เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 804 ทักษะระดับเซียน - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ตอนที่ 804 ทักษะระดับเซียน

“เจ้าปิดบังอะไรข้าอยู่หรือไม่?” ดวงตาของเด็กสาวที่กำลังจ้องมองการต่อสู้บนท้องฟ้าหรี่ลงเล็กน้อย มุมปากบิดตัวเป็นรอยยิ้ม “เจ้าเคยบอกว่าหลินเป่ยเฉินมีพลังอยู่ในขั้นยอดปรมาจารย์เท่านั้น เหตุไฉนบัดนี้เขาถึงมีพลังระดับเซียน?”

นักบวชหรงตอบตัวสั่นเทา “นั่นคือความจริงเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ปิดบังองค์หญิง”

“ถ้าอย่างนั้น…” เด็กสาวเคาะนิ้วมือลงบนที่วางแขนของรถเข็นแผ่วเบาและกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเขาจะสามารถเลื่อนระดับจากยอดปรมาจารย์ขึ้นสู่ขั้นเซียนได้ในเวลาเพียงไม่กี่เดือนจริงๆ หรือ?”

“คือว่า…”

นักบวชหรงไม่รู้จะตอบอย่างไรดี…

ยิ่งหาทางอธิบายมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งฟังดูเหมือนคำแก้ตัวมากเท่านั้น

แต่ดูเหมือนว่า… นางเองก็ไม่มีทางอธิบายอื่นแล้วจริงๆ

หรือว่าตอนที่เผชิญหน้ากันก่อนหน้านี้ หลินเป่ยเฉินได้ปิดบังฝีมือที่แท้จริงของตนเองเอาไว้?

“ขนาดบิดาผู้ต่ำต้อยของข้ายังมีพลังไม่ถึงขั้นเซียนด้วยซ้ำ แล้วลูกศิษย์ของเขาจะสามารถบรรลุขั้นเซียนก่อนหน้าอาจารย์ได้อย่างไร?” ในดวงตาของเด็กสาวปรากฏความเหยียดหยามขึ้นมาวูบหนึ่ง

บิดาของนางเคยถูกผู้คนเรียกขานว่าเป็นเซียนกระบี่

แต่ระดับพลังกลับต่ำต้อยยิ่งนัก

เหอเหอเหอ ช่างมีชีวิตอยู่อย่างไร้ค่า

ดีแต่หลบหลังอยู่มารดาของนางเท่านั้น

หากให้อาศัยความสามารถของบิดา

เขาผู้นั้นจะไปมีปัญญาทำอะไรได้?

เด็กสาวไม่เข้าใจเลยว่าเพราะเหตุใดมารดาถึงต้องคอยปกป้องบิดาอยู่เสมอ

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

การต่อสู้บนท้องฟ้าทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

มนุษย์หน้ากากแปดรูผู้มีอาวุธเป็นหอกสามง่ามเมื่อได้รับพลังเสริมจากจอมเวทย์มนุษย์เงือกทั้งแปด มันจึงสามารถต่อสู้กับหลินเป่ยเฉินได้อย่างคู่คี่สูสี

เด็กสาวผู้นั่งอยู่บนรถเข็นมีสีหน้าเหมือนกำลังจ้องมองการแสดงฉากหนึ่ง

ดวงตาที่เป็นประกายวิบวาวของนางพลันแผ่รังสีอำมหิตเย็นชา ไม่ต่างจากดวงดาราบนท้องฟ้ายามราตรี และในใจกลางดวงตาของเด็กสาวขณะนี้ ก็เป็นภาพสะท้อนของหลินเป่ยเฉินที่กำลังเปลี่ยนแปลงท่าร่างต่างๆ ซึ่งเด็กสาวก็พยายามจดจำทุกการเคลื่อนไหวของเขาเอาไว้ให้ขึ้นใจ…

หลังจากนั้น ความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง

…

ณ อีกฝั่งหนึ่งของสนามรบ

เกาเฉิงฮั่นและผู้ติดตามยืนสังเกตการณ์อยู่บนกำแพงเมืองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เหงื่อออกท่วมกายด้วยความเป็นห่วงหลินเป่ยเฉิน

เห็นได้ชัดว่าผู้มีพลังขั้นเซียนซ่อนตัวอยู่ในค่ายที่พักของชาวทะเลจริงๆ

โชคดีที่หลินเป่ยเฉินมีความแข็งแกร่งมากพอจึงรับมือได้อย่างไม่มีปัญหา

“แต่ดูเหมือนว่าพวกชาวทะเลจะมีพลังขั้นเซียนมากกว่าหนึ่งคนสินะ” หัวใจของเกาเฉิงฮั่นกระตุกวูบ สัมผัสได้ถึงพลังอันตรายที่คุกคามผ่านผืนฟ้า หากกองทัพชาวทะเลนำผู้มีพลังขั้นเซียนมาด้วยถึงสองคน ถ้าอย่างนั้น เรื่องที่นครเจาฮุยเคยได้เปรียบเพราะมีหลินเป่ยเฉินเพิ่มขึ้นมาอีกคน… มันก็ไม่ใช่ข้อได้เปรียบอีกต่อไป!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เกาเฉิงฮั่นก็อดหวาดเกรงขึ้นมาไม่ได้

โชคดีที่เขายังมีหลินเป่ยเฉินคอยช่วยเหลือ

มิฉะนั้นแล้ว การบุกโจมตีของกองทัพชาวทะเลในครั้งนี้คงทำให้นครเจาฮุยเปลี่ยนสภาพกลายเป็นนรกบนดินอย่างแท้จริง

การค้นพบข้อนี้ยิ่งทำให้เกาเฉิงฮั่นหนักใจมากกว่าเดิม

ว่าแต่ว่าทำไมกำลังเสริมจากวังหลวงจึงยังมาไม่ถึงอีกนะ?

หรือว่าทางวังหลวงจะละทิ้งพวกเขาเสียแล้ว?

คิดได้ดังนั้น เกาเฉิงฮั่นก็ไม่รอคอยอะไรอีก เขาตัดสินใจแสดงฝีมือออกไปทันที

คลื่นพลังแผ่กระจายออกจากร่างกายแม่ทัพใหญ่เปลี่ยนแปลงกลายเป็นเปลวไฟพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า หลังจากนั้น มวลพลังงานก็รวมตัวกลายเป็นกระบี่ลำแสงปรากฏขึ้นในมือเกาเฉิงฮั่น และเพียงเขาตวัดกระบี่เพียงวูบเดียวเท่านั้น นักรบชาวทะเลที่วิ่งเข้ามาหากำแพงเมืองจำนวนมากก็ตกตายไปในพริบตาเดียว

โดยเฉพาะเหล่านักรบชาวทะเลที่หลุดรอดเข้ามาอยู่ในพื้นที่เมืองเขตหนึ่งจากช่องว่างของม่านพลังที่อสูรทะเลยักษ์ทำให้เกิดขึ้นมานั้น บัดนี้ พวกมันก็ตกตายไปหมดสิ้นเช่นเดียวกัน

ส่วนสถานการณ์การต่อสู้ที่ด้านล่างกำแพงเมืองก็เริ่มเกิดความเปลี่ยนแปลงแล้ว

ด้วยการโต้กลับของหน่วยทหารคนงานขุดเหมืองซึ่งมีเสี่ยวเย่เป็นผู้บังคับบัญชา ในที่สุด พวกเขาก็สามารถยึดคืนพื้นที่หน้ากำแพงเมืองกลับมาได้อีกครั้ง

กลุ่มทหารคนงานขุดเหมืองยืนหยัดรักษาการแข็งแกร่งดั่งภูผา วิกฤตการณ์ของพวกเขาจึงคลี่คลายลง

เกาเฉิงฮั่นไม่ได้บุกโจมตีต่อ แต่จ้องมองไปยังการต่อสู้บนท้องฟ้าระยะไกล

แม่ทัพใหญ่ไม่อยากใช้พลังมากเกินไป เพราะเขาต้องการเก็บพลังของตนเองเอาไว้ช่วยเหลือหลินเป่ยเฉินยามฉุกเฉิน

ในเวลาเดียวกันนี้ เกาเฉิงฮั่นพลันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้…

ก่อนหน้านี้ หลินเป่ยเฉินต่อสู้กับเหลียงหยวนเตาอย่างหนักหนาสาหัสแทบเอาชีวิตไม่รอด คงต้องสูญเสียพลังลมปราณไปไม่ใช่น้อย แล้วเหตุไฉนเด็กหนุ่มถึงยังสามารถแสดงฝีมือได้อย่างแข็งแกร่งเช่นนี้อยู่อีก?

…

บนท้องฟ้า

ในที่สุด หลินเป่ยเฉินก็รู้สึกถึงความไร้ประโยชน์ของพลังปราณธาตุทองคำเป็นครั้งแรก

จริงๆ เลยเชียว!

ถึงบัดนี้เขาจะมีพลังอยู่ในขั้นเซียน แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่มีระดับพลังไล่เลี่ยกัน และด้วยความที่รู้จักแต่วิชาการต่อสู้จากคัมภีร์ระดับสามดาวเป็นส่วนใหญ่ เขาจึงต้องใช้งานพลังลมปราณเป็นจำนวนมาก เพื่อทดแทนการขาดหายของกระบวนท่าขั้นสูงที่สำคัญ

แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เด็กหนุ่มจะนึกชื่นชมพลังปราณธาตุทองคำเสมอ แต่บัดนี้ เขากลับรู้สึกว่าพลังปราณธาตุทองคำที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายช่างไร้ประโยชน์เสียเหลือเกิน

ในขณะเดียวกันนี้ เพราะว่ามนุษย์หน้ากากแปดรูได้รับพลังเสริมจากจอมเวทย์มนุษย์เงือกทั้งแปด พลังลมปราณในร่างกายของมันจึงอยู่ในอัตราเต็มสูบตลอดเวลา

“คาคูราตะ…” มนุษย์หน้ากากแปดรูส่งเสียงคำรามเป็นภาษาชาวทะเล ก่อนจะพูดเป็นภาษามนุษย์ว่า “เจ้าตายแน่”

เห็นได้ชัดว่ามันรับรู้ได้ถึงระดับพลังที่ลดลงในตัวของหลินเป่ยเฉิน

“ฝันไปเถอะ”

เด็กหนุ่มล่าถอยอย่างรวดเร็ว

โครม!

เขาทิ้งตัวลงไปบนพื้นดิน

ปรากฏว่าเขาทิ้งตัวลงไปยืนอยู่ใจกลางวงล้อมของนักรบชาวทะเลระดับล่างพอดี

“ตายซะ” หลินเป่ยเฉินกระทืบเท้าข้างหนึ่งลงไปบนพื้นดิน

พื้นดินที่จับตัวเป็นน้ำแข็งเกิดรอยแตกร้าว

คลื่นแรงสั่นสะเทือนแผ่กระจายไปไกลกว่าสองลี้ นักรบชาวทะเลระดับล่างที่อยู่ในรัศมีสองลี้พลันตัวระเบิดกระจายกลายเป็นม่านหมอกเลือดหมดสิ้น

“เจ้าบังอาจเข่นฆ่าชีวิตของชาวทะเล… เพราะฉะนั้น เจ้าต้องตาย!!” มนุษย์หน้ากากแปดรูพุ่งตัวลงมาจากท้องฟ้า

เมื่อมันเห็นว่าหลินเป่ยเฉินเปลี่ยนเป้าหมายจากการต่อสู้กับตนเองบนท้องฟ้า มาเป็นการเล่นงานนักรบชาวทะเลระดับล่างบนพื้นดิน มนุษย์หน้ากากแปดรูจึงเข้าใจว่านี่เป็นโอกาสที่มันจะได้เผด็จศึกหลินเป่ยเฉินเสียที

หอกสามง่ามระเบิดลำแสงสว่างเจิดจ้า อักขระอาคมที่ถูกแกะสลักอยู่บนตัวหอกมีแสงสว่างเป็นประกาย เมื่อโคจรพลังลมปราณเข้าไป เสียงมังกรคำรามก็ดังออกมาจากตัวหอก และในเวลาเดียวกันนั้น คลื่นพลังก็พุ่งออกไปโจมตีใส่หลินเป่ยเฉินด้วยความหนักหน่วงรุนแรง

ครืน!

พื้นดินสั่นสะเทือน

บนพื้นดินเกิดหลุมยุบลงไปขนาดใหญ่หลายสิบวา และบนพื้นดินก็เกิดรอยแตกร้าวเพิ่มขึ้นมาอีกในระยะสองลี้

หมอกควันและฝุ่นผงปลิวว่อนในอากาศ

บัดนี้ แทบทุกคนมองอะไรไม่เห็นอีกแล้ว

“หืม?”

มนุษย์หน้ากากแปดรูผู้มีพลังระดับเซียนลอยตัวอยู่ในอากาศ

หอกสามง่ามในมือของมันกลับมาอยู่ภายใต้ความสงบอีกครั้ง

“อย่าบอกนะว่าโจมตีไม่โดน แล้วผู้คนอยู่หนใด?” ดวงตาสีเขียวปัดภายใต้หน้ากากแปดรูเป็นประกายระยิบระยับด้วยความพิศวง และดวงตาของมันก็สามารถสำรวจมองรอบทิศทางได้ราวกับกล้องวงจรปิด ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นทักษะพิเศษเฉพาะตัวของมัน บัดนี้ มนุษย์หน้ากากแปดรูกำลังพยายามตามหาว่าหลินเป่ยเฉินอยู่หนใด

เมื่อสักครู่ มันมั่นใจในการโจมตีของตนเองมาก

เพราะจำนวนพลังลมปราณในร่างกายเด็กหนุ่มลดลงแล้ว

เมื่อเผชิญเข้ากับกระบวนท่าหอกสามง่ามมังกรคำรามของมัน หลินเป่ยเฉินย่อมไม่มีทางต้านทานได้แน่นอน

แต่คำถามก็คือ บัดนี้หลินเป่ยเฉินอยู่ที่ไหน?

ถูกระเบิดร่างกายแหลกเละไปเสียแล้ว?

หรือว่าสามารถหลบหนีได้สำเร็จ?

บนท้องฟ้า จอมเวทย์มนุษย์เงือกทั้งแปดตัวยังคงบริกรรมคาถาไม่หยุด รอบร่างกายของพวกมันปกคลุมด้วยม่านพลังหนาแน่น ซึ่งมนุษย์หน้ากากแปดรูสร้างเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้หลินเป่ยเฉินลอบเข้าไปโจมตีได้สำเร็จ

…

ณ ค่ายที่พักของชาวทะเล

ภายใต้เสาธงยอดกระโจม

“หืม?”

ดวงตาของเด็กสาวกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง “หายไปไหนแล้ว?”

ทันใดนั้น หัวใจของเด็กสาวก็กระตุกวูบเมื่อรับรู้ถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามา

“บังอาจนัก!” ความโกรธแค้นทำให้ดวงตาของเด็กสาวกลับมาเป็นประกายสว่างไสวอีกครั้ง นางยกมือขึ้นและหมุนแหวนสีน้ำเงินที่สวมใส่อยู่บนนิ้วกลาง

ลมหายใจต่อมา!

เกิดการระเบิดขนาดใหญ่

แล้วร่างของเด็กหนุ่มในชุดขาวที่มือถือกระบี่ยาวก็พุ่งตรงเข้ามาหาเด็กสาวบนรถเข็นด้วยความเร็วสูงสุด

นักบวชหรงผู้ยืนอยู่ด้านข้างตกตะลึงและรีบถลันกายเข้ามาป้องกันเด็กสาวสุดชีวิต

คมกระบี่จึงฟันเข้าใส่หน้าอกและช่วงท้องของหญิงชรา ตัวของนางลอยกระเด็นออกไป โลหิตเป็นสายไหลทะลัก