เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 790 พี่ใหญ่เกา ไม่นะขอรับ พี่ใหญ่อย่าเพิ่งตาย

ตอนที่ 790 พี่ใหญ่เกา ไม่นะขอรับ พี่ใหญ่อย่าเพิ่งตาย

“กระบี่จงมา”

เขากระซิบ

แล้วกระบี่สายฟ้าที่เสียบติดอยู่กับโขดหินก็เคลื่อนไหวเป็นลำแสงสีม่วงกลับมาอยู่ในมือของเกาเฉิงฮั่นอีกครั้ง

ชายหนุ่มถือกระบี่อยู่ในมือขวา

ส่วนมือซ้ายของเขายกนิ้วขึ้นมากดลงไปบนตัวกระบี่

วูบ!

ตัวกระบี่พลันถูกห่อหุ้มด้วยม่านพลังวับวาว

เดิมทีกระบี่สายฟ้าก็มีอานุภาพการทำลายล้างรุนแรงอยู่แล้ว

แต่บัดนี้ มันยังรับพลังลมปราณระดับเซียนของเกาเฉิงฮั่นเข้าไปอีกด้วย

แม่ทัพหนุ่มสะกิดปลายเท้าที่ยังใช้งานได้เพียงข้างเดียวลงไปบนพื้นดิน ทันใดนั้น ตัวคนก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

ร่างกายปกคลุมด้วยจิตสังหาร

กระบี่ในมือตวัดวูบ เกิดเป็นคลื่นพลังที่มองไม่เห็นพุ่งออกไปข้างหน้า

รัศมีการทำลายล้างรุนแรงมากกว่าเดิมหลายเท่า

ดวงตาของเกาเฉิงฮั่นเป็นประกายวาวโรจน์ด้วยความเคียดแค้น

การโจมตีครั้งนี้ เขาทุ่มเทพลังลมปราณที่มีอยู่ทั้งหมดในร่างกาย ใช้ออกมาด้วยหนึ่งในกระบวนท่าการโจมตีที่รุนแรงที่สุด

กระบี่สายฟ้าสาดแสงเป็นประกายเจิดจ้า

นี่ไม่ต่างจากการโจมตีของเทพเจ้า

พลังงานจากคมกระบี่แผ่กระจายไปรอบบริเวณในลักษณะเกลียวคลื่นที่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า โดยที่มีจุดศูนย์กลางคลื่นพลังอยู่ที่ร่างกายของเกาเฉิงฮั่น

กลุ่มผู้ชมที่ถอยออกไปอยู่ห่างไกลต่างก็ต้องเบิกตาโตด้วยความตกตะลึง

ทุกคนต่างก็รู้สึกว่ากระบี่ยาวในมือของเกาเฉิงฮั่นมีรัศมีคุกคามน่ากลัวมากกว่าเดิม ยามตวัดกวัดแกว่งกระบี่ คลื่นแรงสั่นสะเทือนที่แผ่กระจายออกไปในวงกว้างก็ทำให้บรรดาซากศพบนพื้นดินเกิดอาการสั่นไหวเหมือนกับมันมีชีวิตอีกครั้ง ราวกับว่าซากศพคนตายเหล่านั้นต้องการที่จะฟื้นกลับขึ้นมาเพื่อทำการคำนับต่อเกาเฉิงฮั่นด้วยความเคารพเทิดทูน

ขณะนี้ เกาเฉิงฮั่นไม่ได้มีสภาพเหมือนกับเป็นมนุษย์ผู้หนึ่งอีกต่อไป

ตัวกระบี่ในมือของเขาเปล่งประกายเจิดจ้าจนสายตาผู้คนพร่าพราย

ในที่สุด เหลียงหยวนเตาที่พยายามไล่ล่าสังหารหลินเป่ยเฉินก็รับรู้ได้ถึงภัยคุกคามที่เข้ามาทางด้านหลัง

เหลียงหยวนเตาหันหน้ากลับไปมองด้วยความประหลาดใจ

และสิ่งที่เห็นก็ทำให้เขาต้องยืนตัวแข็งทื่อ

บัดนี้ เกาเฉิงฮั่นยืนเขย่งขาเดียวอยู่กลางอากาศ ในมือถือกระบี่สายฟ้าสีม่วงเข้ม รอบกายเจิดจรัสด้วยรัศมีกระบี่ที่บานออกราวกลีบดอกบัว ทำให้ตัวคนยิ่งมีสง่าราศีราวกับเป็นเทพเจ้าบนโลกมนุษย์

“นั่นมัน…”

เหลียงหยวนเตาเบิกตาโตด้วยความพรั่นพรึง กว่าจะตั้งสติได้ คมกระบี่ก็เคลื่อนคุกคามเข้ามาถึงตัวเสียแล้ว

เหลียงหยวนเตายกมือขึ้นป้องตาตัวเองด้วยสัญชาตญาณ

ทันใดนั้น เกาเฉิงฮั่นก็ระเบิดเสียงคำรามออกมาว่า

“กระบวนท่า… กระบี่เซียนสะเทือนบัลลังก์เทพ!” เสียงตะโกนดังกึกก้องผืนฟ้า เงากระบี่แผ่ปกคลุมรอบกายเหลียงหยวนเตาแสงสว่างระเบิดประกายแวววาวราวกับเป็นการระเบิดตัวของดวงดาวบนฟากฟ้า มวลอากาศปั่นป่วนรุนแรง คมกระบี่ฟาดฟันใส่ศัตรูไม่ต่างจากต้องการจะแยกโลกทั้งใบให้ขาดออกจากกัน

การเคลื่อนไหวที่รุนแรงและสง่างามเช่นนี้ เพียงพอแล้วที่จะทำให้เหล่าเทพเจ้าบนฟากฟ้าต้องตื่นตกใจ

บัลลังก์เทพเจ้าของพวกเขาถึงกับต้องสั่นสะเทือนตามชื่อกระบวนท่าจริงๆ

หัวใจของเหลียงหยวนเตาก็สั่นสะเทือนไม่แพ้กัน

พลังการโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้ เพียงพอที่จะทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความตายอีกครั้ง

แต่อย่างไรก็ตาม แม้จะรู้ตัวดีว่าตนเองไม่สามารถหลบหนีได้ทันเวลาอีกแล้ว

แต่เหลียงหยวนเตาไม่ยอมตายง่ายๆ เด็ดขาด

ครืน! ครืน! ครืน!

ทุกคมกระบี่ที่ฟันลงไปบนลำตัวของเหลียงหยวนเตาถึงจะสามารถทำให้มีเลือดสาดกระจายออกมาได้ก็จริง แต่คมกระบี่กลับไม่สามารถทะลวงลึกลงไปใต้ผิวหนัง หรือทำให้เหลียงหยวนเตาเกิดอาการบาดเจ็บได้อยู่ดี เพราะว่าท่านเจ้าเมืองอสูรกายได้โคจรพลังลมปราณสร้างเป็นม่านพลังบางๆ ขึ้นมาคุ้มกันร่างกายแล้วนั่นเอง

“ฮ่าฮ่าฮ่า มาดูกันเถอะว่าเจ้าจะมีปัญญาทำอะไรได้มากกว่านี้หรือไม่…”

เหลียงหยวนเตาระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจขณะถอยไปตั้งหลักห่างไกล แต่แล้วกลับต้องหยุดชะงักลง

เพราะว่าเกาเฉิงฮั่นใช้สองมือถือกระบี่เคลื่อนกายเข้ามาตามติด กระบี่ถูกฟันออกแนวขวาง ลำแสงสีม่วงสาดประกายเจิดจ้า พุ่งทะลวงเข้าใส่ร่างของเหลียงหยวนเตาด้วยความแม่นยำ

อานุภาพการทะลุทะลวงของกระบี่นี้ทำให้เหลียงหยวนเตาต้องตกตะลึงอีกครั้ง

“ฝันไปเถอะ”

เหลียงหยวนเตาใบหน้าบิดเบี้ยว รีบโคจรพลังลมปราณสร้างม่านพลังขึ้นมาคุ้มกันร่างกายอีกครั้ง

“จงตายซะ”

เกาเฉิงฮั่นระเบิดเสียงคำรามออกมาเช่นกัน

พลังลมปราณสูบฉีดเต็มอัตรา

กระบี่สายฟ้าเปล่งแสงสว่างเจิดจ้า

นี่คือการต่อสู้ระหว่างเซียนกับปีศาจที่แท้จริง

ในที่สุด…

เปรี้ยง!

เกิดการระเบิดขนาดใหญ่

ลำแสงกระบี่พุ่งผ่านไปในอากาศ

ร่างกายขนาดใหญ่ยักษ์ของเหลียงหยวนเตาในรูปลักษณ์มนุษย์นกพลันลอยค้างอยู่กลางอากาศ

ห่างออกไปหลายร้อยวา เกาเฉิงฮั่นยังคงลอยตัวอยู่บนท้องฟ้า

แสงสว่างที่แผ่ออกมาจากร่างกายของแม่ทัพหนุ่มจางหายไปพอสมควร มือที่สั่นเทาของเขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะถือกระบี่สายฟ้าได้อีกต่อไป และในจังหวะที่กระบี่สายฟ้าหลุดหล่นร่วงลงจากมือ ร่างกายของเกาเฉิงฮั่นก็หล่นวูบลงมาราวกับเป็นเทียนไขที่ถูกดับแสง…

“พี่ใหญ่เกา?” ห่างออกมาไม่ไกล หลินเป่ยเฉินผู้ที่มีใบหน้าบวมปูด จมูกช้ำ ปากแตก ส่งเสียงร้องเรียกขณะกระโจนเข้าไปช้อนรับร่างของเกาเฉิงฮั่นไว้จากกลางอากาศได้ทันเวลาหวุดหวิด “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง…?”

เกาเฉิงฮั่นมีลมหายใจรวยริน เขาลืมตาขึ้นมามองหน้าเด็กหนุ่มผู้ที่กำลังโอบอุ้มตนเองอยู่อย่างยากลำบาก และเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มผู้นี้มีใบหน้าบวมช้ำราวกับหัวหมูไหว้เจ้า เกาเฉิงฮั่นก็อดถามออกมาไม่ได้ว่า “เจ้าเป็นใคร…”

“ข้าหลินเป่ยเฉินเองขอรับ เด็กหนุ่มผู้หล่อเหลาที่สุดในนครเจาฮุย”

หลินเป่ยเฉินรีบอธิบายเร็วไว “เหลียงหยวนเตามันอิจฉาที่ข้ามีความหล่อเหลามากกว่ามัน ก็เลยทุบตีข้าจนมีใบหน้าบวมช้ำเช่นนี้แหละขอรับ… แต่อย่าเพิ่งถามอะไรเลยดีกว่า… นี่พี่ใหญ่เกากำลังจะตายแล้วหรือขอรับ?”

เกาเฉิงฮั่นชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนมุมปาก

“ใบหน้าของเจ้าช่างอัปลักษณ์จริงๆ”

พูดจบ ศีรษะของแม่ทัพใหญ่ก็ห้อยพับลงไปด้านข้างอย่างช้าๆ

ดวงตาเบิกค้างไม่ยอมหลับลง

หลินเป่ยเฉินตกตะลึงสุดขีด

“พี่ใหญ่เกา ไม่นะขอรับ พี่ใหญ่อย่าเพิ่งตาย พี่ใหญ่เกา”

หลินเป่ยเฉินเขย่าร่างเกาเฉิงฮั่นอย่างรุนแรงและส่งเสียงตะโกนว่า “พี่ใหญ่เกา ท่านเป็นความหวังเดียวของพวกเรา อย่าเพิ่งตายนะขอรับ เกิดท่านตายไปแล้วเหลียงหยวนเตามันฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง ข้าเพียงคนเดียวจะไปรับมือมันได้อย่างไร…”

พูดยังไม่ทันจบ

โครม!

ร่างกายขนาดใหญ่ยักษ์ของเหลียงหยวนเตาก็ค่อยๆ ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า

นั่นเองหลินเป่ยเฉินถึงได้สังเกตเห็นว่าบริเวณหัวใจของเหลียงหยวนเตากลายเป็นรูโบ๋ขนาดใหญ่ ขอบบาดแผลมีลักษณะไหม้เกรียม คล้ายกับถูกกระบี่ที่มีความร้อนสูงแทงทะลวงอย่างแม่นยำ

หลินเป่ยเฉินจ้องมองด้วยความพิศวง