เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 2384 พบเจอบุตรสาว

“เจ้าเป็ นจอมเทพบรรพบุรุษคนใหม่ของเผ่ามนุษย์ทะเลทราย อย่างนั้นหรือ?”

องค์ชายเจี้ยนอวี่มองหน้าหลินเป่ยเฉินและขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คารวะท่านมหาราชขอรับ”

ชายหนุ่มรีบประสานมือคานับอย่างนอบน้อม “นับตั้งแต่ที่เข้า ร่วมกับพรรคชีวิตนิรันดร ์ ข้าน้อยก็พยายามสร ้างสรรค์ผลงาน มากมาย เพื่อให้ได้พบเจอกับพระองค์ในวันนี้”

องค์ชายเจี้ยนอวี่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะถามอีกครั้งว่า “แล้ว พวกบรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้สายเลือดปีศาจอยู่ที่ใด?”

หลินเป่ยเฉินตอบว่า “พวกสุนัขลอบกัดกองทัพเป่ยเฉินซุ่มโจมตี พวกเรา เมื่อพวกเราทั้งสี่คนไปถึงที่นั่น พวกเราก็ต้องติดอยู่ในกับดัก ค่ายอาคมของพวกมัน…”

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงากล่าวว่า “ค่ายอาคมชนิดใดกันที่สามารถ กักขังชนชั้นบรรพบุรุษดั้งเดิมได้พร ้อมกันหลายคนขนาดนี้?”

ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความเศร ้า “เป็ นบรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้ ค่ายอาคมออกมาสร ้างค่ายอาคมสลักดาราด้วยตนเองขอรับ พวกเรา ไม่ทันได้ตรวจสอบดูให้ดี จึงติดกับดักและไม่สามารถหลบหนีออกมา ได้”

“บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้ค่ายอาคมอย่างนั้นหรือ?”

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาอุทานออกมา ความหวาดกลัวปรากฏขึ้น บนใบหน้า

สาหรับผู้ชานาญในการลอบสังหาร สิ่งที่พวกเขาหวาดกลัวมาก ที่สุดก็คือการใช ้ค่ายอาคม ถัดจากนั้นก็เป็ นผู้มีสายเลือดผู้คงกระพัน เพราะการตกอยู่ในค่ายอาคมกับดักจะท าให้ตัวตนของมือสังหารถูก เปิดเผย ส่วนผู้ใช ้สายเลือดผู้คงกระพันก็มีร่างกายแข็งแกร่งมากกว่า ผู้คนทั่วไป จึงลอบสังหารได้ยาก

“อย่างนี้นี่เอง”

องค์ชายเจี้ยนอวี่พยักหน้าอย่างใช ้ความคิด “ข้าเองก็กาลังรู ้สึก อยู่พอดีว่ามีค่ายอาคมที่แข็งแกร่งมากถูกสร ้างขึ้น…ดูเหมือนบรรพ บุรุษผู้ใช ้ค่ายอาคมจะพบเจอทายาทผู้สืบสายเลือดของตนเองแล้ว สินะ”

หลินเป่ยเฉินรู ้สึกเย็นเยียบไปทั้งหัวใจ

เจ้าหมอนี่สามารถสัมผัสได้ด้วย…

อย่าบอกนะว่ามันรู ้ตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้ว!

“พระองค์ช่างมีพระปรีชาสามารถยิ่งนัก”

ชายหนุ่มอธิบายต่อไป “สุดท้าย บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้สายเลือด ปีศาจ บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้พิษและบรรพบุรุษแห่งผู้แปลงกายก็ผนึก ก าลังร่วมมือกันแหวกค่ายอาคมให้ข้าน้อยหลบหนีออกมา ข้าน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนั้น กองทัพเป่ ยเฉินจะได้มาบุกรุกอาณาจักร ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเรา เรื่องนี้ปล่อยให้เป็ นหน้าที่ของข้าน้อยกับบรรพ บุรุษแห่งผู้ใช ้เงาเถอะขอรับ พวกเราจะจัดการสุนัขต่าช ้าเหล่านี้เอง องค์มหาราชไปพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกเราจะกรุยทางสู่ชีวิต อมตะให้แก่พระองค์ท่านเอง ต่อให้ต้องตาย ข้าน้อยกับท่านบรรพ บุรุษแห่งผู้ใช ้เงาก็ไม่คิดเสียใจ!”

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาถึงกับพูดค าใดไม่ออก

เจ้าไม่กลัวตายก็ไปตายซะสิ ไฉนต้องลากข้าไปด้วย?

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาไม่ได้คิดอยากจะสู้จนตัวตายสักหน่อย

องค์ชายเจี้ยนอวี่ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “ทาไมข้าต้องพัก ด้วย?”

เขายกมือขึ้น

พื้นผิวกระจกสะท้อนประกายระยิบระยับ

กระจกยักษ์บานนั้นบันทึกรูปลักษณ์ขององค์ชายเจี้ยนอวี่

แล้วร่างขององค์ชายก็ปรากฏขึ้นในกระจก

หลังจากนั้น ‘ร่างในกระจก’ ก็เดินออกมา

หนึ่งร่าง สองร่าง สามร่าง สี่ร่าง

องค์ชายเจี้ยนอวี่อีกสี่คนก้าวออกมาจากกระจก แต่ละคนล้วนมี ร่างกายเหมือนกับตัวจริงทุกกระเบียดนิ้ว แม้แต่ขอบเขตพลังก็อยู่ใน ระดับเดียวกันอีกด้วย

พวกมันพลันพุ่งตัวออกไปเป็ นล าแสง

ร่างแยกทั้งสี่ขององค์ชายเจี้ยนอวี่ลงมือโจมตีพร ้อมกัน

ตู้ม!

หวังจงลอยกระเด็นออกไป

ตู้ม!

กริชในมือของหลินรั่วซูระเบิดกระจาย

ตู้ม!

โจวเทียนอวิ๋นถูกซัดลอยกระเด็นไปไกลสุดขอบฟ้ าอีกครั้ง

ตู้ม!

ส่วนเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิง…นางสามารถระเบิดร่างแยกของ องค์ชายเจี้ยนอวี่ได้อย่างง่ายดาย

หลินเป่ยเฉินอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

ลาพังองค์ชายเจี้ยนอวี่คนเดียวก็น่ากลัวแล้ว แต่นี่ร่างแยกที่ ออกมาจากกระจกถึงสี่ร่างยังมีพลังเทียบเท่ากับตัวจริงอีกด้วย

ให้ตายเถอะ

ของวิเศษเช่นนี้ตกไปอยู่ในมือขององค์ชายเจี้ยนอวี่นับว่าน่า เสียดายจริง ๆ

ถ้ากระจกวิเศษบานนี้มาอยู่ในมือของเขาล่ะก็ เขาเชื่อว่ามันต้อง มีประโยชน์มากกว่านี้อย่างแน่นอน

ชายหนุ่มเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ในตอนนี้เอง เขาก็ต้องตกตะลึงในความแข็งแกร่งของเทพธิดา เจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิง

เขาไม่ได้พบกับเทพธิดาขี้เมานางนี้มานานแล้ว ดูเหมือนนางจะ มีขอบเขตพลังอยู่ในขั้นจอมเทพบรรพบุรุษตอนปลาย…ไม่สิ ต้อง บอกว่าความแข็งแกร่งอยู่ในระดับเดียวกับชนชั้นบรรพบุรุษดั้งเดิม แล้วด้วยซ้า

“ข้าจะฆ่าเจ้า!”

หลินรั่วซูระเบิดเสียงคารามไม่ต่างจากเสือดาวตัวน้อย ร่างกาย ของนางปลดปล่อยปราณปีศาจออกมาเป็ นสีม่วงเข้มหนาแน่น กริช เล่มใหม่ที่ทาขึ้นจากเขี้ยวอสูรที่อยู่ในแดนปี ศาจปรากฏขึ้นในมือ แล้วเด็กสาวก็กล่าวต่อไป “ข้าจะนาหัวของเจ้ามาเป็ นเครื่อง บรรณาการให้แก่วิญญาณของหลินเป่ยเฉินบิดาของข้า!”

หลินเป่ยเฉินเบิกตาโต

เดี๋ยวนะ นี่มันอะไรกัน?

นี่…เขามีลูกโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

หลินเป่ยเฉินจ าได้ว่าตนเองมีลูกสาวก็จริง แต่ลูกของเขาน่าจะมี อายุไม่เกินสี่ขวบเท่านั้น

บัดนี้ หลินรั่วซูพุ่งตัวออกไปเป็ นลาแสงสีม่วงเข้าไปโจมตีใส่องค์ ชายเจี้ยนอวี่

เคร ้ง! เคร ้ง! เคร ้ง!

สะเก็ดไฟสาดกระจายในอากาศ

องค์ชายเจี้ยนอวี่รับมือการโจมตีจากเด็กสาวด้วยความ ประหลาดใจอย่างแท้จริง

ฝีมือการต่อสู้ของเด็กสาวคนนี้ไม่เลวเลย

นางเป็ นบุตรสาวของหลินเป่ ยเฉินกับเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิง แต่กลับมีพรสวรรค์มากกว่าบิดามารดารวมกันเสียอีก

หากเปลี่ยนเป็ นคนอื่น ก็ไม่ทราบเลยว่าพวกเขาต้องใช ้เวลา ยาวนานเพียงใด จึงจะมีขอบเขตพลังที่แข็งแกร่งในระดับนี้

หากให้เวลามากพอ อีกไม่นาน หลินรั่วซูคงมีพลังเทียบเท่าองค์ จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ด้วยซ้า!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าขององค์ชายเจี้ยนอวี่พลันปรากฏความ อามหิตขึ้นมาอย่างชัดเจน

ปล่อยเอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว…

จังหวะนั้นเอง ลาแสงกระบี่สายหนึ่งพุ่งเข้าไปฟันใส่กระจกยักษ์ที่ ลอยตัวอยู่กลางอากาศ

คลื่นพลังที่กั้นกลางระหว่างหลินรั่วซูและองค์ชายเจี้ยนอวี่สลาย หายไปในพริบตา

หลินเป่ยเฉินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เพียงลมหายใจต่อมา เขา ก็ไปปรากฏตัวอยู่ใต้กระจกบานยักษ์บานนั้น แล้วเขาก็ยื่นมือขึ้นไป จับกระจกเอาไว้อย่างแน่น

“ฮ่า ๆๆๆ! กระจกบานนี้เป็ นของข้าแล้ว!”

ชายหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะ

หลังจากนั้น เขาก็เก็บกระจกวิเศษเข้าไปในพื้นที่ฝากไฟล์ของ แอปสวิ่นเล่ย

โทรศัพท์มือถือของหลินเป่ยเฉินเปรียบเสมือนวัตถุวิเศษชิ้นหนึ่ง

สิ่งที่ถูกเก็บอยู่ในแอปพลิเคชัน ไม่มีผู้ใดสามารถเอากลับคืนไป ได้

“เจ้าท าอะไรของเจ้า?”

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาถามด้วยความตกตะลึง

เขามัวแต่พุ่งความสนใจไปที่การต่อสู้ขององค์มหาราชศักดิ์สิทธิ์ จึงคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่เฉาเฟยจะชิงลงมือในเวลานี้ ไม่ทราบว่าเจ้าหมอ นี่ไม่กลัวตายหรืออย่างไร?

“ชะอุ๊ย! อย่าเพิ่งโวยวายไป ๆ”

หลินเป่ยเฉินชี้มือไปที่ข้างกายของบรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงา “ท่าน ดูของสิ่งนั้นให้ดีเถอะ”

บรรพบุรุษแห่งผู้ใช ้เงาหันหน้ามองตามนิ้วมือของหลี่เฉาเฟยโดย ไม่รู ้ตัว