เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 825 แล้วพวกเขาจะฝึกกระบี่ไปเพื่ออะไรอีก?

ตอนที่ 825 แล้วพวกเขาจะฝึกกระบี่ไปเพื่ออะไรอีก?

เด็กหนุ่มใช้สองนิ้วคีบรับไว้ได้อย่างแม่นยำ

ฟู่!

สิ่งที่อยู่ระหว่างนิ้วมือทั้งสองของเขาคือหยกสีแดงเข้มชิ้นหนึ่ง

มันเป็นหยกที่ชาวทะเลนำมาใช้เป็นปิ่นปักผม และมันก็เป็นปิ่นปักผมที่เสียบอยู่บนมวยผมของเหยียนอิงนั่นเอง

หลินเป่ยเฉินนำปิ่นปักผมหยกแดงขึ้นมาสูดดมพร้อมกับพูดว่า “อ้า กลิ่นผมของสาวงามช่างหอมเสียเหลือเกิน ข้าหลงรักมันเป็นอย่างยิ่ง… พี่สาวไม่ต้องเป็นห่วง ด้วยความขี้โกงของข้า… เอ๊ย ด้วยระดับพลังอันสูงส่งของข้า ต่อให้ข้าบาดเจ็บ ข้าก็ต้องสามารถเอาตัวรอดได้อย่างไม่มีปัญหา”

พูดจบ เหยียนอิงยังไม่ทันได้ตอบรับคำใด ร่างของหลินเป่ยเฉินก็จมหายลงไปใต้พื้นดินหน้าตาเฉย

เด็กสาวบนรถเข็นกัดฟันกรอด

เด็กหนุ่มผู้นี้ทำให้นางรู้สึกรำคาญใจอย่างไม่มีเหตุผลจริงๆ

…

ค่ำคืนอันยาวนาน เกาเฉิงฮั่นนอนไม่หลับ

เขายืนอยู่บนป้อมบัญชาการรบของกำแพงเมืองฝั่งตะวันตกตลอดคืน ดวงตาจ้องมองไปยังค่ายที่พักของชาวทะเล คล้ายกับกำลังรอคอยให้มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น

เพียงไม่นาน พวกของหลู่เหวินหยวนก็ค้นพบสิ่งผิดปกติ

ปรากฏว่าพวกชาวทะเลเริ่มชะลอการโจมตีแล้ว

มิหนำซ้ำ ยังเกิดความโกลาหลในค่ายที่พักของชาวทะเลอีกด้วย

จากนั้น จึงเกิดการระเบิดหลายครั้งติดๆ กัน ตามมาด้วยเสียงการต่อสู้ดังสนั่นหวั่นไหว

เห็นได้ชัดว่าผู้มีพลังระดับเซียนของชาวทะเลออกมาแสดงฝีมือด้วยความโกรธแค้น…

ความวุ่นวายเหล่านี้ดำเนินไปจนถึงรุ่งเช้า

ตอนนั้น กองทัพของชาวทะเลได้ล่าถอยกลับออกจากกำแพงเมืองแล้ว

พวกสัตว์ทะเลระดับล่างที่ถูกส่งออกมาเป็นหน่วยกล้าตายตัดกำลังข้าศึก ต่างก็ล่าถอยกลับไปยังค่ายที่พักของตนเอง และจมตัวหายลงไปในทะเลสาบกลางที่พัก…

บัดนี้ นายทหารผู้ปกป้องกำแพงเมืองของนครเจาฮุยที่สู้รบต่อเนื่องมาหลายวันหลายคืน ในที่สุด พวกเขาก็ได้มีเวลาหยุดพักหายใจสักที!

เมื่อเห็นว่าฝันร้ายของชาวเมืองกำลังจะผ่านพ้นไปแล้ว ความกดดันในจิตใจของพวกเขาก็เบาบางลง

ต่อให้รู้ว่าพวกชาวทะเลจะต้องยกทัพกลับมาโจมตีอีกครั้งก็ตาม แต่อย่างน้อย ขณะนี้พวกเขาก็จะได้พักกันบ้างแล้ว

สีหน้าของหลู่เหวินหยวนกับพรรคพวกแสดงออกชัดเจนถึงความดีใจและความตกตะลึง

พวกเขารู้ดีว่าเมื่อคืนนี้เป็นฝีมือของหลินเป่ยเฉิน

เด็กหนุ่มเข้าไป ‘โปรยเสน่ห์’

ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้

แต่บัดนี้ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปแล้ว

หากพวกเขาเข้าใจไม่ผิด หลินเป่ยเฉินอาศัยใบหน้าที่หล่อเหลาของตนเองเกลี้ยกล่อมให้ผู้บัญชาการรบของชาวทะเลถอนทัพกลับไปได้สำเร็จ

นี่มัน…

ข้อดีของการเกิดมามีหน้าตาหล่อเหลาสินะ?

คงเป็นเช่นนั้นแน่ๆ

แม้แต่เกาเฉิงฮั่นก็ยังไม่อยากเชื่อ

ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่…

หลินเป่ยเฉินจะสามารถทำได้สำเร็จจริงหรือ?

สงครามที่กำลังจะก่อให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายจำนวนมหาศาล สามารถแก้ไขได้ด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาจริงๆ หรือ?

ไม่น่าเป็นไปได้

เพราะมันเป็นเรื่องที่ง่ายดายมากเกินไป

หากหลินเป่ยเฉินโปรยเสน่ห์ล้มเหลวและต้องหลบหนีกลับมาด้วยความอับอาย นั่นคือสิ่งที่มีความเป็นไปได้มากกว่าเสียอีก และความพยายามอันไร้ประโยชน์ของเขา ก็จะทำให้ชาวทะเลโกรธแค้นมากยิ่งขึ้น ซึ่งเป็นสาเหตุที่จะทำให้นครเจาฮุยต้องพ่ายแพ้แก่ฝ่ายตรงข้ามในที่สุด

ถ้าอย่างนั้น…

รอดูสถานการณ์อีกนิดก่อนดีกว่า

เกาเฉิงฮั่นเหม่อมองไปในระยะไกล

ขณะนี้ ปรากฏเงาร่างของคนผู้หนึ่งวิ่งตรงมายังกำแพงเมือง โดยที่มีร่างของชาวทะเลหลายสิบตัววิ่งตามหลัง คล้ายกับฝูงสุนัขที่วิ่งไล่กวดลูกแกะตัวหนึ่ง

“นั่นมันหลินเป่ยเฉิน…”

แค่เห็นเงาร่างที่วิ่งนำหน้ามาวูบเดียว เกาเฉิงฮั่นก็จำได้แล้วว่าเป็นใคร แม่ทัพใหญ่ไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาโคจรพลังลมปราณขั้นเซียน และปราดออกไปช่วยเหลือหลินเป่ยเฉินทันที

เพียงไม่กี่ลมหายใจ เกาเฉิงฮั่นก็สังหารนักรบชาวทะเลระดับสูงที่ไล่ล่าตามมา และพาหลินเป่ยเฉินกลับเข้าสู่ด้านในกำแพงเมืองได้สำเร็จ

บัดนี้ เด็กหนุ่มตัวเปื้อนเลือดตั้งแต่หัวจรดเท้า สภาพของเขาอยู่ในอาการบาดเจ็บสาหัส

“เร็วเข้า รีบเข้าไปในป้อมบัญชาการและนำยารักษาอาการบาดเจ็บมา…”

เกาเฉิงฮั่นร้องตะโกน

กลุ่มนายทหารที่ล้อมรอบหลินเป่ยเฉินรีบหันหลังกลับวิ่งตรงเข้าไปในป้อมบัญชาการรบของกำแพงเมืองเขตตะวันตก

“ไม่เป็นไรขอรับ ข้าสามารถรักษาตัวเองได้…”

หลินเป่ยเฉินดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของเกาเฉิงฮั่น ก่อนจะโยนวงแหวนวารีใส่ศีรษะของตัวเอง…

ไม่กี่ลมหายใจต่อมา

คุณชายหลินก็กลับมานั่งยิ้มแป้น ด้วยท่วงท่าสบายใจเช่นเดิม

เมื่อทุกคนหายจากอาการตกตะลึงแล้ว พวกเขาก็ได้แต่จ้องมองเด็กหนุ่มเป็นตาเดียว

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

เกาเฉิงฮั่นรีบถามออกมาด้วยความร้อนใจ

ทุกคนอยากรู้เช่นกันว่าแผนการของหลินเป่ยเฉินสำเร็จหรือไม่

เด็กหนุ่มหัวเราะคิกคัก ยกมือเสยผมอย่างวางมาด และพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ “พวกท่านไม่เห็นหรือว่าข้าหล่อเหลาขนาดไหน? ฮ่าฮ่าฮ่า แต่น่าเห็นใจพวกท่านนะ เพราะมีแต่หลินเป่ยเฉินเท่านั้นที่จะสามารถโปรยเสน่ห์ใส่สตรีทุกคนในโลกนี้ได้สำเร็จ แม้แต่เทพีกระบี่ก็ยังไม่รอดมือข้าเลยด้วยซ้ำ…”

เมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา หลินเป่ยเฉินก็รีบปิดปากเงียบ โชคดีที่ทุกคนกำลังดีใจและส่งเสียงโห่ร้องกึกก้อง จึงไม่มีใครสนใจรับฟังสิ่งที่เขาพูดเมื่อสักครู่

แต่สิ่งที่นายทหารทุกคนสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนก็คือ เด็กหนุ่มสามารถทำได้สำเร็จแล้วจริงๆ

หลินเป่ยเฉินอาศัยเพียงใบหน้าอันหล่อเหลา โน้มน้าวจิตใจผู้บัญชาการรบของชาวทะเล จนนางสั่งถอนทัพกลับไปในที่สุด

เมื่อคืนนี้แสงจันทร์สว่างไสว มีความสดใสเหมือนสีหน้าของหลินเป่ยเฉินในขณะนี้

สมแล้วที่เขาสร้างตำนานขึ้นมาได้มากมายนับครั้งไม่ถ้วน

แต่เมื่อพบเห็นด้วยตาของตัวเองเช่นนี้

เกาเฉิงฮั่นก็นึกสงสัยขึ้นมาครามครัน

เขาอุตส่าห์ฝึกวิทยายุทธ์มายาวนานหลายสิบปีจนเลื่อนระดับพลังขึ้นมาอยู่ในขั้นเซียนสำเร็จ แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้กองทัพข้าศึกถอยทัพกลับไปได้

ทว่า หลินเป่ยเฉินกลับสามารถทำได้ โดยอาศัยเพียงใบหน้าอันหล่อเหลาเท่านั้น?

แล้วพวกเขาจะฝึกกระบี่ไปเพื่ออะไรอีก?

หลู่เหวินหยวนและคนอื่นๆ เผลอยกมือขึ้นลูบคลำใบหน้าของตนเอง หลังจากนั้นก็หันไปมองใบหน้าอันหล่อเหลาของหลินเป่ยเฉินที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนที่ทุกคนจะรู้สึกเป็นอย่างเดียวกันว่า อยากจะขอเกิดใหม่ให้มีหน้าตาหล่อเหลาอย่างเด็กหนุ่มคนนี้เหลือเกิน