เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1909 จ่ายค่าสุรา - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ตอนที่ 1,909 จ่ายค่าสุรา

มีผู้ใดบ้างที่ไม่ทราบถึงความแข็งแกร่งของกงซานอิ๋งเฉวี่ยน?

บัณฑิตทุกคนแสดงสีหน้าตื่นเต้นออกมาแล้ว

หากพวกเขาได้เห็นกงซานอิ๋งเฉวี่ยนลงมือต่อสู้ด้วยตาของตนเอง นี่จะเป็นสิ่งที่พวกเขาสามารถภาคภูมิใจไปได้ชั่วชีวิตแล้ว

แต่ผ่านไปหลายอึดใจ กงซานอิ๋งเฉวี่ยนก็ยังไม่ปรากฏตัวออกมาอยู่ดี

ชายชราชุดดำเงยหน้าระเบิดเสียงหัวเราะใส่ท้องฟ้า เสียงหัวเราะดังกังวานไม่ต่างจากเสียงฟ้าคำราม ทำให้ผู้คนรู้สึกหูอื้อตาลาย

“นางเฒ่าสารพัดพิษ เหตุไฉนจึงไม่เสนอหน้าออกมา? หรือเจ้าเป็นเพียงวิญญาณตนหนึ่ง?”

สายตาของชายชราชุดดำจ้องมองเข้าไปยังข้างในสำนักศึกษาฉิวจื่อ

“จำคำสาบานของเจ้าเอาไว้ให้ดี… แล้วไสหัวไปซะ”

เสียงของสตรีผู้หนึ่งดังกังวานตอบกลับมาอีกครั้ง

“จะไม่ออกมาพบหน้ากันหน่อยหรือ?”

ชายชราชุดดำมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ “เจ้าจะให้ข้ากลับไปโดยที่ยังไม่ได้สังหารผู้คนเหล่านี้ได้อย่างไร?”

แล้วชายชราก็สะบัดข้อมืออีกครั้ง “จงตายกันไปให้หมด!”

แล้วดาบยักษ์ทมิฬก็สั่นไหวอย่างรุนแรง มันระเบิดพลังทำลายล้างออกมาอย่างหนักหน่วง คัมภีร์วิญญาณสีทองคำที่กระพือหน้ากระดาษอยู่ในอากาศพลันฉีกขาดกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เศษกระดาษโปรยปรายลงมาไม่ต่างจากสายฝน แล้วดาบยักษ์ทมิฬเล่มนั้นก็พุ่งตรงลงมาเข้าหากลุ่มคน

การโจมตีของดาบนี้มีพลังทำลายล้างมากพอที่จะแยกแผ่นฟ้าพลิกมหาสมุทร

พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงด้วยคลื่นพลังที่แผ่ออกมาจากดาบยักษ์เล่มนั้น

เนินหินพังถล่ม ก้อนหินพังทลาย พลังทำลายล้างหนักหน่วงรุนแรง

ครืน!

การโจมตีครั้งนี้แทบจะสามารถสลายโลกได้ทั้งใบ

ผมสีดำของหลินเป่ยเฉินปลิวไสว พลังปราณในร่างกายปั่นป่วนรุนแรงไม่อาจควบคุมได้ กล้ามเนื้อของเขาเต้นระริกตามสัญชาตญาณราวสัตว์ร้ายที่เผชิญหน้ากับอันตรายคุกคามชีวิต

หลินเป่ยเฉินยืนกำบังพวกของนักพรตหญิงชินและคนอื่น ๆ ที่อยู่ด้านหลัง

นี่คือพลังที่แท้จริงของชายชราชุดดำอย่างนั้นหรือ?

หลินเป่ยเฉินเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยความเหลือเชื่อ

บัดนี้ มีลำแสงสีทองคำพุ่งสวนออกมาจากในสำนักศึกษาฉิวจื่อ

มันเป็นคัมภีร์วิญญาณเล่มหนึ่ง!

คัมภีร์วิญญาณเล่มนั้นมีขนาดเท่ากับฝ่ามือมนุษย์ แต่แสงสว่างที่แผ่ออกมาจากตัวคัมภีร์นั้นกลับสามารถปกคลุมภูเขาเหวินเต้าได้ทั้งลูก

ลำแสงสีทองกลืนกินดาบทมิฬยักษ์

ทันใดนั้น ได้ยินเสียงดังเคร้งออกมาจากคมดาบทมิฬ

การปะทะกันของคลื่นพลังในรอบนี้ทำให้บนท้องฟ้าเกิดการระเบิดตัวสว่างไสว เหมือนมีผู้คนยิงดอกไม้ไฟขึ้นมาเป็นครั้งที่สอง

คลื่นพลังกดดันจากดาบทมิฬยักษ์สลายหายไป

ผู้คนกลับมาหายใจได้สะดวกอีกครั้ง

ฝูงชนหอบหายใจ เหงื่อออกท่วมกาย ราวเพิ่งตื่นมาจากฝันร้ายอย่างไรอย่างนั้น

ท้องฟ้ากลับมาเป็นสีฟ้าคราม

พื้นดินไม่สั่นสะเทือนอีกแล้ว

เมื่อเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดาบทมิฬที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬารก็แตกสลายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

สำเร็จ!

กงซานอิ๋งเฉวี่ยนไม่ต้องปรากฏตัวออกมาก็สามารถขัดขวางชายชราชุดดำได้สำเร็จ

ชายชราชุดดำยังคงลอยตัวอยู่ในอากาศ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและไม่แน่ใจ

ดาบทมิฬยักษ์ที่ถูกทำลายลงไปนั้นไม่ได้บรรจุพลังวิญญาณของเขาลงไปด้วย มันเป็นเพียงวัตถุที่เขาสร้างขึ้นมาจากพลังปราณ ดังนั้น ถึงดาบจะถูกทำลายลงไปแต่ก็ไม่ได้ทำให้ชายชราได้รับบาดเจ็บ เพียงแต่มันทำให้เขารู้สึกโกรธแค้นมากกว่าเดิมเท่านั้น

“ราชาหินดำ เจ้าจำได้หรือไม่ว่าตอนนั้นเสี่ยวหลิงกล่าวกับเจ้าไว้ว่าอย่างไร?”

เสียงของกงซานอิ๋งเฉวี่ยนดังออกมาจากข้างในสำนักศึกษาฉิวจื่อ “เจ้าอยากจะทำให้นางต้องหลั่งน้ำตาอีกอย่างนั้นหรือ?”

“หุบปาก!”

ชายชราชุดดำระเบิดเสียงคำราม เส้นเลือดใต้ผิวหนังที่ท่อนแขนและลำคอปูดโปน ใบหน้ากระตุกด้วยความเดือดดาลใจ “คำสาบานในอดีตนั้นทำให้ข้าต้องทุกข์ทรมานมายาวนานถึงเพียงนี้ ยังไม่สาแก่ใจเจ้าอีกหรือ?”

กงซานอิ๋งเฉวี่ยนนิ่งเงียบไม่ตอบคำ

ผ่านไปหลายอึดใจใหญ่

เสียงของนางก็ดังออกมาจากในสำนักศึกษาฉิวจื่ออีกครั้ง “เจ้าต้องการสิ่งใด รอให้การสอบสิ้นสุดลงก่อนได้หรือไม่? หลังจากนั้น พวกเราค่อยมาชำระเรื่องราวในอดีตกัน”

ชายชราชุดดำหัวเราะเยาะ

แต่ในที่สุด เขาก็ผงกศีรษะ “หวังว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่รอดจนถึงตอนนั้น”

ความบ้าคลั่งและจิตสังหารสลายหายไปจากตัวชายชราอย่างรวดเร็ว

ความน่าสะพรึงกลัวของชายชราผ่านพ้นไฟราวกับเป็นเพียงสายลมพัดผ่าน

ชายชราชุดดำทิ้งตัวกลับลงมาบนพื้นดินและหลับตาลง

ตัวคนนั่งนิ่งไม่ต่างจากรูปปั้นหิน

และเมื่อเขาลืมตากลับขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาที่เป็นสีแดงก่ำก็กลับกลายเป็นดวงตาของผู้คนปกติดังเดิม

ชายชรากวาดตามองโดยรอบด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากที่เขาเห็นซากศพของบรรดาอาจารย์อาวุโสกองอยู่เกลื่อนกลาดบนพื้นดิน ความไม่สบายใจก็ปรากฏขึ้นมาในแววตาเขา แต่มันก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว

สายตาของชายชรากวาดมองไปยังกลุ่มคน ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อพบเจอกับผู้คนของสำนักชูซาน

สายตาของชายชราหยุดชะงักลงที่เฉียวฟู่

แต่สิ่งที่หญิงสาวร่างอ้วนที่มีน้ำหนักมากกว่าสามร้อยชั่งผู้นั้นตอบกลับมา เป็นเพียงแววตาที่ดุดันและโกรธแค้นเท่านั้น

ชายชราชุดดำยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองหน้าหลินเป่ยเฉิน

“ขอสุราอีก”

เขายื่นมือออกมาข้างหน้า

หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

ชายชรานับเป็นคนหน้าหนาจนน่าประหลาดใจ

ก่อนหน้านี้แทบจะฆ่าเขาตายอยู่แล้ว มาตอนนี้ ยังมีหน้ากล้าขอสุราจากเขาอีกหรือ?

หลินเป่ยเฉินนำขวดไวน์โยนออกไปในอากาศ

ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดื่มให้ตายไปเลยแล้วกัน

หลินเป่ยเฉินลอบหัวเราะเยาะอยู่ในใจ เพราะเขาได้แอบเติมสารเมทานอลลงไปในไวน์ขวดนี้เรียบร้อยแล้วเพื่อเป็นการวางยาพิษชายชรา

ชายชรายกมือรับขวดไวน์และเมื่อเปิดฝาจุกออก เขาก็กระดกดื่มรวดเดียวครึ่งขวด หลังจากนั้นจึงได้ถอนหายใจยาวแรงและหันกลับมามองหน้าหลินเป่ยเฉิน “เจ้าหนู อย่าได้ถือโทษโกรธเคืองเราผู้เฒ่าเลยนะ สมองของข้ามีปัญหา บางครั้งเวลาต่อสู้ก็ควบคุมตนเองไม่ได้ บางครั้งก็ฆ่าคนอย่างบ้าคลั่งโดยไม่รู้ตัว… แต่บัดนี้ เราไม่เป็นไรแล้ว อย่าได้กลัวเราผู้เฒ่าอีกเลย”

หลินเป่ยเฉินแอบสบถอยู่ในใจว่า ‘เก็บคำแก้ตัวไว้บอกมารดาท่านเถอะ!’

“นี่ก็เป็นวันที่สามแล้วที่ข้าดื่มสุราของเจ้า เท่ากับข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้าสามครั้ง ข้าตอบแทนบุญคุณเจ้าไปแล้วสองครั้ง ถือว่ายังเหลือค่าสุราให้ชดใช้อีกหนึ่งครั้ง”

ชายชราชุดดำไม่สนใจสีหน้าของหลินเป่ยเฉินในขณะที่กล่าวต่อไปว่า “เจ้าคิดมาให้ดี เจ้าต้องการสิ่งใดตอบแทนจากเราผู้เฒ่า หากไม่รีบบอกเสียโดยเร็ว เกรงว่าอีกไม่เกินสองสามวันก็คงช้าเกินไป”

หลินเป่ยเฉินตอบโดยไม่ต้องคิดเลยว่า “หากเป็นเช่นนั้น ข้าน้อยก็ไม่เกรงใจแล้ว ข้าน้อยอยากได้โลหิตพิสุทธิ์น่ะขอรับ”

ชายชราชุดดำจ้องมองขวดไวน์ อยู่ดี ๆ ก็นิ่งเงียบไม่ตอบคำ

สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาในทันตา

“เจ้าอยากให้เราผู้เฒ่าหลอมรวมเลือดเนื้อและวิญญาณของตนเองเป็นโลหิตพิสุทธิ์ให้แก่เจ้าอย่างนั้นหรือ?”

เขาเงยหน้าจ้องมองหลินเป่ยเฉิน

“ถ้าได้ก็ดีขอรับ…”

หลินเป่ยเฉินกำลังจะพูดอะไรบางอย่างต่อไป แต่เมื่อเห็นสีหน้าของชายชราชุดดำทำท่าจะกลับมาเสียสติอีกครั้ง เขาก็ต้องรีบกล่าวว่า “แต่ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรขอรับ ข้าน้อยรู้ว่ามันล้ำค่ามากเกินไป”

“คิดหาสิ่งอื่นแทนก็แล้วกัน”

ชายชราชุดดำจ้องมองหลินเป่ยเฉินและไม่พูดคำใดออกมาอีก