เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1942 ท่านรีบหนีไปเถอะ - novel-lucky

ตอนที่ 1,942 ท่านรีบหนีไปเถอะ

สวีหลิงซูขมวดคิ้วและหันมองมาทางเสียงคำรามนั้น

แต่นี่ไม่ได้ทำให้เขาตื่นตระหนกแต่อย่างใด

เพราะชายวัยกลางคนมั่นใจในความแข็งแกร่งของตนเอง และเขาไม่แม้แต่จะจับตัวฮันซางเซียงเอาไว้ก่อนด้วยซ้ำ

สวีหลิงซูเพียงรู้สึกว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นชนชั้นยอดฝีมือระดับสูง

บางทีอาจจะเป็นชนชั้นจอมเทพอนันต์?

รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏขึ้นที่มุมปากของสวีหลิงซู

“ฮ่า ๆๆ นี่หรือกำลังเสริมของกองทัพเป่ยเฉิน?”

สวีหลิงซูหันกลับมามองหน้าฮันซางเซียงอีกครั้ง “ถึงกับนำตัวจอมเทพอนันต์ออกมาเชียว?”

ฮันซางเซียงสัมผัสได้ว่าพลังกดดันในร่างกายของตนเองสลายไปและนางก็สามารถกลับมาพูดได้อีกครั้ง

แต่นางกลับไม่ตอบคำใด ดวงตาจ้องมองไปยังเขตแนวป้องกันที่เกิดความวุ่นวายโกลาหล

จอมเทพอนันต์?

ท่านแม่ทัพใหญ่ส่งกำลังเสริมมาช่วยเหลืออย่างนั้นหรือ?

หัวใจของหญิงสาวเริ่มมีประกายแห่งความหวัง

ท่านแม่ทัพใหญ่ไม่เคยคำนวณแผนการผิดพลาดมาก่อน

ครั้งนี้ก็คงเช่นกันกระมัง?

แต่คำถามใหญ่ก็เกิดขึ้นในใจฮันซางเซียงอีกครั้ง

ว่ากันตามความเข้าใจของนาง มีไม่บ่อยครั้งนักที่ท่านแม่ทัพใหญ่จะนำตัวยอดฝีมือระดับสูงเช่นนี้ลงสู่สนามรบ เว้นแต่ว่าจะเป็นสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เท่านั้น

หรือนี่เป็นเรื่องบังเอิญ?

หากเป็นเช่นนั้นก็แย่แล้ว

เพราะยอดฝีมือระดับจอมเทพอนันต์ไม่ควรมาปรากฏตัวในสถานการณ์นี้เลย

หนีไป!

ต้องให้เขารีบหนีไปซะ!!

รีบหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!!!

ฮันซางเซียงกำลังจะส่งเสียงตะโกนร้องเตือน แต่นางก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้อีก

รอยยิ้มสะใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสวีหลิงซูขณะจ้องมองมาที่แม่ทัพหญิง “ไม่ต้องห่วง ปล่อยให้เขามาที่นี่แล้วเจ้าค่อยบอกดีกว่า…”

แง้นนนนน!

เสียงคำรามแปลกประหลาดนั้นดังใกล้เข้ามามากขึ้น

พร้อมกับลำแสงสีเงิน

ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้เห็นมือกระบี่หนุ่มในชุดสีขาวนั่งอยู่ในท่วงท่าแปลกประหลาด พุ่งทะยานมาข้างหน้าด้วยความเร็วสายฟ้าฟาด

มือกระบี่สวมชุดขาว บนศีรษะสวมใส่หมวกครอบสีขาวเช่นกัน

และด้านหลังกระบังหมวกที่โปร่งใส พวกเขาสามารถมองเห็นดวงตาคู่หนึ่งที่เป็นประกายอยู่กลางความมืดมิด

ฮันซางเซียงรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นยังเยาว์วัยนัก

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

สวีหลิงซูระเบิดเสียงคำรามออกไป

ทันใดนั้น มือกระบี่หนุ่มก็เคลื่อนไหวในลักษณะที่เหมือนกำลังขี่สัตว์อสูรสะบัดหาง เขาไถลตัวหันข้างและหยุดห่างจากพวกของสวีหลิงซูประมาณห้าสิบวา

ยังคงได้ยินเสียงร่ำร้องด้วยความเจ็บปวดของบรรดาเผ่าพันธุ์อสูรดังห่างไกลออกไป

ฟึบ!

กระบังหมวกถูกเลื่อนเปิดขึ้น

“มนุษย์? พวกท่านเป็นคนของกองทัพเป่ยเฉินใช่หรือไม่?”

เมื่อดวงตาไม่มีกระบังหมวกคอยขวางกั้น มันก็มีความสดใสเป็นประกายระยิบระยับ และเสียงของเขานั้นก็ฟังดูอบอุ่นหัวใจไม่ต่างจากสายลมในฤดูใบไม้ผลิ แม้แต่ผู้คนที่หมดหวังในชีวิต ก็ยังรู้สึกสดชื่นแจ่มใสขึ้นมาแล้ว

“เจ้าเป็นใคร?”

สวีหลิงซูสำรวจมองเด็กหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความสงสัย

“ข้าน้อยอวี้เหวินซิวเซียนเป็นผู้บัญชาการแห่งกองทัพวายุ ยินดีที่ได้พบพวกท่าน”

มือกระบี่ชุดขาวยังคงนั่งอยู่ในท่วงท่าแปลกประหลาดและสอบถามต่อไป “ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสมาจากกองทัพใดหรือ?”

“เขาไม่ได้อยู่พวกเดียวกับเรา… แต่เป็นพันธมิตรกับกองทัพอสูรโลหิต… เขาเป็นศัตรู”

ในที่สุด ฮันซางเซียงก็ส่งเสียงพูดออกมาได้สำเร็จ “รีบหนีไป… ท่านรีบหนีไปเถอะ”

“อ้าว? เป็นศัตรูเหรอเนี่ย? ฮ่า ๆๆ ไม่เป็นไร งั้นไม่ต้องรู้จักกันก็ได้”

อวี้เหวินซิวเซียนถอดหมวกครอบศีรษะออกอย่างไม่รีบร้อน และส่องกระจกมองข้างที่ไม่มีผู้ใดมองเห็นเพื่อปรับแต่งทรงผมของตนเอง หลังจากผมเผ้าหายยุ่งเหยิงแล้ว เขาก็พยักหน้าด้วยความพอใจ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้แก่ฮันซางเซียงพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายแวววาว ก่อนจะถามว่า “แล้วเจ้าเป็นใครล่ะ แม่นางคนสวย?”

เมื่อกลุ่มองครักษ์ของท่านแม่ทัพฮันซางเซียงได้ยินถ้อยคำแทะโลมจากมือกระบี่ชุดขาว ดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกายวาวโรจน์ขึ้นมาทันที

หรือว่ามือกระบี่ชุดขาวผู้นี้ก็เป็นตัววายร้ายเช่นกัน?

แม้แต่สวีหลิงซูก็ยังอดประหลาดใจไม่ได้

เขาประหลาดใจในความหล่อเหลาของมือกระบี่หนุ่ม

ในโลกนี้จะมีผู้คนที่มีหน้าตาหล่อเหลาราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยายได้อย่างไร?

ส่วนฮันซางเซียงรู้สึกอย่างไรบ้างน่ะหรือ?

บัดนี้ นางกำลังตกตะลึง

ให้ตายเถอะ…

ช่างหล่อเหลาเกินไปแล้ว!!!

ฮันซางเซียงผ่านสมรภูมิรบมาหลายร้อยครั้ง เคยเฉียดตายมานับครั้งไม่ถ้วน หัวใจของนางจึงเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง ตลอดเวลาที่ผ่านมา นางปฏิเสธบรรดาแม่ทัพหนุ่มหล่อในกองทัพเป่ยเฉินอย่างไร้เยื่อใย เพราะนางอยากจะมีสมาธิกับการต่อสู้เพื่อความรุ่งเรืองของเผ่าพันธุ์มนุษย์ นางไม่เคยมีความรัก ไม่แม้แต่จะคิดว่าตนเองเป็นสตรีเลยด้วยซ้ำ…

แต่บัดนี้ เมื่อนางได้เห็นหน้า ‘อวี้เหวินซิวเซียน’ หัวใจของนางก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ฮันซางเซียงรู้สึกชาดิกไปทุกส่วนของร่างกาย

นับเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก

“แม่นางคนสวย? แม่นางคนสวย?”

หลินเป่ยเฉินโบกมือตรงหน้าหญิงสาวและถามว่า “สวัสดี? ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”

“หา? อ้อ… ท่านรีบหนีไป”

ฮันซางเซียงกลับมาได้สติอีกครั้งจึงร้องเตือนว่า “คนผู้นี้มีพลังอยู่ในขั้นจอมเทพอนันต์ ท่านรีบหนีไปโดยเร็ว”

ฮันซางเซียงรีบเร่งเร้าให้มือกระบี่หนุ่มหลบหนี ด้วยการเคลื่อนที่เป็นลำแสงสายฟ้าฟาดของเขา อวี้เหวินซิวเซียนคงสามารถหลบหนีการไล่ตามของจอมเทพอนันต์ได้อย่างไม่มีปัญหา

“จอมเทพอนันต์อย่างนั้นหรือ?”

อวี้เหวินซิวเซียนเบิกตาโตด้วยความตกตะลึงและหันกลับไปมองหน้าสวีหลิงซูอีกครั้ง

ดวงตาของเขาเป็นประกายระยิบระยับด้วยความตื่นเต้น

“บอกตามตรงเลยนะ ข้ายังไม่เคยพบจอมเทพอนันต์ตัวเป็น ๆ มาก่อน”

เขาจ้องมองชายวัยกลางคนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าและถามว่า “ในยี่สิบสี่สายเลือด ท่านเป็นผู้ใช้สายเลือดใด?”

ฮันซางเซียงพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

นี่คือปฏิกิริยาตอบรับที่แตกต่างจากการคาดเดาของนางอย่างสิ้นเชิง

คิ้วของสวีหลิงซูกระตุกเล็กน้อย สีหน้าของเขามีความเคร่งขรึมมากขึ้น

ชายวัยกลางคนรู้สึกว่าตนเองกำลังโดนดูถูก

ดังนั้นเขาจึงตอบคำถามด้วยการกระแทกฝ่ามือออกไป

ตั้งใจจะลงมือโจมตีให้ถึงตาย

มวลอากาศปั่นป่วนขึ้นด้วยการระเบิดพลังของจอมเทพอนันต์