เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1091 สนิทจนผู้คนอิจฉา

บทที่ 1091 สนิทจนผู้คนอิจฉา

ซูอันหัวเราะเบา ๆ รีบเรียกผู้ใต้บังคับบัญชาและส่งพวกเขาไปปฏิบัติภารกิจต่าง ๆ พวกเขารู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่าแนวทางคดีเป็นไปในทางที่ดีขึ้น คนหนึ่งพูดว่า “ไม่ต้องห่วง หัวหน้า! พวกเราทูตยุทธ์เสื้อแพรมีเครือข่ายข่าวกรองในบริเวณใกล้เคียงเมืองหลวง เมื่อไรที่เป้าหมายปรากฏตัวในบ่อน พวกเราจะจับเขาให้ได้!”

ในที่สุด ซูอันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากแยกตัวจากทูตยุทธ์เสื้อแพรเขาเปลี่ยนชุดเดิมและมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง ไม่มีเวลาแม้แต่จะรายงานเรียกขานตอนเช้าของวันนี้ด้วยซ้ำ นั่นย่อมเป็นที่สงสัยอย่างแน่นอน

เมื่อเขามาถึงพระราชวังตะวันออกเผี่ยวตวนเตียวและเจียวซือกุนจงใจเดินผ่านเขา กระซิบว่า “พี่ซู ท่านต้องระวัง ดูเหมือนว่าองค์หญิงรัชทายาทจะไม่พอพระทัยที่วันนี้ท่านมาสาย”

ซูอันจับมือและยิ้มให้พวกเขาอย่างขอบคุณ จากนั้นจึงรีบตรงไปพบองค์หญิงรัชทายาท

เมื่อเดินผ่านห้องโถงใหญ่ เขาบังเอิญเจอรัชทายาท วันนี้รัชทายาทไม่ได้เล่นห้าแถว เห็นได้ชัดว่าแม้เกมจะง่าย แต่ก็ยังเกินความสามารถของเขาและหมดความสนใจหลังจากเล่นไม่กี่ครั้ง

จ้าวรุ่ยจื่อดูเหมือนจะกำลังเล่นซื้อขายของในตลาด เขาแกล้งทำเป็นขายผัก แต่ถ้าราคาของเขาถ้าไม่ถูกจนน่าขัน มันก็แพงอย่างน่าขัน สวีน้อยและเหอน้อยไม่กล้าโต้เถียงกับเขาเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ทั้งสามเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข

ซูอันถอนหายใจ ขันทีน้อยสองคนนั้นกำลังลำบากจริง ๆ เขามุ่งตรงไปที่ห้องหนังสือ ขณะนี้องค์หญิงรัชทายาทกำลังจัดการกับเอกสารกองโต ซึ่งเป็นงานที่รัชทายาทควรทำ

“คารวะองค์หญิงรัชทายาท…?” ซูอันเริ่มต้น

องค์หญิงรัชทายาทนิ่งเฉย นางยังคงเขียนเอกสารบางอย่างราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน ซูอันรู้ว่านางโกรธและจงใจแสดงสีหน้าเย็นชา นี่เป็นเหตุผลที่เขาไม่อารมณ์เสีย และเฝ้าดูนางต่อไปอย่างเงียบ ๆ

คิ้วของนางเรียว ดวงตาระยิบระยับราวกับดวงดาว ริมฝีปากแดงดั่งลูกเชอร์รี่ ซูอันต้องยอมรับว่าองค์หญิงรัชทายาทมีความงามระดับแนวหน้า ราวกับหลุดออกมาจากภาพวาดที่สวยงาม แม้ว่านางกำลังทำงานก็ตาม

แม้ว่าองค์หญิงรัชทายาทจะไม่ได้มองซูอัน แต่ใบหน้าที่สวยงามของนางแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่านางรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเขา นางกระแอมเบา ๆ และชี้ให้นางกำนัลถอยออกไปที่ทางเข้า จากนั้นจึงมองซูอันอย่างใจร้อน นางถามผ่านกระแสพลังชี่ว่า “เจ้าจ้องข้าทำไม?”

—

ท่านยั่วยุปี่หลิงหลงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +20… +20… +20…

—

ซูอันยิ้ม “ข้ามองเพราะองค์หญิงรัชทายาทนั้นงดงาม การมองท่านถือเป็นการผ่อนคลายทางจิตใจ”

องค์หญิงรัชทายาทสะดุ้ง นางแสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า “อย่าคิดว่าเจ้าพูดชมข้าแล้วจะพ้นผิด ทำไมวันนี้เจ้ามาสาย รู้ไหมว่าก่อนหน้านี้ข้าตามหาตัวเจ้า…”

จากนั้นปี่หลิงหลงก็เล่าให้ฟังว่านางได้พบกับทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดได้อย่างไร นางบอกเขาว่านางกังวลว่าท่านสิบเอ็ดอาจรู้เรื่องบางอย่าง “แต่เจ้ากลับไม่อยู่ในช่วงเวลาสำคัญ!” นางกัดฟันด้วยความโกรธ

ซูอันพูดอย่างสงบและไม่เร่งรีบ “ข้ามาสายเพราะข้ากำลังตรวจสอบเรื่องนี้ องค์หญิงรัชทายาทโปรดอย่ากังวล ทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดไม่ได้ตรวจสอบสถานการณ์ระหว่างเรา เมื่อเขาไปเยี่ยมบ้านของโอวอู่ แต่ครอบครัวของโอวอู่ออกจากเมืองหลวงไปก่อนแล้ว จากนั้นมีข้อขัดแย้งกับมู่หรงหลัวที่ประตูฉงเหวิน… หลังจากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ราชันลมปราณ…”

องค์หญิงรัชทายาทรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้น “อย่างนี้นี่เอง! สุดท้ายเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับราชันลมปราณ! ในเมื่อมีโอกาสที่ดีเช่นนี้เราจะปล่อยพวกเขาไปได้ยังไง?”

ปี่หลิงหลงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นนางก็ขมวดคิ้ว มองซูอันแปลก ๆ “ทำไมเจ้าถึงรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดทำ? เจ้ามีความสัมพันธ์แบบใดกับเขา? หรือว่าเจ้าสองคน… เป็นคน ๆ เดียวกัน?”

ซูอันรู้สึกประหลาดใจ แต่ทำหน้าเรียบเฉย “ทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดมีความขัดแย้งกับมู่หรงหลัวที่ประตูฉงเหวิน ฉู่ชูเหยียนก็อยู่ที่นั่นด้วย ดังนั้นข้าจึงได้รู้เรื่องทั้งหมดนี้จากนาง ทำไมองค์หญิงรัชทายาทถึงคิดอะไรแปลก ๆ เช่นนั้น?”

ใบหน้าของปี่หลิงหลงเห่อร้อน นางไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ถึงโพล่งออกไป นางมักจะรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดเมื่อได้พบกับทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ด จนในบางครั้งก็นึกถึงเวลาที่ซูอันกอดนาง

นางหวังอย่างคลุมเครือว่าซูอันซึ่งเป็นคนที่นางแบ่งปันความใกล้ชิดทางกายนั้นจะเป็นคน ๆ เดียวกับท่านสิบเอ็ด หากเป็นเช่นนี้ นางจะไม่ต้องกังวลกับสิ่งต่าง ๆ มากเกินไป แต่นางไม่สามารถแยกแยะความคิดเหล่านี้ได้และโพล่งถามออกไปแบบนั้น

ปี่หลิงหลงอับอายยิ่งนัก เกิดอะไรขึ้นกับข้า? ทำไมข้าถึงเชื่อมโยงผู้ชายนิสัยเสียคนนี้กับท่านสิบเอ็ด? ท่านสิบเอ็ดแข็งแกร่งและสงบนิ่ง ทั้งยังองอาจห้าวหาญ ในขณะที่ซูอันมักจะยิ้มซุกซนตลอดทั้งวัน พวกเขาไม่มีอะไรเหมือนกันเลย!

นางค่อย ๆ สงบลง พูดพร้อมกับกระแอมเบา ๆ ว่า “ไม่มีอะไรหรอก มันเป็นแค่คำถามทั่วไป ไม่มีใครรู้ที่มาที่ไปของท่านสิบเอ็ด ข้าเลยสงสัยนิดหน่อยเกี่ยวกับตัวตนของเขา”

‘โอ้’ ซูอันตอบกลับ แต่เขากำลังตื่นตระหนกอยู่ภายใน เซนส์ของผู้หญิงไม่น่ากลัวไปหน่อยเหรอ?

ความคิดขององค์หญิงรัชทายาทฟุ้งซ่านไปทั่ว และไม่ต้องการมองหน้าซูอัน นางเรียกนางกำนัลเข้ามา “ไปเชิญท่านอ๋องเหลียง ท่านเมิ่ง ท่านปี่ แม่ทัพหลิว…”

ซูอันถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เจ้าคิดอะไรอยู่?”

รายชื่อเหล่านี้เป็นคนของฝ่ายจักรพรรดิ ทุกคนมีสถานะที่น่านับถือ หากพวกเขาทั้งหมดถูกเรียกตัวมา องค์หญิงรัชทายาทกำลังวางแผนบางอย่างที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควรจะถาม!” องค์หญิงรัชทายาทขมวดคิ้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์พิเศษระหว่างทั้งสอง น้ำเสียงของนางก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว นางอธิบายว่า “โอวอู่เป็นคนของราชันลมปราณ ในขณะที่ตระกูลมู่หรงที่สนับสนุนมู่หรงหลัวก็เป็นคนของราชันลมปราณ จะมีประโยชน์อะไรสำหรับข้าที่จะทำหน้าที่เป็นองค์หญิงรัชทายาท ถ้าไม่สามารถแม้แต่จะกำจัดอิทธิพลของราชันลมปราณโดยใช้โอกาสที่ดีอย่างนี้ได้”

ซูอันคิดกับตัวเองว่าตอนนี้โอวอู่หายตัวไปแล้ว เหลือเพียงคนเดียวคือมู่หรงหลัว แม้ว่าองค์หญิงรัชทายาทจะไม่ได้ลงรายละเอียด แต่มู่หรงหลัวก็น่าจะถูกจับกุมและถูกสอบปากคำโดยวิธีรุนแรง แม้ว่าเขาจะบริสุทธิ์จริง ๆ แต่เขาจะต้องสารภาพภายใต้ผลของการทรมาน เป็นการโต้กลับราชันลมปราณวิธีหนึ่ง

ขณะที่องค์หญิงรัชทายาทกำลังจะพบกับคนสำคัญเหล่านั้น ซูอันก็ลุกขึ้นเพื่อบอกลา ปี่หลิงหลงพยักหน้า อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาเดินไปที่ประตู จู่ ๆ นางก็เรียกเขา “ข้าเคยบอกให้เจ้าหาโอกาสกำจัดสนมไป่ เจ้ามีแผนอะไรหรือยัง?”

ซูอันเดาะลิ้นพลางคิดในใจ ‘ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจจริง ๆ!’ จากนั้นเขาตอบว่า “ยังไม่มีแผนอะไร นางเป็นสนม ทั้งยังอยู่ในวัง มันไม่ง่ายเลยที่จะเล่นงานนาง”

ปี่หลิงหลงรู้ว่าเขาพูดความจริง แต่ก็ยังกล่าวว่า “แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่เร่งรีบเกินไป แต่เจ้าจะลืมเรื่องนี้ไม่ได้ ไปคิดแผนมาด้วยล่ะ”

ซูอันตอบกลับนางและจากไป เขากำลังจะขอบคุณเผี่ยวตวนเตียวและเจียวซือกุนสำหรับคำเตือน เมื่อขันทีคนหนึ่งมาแจ้งว่าจักรพรรดิกำลังรอเขาในห้องหนังสือส่วนพระองค์

คนในพระราชวังตะวันออกเต็มไปด้วยความอิจฉาอีกครั้ง

“ท่านซูได้รับความโปรดปรานอย่างแท้จริง! ฝ่าบาททรงเรียกเข้าเฝ้าบ่อย ๆ”

“ไม่ใช่แค่นั้นนะ แม้แต่องค์หญิงรัชทายาทก็ยังทรงห่วงใยเขา”

“เราควรหาทางสนิทสนมกับท่านซูเช่นกัน”

……….