เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1965 กลับไปพบเจอมารดา - novel-lucky

ตอนที่ 1,965 กลับไปพบเจอมารดา

หากหลินเป่ยเฉินรู้เรื่องนี้ก่อนหน้านี้ เขาจะไม่มีทางปล่อยให้มือกระบี่เมินฟ้าได้ลอยนวลไปแน่นอน เขาจะต้องฉีกกระชากร่างของมือกระบี่ผู้นั้นให้ตายทั้งเป็นเพื่อแก้แค้นให้แก่ศิษย์พี่ฮันอย่างแน่นอน

แต่ถึงอย่างไรก็ยังมีโอกาสอยู่

หลินเป่ยเฉินสาบานอยู่ในใจว่าเขาจะต้องสังหารมือกระบี่เมินฟ้าให้จงได้

เขาจะต้องหาวิธีที่โหดร้ายที่สุดมาสังหารคนผู้นั้น

ฮันปู้ฟู่กล่าวว่า “ภายหลังเกิดเรื่องขึ้น พ่อตาของข้าถูกสังหาร ข้ากับบุตรสาวจึงหลบหนีออกมาจากเมืองหลวงของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ ตอนแรกข้าเพียงอยากหาตัวคนร้ายเพื่อแก้แค้น ดังนั้นข้าจึงก่อตั้งกองกำลังของตนเองขึ้นมา และในภายหลัง กองกำลังนั้นก็กลายเป็นกองทัพเป่ยเฉินในที่สุด…”

หลินเป่ยเฉินไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เพราะมันจะไปขุดความทรงจำที่เจ็บปวดของฮันปู้ฟู่กลับคืนมา

“ศัตรูของท่านเป็นผู้ใดหรือขอรับ?”

หลินเป่ยเฉินถาม

ฮันปู้ฟู่ตอบว่า “พวกมันมีอยู่ด้วยกันสี่สำนัก หกพรรคและสิบสามหมู่ตึก...”

หลังจากหยุดชะงักเล็กน้อย ผู้เป็นศิษย์พี่ของหลินเป่ยเฉินก็กล่าวต่อไปว่า “ภายหลังข้ายังได้ค้นพบอีกว่าพวกมันล้วนเกี่ยวข้องกับเผ่ามนุษย์ทะเลทราย”

หลินเป่ยเฉินคำรามออกมาทันที “ศัตรูของท่านก็คือศัตรูของข้า ศิษย์พี่ฮัน ข้าจะต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท่านเอง”

ฮันปู้ฟู่ยิ้มเล็กน้อย

เขารู้ดีว่าหลินเป่ยเฉินไม่ได้หลอกลวง

เพราะเขารู้จักหลินเป่ยเฉินดี

เพราะพวกเขาเป็นคนรุ่นเดียวกัน เพราะพวกเขาเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความอีกแล้ว

“ไปกันเถอะ ข้าจะพาท่านกลับไปหาท่านป้าเอง”

แล้วหลินเป่ยเฉินก็รวบรวมพลังจิตเปิดประตูมิติกลับไปสู่เมืองหยุนเมิ่งอย่างรวดเร็ว…

แต่แล้วกลับเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเล็กน้อย

หืม?

หลินเป่ยเฉินรู้สึกได้ถึงความหนืดหน่วง

การเดินทางผ่านประตูมิติมีความหนืดหน่วงมากกว่าเคย

หรือจะเป็นเพราะพลังของศิษย์พี่ฮัน?

ลำแสงสว่างวูบ

สายตาพร่าเลือนเพียงชั่วครู่

แล้วเมืองหยุนเมิ่งก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้า

ฮันปู้ฟู่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าสถานศึกษากระบี่ที่สามและจ้องมองภาพทุกอย่างที่คุ้นเคยรอบตัว เป็นเวลาอึดใจใหญ่ทีเดียวที่เขาไม่สามารถกล่าวอะไรออกมาได้เลย

นี่คือความรู้สึกของการได้กลับบ้านเกิดอย่างแท้จริง

ร่างกายของเขามีคลื่นพลังปกคลุมระยิบระยับ

แม้ฮันปู้ฟู่จะกลายเป็นชายวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายร้อยปี สู้รบในสงครามมานับครั้งไม่ถ้วน แต่บัดนี้ หัวใจของเขากำลังเต้นรัวเร็วอย่างควบคุมไม่ได้

ฮันปู้ฟู่กลัวว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงความฝัน

“อย่ามัวยืนนิ่งเฉยอยู่เลยขอรับ”

หลินเป่ยเฉินดันหลังชายวัยกลางคนเล็กน้อยพร้อมกับกล่าวว่า “รีบกลับบ้านไปหามารดาของท่านเถอะ”

ฮันปู้ฟู่สะดุ้งโหยงคล้ายกับตื่นจากความฝัน

รีบหมุนตัววิ่งไปยังทิศทางที่ตั้งบ้านพักของตนเองทันที

เวลาในเมืองนี้ผ่านไปเพียงไม่กี่ปี แต่เวลาชีวิตของฮันปู้ฟู่ผ่านไปถึงห้าร้อยปี

แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปยาวนานมากเพียงใด ฮันปู้ฟู่ก็ยังจำทางกลับบ้านของตนเองได้เสมอ

เขาเร่งฝีเท้าเร็วมากขึ้น

ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบกายเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในที่สุด ฮันปู้ฟู่ก็มาถึงตรอกแคบอันคุ้นเคยและลานหน้าบ้านที่เขาจำได้ดี

บริเวณหน้าประตูรั้ว มีหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งซักผ้าและเก็บพืชผักพูดคุยกันส่งเสียงหัวเราะเฮฮาใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม

หนึ่งในกลุ่มสตรีเหล่านั้นเป็นหญิงวัยกลางคนอายุประมาณห้าสิบถึงหกสิบปี ผมของนางเป็นสีเทา สวมใส่เสื้อผ้าเก่าขาดมีรอยเย็บปะอยู่ทุกหนทุกแห่ง หญิงวัยกลางคนผู้นี้มีรูปร่างผอมบาง แต่ใบหน้ามีเลือดสูบฉีดอย่างผู้มีสุขภาพแข็งแรง และการเคลื่อนไหวของนางก็ยังคล่องแคล่วว่องไว และนาน ๆ ครั้ง หญิงวัยกลางคนผู้นี้ก็จะชำเลืองมองมายังทางเดินคล้ายกับว่ากำลังรอคอยใครสักคนให้กลับมา

ฮันปู้ฟู่น้ำตาไหลพรากอย่างไม่อาจควบคุมได้อีกแล้ว

หญิงวัยกลางคนผู้นี้คือมารดาของเขาเอง

เป็นมารดาของเขาเอง!

นี่คือภาพที่เคยปรากฏขึ้นในความฝันของเขานับครั้งไม่ถ้วน

ฮันปู้ฟู่ตื่นเต้นจนพูดไม่ออกอีกแล้ว

และหญิงวัยกลางคนผู้นั้นก็หันมาเห็นฮันปู้ฟู่เข้าพอดี นางไม่ได้หยุดชะงัก เพราะสิ่งที่นางเห็นก็คือชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่แตกต่างจากบุตรชายของนางราวฟ้ากับเหว แต่สิ่งที่หญิงวัยกลางคนประหลาดใจก็คือชายวัยกลางคนผู้นี้กำลังร้องไห้ ดังนั้นนางจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้ามาถามด้วยความห่วงใยว่า “คุณชายเป็นอะไรไปหรือ? เหตุใดท่านจึงได้ร้องไห้ ไม่ทราบว่ามีปัญหาอันใดหรือไม่? ท่านสามารถบอกพวกเราได้นะ”

ในปัจจุบันนี้ เมืองหยุนเมิ่งกลายเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์

ชาวเมืองทุกคนล้วนภาคภูมิใจในสถานะความเป็นอยู่ของตนเองและมักจะคอยช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากอยู่เสมอ

ฮันปู้ฟู่รีบคุกเข่าลงต่อหน้าหญิงวัยกลางคนทันที

“ท่านแม่!”

ในที่สุด เขาก็สามารถส่งเสียงพูดออกมาได้อีกครั้ง

หญิงวัยกลางคนหยุดชะงัก แต่แล้วก็เหมือนสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง นางก็รีบเพ่งพินิจชายวัยกลางคนที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้า

แล้วนางก็คล้ายกับจดจำอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

หัวใจของนางกระตุกวูบ ริมฝีปากสั่นระริก

“ท่านคือ…”

แม้นางจะรู้ว่าเป็นเขา แต่หญิงวัยกลางคนก็ไม่กล้าพูดออกมา

ฮันปู้ฟู่ร้องไห้ขณะกล่าวว่า “ลูกเองขอรับท่านแม่ ลูกฮันปู้ฟู่ ลูกกลับมาแล้ว”

บัดนี้ ท่านแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพเป่ยเฉิน ผู้ได้ชื่อว่าเป็นคนที่มีจิตใจเย็นชาดั่งหินผาผู้หนึ่งกำลังร้องไห้ราวกับเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง

ตุบ!

พืชผักที่ถืออยู่ในมือของหญิงวัยกลางคนร่วงหล่นลงบนพื้นดิน

นางจับใบหน้าของบุตรชายมาพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดและถามด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า “เจ้าคือ… ลูกหมาน้อยของข้าจริง ๆ หรือ? เหตุใด… หน้าตาของเจ้าจึงเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้?”

…

หลินเป่ยเฉินออกสำรวจไปทั่วแผ่นดินตงเต้า

การกระโดดหนึ่งครั้งของเขาสามารถกินพื้นที่ได้ไกลหลายพันลี้

และภายในระยะเวลาไม่นาน เขาก็มองเห็นภาพรวมทั้งหมด

พื้นที่ของจักรวรรดิเป่ยไห่ได้รับการฟื้นฟูแล้ว

พื้นที่ของจักรวรรดิจี้กวงก็ได้รับการฟื้นฟูเช่นกัน

เช่นเดียวกับจักรวรรดิเจิ้งหลงและจักรวรรดิต้าเกี๋ยน ซึ่งเคยเป็นจักรวรรดิมหาอำนาจของแผ่นดินตงเต้ามาก่อน

บัดนี้ เหลือพื้นที่เพียงหนึ่งในสามของแผ่นดินตงเต้าเท่านั้นที่ยังไม่ได้รับการฟื้นฟูจากหลินเป่ยเฉิน

ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการโจมตีของโอรสสวรรค์ไม่เหลือร่องรอยอยู่อีกแล้ว

สภาพความอุดมสมบูรณ์ในปัจจุบันของแผ่นดินตงเต้า ทำให้หลินเป่ยเฉินอดรู้สึกตกตะลึงขึ้นมาไม่ได้

เขาเห็นว่าตามวิหารมากมายมีรูปปั้นของตนเองยืนตระหง่าน ผู้คนกราบไหว้บูชาเขาไม่ต่างจากเทพเจ้าในอดีต

‘ติ๊ง!’