เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1975 เจ้าไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ตอนที่​ 1,975 เจ้าไม่มีโอกาส​อีกแล้ว​

พญา​เหยี่ยว​อสูร​หยุดชะงัก​ด้วย​ความ​งุนงง​ ก่อน​ใบหน้า​จะบิดเบี้ยว​ด้วย​ความโกรธแค้น​

นาน​มาก​แล้ว​ที่​ไม่เคย​มีผู้ใด​กล้า​ดูถูก​เขา​เช่นนี้​มาก่อน​

แม่ทัพ​ใหญ่​แห่ง​กองทัพ​เป่ยเฉิน​ผู้​นี้​ ที่ผ่านมา​เอาแต่​ซ่อนตัว​อยู่​บน​หอคอย​งาช้าง ไม่เคย​แสดง​ฝีมือ​การต่อสู้​ให้​ผู้ใด​ได้​ประจักษ์​แก่​สายตา​มาก่อน​ แล้ว​เขา​คิด​ว่า​ตนเอง​สูงส่งมาจาก​ไหน​กัน​?

“ฮ่า ๆๆๆ…”

พญา​เหยี่ยว​อสูร​ระเบิด​เสียงหัวเราะ​ด้วย​ความ​บ้าคลั่ง​ หลังจากนั้น​ คลื่น​พลัง​ที่​เป็น​เปลวไฟ​ก็​แผ่​กระจาย​ออก​มาจาก​รอบกาย​อย่าง​รุนแรง​

ชุด​เกราะ​ทองคำ​เป็นประกาย​สว่างไสว​

และ​เมื่อ​ปีก​ทั้ง​สี่ข้าง​กระพือ​พัด​ สังเวียน​ประลอง​ก็​เปลี่ยนสภาพ​กลายเป็น​ทะเลเพลิง​ไป​ใน​พริบตา​

นี่​คือ​ความ​น่าเกรงขาม​ที่​แท้จริง​ของ​ผู้​อยู่​ใน​ขั้น​จอม​เทพ​อนันต์​

คลื่น​พลัง​เปลวไฟ​นี้​รุนแรง​มาก​พอที่จะ​สังหาร​ผู้คน​ที่อยู่​ใน​ขั้น​จอม​เทพ​จักรพรรดิ​

อุกกาบาต​ที่​ลอยละล่อง​อยู่​บน​แผ่น​ฟ้าถูก​ความร้อน​แผดเผา​จน​สลาย​หาย​ไป​ใน​อากาศ​

แม้ว่า​บรรดา​ผู้ชม​ที่อยู่​รอบ​สังเวียน​ประลอง​จะได้รับ​การป้องกัน​จาก​ม่าน​พลัง​อย่าง​แน่นหนา​ แต่​พวกเขา​ก็​ยังมี​สีหน้าตื่น​ตระหนกตกใจ​ และ​รู้สึก​ได้​ถึงคลื่น​ความ​ร้อนที่​แผ่​มากระทบ​ผิวกาย​ ราวกับว่า​ตนเอง​จะต้อง​ถูก​เผาไหม้​กลายเป็น​เถ้าถ่าน​ไป​ด้วย​เช่นกัน​

น่าหวาดกลัว​

ใบหน้า​ที่ซ่อน​อยู่​ภายใต้​หน้ากาก​สีเงิน​ของ​หลิน​เป่ยเฉิน​ก็​แสดงออก​ถึงความ​ตกตะลึง​

การระเบิด​พลัง​ของ​พญา​เหยี่ยว​อสูร​มีความ​น่ากลัว​มากกว่า​มือ​กระบี่​เมิน​ฟ้าหลายเท่า​

แล้ว​ศิษย์​พี่​ฮัน​จะรับมือ​ได้​หรือไม่​?

หลิน​เป่ยเฉิน​จ้องมอง​ไป​ที่​สังเวียน​ประลอง​ด้วย​ดวงตา​เบิก​กว้าง​

…

“จงมอดไหม้​ไป​ซะ!”

พญา​เหยี่ยว​อสูร​กระพือปีก​ด้วย​ความอำมหิต​

แล้ว​เปลวไฟ​เหล่านั้น​ก็​ลุกโชน​สว่างไสว​มากกว่า​เดิม​ มวลอากาศ​เกิด​ความปั่นป่วน​รุนแรง​ แล้ว​ร่าง​ของ​ฮันปู้​ฟู่ก็​ถูก​เปลวไฟ​พิฆาต​กลืน​กิน​โดย​สมบูรณ์​

ทว่า​ท่าน​แม่ทัพ​ใหญ่​ยังคง​ยืน​นิ่ง​

ทันใดนั้น​ เปลวไฟ​ที่​กลืน​กิน​ร่าง​ของ​ฮันปู้​ฟู่เช่นเดียวกับ​เปลวไฟ​ที่​ลุกโชน​อยู่​ทั่ว​สังเวียน​ประลอง​ก็​ดับ​พรึ่บ​ลง​ทันที​

“ตาย​ซะเถอะ​!”

พญา​เหยี่ยว​อสูร​ระเบิด​เสียงคำราม​ด้วย​ความโกรธแค้น​ เมื่อ​ยกมือ​โบกสะบัด​ เปลวไฟ​ที่​ลุกโชน​ออก​มาจาก​ปีก​บน​แผ่น​หลัง​ก็​กลายเป็น​กระบี่​เพลิง​จำนวนมาก​ก็​พุ่ง​ออก​ไป​ข้างหน้า​

กระบี่​เพลิง​เหล่านั้น​บรรจุ​ด้วย​พลัง​ทำลายล้าง​สูงสุด​

การ​โจมตี​ด้วย​กระบี่​เพลิง​ครั้งนี้​แทบจะ​ทำ​แผ่น​ฟ้าถูก​ผ่า​ออก​เป็น​สอง​ส่วน​

แต่​ท่าน​แม่ทัพ​ใหญ่​วัยกลางคน​ยังคง​ยืน​นิ่ง​

กระบี่​เพลิง​เหล่านั้น​สามารถ​เข้าใกล้​เขา​ได้​ไม่เกิน​ระยะ​ร้อย​วา​ หลังจากนั้น​ พวก​มัน​ก็​สลาย​หายวับ​ไป​กลางอากาศ​

เสมือน​กับ​ไม่เคย​มีการดำรงอยู่​มาก่อน​

“นี่​มัน​อะไร​กัน​?”

พญา​เหยี่ยว​อสูร​เบิก​ตาโต​ด้วย​ความ​ตกตะลึง​

นี่​เป็น​เคล็ด​วิชา​ใด​กัน​แน่​?

สามารถ​สลาย​การ​โจมตี​ได้​ทุก​รูปแบบ​กลางอากาศ​เชียว​หรือ​?

นับว่า​ไม่เลว​เลย​สำหรับ​ฮันปู้​ฟู่ เผ่า​มนุษย์​ทะเลทราย​ไม่เคย​ทราบ​ข้อมูล​เกี่ยวกับ​คน​ผู้​นี้​มาก่อน​

ดังนั้น​ พวกเขา​จึงไม่เข้าใจ​ว่า​ฮันปู้​ฟู่มีความ​แข็งแกร่ง​เพียงใด​

การ​ได้​ประลอง​กับ​ฮันปู้​ฟู่ใน​ครั้งนี้​ แม้จะสร้าง​ความ​ตกตะลึง​ให้​แก่​พญา​เหยี่ยว​อสูร​ไม่น้อย​… แต่​นี่​นับ​เป็นประโยชน์​ต่อ​เผ่า​ของ​มนุษย์​ทะเลทราย​อย่าง​สูง เพราะ​พวกเขา​ได้​รับทราบ​ข้อมูล​ที่​ไม่เคย​ล่วงรู้​มาก่อน​

“เปลวเพลิง​ผลาญ​วิญญาณ​!” พญา​เหยี่ยว​อสูร​ระเบิด​เสียงคำราม​แหบ​ต่ำ​ ชุด​เกราะ​ทองคำ​ที่​สวมใส่​บน​ร่างกาย​ระเบิด​กระจาย​ จน​เผย​ให้​เห็น​ถึงร่างกาย​ที่​แท้จริง​ซึ่งซ่อนเร้น​อยู่​ด้านใน​

แม้ว่า​เขา​จะเกิด​ใน​อาณาจักร​ศักดิ์สิทธิ์​ แต่​ร่างกาย​ของ​พญา​เหยี่ยว​อสูร​ก็​มีความแตกต่าง​จาก​มนุษย์​ทั่วไป​ แม้รูปลักษณ์ภายนอก​ของ​เขา​จะเหมือน​มนุษย์​ทุก​ประการ​ แต่​ผิวหนัง​ของ​พญา​เหยี่ยว​อสูร​กลับ​เต็มไปด้วย​ขนนก​ดู​น่าขนลุก​

และ​นี่​ก็​คือ​หนึ่ง​ใน​เหตุผล​สำคัญ​ที่​ทำให้​มารดา​ทอดทิ้ง​เขา​

เพราะ​มีร่างกาย​เช่นนี้​ พญา​เหยี่ยว​อสูร​จึงได้รับ​ความเกลียดชัง​มาตั้งแต่​จำความได้​

พลัง​ปราณ​แผ่​กระจาย​

ขนนก​ทุก​เส้น​กลายเป็น​ขนนก​ติดไฟ​

พลัง​ทำลายล้าง​กำลังจะ​ถูก​ปลดปล่อย​ออก​มาจาก​ร่าง​ของ​พญา​เหยี่ยว​อสูร​ หลังจากนั้น​ ศีรษะ​ของ​เขา​ก็​ถูก​เปลวไฟ​กลืน​กิน​จน​มีสภาพ​กลายเป็น​ก้อน​ไฟสว่างไสว​โชติช่วง​

แล้ว​ร่างกาย​ก็​ขยาย​ขนาดใหญ่​ขึ้น​

พญา​เหยี่ยว​อสูร​ลงมือ​โจมตี​ฮันปู้​ฟู่อีกครั้ง​

และ​ครั้งนี้​ ฮันปู้​ฟู่ก็​ลงมือ​ตอบโต้​ในที่สุด​

ภายใต้​การ​เฝ้ามอง​ของ​สายตา​นับไม่ถ้วน​ ท่าน​แม่ทัพ​ใหญ่​วัยกลางคน​เพียง​ยกมือ​โบกสะบัด​อย่าง​แผ่วเบา​เท่านั้น​

แล้ว​มวลอากาศ​ก็​เกิด​การ​พลิ้วไหว​เหมือน​ผิวน้ำ​ที่​เงียบสงบ​ถูก​ก่อกวน​ให้​เกิด​กระแส​คลื่น​

คลื่น​พลัง​กึ่ง​โปร่งแสง​พวยพุ่ง​ออกมา​

และ​คลื่น​พลัง​เหล่านั้น​ก็​ห่อหุ้ม​ร่างกาย​ขนาดใหญ่​ยักษ์​ที่​กำลัง​ลุกเป็นไฟ​ของ​พญา​เหยี่ยว​อสูร​ตั้งแต่​ศีรษะ​จรด​ปลายเท้า​

คลื่น​พลัง​ของ​ทั้งสองฝ่าย​ปะทะ​กัน​อย่าง​รุนแรง​

แล้ว​ร่าง​ของ​พญา​เหยี่ยว​อสูร​ก็​ย่อ​ขนาด​กลับมา​อยู่​ใน​สัดส่วน​ปกติ​อีกครั้ง​

เขา​ลอย​กระเด็น​ไป​ด้านหลัง​อย่าง​ไม่อาจ​ควบคุม​ได้​

พญา​เหยี่ยว​อสูร​ตกตะลึง​เมื่อ​พบ​ว่า​พลัง​ทำลายล้าง​ของ​ตนเอง​ถูก​สลาย​หาย​ไป​หมดสิ้น​

กระบวน​ท่าเดียว​!

นี่​เป็น​เพียง​กระบวน​ท่าเดียว​เท่านั้น​ ฮันปู้​ฟู่ก็​สามารถ​สลาย​การ​โจมตี​ที่​รุนแรง​ที่สุด​ของ​ยอด​ฝีมือ​ระดับ​จอม​เทพ​อนันต์​ได้​แล้ว​หรือ​?

ทั้ง ๆ ที่​ฮันปู้​ฟู่ยัง​ไม่ได้​ระเบิด​พลัง​ทำลายล้าง​ออกมา​ด้วยซ้ำ​!

ทั้ง ๆ ที่​ฮันปู้​ฟู่ยัง​ไม่ได้​แสดงท่าที​เอาจริง​เลย​ด้วยซ้ำ​!!

ทั้ง ๆ ที่​นี่​คง​เป็น​กระบวนท่า​พื้นฐาน​ของ​ฮันปู้​ฟู่ด้วยซ้ำ​!!!

ทั้ง ๆ ที่​นี่​เป็นการ​โบกสะบัด​ฝ่ามือ​เพียง​แผ่วเบา​ด้วยซ้ำ​!!!!!!

แต่​พญา​เหยี่ยว​อสูร​กลับ​ไม่สามารถ​ต้านทาน​ได้​เลย​

เขา​ถูก​คลื่น​พลัง​อัด​กระแทก​จน​ลอย​กระเด็น​ออก​ไป​ใน​อากาศ​อย่าง​ไม่เข้าใจ​สิ่งใด​ทั้งสิ้น​

เกิด​อะไร​ขึ้น​กัน​แน่​?

พญา​เหยี่ยว​อสูร​เป็น​ถึงจอม​เทพ​อนันต์​ระดับ​ 6 ไม่ทราบ​เลย​ว่า​เคย​ผ่าน​ประสบการณ์​สู้รบ​มามากมาย​เพียงใด​ แต่​บัดนี้​ ใน​ใจของ​เขา​กลับ​มีเพียง​เครื่องหมายคำถาม​อยู่​เต็มไปหมด​

แต่​ด้วย​ความ​ที่​มีประสบการณ์​สู้รบ​โชกโชน​ พญา​เหยี่ยว​อสูร​จึงรู้ดี​ว่า​นี่​ไม่ใช่เวลา​ที่จะ​มาถามหา​เหตุผล​อีกแล้ว​

ในเวลาเดียวกัน​นี้​

ฮันปู้​ฟู่ยังคง​ยืน​เอา​มือ​ไขว้หลัง​อยู่​ที่​เดิม​ไม่เปลี่ยนแปลง​

ไม่ต่าง​จาก​ภูเขาใหญ่​ที่​ไม่มีวัน​สั่นคลอน​

ไม่ต่าง​จาก​เทพ​เจ้าที่​ดูแล​ทั่ว​ทั้ง​จักรวาล​

ผม​สีดำ​ดก​หนา​ปลิว​ไสว​ ชุด​เกราะ​สีเงิน​เป็นประกาย​ระยิบระยับ​

“เจ้าแพ้​แล้ว​”

ฮันปู้​ฟู่กล่าว​ออกมา​แผ่วเบา​

“แพ้​อย่างนั้น​หรือ​?”

พญา​เหยี่ยว​อสูร​แลบ​ลิ้นสองแฉก​เลีย​ริมฝีปาก​ ก่อน​จะยิ้ม​เหยียดหยาม​ “การต่อสู้​เพิ่ง​เริ่มต้น​เท่านั้น​ เจ้าเพียง​เป็น​ฝ่าย​ได้เปรียบ​เล็กน้อย​ เพราะว่า​ข้า​ยัง​ไม่ได้​แสดง​พลัง​ที่​แท้จริง​ออกมา​ต่าง​หา​ก.​..”

“เจ้าไม่มีโอกาส​อีกแล้ว​”

ฮันปู้​ฟู่กล่าว​ด้วย​น้ำเสียง​สงบ​และ​เยือกเย็น​

เมื่อ​พญา​เหยี่ยว​อสูร​ได้ยิน​เช่นนั้น​ก็​ต้อง​ระเบิด​เสียงหัวเราะ​ออกมา​ “ช่างน่าขัน​เสีย​จริง​ อ้อ​ จริง​ด้วย​สิ ข้า​จำได้​แล้ว​เจ้าบอ​กว่า​จะพิพากษา​ข้า​ใน​กระบวน​ท่าเดียว​ เมื่อ​สักครู่​ เจ้าโจมตี​ออกมา​แล้ว​ แต่​แม่ทัพ​ใหญ่​แห่ง​กองทัพ​เป่ยเฉิน​ก็​ยัง​สังหาร​ข้า​ไม่สำเร็จ​ ยัง​จะมีสิ่งใด​น่า​ตลกขบขัน​ไป​มากกว่า​นี้​อีก​ ข้า​จะทำให้​เจ้ารู้​เอง​ว่า​เมื่อ​ข้า​เริ่ม​… เอ๊ะ​?”

สีหน้า​ของ​พญา​เหยี่ยว​อสูร​พลัน​แปร​เปลี่ยนไป​

ความ​พิศวง​ปรากฏ​ขึ้น​บน​ใบหน้า​ของ​เขา​

“เกิด​อะไร​ขึ้น​?”

พญา​เหยี่ยว​อสูร​รู้สึก​ว่า​มวล​พลัง​ใน​ร่างกาย​ของ​ตนเอง​ลดน้อยลง​

ลดน้อยลง​อย่าง​ไม่อาจ​ควบคุม​ได้​

ขั้น​พลัง​ตกลง​

ขั้น​พลัง​ตกลง​อย่าง​บ้าคลั่ง​

เพียง​พริบตาเดียว​ พญา​เหยี่ยว​อสูร​ก็​ตก​จาก​ขั้น​จอม​เทพ​อนันต์​ระดับ​ 6 มาอยู่​ที่​จอม​เทพ​อนันต์​ระดับ​ 5 จอม​เทพ​อนันต์​ระดับ​ 4 จอม​เทพ​อนันต์​ระดับ​ 3…

ตก​ลงมา​อยู่​ใน​ขั้น​จอม​เทพ​จัก​รา​

และ​ขั้น​พลัง​ก็​ยังคง​ลดลง​เรื่อย ๆ​

“ข้า​…”

ความ​ตื่นกลัว​ปรากฏ​ขึ้น​บน​ใบหน้า​ของ​เขา​

ขนนก​ที่​ปกคลุม​ร่างกาย​บัดนี้​พวก​มัน​กลาย​สภาพ​เป็น​เพียงไร​ขน​สีแดง​ก่อน​จะหาย​ไป​จาก​ผิวหนัง​หมดเกลี้ยง​

พญา​เหยี่ยว​อสูร​รู้สึก​ได้​ว่า​แขน​ของ​ตนเอง​ผอมบาง​ลง​

ร่างกาย​ของ​เขา​เตี้ย​ลง​

ความคิด​ใน​หัว​สับสนวุ่นวาย​

เพียง​พริบตาเดียว​ พญา​เหยี่ยว​อสูร​ก็​กลายร่าง​เป็น​เด็กน้อย​วัย​สี่ขวบ​

และ​ร่างกาย​ก็​ยังคง​ย่อส่วน​ลง​เรื่อย ๆ​

สุดท้าย​ พญา​เหยี่ยว​อสูร​ก็​สูญสลาย​หาย​ไป​กลางอากาศ​ ไม่เหลือ​พลัง​ชีวิต​ ไม่มีพลัง​วิญญาณ​ ทุกอย่าง​ดับสิ้น​ลง​เหมือน​โลก​นี้​ไม่เคย​มีเขา​คงอยู่​มาก่อน​

เมื่อ​ร่าง​ของ​พญา​เหยี่ยว​อสูร​สลาย​หาย​ไป​

ฮันปู้​ฟู่ก็​หมุนตัว​เดิน​ออก​มาจาก​สังเวียน​ประลอง​

ไม่มีความลังเล​แม้แต่น้อย​

เมื่อ​เขา​กลับ​มาถึงเรือ​เหาะ​ของ​ตนเอง​ ผู้คน​ที่​รับ​ชมการ​ประลอง​จึงคล้าย​กับ​เพิ่ง​ตื่น​จาก​ความฝัน​

หลิน​เป่ยเฉิน​อ้าปากค้าง​

นี่​มัน​…

เพียง​ฝ่ามือ​เดียว​ของ​ฮันปู้​ฟู่ก็​สามารถ​ทำให้​อีก​ฝ่าย​ย่อส่วน​ลง​จน​กลายเป็น​แค่​สเปิร์ม​ที่​หลงทาง​จาก​รังไข่​อย่างนั้น​หรือ​?

ให้​ตาย​เถอะ​…

นี่​คือ​ความ​ร้ายกาจ​ของ​การ​ย้อน​เวลา​ใช่หรือไม่​?