เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 1998 หวังจง - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ตอนที่ 1,998 หวังจง

นี่คือการต่อสู้ระหว่างกองทัพกับเผ่าพันธุ์อสูรและเผ่ามนุษย์ทะเลทราย ในเมื่อศัตรูเป็นผู้ที่มีความเจ้าเล่ห์มากเหลี่ยม ฮันปู้ฟู่จึงเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าตนเองอาจจะต้องพบกับเรื่องราวเช่นนี้

ฮันปู้ฟู่ถึงกับเตรียมตัวตายแล้วด้วยซ้ำ

แต่ความเศร้าเสียใจเพียงอย่างเดียวของเขาก็คือ ฮันซางเซียงผู้เป็นบุตรสาวไม่อาจรอดพ้นชะตากรรมในครั้งนี้ไปได้

แต่สิ่งที่ทำให้ฮันปู้ฟู่ดีใจก็คือน้องชายร่วมสาบานของเขาอย่างหลินเป่ยเฉินไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย

ตราบใดที่หลินเป่ยเฉินยังอยู่ ทุกคนก็ยังมีความหวัง

เมื่อหลินเป่ยเฉินรับกองทัพเป่ยเฉินอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ได้มาร่วมรับชมการประลองในวันนี้ไปดูแลต่อ เด็กหนุ่มผู้นั้นก็จะต้องทำให้กองทัพของเขาแข็งแกร่งขึ้นมากกว่าเดิมอย่างแน่นอน

ฮันปู้ฟู่เชื่อมั่นว่าหลินเป่ยเฉินจะสามารถทำได้ดีกว่าตนเอง

เพราะว่าหลินเป่ยเฉินเป็นผู้สร้างปาฏิหาริย์ได้สำเร็จเสมอ

ในเมื่อยังมีเด็กหนุ่มผู้นั้นอยู่อีกทั้งคน แล้วฮันปู้ฟู่ยังจะต้องกลัวอะไรอีก?

“นักรบผู้กล้าทุกท่าน!”

ฮันปู้ฟู่สูดหายใจลึกและคำรามว่า “จงติดตามข้าออกไป… สู้ตายถวายชีวิต!”

ทันใดนั้น บรรดานายทหารในกองทัพเป่ยเฉินก็ยกอาวุธขึ้นเคาะชุดเกราะของตนเองพร้อมกับคำรามว่า “สู้ตายถวายชีวิต! สู้ตายถวายชีวิต! สู้ตายถวายชีวิต!”

ความมุ่งมั่นแรงกล้า

ความกล้าหาญกลมเกลียว

ไม่มีผู้ใดแสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

บรรดาผู้รับชมการประลองอดตกตะลึงไม่ได้เมื่อเห็นภาพเหล่านี้

แม้กองทัพเป่ยเฉินจะรู้ดีว่าตนเองต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ แต่ขวัญกำลังใจของบรรดานายทหารก็ไม่ได้ลดน้อยลง นี่คือสิ่งที่กองทหารธรรมดาเทียบไม่ติด สมแล้วที่พวกเขาเป็นกองทัพในตำนาน กองทัพที่ไม่เคยพ่ายแพ้ให้แก่ผู้ใด

ราชาหยกขาวยิ้มเย้ยหยัน

“ฝูงมดปลวกต่ำต้อยเข้าใจว่าตนเองไร้ซึ่งความหวาดกลัว จิตใจสูงส่งยิ่งกว่าท้องฟ้า แต่ชีวิตบอบบางยิ่งกว่าแผ่นกระดาษเสียอีก”

เมื่อเห็นจิตวิญญาณนักสู้ของกองทัพเป่ยเฉิน ราชาหยกขาวก็ยิ่งเหยียดหยามมากกว่าเดิม “นับจากนี้ไป เจ้าจะกลายเป็นเพียงฝุ่นผงในเส้นทางดาราจักร จะไม่มีผู้ใดรู้จักพวกเจ้าอีกต่อไป พวกเจ้าจะต้องตายกันทั้งหมด… จงตายซะ”

ฝ่ามือยักษ์ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอีกครั้ง

และเนื่องจากมีการตั้งค่ายกลค่ายอาคมเก้าดารา ฮันปู้ฟู่จึงไม่สามารถใช้วิชาการย้อนเวลาได้อีกแล้ว

กองทัพเป่ยเฉินคงไม่อาจหนีรอดความตายได้อีก

แต่พวกเขาก็ไม่ได้กลัว ทุกคนเงยหน้าจ้องมองท้องฟ้าด้วยความภาคภูมิใจ

รอคอยความตายอย่างมีศักดิ์ศรี

ฮันปู้ฟู่พยายามรวบรวมพลังเพื่อต้านทานเป็นครั้งสุดท้าย

บัดนี้ ฝ่ามือยักษ์นั้นกดทับลงมาที่หัวไหล่ของเขาแล้ว

ฉับพลันนั้น แรงกดทับมหาศาลบนหัวไหล่ของฮันปู้ฟู่กลับสลายหายไป

เมื่อฮันปู้ฟู่เงยหน้ามอง เขาก็พบว่าไม่มีฝ่ามือยักษ์อยู่อีกต่อไปแล้ว มันสลายไปกลายเป็นเพียงหมอกควันในอากาศ

จากนั้นก็มีคลื่นพลังมหาศาลถาโถมออกมาจากทางด้านหลังของฮันปู้ฟู่ก่อนจะพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

“หากเจ้าตาย นายน้อยคงหักขาข้าแน่ ๆ”

เสียงที่แปลกประหลาดแต่คุ้นหูดังขึ้นข้างหูของฮันปู้ฟู่

ฮันปู้ฟู่สะดุ้งเฮือก

หันไปมองด้วยความเหลือเชื่อ

เขาเห็นเคราแพะสามแฉก

เป็นหวังจง

พ่อบ้านหวังจง

พ่อบ้านหวังจงผู้ขี้ขลาดตาขาว

พ่อบ้านหวังจงผู้ประจบประแจงหลินเป่ยเฉินเป็นเพียงอย่างเดียว

พ่อบ้านหวังจงผู้เป็นคนธรรมดาจากแผ่นดินตงเต้า

แต่เขาก็มีอีกหนึ่งตำแหน่งคือรองผู้บัญชาการหน้าหยกหวังจง

ชายชราร่างอ้วนเตี้ยผู้มักจะส่งเสียงหัวเราะเหยียดหยามผู้อื่น และนอกจากการประจบเอาใจหลินเป่ยเฉินแล้ว เขาก็ไม่เก่งเรื่องอื่นอีกเลย

และ…

หวังจงก็ยังเป็นเจ้าของคลื่นพลังมหาศาลที่กำลังพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าในขณะนี้อีกด้วย!

พลังกดดันมหาศาลแผ่ออกมาจากร่างกายของหวังจง

พ่อบ้านชรายืนอยู่ด้านหลังฮันปู้ฟู่ สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ในขณะนี้ หวังจงมีทั้งสง่าราศี ความน่าเกรงขามและความทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาเปลี่ยนไปคล้ายกับเป็นคนละคน

ไม่ต่างไปจากยอดฝีมือที่เพิ่งฟื้นตื่นขึ้นมาหลังจากหลับใหลยาวนานหลายพันปี

ความเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ย่อมทำให้ผู้คนตกตะลึง ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายของกองทัพเป่ยเฉิน กองทัพอสูรโลหิตหรือบรรดาผู้ชม ทุกคนต่างก็ตกตะลึงไปกับความเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้

ชายชราร่างอ้วนผู้นั้น…

เป็นใครกันหรือ?

คำถามนี้ปรากฏขึ้นในจิตใจของผู้คน

อย่าบอกนะว่ากองทัพเป่ยเฉินยังคงมียอดฝีมือซ่อนตัวอยู่อีก?

จอมทัพอสูรขวานทองป่าเต๋อและผู้ดูแลสุสานอวี้ตี่หันมองหน้ากันด้วยความไม่อยากเชื่อ

ก่อนที่พวกเขาจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

การปรากฏตัวของชายชราร่างอ้วนผู้นี้คือสิ่งที่ช่วยชีวิตทั้งสองคนเอาไว้

เพราะพวกเขาทราบดีว่าหากราชาหยกขาวสามารถฆ่าฮันปู้ฟู่ได้สำเร็จ เป้าหมายต่อไปที่ราชาหยกขาวจะมาเล่นงานก็คือพวกตน

และไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้ที่ตกตะลึงมากที่สุดในเวลานี้ย่อมต้องเป็นราชาหยกขาว

“ยังมียอดฝีมือซ่อนตัวอยู่อีกสินะ”

ดวงตาของเขาเป็นประกายโกรธแค้น ก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะเย้ยหยัน “แสดงว่าพวกเจ้าก็ไม่ได้ยึดถือกฎกติกาอันใดนักหนาเช่นกัน หากพวกเจ้าพบว่าตนเองแพ้การประลอง เจ้าก็คงนำยอดฝีมือที่เตรียมเอาไว้ออกมาเล่นงานพวกข้าอยู่ดีใช่หรือไม่?”

นี่นับว่าเป็นโจรร้ายว่ากล่าวผู้อื่นเป็นหัวขโมยที่แท้จริง

“ช่างไร้ยางอายเหลือเกิน”

ฮันปู้ฟู่หัวเราะในลำคอ

แม้แต่ผู้รับชมการประลองก็รู้สึกเช่นกันว่าคำพูดของราชาหยกขาวนั้นไร้ยางอายมากเกินไป และพวกเขาก็รู้สึกอยากจะตบสั่งสอนราชาหยกขาวสักหลายฉาด

“ต้องยอมรับเลยว่าพวกเจ้าเตรียมการเอาไว้ได้ดีมาก”

ราชาหยกขาวหัวเราะเยาะอีกครั้ง “แต่น่าเสียดายที่พวกข้าก็เตรียมตัวดีไม่แพ้กัน มิฉะนั้น วันนี้ข้าคงต้องพ่ายแพ้ให้แก่พวกเจ้าอย่างแน่นอน”

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ราชาหยกขาวก็จะปล่อยให้เผ่ามนุษย์ทะเลทรายเสียหน้าไม่ได้เด็ดขาด

ในอนาคต การประลองวันนี้จะเป็นที่โจษจันไปชั่วลูกชั่วหลาน

แต่อุปสรรคขัดขวางใหญ่ที่สุดในเวลานี้ก็คือ ชายชราร่างอ้วนที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยผู้นี้

“เจ้าเป็นผู้ใดมาจากไหน?”

ราชาหยกขาวกวาดสายตาสำรวจมองหวังจงตั้งแต่ศีรษะจรวดปลายเท้า เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังกดดันรุนแรง ราชาหยกขาวก็กล่าวต่อไปว่า “นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างเผ่ามนุษย์ทะเลทรายกับกองทัพเป่ยเฉิน เจ้าไม่สมควรยื่นมือเข้ามาแทรกแซง อย่าได้ตัดสินใจผิดพลาด ถอยไปซะ”

“ฮ่า ๆๆ”

หวังจงหัวเราะด้วยความขบขัน

เขาก้าวออกมาข้างหน้าสองก้าวอย่างเชื่องช้าและยืนอยู่เบื้องหน้าฮันปู้ฟู่

“เด็กเอ๋ยเด็กน้อย เจ้ามั่นใจในความแข็งแกร่งของตนเองนักหรือ? ต่อให้เจ้าเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา ข้าก็เห็นเป็นมดปลวกตัวหนึ่งเท่านั้น อย่าว่าแต่เจ้ามีสถานะเป็นเพียงร่างแยก ช่างน่าเวทนาเหลือเกิน” หวังจงจ้องมองราชาหยกขาวด้วยความดูถูกดูแคลน “เอาเป็นว่าข้าจะให้โอกาสกับเจ้าสักครั้ง จงคุกเข่าร้องขอความเมตตาจากผู้สืบสายเลือดผู้ท่องกาลเวลาท่านนี้ซะ มิฉะนั้นแล้ว…”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ หวังจงก็หยุดลงกะทันหัน

และไม่พูดคำใดอีกเลย

ทุกสายตาจ้องมองไปที่ชายชราร่างอ้วน

ฮันปู้ฟู่ก็รอคอยประโยคต่อไปเช่นกัน

แต่หวังจงเพียงหันมองรอบกาย คล้ายกับกำลังระมัดระวังอะไรบางอย่าง

หรือว่ามียอดฝีมือจากฝ่ายศัตรูกำลังจะปรากฏตัวขึ้น?

ฮันปู้ฟู่หัวใจกระตุกวูบ

“ท่านผู้อาวุโส ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือขอรับ?”

เขาอดถามไม่ได้

หวังจงกระซิบตอบว่า “ข้ารู้สึกว่าอีกเดี๋ยวนายน้อยก็จะปรากฏตัวขึ้นมาแล้วน่ะสิ”