เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 734 บุกป้อมนรก

ตอนที่ 734 บุกป้อมนรก

อู๋หงค่อยๆ หันกลับไปมองด้วยความเหลือเชื่อ

ดวงตาของนางมีเลือดคั่งเป็นสีแดงก่ำ

แสงตะวันยามเย็นของฤดูหนาวริบหรี่ลงแล้ว แต่หญิงสาวกลับรู้สึกว่ามันสว่างไสวเป็นอย่างยิ่ง

เด็กหนุ่มผู้หนึ่งขี่เสือบินได้เหาะผ่านประตูเมืองเข้ามา

แสงตะวันที่สาดส่องไปบนร่างกายของเขา ทำให้เด็กหนุ่มสง่างามไม่ต่างไปจากเทพเจ้า

อู๋หงมองเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

แต่นางกลับเกิดความรู้สึกว่าเด็กหนุ่มผู้ขี่อยู่บนหลังเสือมีปีกคนนี้กำลังยิ้มแย้มก็จริง ทว่าแววตาของเขาดูโกรธแค้นเป็นที่สุด

เขากำลังส่งยิ้มให้นางใช่หรือไม่?

ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องเหนือจริงไปทั้งหมด

ไม่ต่างไปจากความฝันก่อนความตายมาเยือน

อู๋หงถอนหายใจ

นางคงเห็นภาพหลอนไปเองสินะ?

เพราะนางเคยผิดหวังมาแล้วหลายครั้ง อู๋หงไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเด็กหนุ่มผู้นั้นจะมาจริงๆ ในครั้งนี้

จนกระทั่งได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นอีกครั้ง “ท่านพี่อู๋หงในที่สุดเราก็ได้เจอกันสักที”

อู๋หงสะดุ้งเฮือก

ครั้งนี้ หญิงสาวพยายามลืมตาที่หรี่ปิดลงของตนเองขึ้นมาอีกครั้ง

นี่ไม่ใช่ภาพมายา

“เจ้าเป็นใคร?”

คนจากป้อมอสรพิษคำรามลั่น “กล้าดีอย่างไรถึงมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของป้อมอะสอ…”

พูดยังไม่ทันจบประโยค

ลำแสงสายหนึ่งก็พุ่งทะลวงใต้ตาของชายฉกรรจ์ผู้นั้น และท้ายทอยของเขาก็มีเลือดสาดกระจายราวน้ำพุ

หลังจากม่านหมอกเลือดสาดกระจาย หัวทั้งหัวก็หายไปแล้ว

ศพไร้ศีรษะชักกระตุก ก่อนที่จะล้มลงไปบนพื้นดินภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็น

ได้ยินเสียงร่างไร้วิญญาณกระแทกพื้นดังตุบ

“ป้อมอสรพิษอย่างนั้นหรือ?”

เสียงที่แข็งกระด้างของเด็กหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง

“เมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กหนุ่มที่หล่อเหลาที่สุดในนครเจาฮุย ป้อมผีสางของพวกเจ้ายังจะมีค่าอันใดอีก”

…

หลินเป่ยเฉินขี่หลังเจ้าลูกเสือผ่านประตูเมืองเขตสามเข้ามาพบเห็นชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งกำลังรุมทำร้ายใครบางคน ใบหน้าเจ้าของร่างกำยำที่ล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้นบวมปูด มองแทบไม่ออกเลยว่าเคยเป็นผู้ใดมาก่อน แต่เมื่อลองพิจารณาดูให้ดี เด็กหนุ่มกลับรู้สึกคุ้นหน้าขึ้นมาอย่างประหลาด

ดังนั้น เขาจึงขี่เจ้าลูกเสือเข้าไปใกล้ๆ

ให้ตายเถอะ

นั่นมันอู๋หงนี่นา

ตอนที่ไปฝึกพิเศษในหุบเขาชายแดนเหนือ หลินเป่ยเฉินเคยพบเจอพวกของอู๋หงและสำนักล่าอสูรกุหลาบไฟของนาง ซึ่งสมาชิกทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นสตรีทั้งสิ้น

หลินเป่ยเฉินหรี่ตามองอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าผู้ที่กำลังถูกทำร้ายอยู่นี้ คืออู๋หงจริงๆ หรือไม่?

แน่นอนว่าเมื่อเห็นใบหน้าของนางถนัดชัดตา เขาก็มั่นใจว่านี่ต้องเป็นอู๋หงแน่นอน

ดังนั้น จังหวะที่คนของป้อมอสรพิษกำลังจะจิกหัวนางขึ้นมาทำร้ายทุบตี หลินเป่ยเฉินจึงยกปืนอินทรีหิมะซึ่งติดที่เก็บเสียงยิงแขนของชายคนนั้นทิ้งไป

ใครจะไปคิดเลยว่าคนของป้อมอสรพิษไม่รู้จักเขา หลินเป่ยเฉินจึงรู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างยิ่ง ก็เลยจัดการระเบิดสมองพวกมันไปอีกหนึ่งคน ก่อนออกคำสั่งว่า “จับกุมพวกมันให้หมด ใครขัดขืน ฆ่าทิ้งได้ไม่ต้องลังเล…”

เสียงพูดของเด็กหนุ่มยังไม่ทันขาดคำ

เฉียนเหมยก็พุ่งตัวออกไปด้วยความเร็วราวสายฟ้าฟาด

หลินเป่ยเฉินต้องรีบยกมือป้องปากตะโกนตามหลังไปว่า “อย่าลืมเหลือพวกมันเอาไว้สอบปากคำด้วยล่ะ…”

จังหวะนี้ เฉียนเหมยก็จัดการคนของป้อมอสรพิษล้มลงไปนอนแน่นิ่งได้กว่าเจ็ดคนแล้ว

ชายหนุ่มผู้หนึ่งนามว่าฉิวหลิงไม่ต้องรอให้หลินเป่ยเฉินออกคำสั่ง เขาก็พุ่งตรงเข้าไปช่วยเหลืออู๋หงออกมาทันที สมกับที่เคยเป็นหนึ่งใน 12 ยอดฝีมือประจำเมืองหยุนเมิ่ง

ที่ด้านหลัง

โจวฉุยหวูซวงผู้เป็นศิษย์เอกของอานมู่ซี และเคยเป็นผู้เข้าแข่งขันรอบ 10 คนสุดท้ายในการค้นหาผู้มีพรสวรรค์ประจำเมืองหยุนเมิ่ง ก็เริ่มรักษาอาการบาดเจ็บของอู๋หงอย่างรวดเร็ว

กระบวนการทั้งหมดนี้ดำเนินไปโดยที่หลินเป่ยเฉินไม่ต้องออกคำสั่งสักคำ

นับว่าทุกคนเข้าใจหน้าที่ของตนเองดีเยี่ยม

หลินเป่ยเฉินหันหน้าไปชำเลืองมองเสี่ยวเย่ซึ่งกำลังยืนตกตะลึงอยู่ด้านข้าง ก่อนที่เขาจะยิ้มและกล่าวว่า “พี่เสี่ยว ท่านก็เห็นใช่หรือไม่ว่าพวกมันเป็นฝ่ายรังแกคนของข้าก่อน? พวกมันจึงสมควรตายแล้วไม่ใช่หรือ?”

“เรื่องนี้…”

เสี่ยวเย่อยากจะกระโดดเข้าไปขย้ำหัวหลินเป่ยเฉินนัก

ก่อนหน้านี้ พวกเขาถูกหลอกให้มาทำหน้าที่เป็นผู้ส่งใบลงทะเบียนสถานศึกษายังไม่เท่าไหร่ แต่เย็นวันนี้ พ่อบ้านหวังจงไปแจ้งต่อเสี่ยวเย่ว่าหลินเป่ยเฉินจะพากลุ่มนายทหารเข้าเมืองเพื่อมาดื่มกินรับประทานอาหารในโรงเตี๊ยมหรู แล้วเหตุไฉนถึงกับกลายเป็นการร่วมรู้เห็นเหตุฆาตกรรมไปเสียได้?

ทำไมพวกของหลินเป่ยเฉินต้องฆ่ากลุ่มคนเหล่านี้ด้วย?

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อดูเครื่องแบบการแต่งกายและรับฟังคำพูดของชายฉกรรจ์เหล่านี้แล้ว ก็ปรากฏว่าพวกเขาเป็นคนจากป้อมอสรพิษ

ป้อมแห่งนี้มีอำนาจล้นฟ้าไม่ใช่หรือ?

เสี่ยวเย่มองหน้าหลินเป่ยเฉินด้วยความเศร้า

เขาเข้าใจแล้ว

ครั้งนี้ เขาก็ถูกหลอกอีกเช่นกัน

แต่ใครจะไปคิดเลยว่าหลินเป่ยเฉินกลับอาศัยจังหวะที่เสี่ยวเย่ยังไม่หายตกตะลึง พูดออกมาเสียงดังและหนักแน่นว่า “พี่น้องทุกท่านได้โปรดฟังให้ดี แม้แต่ท่านแม่ทัพเสี่ยวเย่ก็ยังทนเห็นความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นไม่ได้ เขาโกรธแค้นถึงกับพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว… นับว่าตัววายร้ายกลุ่มนี้กำเริบเสิบสานมากเกินไป ทุกคนจัดแถว พวกเราจะเดินขบวนบุกไปที่ป้อมอสรพิษ ข้าอยากจะถามประมุขป้อมด้วยตนเองว่าพวกมันกล้าดีอย่างไรมารังแกพี่สาวของหลินเป่ยเฉิน”

พูดจบ เขาก็ช่วยประคออู๋หงเดินขึ้นไปบนรถม้า

เมื่อเสี่ยวเย่ได้ยินดังนั้น หัวใจก็ร้อนผ่าว

ความคิดแรกคืออยากหลบหนีเหลือเกิน

ทำไมฮันปู้ฟู่ผู้มีนิสัยเรียบง่ายและจริงใจ ถึงมีเพื่อนสนิทเป็นเด็กหนุ่มที่เจ้าเล่ห์แสนกลอย่างหลินเป่ยเฉินได้นะ?

แล้วทำไมผู้มีฝีมือระดับเซียนอย่างท่านเกาเฉิงฮั่นถึงต้องยอมอ่อนข้อให้กับหลินเป่ยเฉินด้วย?

นายทหารหนุ่มรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

เขารู้สึกตกต่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่หลินเป่ยเฉินไม่เปิดโอกาสให้เสี่ยวเย่มีจังหวะหลบหนี

บัดนั้น เฉียนเหมยก็จัดการสังหารคนของป้อมอสรพิษไปได้ 30 กว่าคนแล้ว

“พวกเราเลิกราเรื่องราวที่นี่ก่อน จงเดินขบวนบุกไปที่ป้อมอสรพิษเดี๋ยวนี้!”

หลินเป่ยเฉินคำรามออกคำสั่ง

ผู้คนที่รวมตัวอยู่บนถนนรีบหลบเข้าข้างทางทันที

และภายใต้การเฝ้ามองของชาวเมืองนับไม่ถ้วน กลุ่มของนายทหารคนงานขุดเหมืองก็เดินขบวนด้วยความรวดเร็วตรงไปยังทิศทางที่ตั้งของป้อมอสรพิษ

นี่หมายความว่าฝ่ายป้อมอสรพิษแทบไม่มีเวลาตั้งตัวเลย

เหตุการณ์ครั้งนี้จะต้องบานปลายแน่นอน!

หลินเป่ยเฉิน เด็กหนุ่มผู้เป็นยอดฝีมือที่น่าจับตามองคนใหม่ กำลังจะต้องเผชิญหน้ากับท่านประมุขแห่งป้อมอสรพิษผู้ร้ายกาจ

นี่หมายความว่าจะต้องมีการต่อสู้นองเลือดเกิดขึ้น

นี่คือการปะทะกันของดาวมรณะสองดวง

ข่าวด่วนแพร่กระจายออกไปอย่างเร็วไว

…

รถม้าวิ่งไปข้างหน้า

อู๋หงฟื้นคืนสติขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“คุณชายหลิน… เป็นท่านจริงๆ หรือ?”

หญิงสาวพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง เพื่อจ้องมองเด็กหนุ่มให้แน่ใจว่าเขาไม่ใช่ภาพมายาที่นางคิดฝันไปเอง เมื่อพบว่าเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามเป็นตัวจริง อู๋หงก็พูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

หลินเป่ยเฉินก็รู้สึกตื้นตันใจไม่ต่างกันเมื่อได้พบเจอสหายเก่าอีกครั้ง

โชคดีที่เฉียนซื่อบอกเรื่องนี้กับเขาได้ทันเวลา หลินเป่ยเฉินจึงนำบริวารของตนเองมาบุกถล่มคลังเก็บสมบัติ… ไม่ใช่สิ บุกมาช่วยเหลือผู้คนและช่วยชีวิตอู๋หงเอาไว้ได้ทันเวลา หากช้ากว่านี้อีกเพียงนิดเดียว อดีตนักล่าอสูรผู้นี้ก็คงต้องนอนทอดร่างกลายเป็นซากศพไปแล้ว

เด็กหนุ่มกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

ตุบ!

ทันใดนั้น อู๋หงขยับตัวลงมานั่งคุกเข่าอยู่ในห้องโดยสาร

“คุณชายหลิน ได้โปรดรีบไปช่วยเหลือซือเหนียงกับคนอื่นๆ ด้วย…”

“พี่อู๋หง รีบลุกขึ้นเถิดขอรับ ท่านไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย”

หลินเป่ยเฉินรีบพูดออกมาโดยเร็ว “พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปที่ป้อมอสรพิษอยู่แล้ว”

อู๋หงพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนพูดว่า “ซือเหนียงกับคนอื่นๆ ถูกคุมตัวอยู่ในป้อมอสรพิษ และที่นั่นยังมีคนบริสุทธิ์ถูกจับตัวอีกมากมาย… พวกเราพี่น้องนักล่าอสูรถูกส่งมาขายให้กับป้อมอสรพิษทั้งหมด พวกมันเป็นปีศาจ หาได้เป็นมนุษย์ไม่…”

หญิงสาวร่างกำยำพูดด้วยความร้อนใจและหวาดผวา

หลินเป่ยเฉินเข้าใจความรู้สึกของนางดี

กลุ่มนักล่าอสูรจากหุบเขาชายแดนเหนือนับว่าโชคร้ายยิ่งนัก

ก่อนหน้านี้ หลินเป่ยเฉินเคยบุกถล่มสมาคมนักล่าอสูรประจำพื้นที่ชายแดนเหนือด้วยตัวเพียงคนเดียว แต่เขากลับไม่พบสิ่งของมีค่าใดมากมาย ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดปกติอย่างยิ่ง

ในภายหลัง เขาถึงได้รู้ว่าของมีค่าทั้งหมดได้ถูกขนย้ายถ่ายเทให้แก่หัวหน้าของพวกมันคนอื่นๆ ไปก่อนแล้ว

เช่นเดียวกับพวกของเฟิงซือเหนียงและหญิงสาวนักล่าอสูรในสำนักของนาง

ทางเมืองหยุนเมิ่งเคยสืบสวนเรื่องนี้อย่างลับๆ

แต่น่าเสียดายที่พวกเขาสืบไม่พบเบาะแสใดเลย

หลินเป่ยเฉินไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าพวกของเฟิงซือเหนียงยังมีชีวิตอยู่อีกหรือไม่

อู๋หงไม่สามารถปล่อยให้พี่น้องของตนเองต้องพานพบชะตากรรมเลวร้ายเพียงลำพัง นางจึงอำลาหลินเป่ยเฉินเดินทางออกจากเมืองหยุนเมิ่ง และออกตามหาทุกคนด้วยตนเอง

คิดไม่ถึงเลยว่านางจะมาพบเจอทุกคนในนครเจาฮุย

สายสัมพันธ์ระหว่างสตรีคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน

ช่างน่าประทับใจนัก

หลินเป่ยเฉินเคารพชื่นชมบุคคลอย่างอู๋หงเป็นอย่างยิ่ง

ถือเป็นเกียรติสำหรับเขาที่ได้มีมิตรสหายจิตใจดีงามเช่นนี้

“แต่คุณชาย… ต้องระวังตัวให้มากเข้าไว้ ป้อมอสรพิษมีขุมกำลังแข็งแกร่งมาก… ไม่มีใครรู้ที่มาที่ไปของพวกมัน และข้ายังเคยสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอปีศาจด้วยซ้ำ…”

อู๋หงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

หลินเป่ยเฉินหัวเราะในลำคอ “พี่อู๋หงไม่ต้องเป็นกังวล ไม่มีใครรู้จักปีศาจเหล่านั้นดีมากกว่าข้าอีกแล้ว”

เด็กหนุ่มไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย

ตอนนี้เขามีพละกำลังทางร่างกายอยู่ในขั้นยอดปรมาจารย์ตอนปลาย

ต่อให้พบเจอพวกสาวกปีศาจ หลินเป่ยเฉินก็มั่นใจว่าตนเองสามารถจัดการได้ไม่มีปัญหา

กลุ่มนายทหารเคลื่อนขบวนไปด้วยความรวดเร็ว เมื่อผู้คุ้มกันประตูเมืองเขตสี่เห็นชุดเกราะสีแดงสดของแม่ทัพเฉียนเหมยจากที่ไกลตา พวกเขาก็ไม่กล้าสอบถามอะไรให้มากความ ได้แต่ปล่อยให้กลุ่มนายทหารเคลื่อนขบวนผ่านประตูเมืองเข้าไปโดยสะดวก…

ไม่กี่ลมหายใจต่อมา

ป้อมอสรพิษก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว!