เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1152 การคาดเดาที่ไม่คาดคิด

บทที่ 1152 การคาดเดาที่ไม่คาดคิด

“ฮะ? ท่านซู?” หรงโม่ตกใจมากเมื่อเห็นซูอัน

ปี่หลิงหลงกล่าวว่า “ข้าเพิ่งบังเอิญเจอท่านซูที่ภูเขาด้านหลัง ดังนั้นเราจะกลับด้วยกัน”

หรงโม่ไม่ถามอะไรอีกและพูดว่า “เข้าใจแล้วเพคะ” นางเปิดม่านรถม้าให้ปี่หลิงหลง ปี่หลิงหลงโน้มตัวเข้าไปด้านใน กำลังจะเชื้อเชิญซูอันเข้ามาข้างในด้วย แต่ก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามันจะทำให้เกิดข่าวลือได้ง่าย นางเปลี่ยนแผนและพูดว่า “ท่านซูได้รับบาดเจ็บ ให้เขานั่งหน้าช่วยขับรถม้าก็แล้วกัน”

องครักษ์และขันทีที่อยู่รอบ ๆ ต่างมองหน้ากัน และหันไปมองซูอันด้วยความอิจฉา

ซูอันอยู่ในจุดที่ลำบากใจ ผู้ที่มีฐานะสูงมักใช้วิธีให้ลูกน้องขับรถม้าหรือเฝ้าทางเข้าห้องน้ำเพื่อเป็นสัญญาณว่าเป็นคนสนิท อย่างไรก็ตาม ในความคิดของซูอัน เขาแค่ถูกบังคับให้เป็นคนขับรถม้าบ้า ๆ บอ ๆ มันยากที่เขาจะรู้สึกขอบคุณ

แน่นอนว่าเขาเข้าใจเจตนาดีของปี่หลิงหลง ดังนั้นเขาจะไม่คิดไปถึงขั้นว่านางกำลังพยายามทำให้เขาอับอาย ถ้าเขาต้องขับรถม้าอย่างน้อยก็ยังดีกว่าเดิน ฮึ่ม สักวันข้าจะนั่งรถคันเดียวกับนางอย่างเต็มภาคภูมิให้ได้

เขากระโจนขึ้นไปด้านหน้ารถม้าแล้วคว้าแส้ ป้าบ! ฟาดเข้าที่ก้นม้าอย่างจัง ม้าทั้งหมดพุ่งไปข้างหน้าหลังจากรู้สึกถึงความเจ็บปวด

องครักษ์และขันทีคนอื่น ๆ วิ่งไล่ตามรถม้าด้วยความตื่นตระหนก ร้องว่า “ท่านซู ช้าลงหน่อย ช้าลง!”

หรงโม่จับกรอบหน้าต่างแน่นขณะบ่นว่า “องค์หญิง เจ้านี่มันเกินไปแล้ว! ใครเขาขับรถม้ากันแบบนี้?”

ปี่หลิงหลงปัดผมที่ยุ่งเหยิงของนาง มีรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปาก “ข้ารู้สึกว่าการนั่งรถม้าแบบปกตินั้นน่าเบื่อ แบบนี้สิถึงจะน่าสนใจมากกว่า”

ปากของหรงโม่อ้ากว้าง จ้องมองนายหญิงของตนด้วยความตกใจ ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางรู้สึกว่าปี่หลิงหลงเปลี่ยนไปมาก

เมื่อรถม้าทิ้งองครักษ์ส่วนใหญ่ไว้เบื้องหลัง ปี่หลิงหลงก็เปิดม่านรถม้า ปล่อยให้ลมพัดผมสีดำขลับของนางปลิวสยาย นางพูดว่า “ผู้แทนพระองค์ซู ท่านยังบาดเจ็บอยู่ พวกเราจะพาเจ้ากลับบ้านก่อน”

หรงโม่ตกตะลึง นางรีบแนะนำนางว่า “องค์หญิงรัชทายาทเพคะ พิจารณาใหม่เถอะเพคะ! พระองค์ไม่เคยไปเยี่ยมบ้านพักของข้าราชบริพารชายเป็นการส่วนพระองค์มาก่อน ถ้าข่าวลือแพร่กระจายออกไปจะไม่ทำให้เกิดความวุ่นวายใหญ่โตเหรอเพคะ? นับประสาอะไรกับความจริงที่ว่าท่านสองคนเพิ่งจะ…” นางไม่กล้าที่จะพูดต่อให้จบ แต่เจตนาของนางชัดเจน

ปี่หลิงหลงขมวดคิ้ว นางรู้ว่าสิ่งที่หรงโม่พูดนั้นสมเหตุสมผล เพิ่งมีเรื่องอื้อฉาวระหว่างนางกับซูอัน แม้ว่ามันจะจบไปแล้ว และนางสามารถอธิบายการกระทำทั้งหมดด้วยใจที่บริสุทธิ์ แต่การใกล้ชิดกันเกินไปอาจให้ผลตรงกันข้าม

ขณะที่ปี่หลิงหลงรู้สึกขัดแย้ง ซูอันก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หากองค์หญิงรัชทายาทมาเยี่ยมเยือนที่บ้านกระหม่อมเป็นการส่วนพระองค์ นั่นจะทำให้กระหม่อมอึดอัด! กระหม่อมอาจถูกพระสวามีขี้หึงของพระองค์สังหาร กระหม่อมคิดว่าควรส่งองค์หญิงรัชทายาทกลับไปก่อนพะย่ะค่ะ”

ปี่หลิงหลงถอนหายใจ ชายคนนี้ค่อนข้างมีน้ำใจจริง ๆ แม้จะพูดจายียวนไปหน่อยก็ตาม “เอาล่ะ ก็ดีเหมือนกัน งั้นเราไปโรงแพทย์เพื่อรับยาให้ท่านซูด้วยกัน”

ซูอันต้องการปฏิเสธ แต่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนใจ เขาต้องการส่วนผสมบางอย่างสำหรับการหลอมยา และมีหลายอย่างที่ไม่ได้หาง่ายขนาดนั้น มันคงจะดีถ้าเขาสามารถหามันจากโรงแพทย์หลวงได้

…

รถม้าของพวกเขามุ่งตรงไปยังพระราชวัง ในขณะที่ปี่หลิงหลงติดตามซูอันไปโรงแพทย์หลวงเป็นการส่วนตัว หัวหน้าโรงแพทย์หลวงหม่าอันรีบมาถวายการต้อนรับเมื่อได้ยินข่าว

ปี่หลิงหลงพยักหน้าเล็กน้อย “ท่านหม่า ตามสบาย วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อหายารักษา”

“ไม่ทราบว่าองค์หญิงรัชทายาทต้องการยาชนิดใดพะย่ะค่ะ?” หม่าอันถาม

“ข้าต้องการ…” ปี่หลิงหลงหยุดและมองซูอันอย่างสงสัย..

ซูอันตอบว่า “ข้าต้องการรากกระเรียนสวรรค์ หยกดาราสีชาด และบุปผาสวรรค์สีม่วง ที่นี่มีสิ่งเหล่านี้หรือไม่?”

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นส่วนผสมที่จำเป็นสำหรับการกลั่นเม็ดยาพลังชี่ พวกมันมีค่ามากทีเดียว

หม่าอันรู้สึกสงสัย สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ส่วนผสมสำหรับยารักษา แต่เป็นเหมือนยาที่ใช้ในการบ่มเพาะขั้นสูง! ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามต่อหน้าองค์หญิงรัชทายาท “เรามีรากกระเรียนสวรรค์และหยกดาราสีชาด แต่ไม่มีบุปผาสวรรค์สีม่วงพะย่ะค่ะ”

ปี่หลิงหลงตอบว่า “งั้นเอาเท่าที่มีมาให้ข้า”

“ข้าทำให้ท่านหม่าลำบากแล้ว” ปี่หลิงหลงไม่ได้รับพวกมันมา และให้หรงโม่จัดการแทน จากนั้นนางก็หันหลังกลับเพื่อจากไป

เมื่อพวกเขาออกจากโรงแพทย์หลวง ปี่หลิงหลงก็นำรากกระเรียนฟ้าและหยกดาราสีชาดจากหรงโม่มามอบให้ซูอัน “ท่านซูโปรดพักผ่อนให้ดี หยุดซุกซนวิ่งพล่านไปทั่วเถอะนะ”

“พะย่ะค่ะองค์หญิงรัชทายาท” ซูอันรู้สึกอบอุ่นภายในใจ แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะแข็งกระด้างในบางครั้ง แต่นางก็ยังปฏิบัติต่อเขาอย่างดี

…

ในขณะเดียวกันที่โรงแพทย์หลวง ดวงตาแห่งความริษยาคู่หนึ่งซ่อนอยู่หลังม่าน หัวหน้าโรงแพทย์หลวงอันรุ่งโรจน์เช่นข้าต่ำชั้นกว่าเจ้าสารเลวนั่นจริงเหรอ?

ไม่ใช่ว่าเขามีความคิดใด ๆ ต่อองค์หญิงรัชทายาท แต่เขารู้สึกแย่จริง ๆ ที่เห็นว่าส่วนผสมที่เขาตั้งใจถวายแก่องค์หญิงรัชทายาทถูกส่งต่อจากมือของนางกำนัลไปให้ชายคนนั้น

“ดูเหมือนข่าวลือที่ลอยไปทั่ววังคราวที่แล้วอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้” หม่าอันพึมพำกับตัวเอง “แต่เหตุใดซูอันผู้นั้นจึงกลายเป็นผู้บริสุทธิ์ ซึ่งแม้แต่ทูตยุทธ์เสื้อแพรก็ไม่พบสิ่งใดน่าสงสัยเลย”

“เดี๋ยวก่อน ถ้าข้าจำไม่ผิด องค์หญิงรัชทายาทเคยมาขอยาสำหรับทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ด ตอนนี้นางก็มาขอส่วนผสมล้ำค่าให้ซูอัน ทั้งสองกรณีคล้ายกัน! ไม่น่าแปลกใจที่ทูตยุทธ์เสื้อแพรจะไม่พบอะไรเลย! ถ้าซูอันและทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดเป็นคนคนเดียวกัน ปริศนาทุกอย่างก็ลงตัวพอดี!”

………………..