เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1077 แก้แค้น
บทที่ 1077 แก้แค้น
………………….
บทที่ 1077 แก้แค้น
สายตาของจักรพรรดินีเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่มั่นใจ ซูอันตกใจและถามว่า “ท่านกำลังพูดถึงตัวเองหรือเปล่า?”
จักรพรรดินีนั่งลงและเอนกายนอนอย่างสบาย นางเท้าคางแล้วตอบว่า “เจ้าคิดยังไงล่ะ?”
เมื่อนางล้มตัวลงนอนแบบนี้ ร่างกายของนางก็เย้ายวนยิ่งขึ้นและมีบรรยากาศที่ผ่อนคลาย
“ในเมื่อท่านไม่ต้องการอะไรจากข้าแล้ว ข้าขอตัวก่อน” แม้ว่าซูอันจะรู้สึกปากแห้ง แต่ก็ไม่ยอมตกลงง่าย ๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากเชื่อว่าจักรพรรดินีจะมีความรู้สึกต่อเขาโดยไม่มีเหตุผล แต่ไม่สามารถเข้าใจได้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจออกไปก่อน
“อย่ารีบร้อนนัก ใครบอกว่าข้าไม่ต้องการเจ้า” จักรพรรดินีจับมือเขา “ราชวงศ์ต้าโจวของข้าเต็มไปด้วยสมบัติแห่งชาติ ข้าต้องการให้เจ้าช่วยประเมิน”
“สมบัติของชาติ?” ซูอันถามตะลึง นี่คือโลกแห่งการบ่มเพาะ และเขาได้สัมผัสกับพลังของสมบัติวิเศษ มันต้องทรงพลังแค่ไหนสำหรับราชวงศ์ต้าโจวที่จะถือว่าเป็นสมบัติของชาติ? เขาตื่นเต้นและพูดต่อ “ข้าขอถามหน่อยว่ามันเป็นสมบัติของชาติประเภทไหน?”
จักรพรรดินีค่อย ๆ ใช้นิ้วของนางลูบไล้ทั่วร่างกายของซูอัน ริมฝีปากสีแดงสดของนางยกขึ้นเป็นแนวโค้งที่น่ารัก “มันอาจจะอยู่ต่อหน้าต่อตาเจ้าก็ได้”
ซูอันพูดไม่ออก ทำไมเขารู้สึกเหมือนพระถังซัมจั๋งที่ต้องทนทุกข์กับสิ่งล่อใจ?
จักรพรรดินีหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นซูอันยืนอยู่ในอาการมึนงง “อะไรนะ จักรพรรดินีองค์นี้ไม่เพียงพอที่จะเป็นสมบัติของชาติงั้นเหรอ?”
ซูอันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ท่านมีเสน่ห์ยิ่งนัก เป็นยอดหญิงในหมู่หญิง แน่นอนว่าท่านเป็นสมบัติของชาติ”
ดวงตาของจักรพรรดินีเริ่มชื้นเล็กน้อย “นั่นคือทั้งหมดสำหรับการประเมินของเจ้า? นี่เจ้าไม่เต็มใจอย่างนั้นเหรอ?”
เห็นได้ชัดว่าฤดูร้อนผ่านไปนานแล้ว แต่ซูอันรู้สึกว่าคืนนี้ร้อนมาก เขาตอบอย่างยากลำบากว่า “ถ้าอย่างนั้น ข้าขอถามว่าต้องการให้ข้าประเมินท่านยังไง?”
จักรพรรดินีมองเขาด้วยท่าทางเย้ายวน “เจ้าสามารถลองด้วยตัวเอง ผ่านประสบการณ์ที่ใกล้ชิดที่สุดเท่านั้น เจ้าจึงจะสามารถให้การประเมินที่แม่นยำที่สุดได้”
ซูอันถอนหายใจ “จักรพรรดินี ท่านกำลังยั่วยวนข้าอยู่เหรอ?”
หลิวหนิงค่อย ๆ กัดปลายนิ้วของนางและหัวเราะคิกคัก “ข้าได้ยินจากคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่ว่าเจ้าเป็นคนปากหวานมาตลอด เจ้ารู้วิธีทำให้ผู้หญิงมีความสุข แต่ทำไมวันนี้เจ้าดูแข็งทื่อ เกือบจะเหมือนกับว่าไร้หัวใจล่ะ”
ซูอันลุกขึ้นและพูดว่า “ถึงข้าจะเป็นคนโลภนิดหน่อย แต่ข้าก็ไม่ใช่คนโง่ ท่านต้องมีแรงจูงใจซ่อนเร้นอย่างแน่นอน แต่น่าเสียดายที่ข้ามีไหวพริบช้าเกินไปและอ่านจุดประสงค์ที่แท้จริงของท่านไม่ได้”
เมื่อเขาได้ดูไซอิ๋ว ซึ่งพระถังซัมจั๋งยังคงเฉยเมยต่อบรรดาสาวงาม เขารู้สึกว่านั่นเป็นความอัปยศสำหรับผู้ชายทุกคน เขาไม่คิดว่าตัวเองจะอยู่ในสถานการณ์เดียวกันในวันนี้และเขาก็ค่อนข้างน่าขายหน้าเช่นกัน
“ข้าไม่ขออะไรทั้งนั้น” จักรพรรดินีถอนหายใจ “คำขอเดียวของข้าคือให้เจ้าปลอบใจข้าคืนนี้ ข้าบอกไปแล้วว่าข้าเหงามากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และไม่มีใครกล้าทำอะไรกับข้า มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่กล้าตี… ตีก้นข้า ข้าไม่สามารถถามใครได้นอกจากเจ้า”
ความทุกข์ปรากฏบนใบหน้าของจักรพรรดินีขณะที่นางสังเกตเห็นความเงียบของซูอัน “ข้าเป็นจักรพรรดินีผู้สูงส่ง รู้ไหม? มันค่อนข้างน่าอายที่ข้าต้องพูดถึงขนาดนี้ ถ้าเจ้ายังไม่ตอบอีก ข้าจะอับอายจริง ๆ”
ซูอันเย้ยหยัน ผู้หญิงคนนี้เต็มไปด้วยอุบายและหลงใหลในอำนาจ นางจะท้อแท้เพียงแค่นี้จริง ๆ เหรอ? มันจะน่าเชื่อถือมากกว่าถ้าเจ้าจะบอกว่าเผี่ยวตวนเตียวตัดสินใจที่จะไม่ไปที่หอคณิกาหลวงอีก
เขาไม่ตอบแต่เดินออกไป กังวลว่าจะควบคุมสัญชาตญาณของตัวเองไม่ได้จริง ๆ ถ้ายังอยู่ที่นี่ ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรกับจักรพรรดินีก็ตาม ก็ต้องยอมรับว่านางสามารถยั่วยวนจิตใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ด้วยวิธีการที่สาวน้อยไร้ประสบการณ์ไม่สามารถทำได้ จักรพรรดินีมีเสน่ห์อันทรงพลังของผู้หญิงที่ทำให้คนอื่นอดคิดไม่ได้ว่าอยากจะทำร้ายนางบนเตียง ยิ่งกว่านั้น ตัวตนของนางนั้นพิเศษ ดังนั้นความคิดที่จะทำเช่นนั้นจึงปะปนไปด้วยความรู้สึกต้องห้าม มันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นจริง ๆ
ซูอันสามารถปลดปล่อยตัวเองด้วยความมุ่งมั่นอันยิ่งใหญ่เท่านั้น ความคิดเดียวในหัวของเขาตอนนี้คือการออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
จักรพรรดินีรู้สึกละอายและรำคาญเมื่อเห็นซูอันหันหลังออกไป นางยืนขึ้นและถามว่า “ชายแซ่ซู เจ้าเป็นผู้ชายหรือเปล่า? เจ้าเพิ่งถูกเขาลงโทษโบยตีเหมือนสุนัข แต่เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ? ข้าให้โอกาสล้างแค้น แต่เจ้าไม่กล้าด้วยซ้ำ กลัวเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ซูอันซึ่งอยู่หน้าประตูก็หยุด เขาหันกลับไปมองจักรพรรดินีทันที ดวงตาของเขาเริ่มแดงจากความโมโห “ท่านพูดอะไรนะ?” ทั้งหมดที่นางพูดคือสิ่งที่กำลังกัดกินในใจของเขา ซูอันได้ระงับความโกรธอันยิ่งใหญ่ไว้จนถึงตอนนี้ ตอนนี้มาถูกกระแทกที่จุดเจ็บ เขาไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้อีกต่อไป
รอยยิ้มอิ่มเอมใจผุดขึ้นในดวงตาของหลิวหนิงเมื่อเห็นสีหน้าของซูอัน อย่างไรก็ตาม นางเยาะเย้ยด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “จักรพรรดิไม่มีใครเทียบได้ในโลกนี้ ไม่ใช่เรื่องน่าละอายเลยหากเจ้าไม่สามารถเอาชนะเขาได้ แต่จักรพรรดินีผู้นี้ให้โอกาสเจ้าแก้แค้นผู้หญิงของเขา แต่เจ้ายังไม่กล้าทำงั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าความกลัวจะฝังอยู่ในกระดูกของเจ้าแล้ว ข้าแน่ใจว่าในอนาคตเจ้าคงจะเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์และภักดีอย่างแน่นอน… อ้า!”
ทันทีที่จักรพรรดินีพูดจบ ร่างของซูอันก็พุ่งไปข้างหน้า มือของเขาบีบคอนาง “แม่นาง ข้ารู้ว่าเจ้าจงใจยั่วโมโหข้า และข้าขอยอมรับว่ามันได้ผล!”
หลิวหนิงรู้สึกหายใจลำบากจากแรงบีบที่คอของนาง อย่างไรก็ตาม นางไม่กลัว แต่กลับรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านทั่วร่างกาย “อะไรนะ อย่าบอกนะว่าเจ้าจะกล้าทำอะไรข้าจริง ๆ? ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะกล้าหรอก”
ลมหายใจของซูอันเร็วขึ้น เส้นเลือดบนแขนของเขาเริ่มปูดโปนออกมา ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้งกัน
เล็บสีทองของจักรพรรดินีลูบไล้ผิวของซูอันอย่างอ่อนโยน และความรู้สึกที่เฉียบเย็นทำให้รูขุมขนทั้งหมดในร่างกายของเขาหดตัว “จักรพรรดินีองค์นี้รู้ว่าเจ้าไม่กล้าฆ่าข้า และข้ารู้ว่าเจ้าโกรธ นี่เป็นเหตุผลที่ข้าให้โอกาสเจ้า เจ้าสามารถระบายความโกรธของเจ้าที่มีต่อภรรยาของเขาได้ เจ้ากล้าหรือไม่?”
ถ้าข้าจะตายเพราะเรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ! ซูอันไม่ตอบ มีเพียงความคิดเดียวในหัวของเขานั่นคือการปราบหญิงสาวผู้หยิ่งผยองและทำก้าวแรกของการแก้แค้นให้สำเร็จ ถ้าเขาไม่กล้าแม้แต่จะทำเช่นนี้ ในอนาคตเขาจะท้าทายจักรพรรดิได้อย่างไร?
เขาผลักจักรพรรดินีลงไปบนเบาะ จากนั้นกระโจนเข้าหานางด้วยเสียงคำราม แม้ว่าจักรพรรดินีกำลังมึนเมาด้วยความแข็งแกร่งอันทรงพลังนั้น ริมฝีปากของนางกลับโค้งขึ้น ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของนางแล้ว
…
อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ตระหนักว่าบางสิ่งอยู่ไกลเกินกว่าที่นางควบคุมได้ ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว นี่ควรจะเป็นฉากของพี่สาวผู้สง่างามหยอกล้อเด็กหนุ่ม แต่ในทันทีนั้น ดูเหมือนว่านางจะย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็กสาว เต็มไปด้วยความละอายและหวาดกลัว นางพึมพำ “เจ้า… เจ้าเป็นสัตว์ป่าหรือไง!?”
ซูอันไม่มีอารมณ์จะตอบนาง ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาต้องการจะทำคือระบายความโกรธทั้งหมด!
………………….
