เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1119 เยือนตำหนักร้อยดอกไม้อีกครั้ง

บทที่ 1119 เยือนตำหนักร้อยดอกไม้อีกครั้ง

ซือจวิ้นใช้ชีวิตอย่างหรูหราตั้งแต่ยังเด็ก เขาจึงมีความภาคภูมิใจในการเป็นทายาทของตระกูลใหญ่ เขาดูถูกชนชั้นสามัญชนมากที่สุด เขาสามารถยอมรับความพ่ายแพ้ในการต่อสู้ระหว่างบุคคลที่มีฐานะเท่าเทียมกันหรือสูงกว่าได้ แต่จะไม่ยอมรับการแพ้ให้กับคนที่ตนเองดูถูกมาโดยตลอดอย่างแน่นอน

ซูอันหัวเราะเบา ๆ “ที่นี่มีขี้ของพวกข้าเยอะเลย ถ้าเจ้าต้องการกินจริง ๆ” เขาถึงกับอยากจะให้ผู้คุมหาอุจจาระมาสักสองสามชาม แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่ทำเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นพี่น้องทูตยุทธ์เสื้อแพรอาจต้องอับอายขายหน้าไปด้วย

…

ซูอันถามคำถามอีกสองสามข้อ และซือจวิ้นก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเพราะความหวาดกลัว อย่างไรก็ตาม ถ้าเขารู้ว่าคนที่กำลังถามคือซูอันที่เขาดูถูก และตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่เขาไม่มีทางต่อต้านได้เลย ซือจวิ้นอาจกระอักเลือดตายด้วยความโกรธ

ซูอันได้รับข้อมูลที่ต้องการแล้วจึงออกจากตำหนักถักแพร ไม่จำเป็นต้องทำอะไรกับซือจวิ้น ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามกระบวนการ อย่างไรเสียอนาคตของชายคนนี้ก็จบสิ้นแล้ว

หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดเครื่องแบบเจ้าหน้าที่ปกติ เขาก็มุ่งหน้าไปยังตำหนักร้อยดอกไม้ องค์หญิงรัชทายาทได้มอบหมายให้เขากำจัดสนมไป่ อย่างน้อยเขาจึงต้องคุยกับนางก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไป

หลังจากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับซินรุ่ย ตำหนักร้อยดอกไม้ก็ยิ่งดูเงียบเหงา สนมไป่เป็นคนที่ชอบความสงบเงียบเสมอ จึงไม่ค่อยมีขันทีหรือนางกำนัลจนเกือบจะเป็นตำหนักร้าง

เมื่อซูอันมาถึง นางกำนัลรีบไปรายงาน จากนั้นจึงกลับมาอย่างรวดเร็ว “ท่านซู พระสนมเชิญท่านเข้าไปข้างใน”

ซูอันตามนางกำนัลเข้าไปด้านใน สายตาเห็นชิงช้าที่สวยงามแกว่งไกวอย่างช้า ๆ ที่นั่งอยู่ด้านบนคือหญิงสาวสวยคนหนึ่ง ชุดของนางแสดงให้เห็นส่วนโค้งเว้าและท่อนล่างที่น่าหลงใหล “คารวะสนมไป่” เขาสังเกตว่าตอนนี้นางกำลังอุ้มทารกตัวจ้ำม่ำในห่อผ้า ผิวหนังยังคงมีสีแดงระเรื่อ น่ารักน่าชังเป็นอย่างยิ่ง

ทารกหลับใหลอย่างมีความสุขจากจังหวะที่แกว่งไปมาของชิงช้า ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม มีน้ำลายไหลเล็กน้อยขณะที่ปากเล็ก ๆ ขยับเป็นครั้งคราว น้ำนมสีขาวไหลออกมาปะปนบ้าง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งได้รับน้ำนมจากมารดา

ซูอันมองดูสนมไป่โดยไม่รู้ตัว เนื่องจากนางอุ้มเด็ก หน้าอกจึงดูใหญ่เป็นพิเศษ

“ข้าขอถามหน่อยได้ไหมว่า อะไรทำให้ท่านซูสนใจมาเยี่ยมข้าในวันนี้?” สนมไป่มองทารกในอ้อมแขนด้วยความเอ็นดู เมื่อได้ยินคำทักทายของซูอัน นางจึงเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้ม

ซูอันต้องยอมรับว่าสนมไป่นั้นงดงามจริง ๆ ความงามของนางแตกต่างจากองค์หญิงรัชทายาท หากองค์หญิงรัชทายาทสง่างามดั่งดอกโบตั๋น สนมไป่ก็เป็นเหมือนดอกไม้สีขาวดอกเล็ก ๆ ที่งดงามและอ่อนโยนที่สุดบนภูเขาหรือสมุนไพรบัวหิมะที่อยู่สูงขึ้นไป ความประทับใจแรกของผู้ที่พบเห็นนางคือบุคคลที่บริสุทธิ์และอ่อนโยนดั่งดอกไม้ขาวกลีบบางที่ใคร ๆ ก็อยากจะหวงแหนและปกป้อง

มีเจ้าหน้าที่และผู้ใต้บังคับบัญชาจำนวนมากที่เชื่อฟังองค์หญิงรัชทายาท แต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะบารมีและอำนาจของนาง หากต้องตัดสินใจว่าลึก ๆ แล้วพวกเขาชอบใครมากกว่ากัน พวกเขามักจะเลือกสนมไป่ผู้อ่อนโยนและจิตใจดี

“องค์หญิงรัชทายาทส่งข้ามาอวยพรให้ท่านมีพลานามัยแข็งแรง” ซูอันตอบ

“หืม?” สนมไป่รู้สึกประหลาดใจ คิ้วที่สง่างามของนางเลิกขึ้นเล็กน้อยขณะที่ตอบว่า “ค่อนข้างน่าแปลกใจจริง ๆ ที่องค์หญิงรัชทายาทยังจดจำข้าได้”

ซูอันยิ้ม “พระสนมกำลังพูดอะไร? แน่นอนว่าองค์หญิงรัชทายาททรงระลึกถึงท่าน เราทุกคนล้วนเป็นสมาชิกของวังตะวันออก จึงควรทำให้ดีที่สุดเพื่อองค์รัชทายาท”

สนมไป่หัวเราะเบา ๆ “ไม่น่าแปลกใจที่ท่านซูเติบโตอย่างรวดเร็วในอาชีพการงาน ข้าได้ยินมาว่าท่านได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้แทนองค์รัชทายาท ข้าคิดว่าองค์หญิงรัชทายาทจะต้องพึงพอใจท่านด้วย”

ไป่โหรวเซวี่ยมองนางกำนัลที่ด้านข้างและพูดว่า “ไปเอาชาร้อยดอกไม้มา เขาคือผู้ที่พี่สาวส่งมา เราจะปฏิบัติต่อเขาอย่างไม่ให้เกียรติได้ยังไง?”

“เข้าใจแล้ว” นางกำนัลถอยออก แต่ดวงตาของนางมีแววไม่พอใจเล็กน้อยพลางคิดกับตัวเองว่า องค์หญิงรัชทายาททรงทำเกินไปแล้ว หากแม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของนางก็ยังต้องได้รับการปฏิบัติที่ดีจากนายหญิงของเรา

ซูอันรู้ว่าสนมไป่แค่หาข้ออ้างให้นางกำนัลออกไป เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “พูดตามตรง ตอนนี้เวลาข้าได้ยินคำว่าชาร้อยดอกไม้ ข้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดเสียว”

สนมไป่ยิ้ม นางรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงครั้งสุดท้ายที่ซินรุ่ยวางยาพิษเขาและองค์หญิงรัชทายาท “ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรผิดปกติกับชาในวันนี้อย่างแน่นอน”

ซูอันมองทารกในอ้อมแขนของนาง อดไม่ได้ที่จะกล่าวชมเชยว่า “พระนัดดาขององค์จักรพรรดิช่างน่ารักจริง ๆ ข้าขอจับเขาได้ไหม?”

สนมไป่จ้องมองอย่างว่างเปล่าครู่หนึ่ง สีหน้าของนางแปลกไปเล็กน้อย ลูกของนางเป็นพระนัดดา นอกจากนางและนางกำนัลคนสนิทแล้ว มีใครอีกบ้างที่กล้าแตะต้องพระนัดดา? หากมีอะไรเกิดขึ้น ผลที่ตามมาจะน่ากลัวเกินกว่าจะจินตนาการได้ ไม่มีใครกล้าที่จะเสี่ยง

แต่ในฐานะแม่ การได้ยินใครสักคนชมเชยลูกของตัวเองก็ยังทำให้นางรู้สึกดี นางกล่าวว่า “คำขอของท่านซูค่อนข้างทำได้ยาก” แม้จะพูดเช่นนี้ แต่นางไม่โกรธเลย

ซูอันยิ้มและพูดว่า “สนมไป่เข้าใจผิดแล้ว ตอนนี้ข้าเป็นผู้แทนองค์รัชทายาท ข้าจึงต้องรับผิดชอบดูแลเรื่องเล็กและใหญ่ในวังตะวันออก พระนัดดาเป็นเจ้านายตัวน้อยของวังตะวันออก ดังนั้นจึงอยู่ในขอบเขตความรับผิดชอบที่ข้าจะต้องดูแล”

สนมไป่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “คนธรรมดาคงไม่กล้าเอ่ยคำขอแบบนี้หรอก” นางพูดขณะยืนขึ้นจากชิงช้าและเดินไปที่ด้านข้างของเขาพร้อมกับทารก และเอ่ยเตือนว่า “ท่านซูโปรดระวังอย่าให้เขาตื่น มันไม่ง่ายเลยที่ข้าจะทำให้เขาหลับอีกครั้ง”

ซูอันรับห่อผ้ามาอย่างระมัดระวัง เขารู้สึกราวกับว่าทารกนั้นบอบบางจนไร้น้ำหนัก “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นพระนัดดาด้วยตัวเอง เขาดูฉลาดและน่ารักทีเดียว”

สนมไป่ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะรู้วิธีอุ้มทารก นางสัมผัสได้ว่าซูอันเอ็นดูลูกของนางจริง ๆ จากท่าทางที่ระมัดระวังและจริงจังของเขา เมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ใจอ่อนลงเช่นกัน “ท่านซูแตกต่างจากคนอื่นมากทีเดียว”

ทั้งสองคนอยู่ใกล้กัน ซูอันได้กลิ่นหอมที่ลึกลับและสง่างาม เนื่องจากกำลังอุ้มทารกอยู่ ข้อศอกของเขาจึงกระทบกับร่างกายอันอ่อนนุ่มของสนมไป่โดยไม่ได้ตั้งใจ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านยืนใกล้ข้ามากขนาดนี้ ไม่กลัวว่าจะมีข่าวลือเหรอ?”

สนมไป่พูดอย่างเฉยเมยว่า “ตำหนักร้อยดอกไม้นี้เงียบเหงาและไร้ความรื่นเริงแล้ว มีไม่กี่คนที่สามารถแพร่ข่าวซุบซิบได้ นอกจากนี้ยังมีเรื่องระหว่างท่านกับองค์หญิงรัชทายาท ข้าจะต้องกังวลเรื่องอะไร?”

……….