เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1997 หายนะใหญ่หลวง
ตอนที่ 1,997 หายนะใหญ่หลวง
ทันใดนั้น ร่างของฮันปู้ฟู่ก็ขยายขนาดขึ้นจนกลายเป็นยักษ์ใหญ่
เขายกมือขึ้นต้านทานฝ่ามือที่กดทับลงมา
ตู้ม!
แรงระเบิดทำให้มวลอากาศปั่นป่วนในบริเวณกว้าง
ร่างของฮันปู้ฟู่รีบล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว แต่ตัวคนก็ย่อส่วนลงมาจนเหลือเพียงขนาดปกติ
เพียงกระบวนท่าเดียว พลังยักษ์ใหญ่ของฮันปู้ฟู่ก็ถูกสลายลงแล้ว
ผลแพ้ชนะได้ถูกตัดสินแล้ว
“มดปลวกต่ำต้อย เจ้ากำแหงเกินไปแล้ว”
ราชาหยกขาวลอยตัวอยู่กลางอากาศ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “วันนี้ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของข้า พวกเจ้าที่อยู่ในกองทัพเป่ยเฉินอย่าหวังเลยว่าจะได้รอดชีวิตกลับไป”
ฮันปู้ฟู่รีบใช้วิชาควบคุมกาลเวลาของตนเอง
แล้วเขาก็ย้อนเวลากลับไปยังตอนที่ตนเองขยายร่างใหญ่ยักษ์เมื่อสักครู่
“เผ่ามนุษย์ทะเลทรายได้ลงนามยอมรับกฎการประลองครั้งนี้แล้ว เจ้าจะไม่สนใจกฎเหล่านั้นเลยหรือ?”
ฮันปู้ฟู่หัวเราะเยาะตอบกลับไป “การประลองครั้งนี้มีผู้คนทั่วเส้นทางดาราจักรให้ความสนใจ แต่เจ้ากำลังทำให้เผ่ามนุษย์ทะเลทรายต้องอับอายขายหน้าไปตลอดกาล”
“จริงหรือ?”
ราชาหยกขาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แต่ข้าว่าข้าไม่ได้ทำผิดกฎสักข้อนะ กองทัพเป่ยเฉินชนะการประลองได้ห้าคู่ก็จริง เราต้องส่งทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเจ้า เรื่องนั้นข้าไม่มีปัญหา แต่เจ้ากลับดูหมิ่นข้า เพราะฉะนั้น เจ้าจึงต้องตาย… เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับการประลองสักหน่อย”
ช่างเป็นคำพูดที่ไร้ยางอายเหลือเกิน
ฮันปู้ฟู่ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เหตุการณ์ไม่ควรเป็นเช่นนี้เลย
การทำนายในวิหารแห่งกาลเวลาบอกชัดว่าการประลองครั้งนี้ไม่มีอันตรายและทุกสิ่งทุกอย่างจะผ่านไปได้อย่างราบรื่นนี่นา
แล้วทำไมเมื่อจบการประลอง เหตุการณ์จึงบานปลายเช่นนี้?
หากไม่รีบจัดการ คงได้เกิดหายนะครั้งใหญ่ขึ้นแน่ ๆ
แต่การทำนายในวิหารแห่งกาลเวลาไม่เคยผิดพลาดมาก่อน
หรือว่านาฬิกาที่ใช้ทำนายในครั้งนี้จะไม่สามารถตรวจจับการปรากฏตัวของราชาหยกขาวได้?
หากเป็นเช่นนั้น ปัญหาใหญ่ก็เกิดขึ้นแล้ว
“ฮ่า ๆๆๆ จงแหลกสลายกันไปให้หมด”
เสียงที่เย็นชาและเหยียดหยามของราชาหยกขาวก้องกังวานไปทั่วแผ่นฟ้า “พวกเจ้าได้อาณาจักรเหนียนเซียงไปครอบครอง แต่ชีวิตของเจ้า… ต้องเป็นของข้า”
มือหยกยักษ์ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
นี่คือฝ่ามือแห่งการทำลายล้าง
ใหญ่โตและหนักแน่น
ปกคลุมพื้นที่กว้างไกล
ฝ่ามือยักษ์ค่อย ๆ กดทับลงมา
กาลเวลาปั่นป่วน
มวลอากาศโกลาหล
ฝ่ามือยักษ์นั้นมีขนาดใหญ่โตจนสามารถปกคลุมสมาชิกของกองทัพเป่ยเฉินได้หมดสิ้น
นี่ไม่ต่างจากยักษ์ใหญ่ตัวหนึ่งพยายามจะตบฝูงมดด้วยฝ่ามือเดียว
บนเรือธงของกองทัพเป่ยเฉิน ปืนใหญ่ถูกระดมยิงออกไปนับครั้งไม่ถ้วน
บรรดานายทหารชนชั้นยอดฝีมือระเบิดพลังออกไปต่อต้านฝ่ามือยักษ์บนท้องฟ้า
แต่ไม่ว่าจะเป็นลูกกระสุนปืนใหญ่หรือการระเบิดพลังของนายทหารที่อยู่ในขั้นจอมเทพจักราตอนปลาย การโจมตีเหล่านั้นกลับไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนบนฝ่ามือหยกยักษ์ได้เลยแม้แต่น้อย…
ฝ่ามือยักษ์ยังคงเคลื่อนต่ำลงมาเรื่อย ๆ…
ราชาหยกขาวกำลังทำให้สมาชิกของกองทัพเป่ยเฉินทุกคนได้รู้จักกับความหมดหวังที่แท้จริง
ฮันปู้ฟู่พยายามระเบิดพลังด้วยการใช้วิชาควบคุมกาลเวลาออกไปอีกครั้ง
ตู้ม!
เกิดการระเบิด
แต่ฝ่ามือยักษ์ไม่ได้หายไป
สถานการณ์ยังคงย่ำแย่
“จบสิ้นกันแต่เพียงเท่านี้ล่ะนะ…”
ความสมเพชและความเย็นชาปรากฏขึ้นบนสีหน้าของราชาหยกขาว แต่ทันใดนั้น ชายชราก็ต้องอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “หืม?”
ปรากฏว่ามือหยกยักษ์ค่อย ๆ ลอยตัวกลับขึ้นมาและหายวับไปบนท้องฟ้าในที่สุด สมาชิกของกองทัพเป่ยเฉินยังคงปลอดภัย เรือเหาะทุกลำไม่ได้รับความเสียหาย
“นี่มัน… วิชาการย้อนเวลา?”
“ท่านแม่ทัพใหญ่รู้ตัวว่าตนเองสู้ราชาหยกขาวไม่ได้ แต่เขาก็ใช้วิชาการย้อนเวลา สลายการโจมตีของราชาหยกขาวได้สำเร็จ!”
“นับว่าวิชาการย้อนเวลาช่างร้ายกาจจริง ๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ก็หมายความว่าตราบใดที่ท่านแม่ทัพใหญ่ยังคงอยู่ ก็ไม่มีผู้ใดจะสามารถทำอันตรายกองทัพของเขาได้อีกแล้ว”
“แต่ท่านแม่ทัพใหญ่จะใช้วิชานี้ได้สักกี่ครั้ง ต่อให้เป็นผู้สืบทอดสายเลือดของบรรพบุรุษแห่งผู้ท่องกาลเวลา อย่างไรก็ต้องใช้พลังไม่น้อย โดยเฉพาะการย้อนเวลาเช่นนี้… เต็มที่ก็คงใช้ได้เพียงสองถึงสามครั้งเท่านั้น”
บรรดาผู้รับชมการประลองต่างก็แสดงความคิดเห็นออกมาด้วยความตื่นเต้น
ทุกคนเข้าใจรายละเอียดในการต่อสู้ ณ ขณะนี้เป็นอย่างดี
และเมื่อพิจารณาจากรูปการณ์แล้ว ฮันปู้ฟู่ย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของราชาหยกขาว
วิชาการย้อนเวลาทำได้เพียงซื้อเวลาไปอีกเล็กน้อยเท่านั้น
และขณะนี้ ราชาหยกขาวก็หันมาสนใจที่ฮันปู้ฟู่อีกครั้ง
“ข้าต้องการจะฆ่ามดปลวกเหล่านั้นก่อน แล้วค่อยฆ่าเจ้าทีหลัง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้ากลับเร่งเวลาตายให้แก่ตนเอง ในเมื่อเป็นเช่นนี้…”
ราชาหยกขาวมีแววตาเย็นชาขึ้นมาในทันใด
เขาสั่งการด้วยพลังจิต
แล้วทันใดนั้น ‘ดาวเคราะห์’ เก้าดวงก็ปรากฏขึ้น
นี่คือวิชาการหลอมรวมดาว
ดาวเคราะห์ทั้งเก้าดวงนั้นมีสีสันที่แตกต่างกันไป ไม่ว่าจะเป็นสีแดง สีส้ม สีเหลือง สีเขียว สีน้ำเงินและสีดำ เป็นต้น
พวกมันลอยตัวอยู่ตามตำแหน่งต่าง ๆ ก่อตั้งเป็นค่ายกลแปลกประหลาด แต่กลับสามารถแผ่รัศมีกดดันในบริเวณกว้างได้อย่างน่าตกตะลึง
“ค่ายอาคมเก้าดาราอย่างนั้นหรือ?”
สีหน้าของฮันปู้ฟู่แปรเปลี่ยนไปทันที
หากก่อนหน้านี้พวกเขายังพอมีความหวังอยู่บ้าง บัดนี้… ความหวังทั้งหมดก็ได้ดับสูญลงแล้ว
นี่เป็นค่ายอาคมจากผู้ใช้สายเลือดนักดูดาว
เป็นค่ายอาคมที่เอาไว้ใช้จัดการกับผู้ใช้สายเลือดผู้ท่องกาลเวลาโดยเฉพาะ
“รู้จักด้วยหรือ?”
ราชาหยกขาวหัวเราะหึๆ กล่าวว่า “นับตั้งแต่ที่ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นผู้สืบทอดสายเลือดของผู้ท่องกาลเวลา พวกเราก็เตรียมการรับมือเอาไว้แล้ว เผ่ามนุษย์ทะเลทรายจะปล่อยให้โอกาสดีเช่นนี้หลุดไปได้อย่างไร? พวกข้าสังหารผู้ท่องกาลเวลามานักต่อนัก เจ้าไม่ใช่คนแรกหรอก แต่เจ้าควรจะเป็นคนสุดท้าย เพราะนับจากวันนี้ไป จะไม่มีผู้ใช้สายเลือดผู้ท่องกาลเวลาหลงเหลืออยู่อีกแล้ว”
ฮันปู้ฟู่พยายามรักษาความสงบเยือกเย็นให้ได้มากที่สุด
บัดนี้ วิชาการย้อนเวลาของเขาใช่ไม่ได้ผลอีกต่อไป
การต่อสู้หลังจากนี้จะเป็นการไล่ล่าแต่เพียงฝ่ายเดียว
ฮันปู้ฟู่อาจจะต้องตายในท้ายที่สุด
แต่สำหรับเขา นี่คือสิ่งที่ยอมรับไม่ได้เด็ดขาด!!
YOU MAY ALSO LIKE
