุมปากไปกระแทกเข้าใส่ใบหน้าหลี่กวงอวี้อย่างแรง สะเก็ดไฟสาดกระจาย ก่อนที่ก้นบุหรี่จะตกลงกระทบพื้นดิน

และหลี่กวงอวี้ก็ไม่กล้ายกมือขึ้นปัดป้องด้วยซ้ำ

อธิบายอย่างนั้นหรือ?

เขาจะอธิบายกับเฉินเป่ยหลินอย่างไรดี?

คำอธิบายหมายถึงว่าหลี่กวงอวี้ต้องให้คำตอบที่อีกฝ่ายพอใจ

และไม่ว่าอีกฝ่ายร้องขอสิ่งใดมา เขาก็ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด

นี่คือสิ่งที่สองพ่อลูกจากสำนักตงหลินเข้าใจเป็นอย่างดี

แต่ปัญหาใหญ่ที่สุดก็คือพวกเขาไม่ทราบว่าเฉินเป่ยหลินต้องการอะไร

หลี่กวงอวี้สูดหายใจลึกและกล่าวว่า “สำหรับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ข้าในฐานะผู้เป็นพี่ต้องขอโทษแทนน้องชายของข้าด้วย…”

นี่คือเรื่องที่น่าขมขื่นใจยิ่งนัก

น้องชายของเขาถูกฆ่าตาย แต่เขายังต้องมาขอโทษอีกฝ่าย!

น้องชายของเขาเพียงต้องการหักขาของชินเหลียนเซินและขับไล่นางออกไปจากอาณาจักรเล่ยฉื่อ เพื่อขัดขวางไม่ให้นางเป็นผู้ใช้สายเลือดผู้เยียวยาเท่านั้นเอง…

แต่เฉินเป่ยหลินถึงกับฆ่าน้องชายของเขา

ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก

“หากคำขอโทษมีประโยชน์…”

หลินเป่ยเฉินหยิบบุหรี่ออกมาอีกหนึ่งม้วน “ถ้าอย่างนั้น ข้าจะต้องฆ่าน้องชายของเจ้าทำไม?”

หลี่กวงอวี้ถึงกับพูดอะไรไม่ออก หัวใจไม่ต่างจากมีผู้คนนำคมมีดมากรีดแทง

รองอาจารย์ใหญ่อย่างหลี่ซืออี้ก้าวเดินออกมาข้างหน้า ก่อนจะนำถุงเก็บของวิเศษออกมากล่าวด้วยความภาคภูมิใจว่า “ในนี้มีเงินอยู่ทั้งสิ้นห้าแสนตำลึงทอง เจ้ารับเอาไว้เถอะ”

เคร้ง!

ได้ยินเสียงแผ่นทองกระทบกันดังออกมาจากถุงเก็บของวิเศษใบนั้น

ให้ตายเถอะ ห้าแสนตำลึงทองคือเงินจำนวนไม่น้อยเลย

ครั้งนี้ นับว่าตระกูลหลี่เสียหายใหญ่หลวงแล้วจริง ๆ

นอกจากต้องสูญเสียผู้คนแล้ว ยังต้องสูญเสียเงินทองอีกด้วย

หลายคนจ้องมองถุงใส่ของวิเศษสีม่วงใบนั้นด้วยดวงตาร้อนผ่าว

หลินเป่ยเฉินหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง

หลี่ซืออี้กับหลี่กวงอวี้ก็หัวเราะออกมาเช่นกัน

การรับมือกับคนป่าเถื่อนเช่นนี้ ไม่มีสิ่งใดจะแก้ปัญหาได้ง่ายดายมากกว่าการใช้เงินทองปิดปากอีกแล้ว

แต่ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินหลินเป่ยเฉินกล่าวว่า “พวกเจ้ากำลังดูถูกข้า”

สองพ่อลูกหยุดหัวเราะทันที

หลินเป่ยเฉินหันกลับมามองหน้าหวังเฟิงหลิว

“ห้าแสนตำลึงทองอย่างนั้นหรือ?” หัวหน้าหน่วยองครักษ์เข้าใจสายตาของผู้เป็นนายท่านโดยทันที เขาหัวเราะเสมือนได้รับฟังเรื่องตลกที่สุดในโลก ก่อนกล่าวต่อไปว่า “นี่เจ้ากำลังทำบุญให้ขอทานหรืออย่างไร? เงินจำนวนเพียงหยิบมือเดียว คิดหรือว่านายท่านของข้าจะต้องการ…?”

หลี่ซืออี้มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาในพริบตา “สหายน้อย อย่าได้โลภมากเกินไป”

เสียงพูดยังไม่ทันขาดหาย

ฟิ้ว!

วูบ!

เสียงของลำแสงสีน้ำเงินดังขึ้นอีกครั้ง

แล้วมือขวาที่ถือถุงใส่เงินของหลี่ซืออี้ก็ระเบิดกระจายหายไปทั้งแขนขวา ม่านหมอกเลือดสาดกระจายในอากาศ

“บอกแล้วไงว่าอย่าพูดอะไรที่ไม่เข้าหูข้า”

หลินเป่ยเฉินพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นวงแหวนและกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “หากเจ้าพูดออกมาอีกแม้แต่คำเดียว สิ่งที่จะระเบิดในครั้งต่อไป ก็คือศีรษะของบุตรชายเจ้า”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา ในน้ำเสียงก็เพิ่มความดุดันขึ้นมามากแล้ว

หลี่ซืออี้ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เหงื่อกาฬไหลหยดลงมาจากหน้าผาก พวกเขาไม่ใช่ผู้ใช้สายเลือดผู้คงกระพัน จึงไม่คุ้นเคยกับการต่อสู้อันดุเดือดเลือดพล่าน ดังนั้น สิ่งเดียวที่หลี่ซืออี้ทำได้ก็คือห้ามตนเองไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เขาถึงกับหันไปส่งสายตาห้ามปรามบุตรชายที่กำลังโกรธแค้น

“ต่อเติมเลือดเนื้อ… แขนคนงอกเงย”

หลี่กวงอวี้ผู้ยืนอยู่ด้านข้างรีบร่ายคาถาต่อแขนให้แก่บิดาของตนเองโดยเร็ว

เขาทั้งรู้สึกเกลียดชังและโกรธแค้น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หลี่กวงอวี้รู้สึกว่าตนเองช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมา หลี่กวงอวี้ได้รับการยกย่องให้เป็นยอดอัจฉริยะตั้งแต่เด็ก ผู้คนในรุ่นเดียวกันต้องยอมก้มหัวให้กับเขา… ไม่มีผู้ใดจะเฉิดฉายมากไปกว่าหลี่กวงอวี้ผู้นี้อีกแล้ว

แต่สุดท้าย ก็ยังมีวันที่หลี่กวงอวี้ไม่สามารถทำอะไรได้เลยเช่นกัน

“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ? เจ้าคิดว่าอย่างไร? ฮะ?”

หวังเฟิงหลิวไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป รีบกล่าวออกมาอย่างรวดเร็วว่า “นายท่านของข้าใช้เงินอาทิตย์ละหนึ่งล้านตำลึงทอง เจ้ากลับมอบเงินให้แก่นายท่านของข้าเพียงห้าแสนตำลึงทองเท่านั้น นายท่านของข้าใช้เพียงไม่กี่วันก็หมดแล้ว หากนี่ไม่ใช่การดูถูกกัน แล้วมันจะหมายความว่าอะไรได้อีก?”

ฝูงชนที่รับชมเหตุการณ์อยู่โดยรอบต่างก็ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

เฉินเป่ยหลินใช้เงินอาทิตย์ละหนึ่งล้านตำลึงทอง?

คนอะไรจะร่ำรวยถึงขนาดนั้น

หรือนี่จะเป็นเพียงถ้อยคำคุยโวโอ้อวด?

แล้วถ้าเฉินเป่ยหลินมีชาติกำเนิดไม่ธรรมดาขึ้นมาล่ะ? หรือว่าเขาจะเป็นองค์ชายจากอาณาจักรใดอาณาจักรหนึ่งปลอมตัวมา?

“ข้าไม่ทราบว่า… คุณชายเฉินต้องการคำอธิบายใดหรือ?”

หลี่ซืออี้อดทนต่อความเจ็บปวด ยกมือห้ามกลุ่มลูกศิษย์จากสำนักตงหลิน และเปลี่ยนแปลงท่าทีของตนเองเพื่อใช้วิธีเจรจาในที่สุด

องค์ประกอบแรกของการเจรจาคือความสุภาพและจริงใจ

หลินเป่ยเฉินยกมือขึ้นทำท่าดันแว่น ตอบกลับไปว่า “ข้าเคยได้ยินมาว่าสำนักตงหลินท่านมีคัมภีร์ที่ชื่อว่า ‘ตำรับยายี่สิบสี่จักรพรรดิ’ ข้าอยากจะขอยืมอ่านสักสามวัน แล้วเรื่องราวระหว่างพวกเราจะถือว่าเลิกแล้วต่อกันทันที”

“ว่าไงนะ?”

“ไม่มีทาง”

“เจ้ามันโลภมากเกินไปแล้ว”

“ฝันไปเถอะ”

กลุ่มบัณฑิตจากสำนักตงหลินต่างก็ส่งเสียงร้องตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล

ตำรับยายี่สิบสี่จักรพรรดิเป็นคัมภีร์ลับสุดยอดของสำนักตงหลิน คัมภีร์เล่มนี้ไม่เคยเปิดเผยต่อคนนอกสำนักมาก่อน หรือแม้แต่คนในสำนักเองก็มีศิษย์น้อยมากที่จะมีคุณสมบัติดีพอที่จะได้อ่านคัมภีร์เล่มนั้น แล้วจะไม่ให้พวกเขาเดือดดาลได้อย่างไรที่เฉินเป่ยหลินมีคำร้องขอออกมาเช่นนี้?

สำหรับศิษย์ธรรมดาของสำนักตงหลินเหล่านั้น หลินเป่ยเฉินไม่ได้มีเจตนาอยากจะสังหารฆ่าฟัน

เขาเพียงยืนสูบบุหรี่ด้วยความเยือกเย็น พ่นควันออกมาเป็นรูปวงแหวนบ้าง พ่นควันเป็นรูปตัว S บ้าง พ่นควันเป็นรูปตัว B บ้าง สลับกับหันไปส่งยิ้มให้แก่สองพ่อลูกตระกูลหลี่เป็นระยะ แม้ท่าทางจะไม่ได้รีบร้อนเร่งเร้า แต่แววตาก็บอกถึงความรำคาญใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในหัวใจของผู้คนเริ่มต้นนับถอยหลัง

หากการนับถอยหลังสิ้นสุดลง อะไรจะเกิดขึ้น?

หัวใจของสองพ่อลูกตระกูลหลี่เต้นรัวเร็วแทบจะทะลุออกมาจากหน้าอก

“วันเดียวเท่านั้น”

ในที่สุด รองอาจารย์ใหญ่หลี่ซืออี้ก็ให้คำตอบออกมา