เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 2067 ปิดฉากงานวิวาห์

เงาร่างหลายสายพุ่งเข้ามาหาศพของหลินเป่ ยเฉิน ล้วนแต่เป็ น ชนชั้นยอดฝีมือของเผ่ามนุษย์ทะเลทราย

หนึ่งในกลุ่มคนเหล่านั้น ย่อมต้องมีสี่จอมเทพอสงไขยอย่างพวก ของเหลียวจี๋รวมอยู่ด้วย

เช่นเดียวกับบรรดามิตรสหายของหลินเป่ยเฉิน

ทุกฝ่ายต่างก็อยากจะได้ศพของหลินเป่ยเฉิน…

มีแต่เพียงเจ้าของร ้านเพื่อนพ้องพี่น้องโจรเท่านั้นที่ถึงจะรู ้สึกร ้อน ใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้รีบร ้อนวิ่งเข้าไปหาศพของชายหนุ่ม

“พวกเจ้า…ต้องตายกันไปให้หมด!”

หลิงเฉินระเบิดเสียงค ารามด้วยความโกรธแค้นและเกลียดชัง ไฟ อมตะที่ลุกโชนทั่วร่างกายยิ่งเพิ่มความร ้อนแรงมากขึ้นหลายเท่า

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

จอมเทพอสงไขยสองคนเข้าประชิดตัวหลิงเฉินได้ส าเร็จ

หนึ่งในนั้นคือขุนนางหญิงเหลียวจี๋

นางระเบิดพลังปราณโจมตีใส่หลิงเฉินโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ ายตั้ง ตัว แต่เมื่อคลื่นพลังนั้นกระทบถูกเปลวไฟอมตะที่ปกคลุมร่างกาย ของหลิงเฉิน มันก็สลายไปทันที…

“เป็ นไปได้อย่างไร?”

เหลียวจี๋แสดงสีหน้าตื่นตระหนกออกมาอย่างแท้จริง

บัดนี้หลิงเฉินถูกจิตสังหารควบคุมโดยสมบูรณ์ พลังของนาง แข็งแกร่งมากกว่าเดิมทวีคูณ ไม่มีผู้ใดเคยเห็นพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ จากตัวหญิงสาวมาก่อน มวลพลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของ นางในขณะนี้ เทียบเท่ากับขั้นจอมเทพบรรพบุรุษแล้ว

เหลียวจี๋รีบล่าถอยไปตั้งหลักอย่างรวดเร็ว

ส่วนยอดฝีมืออีกคนก็พยายามโจมตีหลิงเฉินต่อไป

เพราะว่าการสังหารยอดฝีมือขั้นจอมเทพบรรพบุรุษนั้น ก็เป็ น หนึ่งในภารกิจของพวกเขาเช่นกัน

“พวกเจ้าต้องตาย!”

เทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงก็ระเบิดพลังออกมาแล้วเช่นกัน

ม่านโลหิตโปรยปรายลงมาราวกับสายฝน

ร่างกายของยอดฝี มือจากเผ่ามนุษย์ทะเลทรายระเบิดกระจาย เพราะถูกพลังปราณปีศาจโจมตี

ท้องฟ้ าพลันมืดมิดขึ้นมาทันที

เสียงหัวเราะดังกังวาน คลื่นพลังกดดันมหาศาลแผ่ลงมาจาก ฟากฟ้ า

จอมเทพบรรพบุรุษผู้ควบคุมก้อนเมฆโลหิตกลับมาแล้ว

“หลินเป่ยเฉินตายแล้วหรือ?”

เสียงค ารามบนท้องฟ้ าถามออกมาด้วยความประหลาดใจ

ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่ซ่อนตัวอยู่ในก้อนเมฆโลหิตนั้นคงได้เห็นศพ ของหลินเป่ ยเฉินแล้ว และดูจากความปั่นป่ วนของก้อนเมฆโลหิต ก็ แสดงให้เห็นว่าอารมณ์ความรู ้สึกของคนผู้นั้นคงยินดีปรีดาไม่ใช่น้อย

เพื่อสังหารชายหนุ่มผู้มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์คนนี้ เผ่ามนุษย์ ทะเลทรายต้องสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่าง กาลังคนของพวกเขาถูก ฆ่าตายราวกับใบไม้ร่วง เผ่ามนุษย์ทะเลทรายจึงทราบดีว่า หลินเป่ ย เฉินเป็ นผู้ที่มากับโชคและสังหารได้ยากยิ่ง แต่ด้วยความที่แผนการ ลอบสังหารกลางงานวิวาห์ครั้งนี้วางแผนมาอย่างรอบคอบรัดกุม ภารกิจของพวกเขาจึงส าเร็จลงด้วยดี

ในที่สุด หลินเป่ยเฉินก็ตายแล้ว

เจ้าคนวาสนาดีผู้นี้ตายแล้ว

“พวกเราถอนก าลัง!”

ทันใดนั้น จอมเทพบรรพบุรุษผู้ควบคุมก้อนเมฆโลหิตก็ เหมือนกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วก้อนเมฆสีแดงบนท้องฟ้ าก็

พุ่งตัวลงมากลืนกินร่างของหลินเป่ ยเฉิน เช่นเดียวกับผู้คนที่เป็ นชน ชั้นยอดฝีมือจากเผ่ามนุษย์ทะเลทราย “รีบไปกันเถอะ!”

เจ้าของร ้านเพื่อนพ้องพี่น้องโจรรู ้สึกแปลกประหลาดเล็กน้อย

เหตุใดเขาจึงรู ้สึกว่าจอมเทพบรรพบุรุษผู้นี้กาลังต้องการหลบหนี อะไรบางอย่าง

เจ้าของร ้านเพื่อนพ้องพี่น้องโจรเงยหน้ามองท้องฟ้ าโดยไม่รู ้ตัว แล้วขนทุกเส้นบนร่างกายของเขาก็ลุกชัน

บัดนี้หวังจงได้เปิดประตูมิติกลับมาอีกครั้ง มือของเขาหิ้วศีรษะ ของคนผู้หนึ่งติดมือกลับมาด้วย หากไม่ใช่ศีรษะของเสนาบดีฮั่วอวี้จิง แล้ว ยังจะเป็ นศีรษะของผู้ใดได้อีก?

ฮั่วอวี้จิงตายแล้วหรือ?

เจ้าของร ้านเพื่อนพ้องพี่น้องโจรเบิกตาโตด้วยความตกตะลึง

จอมเทพบรรพบุรุษ

ฮั่วอวี้จิงมีพลังอยู่ในขั้นจอมเทพบรรพบุรุษเชียวนะ

แล้วจะถูกผู้อื่นตัดศีรษะเช่นนี้ได้อย่างไร?

อย่าบอกนะว่าจอมเทพบรรพบุรุษผู้ควบคุมก้อนเมฆโลหิต หลบหนีกลับมาก่อน?

ให้ตายเถอะ สถานการณ์ไม่ควรเป็ นเช่นนี้สิ

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ไม่เหมือนแผนการที่หลินเป่ ยเฉินวางเอาไว้ เมื่อคืนเลยสักอย่างเดียว

เจ้าของร ้านเพื่อนพ้องพี่น้องโจรรู ้สึกหงุดหงิดใจ ขณะที่กระโดด เข้าไปสู่กลุ่มก้อนเมฆโลหิต

เพราะไม่มีสิ่งใดจะช่วยให้พวกเขาหลบหนีได้รวดเร็วมากที่สุด เท่ากับก้อนเมฆโลหิตก้อนนี้อีกแล้ว

ก้อนเมฆโลหิตขยายอาณาเขต

แล้วบรรดายอดฝีมือจากเผ่ามนุษย์ทะเลทรายไม่ว่าจะเป็ นขุนนาง หญิงเหลียวจี๋ เจ้าของร ้านเพื่อนพ้องพี่น้องโจร ฯลฯ ต่างก็ถูกก้อน เมฆโลหิตกลืนกินไปพร ้อมกับศพของหลินเป่ ยเฉิน และในพริบตา ต่อมา ก้อนเมฆโลหิตก้อนนั้นก็พุ่งเป็ นลาแสงหายวับไปบนท้องฟ้ า

“คิดจะหนีอย่างนั้นหรือ? ฝันไปเถอะ!” หวังจงระเบิดเสียงคารามก่อนจะก้มตัวโขกศีรษะคานับกับพื้นดิน ตู้ม!

ก้อนเมฆโลหิตระเบิดกระจาย เงาร่างหลายสิบสายร่วงหล่นลงสู่ความว่างเปล่า ในบรรดาผู้ร่วงหล่นลงมากระแทกพื้นดินอย่างแรงนั้น ทุกคนต่าง ก็มีพลังอยู่ในขั้นจอมเทพอสงไขย จอมเทพอนันต์ จอมเทพจักรา

ทว่าพวกเขากลับสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ และนอนแน่นิ่งไม่ ต่างจากเป็ นท่อนไม้ท่อนหนึ่งไปเรียบร ้อยแล้ว

แต่ไม่มีร่างของหลินเป่ยเฉิน

หวังจงพุ่งตัวเป็ นล าแสงไล่ตามไป

ก่อนจะกลับมาในอีกหลายอึดใจให้หลัง

ทุกคนจ้องมองไปที่พ่อบ้านชราด้วยความคาดหวัง แต่หวังจง กลับมามือเปล่า

เขาส่ายศีรษะเล็กน้อย ไม่พบศพของหลินเป่ยเฉิน

ร่างของหลิงเฉินสั่นสะท้าน โลหิตไหลออกมาจากปาก ใบหน้า ของนางซีดขาวราวกับกระดาษ หญิงสาวท าท่าจะล้มลง ชินหลันซูผู้ เป็ นมารดาจึงรีบถลาเข้าไปประคอง “เฉินเอ๋อร ์…”

แต่นางก็พูดออกมาได้เพียงสองคาเท่านั้น ชินหลันซูก็ไม่ทราบ ว่าตนเองสมควรกล่าวค าใดอีกแล้ว

“จี๊ด”

อากวงน้าตาไหลส่งเสียงร ้องออกมาตลอดเวลาราวกับต้องการจะ พูดอะไรบางอย่าง

“ไม่นะ พี่ใหญ่…พี่ใหญ่ไม่มีทางตายเด็ดขาด” เซียวปิ งพึมพ า แผ่วเบา ลูบหัวปลอบใจอากวง

แขนกลเทพเจ้าดาวเหนือของฉู่เหินแตกร ้าว แต่เขาก็ยังยืนอยู่ที่ เดิมราวกับกลายเป็ นรูปปั้นไปแล้ว

หลินเป่ยเฉินตายแล้ว

ชายหนุ่มผู้สร ้างปาฏิหาริย์นับครั้งไม่ถ้วนและเป็ นผู้นาพาทุกคน มาที่นี่ ต้องมาเสียชีวิตในพิธีแต่งงานของตนเองเพราะถูกกลุ่มคนชั่ว ร ้ายลอบโจมตี

นี่คือสิ่งที่ผู้คนไม่อยากเชื่อ

“เป็ นไปไม่ได้ เจ้าเด็กผู้นี้ตายยากจะตาย แล้วเขาจะมาตายได้ อย่างไร…” หลิงไท่ซวีพูดออกมาด้วยเสียงดังกังวาน “ข้ามั่นใจว่าเขา ยังไม่ตาย แต่แค่แกล้งทาให้พวกเราตกใจเล่นเท่านั้น หากมีชีวิตอยู่ก็ ต้องเจอตัว หากตายแล้วก็ต้องเจอศพ พวกเจ้าอย่าเพิ่งเป็ นกังวลกัน นักเลย”

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ

หากมีชีวิตอยู่ก็ต้องเจอตัว หากตายแล้วก็ต้องเจอศพ

แต่ในความเป็ นจริง พวกเขาก็ได้เห็นศพของหลินเป่ ยเฉินกับตา ของตนเองมาแล้