เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 861 มลพิษทางสายตา

ตอนที่ 861 มลพิษทางสายตา

หลินเป่ยเฉินนั่งถือโทรศัพท์หัวเราะอยู่พักใหญ่ กำลังชั่งใจว่าควรจะตอบข้อความหรือจะทำนิ่งเฉยต่อไปดี

ในที่สุด เขาก็เลือกตอบข้อความ

ถึงจะยังกังวลว่าเทพีกระบี่หิมะไร้นามอาจหลอกลวงเขาต่อไปในอนาคต แต่ 500 กว่าข้อความที่ส่งมาด้วยความห่วงใยนั้นก็ทำให้หลินเป่ยเฉินประทับใจไม่น้อย

หากเขาแกล้งตายต่อไป เกิดเทพีกระบี่หิมะไร้นามลงมาที่โลกมนุษย์จริงๆ จะทำอย่างไรกันดี?

เหตุผลที่เทพเจ้าต้องเลือกตัวแทนของตนเองให้ทำหน้าที่บนโลกมนุษย์ ก็เพราะว่าการเดินทางข้ามภพในแต่ละครั้งนั้นใช้พลังมหาศาล

บางครั้งลงมาได้ง่าย แต่กลับขึ้นไปได้ยาก

ก็คล้ายกับหญิงงามหลายคนที่ยามขึ้นเตียงแสนจะง่ายดาย แต่ตอนลงนั้นแทบจะคลานกลับลงไปเลยทีเดียว

“ข้าไม่เป็นไร แต่ก่อนหน้านี้มีเรื่องนิดหน่อย ก็เลยทำให้ติดต่อท่านไม่ได้”

หลินเป่ยเฉินตอบกลับไปด้วยความระมัดระวัง

เทพีกระบี่หิมะไร้นามอ่านข้อความแทบจะในทันที

หลินเป่ยเฉินสามารถนึกภาพออกเลยว่าเทพีกระบี่หิมะไร้นามขณะนี้คงกำลังถือโทรศัพท์ดวงตาเบิกโตมีสีหน้าดีใจสุดขีด ไม่ต่างอะไรจากสติ๊กเกอร์ที่นางส่งมาให้เขา

หลังจากนั้น เทพีกระบี่หิมะไร้นามก็ตอบข้อความกลับมาว่า…

“คนสารเลว…”

หลินเป่ยเฉินมองหน้าจอโทรศัพท์ในความเงียบ

ทันใดนั้น มีคำขอวีดีโอคอลถูกส่งมา

หลินเป่ยเฉินกดปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

ให้ตายสิ

ตอนนี้เขานั่งแช่น้ำอยู่ในบ่อน้ำพุร้อน ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น

แล้วจะให้วีดีโอคอลได้อย่างไร…

เด็กหนุ่มรีบหันไปมองเสื้อผ้าของตนเองที่ถอดทิ้งไว้ข้างบ่อน้ำพุ แต่ก็พบว่าเฉียนเหมยกับเฉียนเจินเก็บเอาไปเสียแล้ว

“ยังไม่รีบรับคอลอีก”

เทพีกระบี่หิมะไร้นามส่งข้อความมาเร่งเร้า

แล้วคำขอการวิดีโอคอลก็ถูกส่งมาอีกครั้ง

หลินเป่ยเฉินพิมพ์ข้อความตอบกลับไปด้วยความลำบากใจ “คุยทางนี้ไม่ได้หรือไง?”

เทพีกระบี่หิมะไร้นามตอบกลับมาว่า “ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าหลินเป่ยเฉินที่กำลังติดต่อข้าอยู่นี้เป็นตัวจริง หาใช่มือสังหารที่ปลอมตัวมาสวมรอย? หากข้าไม่ได้เห็นด้วยตาของตนเอง ข้าคงต้องลงไปที่โลกมนุษย์และกวาดล้างสิ่งมีชีวิตทั้งหมด เพื่อแก้แค้นให้แก่น้องชายของข้าแล้ว…”

“แต่นี่เป็นข้าจริงๆ” หลินเป่ยเฉินถอนหายใจ “ถ้าไม่เชื่อ จะลองทดสอบดูก็ได้”

“ข้าไม่ต้องการทดสอบ” เทพีกระบี่หิมะไร้นามยังคงยืนกรานหนักแน่นในคำเดิม “หากเจ้าฆ่าและดูดกินความทรงจำของเขามาล่ะ?”

นั่นไง

อยู่ดีๆ ก็ทำตัวฉลาดขึ้นมาซะงั้น

คำขอการวิดีโอคอลเด้งขึ้นมาบนหน้าจอเป็นครั้งที่สาม

เฮ้อ

เทพีฝึกหัดนางนี้ชอบทำให้เขาปวดหัวอยู่เรื่อยเลยสิน่า

หลินเป่ยเฉินลังเล แต่สุดท้ายก็กดยอมรับคำขอ

หน้าจอค้างเล็กน้อย ก่อนที่ภาพของฝ่ายตรงข้ามจะปรากฏขึ้น

ท้องฟ้าแจ่มใส แสงอาทิตย์สาดส่อง ได้ยินเสียงเกลียวคลื่นกระทบชายฝั่ง ว่าแต่ร่องเขาขาวเนียนที่หลินเป่ยเฉินกำลังเห็นอยู่นี้คืออะไรกันนะ?

อย่าบอกนะว่าเป็น…

หลินเป่ยเฉินสะดุ้งเฮือก

แต่ก่อนที่เลือดกำเดาของเขาจะไหลทะลัก กล้องโทรศัพท์มือถือของฝ่ายตรงข้ามก็เลื่อนไปถ่ายใบหน้าของสุนัขตัวหนึ่งอย่างเชื่องช้า

เลือดกำเดาของเด็กหนุ่มจึงไม่ต้องไหลออกมา

ทันใดนั้น กล้องของฝ่ายตรงข้ามก็ขยับอีกครั้ง

คราวนี้มันจับจ้องอยู่ที่ลำคอขาวระหง และในที่สุด หลินเป่ยเฉินก็ได้เห็นโฉมหน้าของเทพีกระบี่หิมะไร้นาม

ถึงเขาจะเคยเห็นหน้านางมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ขณะนี้ เด็กหนุ่มก็ยังอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้

นางมีความงดงามอย่างบริสุทธิ์ เพียงแค่จ้องมองวูบเดียวเท่านั้น

หัวสมองของหลินเป่ยเฉินก็แทบจะว่างเปล่าไปในทันที

แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้พูดอะไร เมื่อเทพีกระบี่หิมะไร้นามเห็นหน้าเขา นางก็กรีดร้องออกมาสุดเสียงและตัดการเชื่อมต่อทิ้งโดยไม่ลังเล

หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้วนิ่วหน้า

เป็นอะไรไปอีกล่ะ?

นึกอายขึ้นมาหรือไง?

ก็ตัวเองเป็นฝ่ายขอวิดีโอคอลเองไม่ใช่หรือ?

ในเมื่อเห็นหน้ากันแล้ว ทำไมต้องตัดสัญญาณทิ้งด้วย?

“กรี๊ดดด! หลินเป่ยเฉิน เจ้าคนลามกใจทรามหยาบช้า ทำไมคุยกับข้าต้องถอดเสื้อผ้าด้วย? หน้าไม่อาย จิตใจชั่วช้า เจ้าคนคิดไม่ซื่อ…ฮื่อ ตาข้าจะบอดไหมเนี่ย”

เทพีกระบี่หิมะไร้นามส่งข้อความมาต่อว่าด้วยความฉุนเฉียว

หลินเป่ยเฉินกระพริบตาปริบๆ

เดี๋ยวก่อนนะ

จริงอยู่ที่ครั้งนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า

แต่ว่า…

ครั้งที่แล้วที่วิดีโอคอลคุยกัน เทพีกระบี่หิมะไร้นามก็อยู่ในสภาพเปลือยกายเหมือนกันนี่นา แล้วนางจะมาทำตัวเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาอะไรตอนนี้อีก?

หลินเป่ยเฉินไม่อยากจะเชื่อ

“ก็ยุติธรรมดีแล้วไง” เด็กหนุ่มตอบกลับไป “คราวก่อนท่านก็ใช้วิธีนี้ไม่ใช่หรือ มันกลายเป็นมลพิษทางสายตาหลอกหลอนข้าไปหลายวันทีเดียว”

“มลพิษ?” เทพีกระบี่หิมะไร้นามพิมพ์ข้อความสวนกลับมาโดยเร็ว “เจ้าเรียกมันว่ามลพิษได้อย่างไร? เจ้ามนุษย์เด็กจิตใจต่ำช้า เจ้าฉวยโอกาสจากข้าชัดๆ เฮอะ ข้าไม่คุยกับเจ้าแล้ว”

หลังจากนั้น นางก็ไม่ส่งอะไรมาอีกเลย

หลินเป่ยเฉินยิ้มกริ่ม

เขานึกภาพออกว่าเทพีกระบี่หิมะไร้นามคงกำลังต้องโมโหมากแน่ๆ

ทีนี้พวกเขาก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว

เปลือยกายมา ก็เปลือยกายไป ช่างยุติธรรมที่สุด

แต่ดูเหมือนเทพีกระบี่หิมะไร้นามจะไปพักผ่อนที่ชายทะเลหรือไงนะ หลินเป่ยเฉินทันเห็นว่านางใส่ชุดว่ายน้ำอุ้มลูกหมาอยู่ตัวหนึ่ง ไม่ได้ห่วงใยชีวิตและความปลอดภัยของเขาอย่างที่นางแสดงออกมาก่อนหน้านี้เลยสักนิด

…

ณ ดินแดนทวยเทพ

เขตแดนของเทพพงไพร

ชายหาดสุขอุรา

นี่คือเกาะกลางทะเลที่อยู่ห่างไกลจากชายฝั่งหลายลี้

เกาะแห่งนี้เป็นเกาะที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ถือเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของเทพเจ้าหลายเผ่าพันธุ์

แต่เนื่องจากเทพพงไพรเป็นผู้ค้นพบที่นี่เป็นกลุ่มแรก พวกเขาจึงมีสิทธิ์เป็นเจ้าของทุกอย่างที่อยู่บนเกาะกลางทะเลแห่งนี้

หากอยากมาพักผ่อน ก็ต้องเตรียมใจยอมรับค่าใช้จ่ายราคาแพง

สำหรับเทพเจ้าตัวเล็กตัวน้อยต่อให้เก็บสะสมพลังศรัทธาจากสาวกทั้งชีวิต ก็ยังไม่เพียงพอต่อการจ่ายค่าเดินทางมาที่เกาะแห่งนี้ด้วยซ้ำ

แต่ถึงอย่างนั้น ในช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวอย่างนี้ กลับยังมีเทพเจ้าจำนวนมากมาพักผ่อนหย่อนใจกันอย่างล้นหลาม

ยิ่งเป็นเทพเจ้าที่มีความร่ำรวยมากเท่าไหร่ หรือเป็นเทพเจ้าที่มาจากเผ่าพันธุ์ยิ่งใหญ่มากแค่ไหน พวกเขาก็ยิ่งมีสิทธิ์ได้ท่องเที่ยวบนเกาะแห่งนี้อย่างสะดวกสบายมากเท่านั้น

บนชายหาด สิ่งมีชีวิตหลากหลายสายพันธุ์และลำดับชั้นกำลังยืนถือแผ่นป้ายประจำตัวเข้าแถวยาวเหยียดถึงสี่แถวรอเดินเข้าไปในม่านพลังที่มีลักษณะเป็นวังน้ำวนในอากาศทีละคน ทีละคน

“ฮึ เจ้าเด็กบ้า ลามกชะมัด”

เทพีกระบี่หิมะไร้นามผู้ยืนอยู่ในแถวที่สามบ่นพึมพำใบหน้าแดงก่ำ

ถึงนางจะชอบหลอกลวงผู้อื่น ถึงนางจะชอบทำให้เทพเจ้าคนอื่นปวดหัว ถึงนางจะชอบเปลือยกาย และบ่อยครั้งก็ยังดื่มสุรามากเกินไปจนทิ้งขว้างหมาแมวและสัตว์เลี้ยงของตนเอง… แต่เทพีกระบี่หิมะไร้นามก็รู้ว่านางเป็นเทพเจ้าสาวผู้มีหน้าตางดงามมากที่สุดคนหนึ่งในดินแดนทวยเทพ

เพราะฉะนั้น นี่จึงเป็นครั้งแรกที่นางได้มีโอกาสเห็นร่างเปลือยของเพศตรงข้าม

ช่างเป็นภาพที่ติดตานัก

เทพีกระบี่หิมะไร้นามพยายามลบภาพเหล่านั้นออกจากสมอง

“แม่นางเป็นอะไรหรือไม่?” นักรบสาวของเผ่าพันธุ์เทพพงไพรที่ยืนคุมประตูมิติกล่าวขึ้น “เพิ่งมาถึงเหตุไฉนจึงจะกลับเสียแล้ว? แต่ขอแจ้งก่อนนะว่าเมื่อท่านเหยียบเท้าลงบนเกาะนี้ พวกเราจะไม่คืนเงินเด็ดขาด”

เทพีกระบี่หิมะไร้นามรู้สึกเจ็บใจเหลือเกิน

นางตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จอย่างมืออาชีพ “พอดีข้ามีเรื่องเร่งด่วนทำให้ต้องรีบกลับไปแล้วน่ะสิ… ไม่ทราบว่าท่านรู้จักผู้อาวุโสห่าวแห่งเผ่าพันธุ์เทพพงไพรหรือไม่ ข้าเป็นคนสนิทของเขา และเขาก็เป็นคนแนะนำให้ข้ามาท่องเที่ยวที่นี่ ดังนั้น รบกวนท่านช่วยติดต่อผู้อาวุโสห่าวให้คืนเงินบางส่วนแก่ข้าได้หรือไม่?”

“ผู้อาวุโสห่าว?”

นักรบหญิงนางนั้นสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

สถานะของผู้อาวุโสห่าวไม่ต่ำต้อย

ในเผ่าพันธุ์ของพวกนางถึงกับเรียกท่านว่าเป็น ‘ผู้อาวุโสในตำนาน’

เรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้ อย่าไปรบกวนผู้อาวุโสเลยดีกว่า

เดี๋ยวจะมีปัญหาโดยไม่จำเป็น

หลังจากคิดหาทางออกอยู่พักใหญ่ ในที่สุดนักรบสาวก็กล่าวว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวข้าจะคืนเงินให้ท่านครึ่งหนึ่ง นี่คือกฎของพวกเรา”

“ถ้าอย่างนั้นก็ประเสริฐ”

เทพีกระบี่หิมะไร้นามยอมรับอย่างไม่มีปัญหา

หลังจากนั้น โทรศัพท์มือถือของเทพีกระบี่หิมะไร้นามก็แจ้งเตือนว่ามีคะแนนศรัทธาถูกโอนกลับมาในบัญชีของนางครึ่งหนึ่งของราคาแพ็คเกจท่องเที่ยวในครั้งนี้

เทพีกระบี่หิมะไร้นามถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก