เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 764 สิ่งที่อยู่ในหีบอีกใบ

ตอนที่ 764 สิ่งที่อยู่ในหีบอีกใบ

“นานเหลือเกิน”

เหลียงหยวนเตาสูดหายใจลึกและพูดว่า “ครั้งสุดท้ายที่มีคนพูดจาสามหาวเช่นนี้กับข้า ข้าลืมไปแล้วว่ามันนานขนาดไหน ข้าจำได้เพียงแต่จุดจบของคนผู้นั้นต้องคุกเข่าร้องขอชีวิตอยู่บนพื้นดิน และในที่สุด หัวของมันก็ถูกตัดทิ้งทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ ข้าไม่มีทางให้อภัยมันอยู่แล้ว… ฮ่าฮ่าฮ่า หลินเป่ยเฉิน เจ้าไม่ควรทำให้ข้าโมโหเลยจริง ๆ”

ทุกคนต่างสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นในน้ำเสียงของท่านเจ้าเมือง

แม้ว่ามันจะเป็นกระแสความโกรธแค้นที่หลุดออกมาเพียงเล็กน้อย แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้รับฟังหลายคนตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

เพราะทุกคนรับทราบดีว่ายามที่ท่านเจ้าเมืองโกรธแค้นและบันดาลโทสะ ชายอ้วนผู้นี้มีความน่ากลัวมากเพียงใด

พวกเขาจึงเริ่มไว้อาลัยให้แก่หลินเป่ยเฉินล่วงหน้า

แต่เด็กหนุ่มกลับหยิบ ‘บุุหรี่’ ออกมาจุดสูบอยู่หลังราวระเบียงหน้าตาเฉย เขาพ่นควันออกมาโขมง ก่อนยิ้มและพูดว่า “ข้ามันเป็นคนตกใจง่ายเสียด้วยสิ บอกตามตรงเลยนะขอรับท่านเจ้าเมือง ท่านเกือบทำให้ข้าหัวใจวายตายด้วยความหวาดกลัวแล้ว”

แน่นอนว่าบนใบหน้าของหลินเป่ยเฉินย่อมไม่มีวี่แววของความหวาดกลัว

เหลียงหยวนเตาเงยหน้ามองไปที่เด็กหนุ่มและระเบิดเสียงหัวเราะ

“ข้ารู้ว่าเจ้ามั่นใจในระดับพลังของตนเอง เจ้ามั่นใจในกองทัพคนงานขุดเหมืองของเจ้า จนเจ้ารู้สึกว่าข้าคงสู้เจ้าไม่ได้สินะ?”

เหลียงหยวนเตาพูดพลางเลียริมฝีปาก

หลินเป่ยเฉินสูดหายใจลึก พ่นควันออกมาเป็นรูปวงแหวน “มัวพูดมากอยู่ได้ เฮ้อ ตกลงว่าข้ากำลังจะต้องพบเจอกับอะไรกันแน่ ได้โปรดรีบบอกออกมาเถิด”

หากนี่เป็นนิยายออนไลน์สักเรื่องหนึ่ง คงโดนคนอ่านด่าซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเดินเรื่องมีแต่น้ำ หาได้มีเนื้อเรื่องไม่

ชั้นไขมันบนใบหน้าของเหลียงหยวนเตาสั่นกระเพื่อม

แต่ทันใดนั้น เมื่อชายอ้วนสะบัดหน้าของตนเองไปมา ความโกรธแค้นก็หายไปจากสีหน้าของเขาอย่างรวดเร็วขณะพูดว่า “นับว่าเจ้าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริง ๆ แต่ความอวดดีของเจ้าทำให้ข้านึกถึงตนเองตอนหนุ่ม ๆ ไม่รู้เพราะเหตุใด ข้าถึงอยากให้โอกาสเจ้าแก้ตัวเสมอ”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เหล่าขุนนางและแม่ทัพนายกองที่รวมตัวกันอยู่ด้านหลัง ต่างก็พากันสงสัยว่าตนเองหูฝาดไปหรือไม่

ก็ในเมื่อสักครู่นี้ ท่านเจ้าเมืองยังโกรธแค้นถึงเพียงนั้น แล้วเหตุไฉนผ่านไปเพียงไม่กี่ลมหายใจ เหลียงหยวนเตากลับคิดที่จะมอบโอกาสแก้ตัวให้แก่หลินเป่ยเฉินเสียแล้ว?

นี่คือสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

อย่าว่าแต่เหลียงหยวนเตาจะเคยให้อภัยผู้คนที่พูดจาหยาบคายกับตนเองเช่นนี้เลย ขอแค่ขัดขวางแผนการของเขาโดยไม่รู้ตัว หรือแม้แต่พูดจาผิดหูออกมาคำเดียวเท่านั้น ความตายก็จะมาเยือนคนผู้นั้นโดยทันที…

ตราบใดที่เหลียงหยวนเตารู้สึกไม่ชอบใจผู้ใด นั่นก็จะหมายความว่าเวลาตายของคนผู้นั้นได้มาถึงแล้ว

แต่ตอนนี้เล่า?

เพราะอะไรชายอ้วนถึงให้อภัยหลินเป่ยเฉินครั้งแล้วครั้งเล่า?

หรือความจริง ท่านเจ้าเมืองเหลียงหยวนเตาชื่นชอบคนที่กล้าขัดขืนตนเอง ยิ่งแสดงความเป็นปรปักษ์มากเท่าไหร่ เหลียงหยวนเตาก็ยิ่งชื่นชอบมากเท่านั้น?

“ฮ่าฮ่าฮ่า โอกาสแก้ตัวที่ท่านพูดถึง คงหมายถึงข้อตกลงก่อนหน้านี้ของพวกเราใช่หรือไม่?”

หลินเป่ยเฉินดีดก้นบุหรี่ทิ้งไปในอากาศด้วยท่วงท่าที่คิดว่าเท่ที่สุด จากนั้นจึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “แต่บัดนี้พี่ใหญ่ไต้ของข้าปลอดภัยแล้ว เหตุไฉนข้ายังจะต้องทำตามข้อตกลงของพวกเราอยู่อีก?”

“เจ้าคิดว่าตนเองจะเอาตัวรอดไปได้ตลอดหรืออย่างไร?”

เหลียงหยวนเตาหัวเราะในลำคอ “หลินเป่ยเฉิน เจ้าเป็นคนฉลาด เจ้าควรจะรู้ดีว่าข้าหมายถึงอะไร ไม่ว่าจะเป็นญาติพี่น้องของเจ้า ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทของเจ้า ขอแค่ทุกคนเดินออกมานอกค่ายที่พักเท่านั้น พวกเขาก็จะถูกสังหารโดยทันที และถึงจะเก็บตัวอยู่ด้านในค่ายที่พัก ก็ยังไม่มีผู้ใดสามารถรับประกันความปลอดภัยได้อยู่ดี”

“จริงด้วยสินะ”

ก้นบุหรี่ที่หลินเป่ยเฉินดีดทิ้งลงมานั้นตกมาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งมีแผ่นป้ายแขวนเอาไว้เป็นข้อความบอกว่า ‘ห้ามทิ้งก้นบุหรี่’

“เอาละ ในเมื่อท่านเจ้าเมืองอุตส่าห์ให้โอกาสแก้ตัวกับข้าทั้งที แล้วข้าจะไม่คว้าโอกาสนี้เอาไว้ได้อย่างไร”

เด็กหนุ่มยกมือโบกสะบัด และส่งเสียงเรียกใครบางคน “กงกง”

บุคคลที่ชื่อกงกงพลันปรากฏตัวขึ้นข้างกายหลินเป่ยเฉินราวกับเป็นภูตผีตนหนึ่ง และเขาก็กำลังใช้สองมือถือหีบขัดเงาใบหนึ่ง

การปรากฏตัวของกงกงทำให้ทุกคนที่อยู่ด้านล่างประหลาดใจ

ชายฉกรรจ์ร่างกำยำผู้ไว้ผมจุกบนศีรษะคนนี้มาปรากฏตัวได้อย่างไร?

แม้แต่ยอดฝีมือระดับเจ้าสำนักก็มองไม่ออก

หลินเป่ยเฉินเอื้อมมือไปสัมผัสหีบขัดเงาใบนั้นเล็กน้อย ยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ก่อนสะบัดข้อมือวูบ และส่งหีบใบนั้นลอยกระเด็นออกไป

วูบ!

หีบขัดเงาสีแดงเข้มหมุนวนในอากาศขณะร่วงดิ่งลงสู่พื้นดินด้านล่างด้วยความเร็วระดับปานกลาง

หีบใบนี้ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ

แต่เหล่าจอมยุทธ์ยอดฝีมือกลับสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงพลังแฝงที่อัดแน่นอยู่ด้านใน

“ไปเอาหีบใบนั้นมาให้ข้า”

เหลียงหยวนเตาออกคำสั่ง

มือปราบอินทรีธูมรณะผู้มีขีดห้าขีดอยู่บนแขนเสื้อพลันลอยตัวขึ้นไปในอากาศ และเอื้อมมือคว้าหีบขัดเงาใบนั้นได้อย่างแม่นยำ

ท่วงท่าสง่างาม

รวดเร็วฉับไว

การเคลื่อนไหวของมือปราบอินทรีธูมรณะผู้นี้สร้างความพอใจให้แก่ยอดฝีมือระดับเจ้าสำนักจำนวนมาก

สมแล้วที่เป็นถึงองครักษ์ข้างกายของท่านเจ้าเมืองเหลียงหยวนเตา

ยิ่งมือปราบอินทรีธูมรณะมีขีดบนแขนเสื้อมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งมีระดับพลังสูงส่งมากเท่านั้น

การคว้าจับหีบเพียงใบเดียวคงไม่มีปัญหาอะไรกระมัง?

แต่จังหวะที่มือของมือปราบอินทรีธูมรณะสัมผัสเข้ากับหีบขัดเงาใบนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนแปลงไปทันที ตัวคนสั่นกระตุก ได้ยินเสียงดังปัง แล้วมือของเขาที่จับตัวหีบก็ระเบิดกระจาย กล้ามเนื้อและเลือดสีแดงสดกระเด็นไปทุกทิศทุกทาง เศษกระดูกกระจัดกระจายกลายเป็นละอองสีขาว

“อ๊าก…”

มือปราบผู้เคราะห์ร้ายร้องเสียงโหยหวนขณะตัวคนปลิวกระเด็นออกไป

เมื่อร่างกายของเขาตกกระแทกพื้นดิน แขนขวาก็ห้อยต่องแต่ง เห็นได้ชัดว่ากระดูกแตกละเอียดไปทั้งแขนแล้ว

และหีบขัดเงาใบนั้นก็ยังคงหมุนวนเคลื่อนเข้ามาทางเสลี่ยงของเหลียงหยวนเตาอีกด้วย

วูบ!

ปรากฏเงาคนอีกสองสายพุ่งขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง

พวกเขาคือมือปราบอินทรีธูมรณะที่มีพลังอยู่ในขั้นยอดปรมาจารย์ ทั้งสองคนชักกระบี่ออกมา คมกระบี่สาดประกายแวววาวขณะทิ่มแทงเข้าไปยังหีบใบนั้น เห็นได้ชัดว่าพวกเขาคิดจะใช้วิชากระบี่ของตนเองสลายค่ายอาคมที่อยู่บนตัวหีบลงให้ได้

แต่ลมหายใจต่อมา…

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

กระบี่ของพวกเขาแตกกระจายลอยกระเด็น

มือปราบหนุ่มทั้งสองคนกระอักเลือดออกมาจากปาก ตัวคนร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน

ขณะนี้ หีบขัดเงายังคงหมุนวนตรงเข้ามาหาเสลี่ยงของท่านเจ้าเมืองมากขึ้นเรื่อย ๆ

เหลียงหยวนเตาใบหน้ากระตุกด้วยความไม่ชอบใจ

“ข้าน้อยจะไปเอามาให้นายท่านเองขอรับ”

ขันทีเฒ่าเซียวเซียวที่คุกเข่าก้มหน้าอยู่บนพื้นดินส่งเสียงตะโกน ก่อนที่ตัวคนจะโผพุ่งขึ้นไปในอากาศราวกับเป็นอินทรียักษ์ตัวหนึ่ง เขาประทับมือทั้งสองข้างลงไปที่หีบขัดเงาใบนั้น ส่งผลให้เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นต่อเนื่องไม่หยุดยั้ง

แต่ในที่สุด ชายชราก็สามารถอุ้มหีบเจ้าปัญหากลับลงมาสู่พื้นดินได้สำเร็จ ขันทีเฒ่าเซียวเซียวต้องเซถลาไปหลายก้าวจึงจะสามารถยืนหยัดได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง

ติ๋ง!

ติ๋ง!

ติ๋ง!

โลหิตไหลหยดลงมาจากง่ามนิ้วมือของชายชรา

ปรากฏว่าเพื่อโอบอุ้มหีบใบนี้กลับลงมาสู่พื้นดินให้สำเร็จ ขันทีเฒ่าเซียวเซียวจำเป็นต้องกัดฟันทนความเจ็บปวด ต้านทานแรงระเบิดนับไม่ถ้วน ทำให้มือของเขาทั้งสองข้างเกิดเป็นบาดแผลฉกรรจ์

แต่เขาก็สามารถนำหีบมามอบให้แก่นายท่านได้สำเร็จแล้ว

เซียวเซียวไม่ได้ทำให้เหลียงหยวนเตาอับอาย

“นายท่านขอรับ”

ขันทีเฒ่าหมุนตัวกลับไปประคองหีบขัดเงาใบนั้นด้วยสองมือ

เหลียงหยวนเตาออกคำสั่งโดยไม่ขยับตัวสักนิด “เปิดดูด้านใน”

เซียวเซียววางหีบลงและเปิดฝาหีบดูโดยทันที

กลิ่นของยาสมุนไพรจาง ๆ ลอยขึ้นมาจากด้านใน

เมื่อเหลียงหยวนเตากวาดตามองสิ่งที่อยู่ด้านใน ดวงตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย

สิ่งที่บรรจุอยู่ด้านในหีบคือหัวมนุษย์

เป็นหัวของเกาเฉิงฮั่น

หัวที่ผ่านการเคลือบตัวยาบางอย่างเพื่อให้เห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจน เป็นหัวของเกาเฉิงฮั่นผู้มีพลังระดับเซียนซึ่งประจำการอยู่ในกองทัพของนครเจาฮุย

ตกลงว่าหลินเป่ยเฉินสามารถสังหารเกาเฉิงฮั่นได้จริง ๆ หรือ?

เหลียงหยวนเตาโคจรพลังลมปราณ และอาศัยเคล็ดวิชาลับของตนเอง เพ่งดวงตามองหาความผิดปกติของหัวมนุษย์หัวนี้

แต่ปรากฏว่านี่คือหัวของเกาเฉิงฮั่นจริง ๆ

ด้วยการใช้วิชาเนตรมหาจำแนก จึงไม่มีสิ่งปลอมแปลงใด ๆ สามารถรอดพ้นสายตาของเหลียงหยวนเตาได้เด็ดขาด

“เอาไปให้ทุกคนดู”

เหลียงหยวนเตาออกคำสั่งอย่างแช่มช้า

เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหลินเป่ยเฉินจะสามารถฆ่าเกาเฉิงฮั่นได้สำเร็จ เพราะฉะนั้น เมื่อเห็นหัวของยอดฝีมือระดับเซียนผู้นั้นมาปรากฏขึ้นตรงหน้า ชายอ้วนจึงอดตกตะลึงไม่ได้

ก่อนหน้านี้เคยมีพลังคุกคามแผ่กดดันไปทั่วค่ายที่พักของชาวเมืองหยุนเมิ่งวูบหนึ่ง

หรือมันจะเป็นพลังที่ระเบิดออกมาขณะเกิดการปะทะกันระหว่างหลินเป่ยเฉินกับเกาเฉิงฮั่น?

ขันทีเฒ่าเซียวเซียวยกหีบใบนั้นไปให้กลุ่มขุนนางใหญ่และเหล่ายอดฝีมือระดับเจ้าสำนักซึ่งยืนรวมตัวอยู่โดยรอบได้รับชม

ทันใดนั้น พื้นที่หน้าทางเข้าค่ายที่พักผู้อพยพก็เต็มไปด้วยเสียงอุทานด้วยความแตกตื่นตกใจ

ขุนนางใหญ่หลายคนส่งเสียงร้องอุทานออกมาด้วยความไม่อยากเชื่อ

พวกเขาล้วนไม่เคยคิดไม่เคยฝันเลยว่าสิ่งที่ถูกบรรจุอยู่ในหีบจะเป็นหัวของเกาเฉิงฮั่น