เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1153 ไว้คราวหน้า

บทที่ 1153 ไว้คราวหน้า

………………..

บทที่ 1153 ไว้คราวหน้า

ลมหายใจของหม่าอันถี่กระชั้นขึ้นเมื่อเริ่มคิดเช่นนั้น เขายังคงเดินไปมาราวกับหนูติดจั่น “ไม่ นี่เป็นเพียงการคาดเดาของข้าเอง ถ้าข้ารายงานไป มันจะส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์เจ้านายแทน ข้าต้องตรวจสอบเรื่องนี้เพิ่มเติมก่อน…” เขาพึมพำกับตัวเอง

จากนั้นหม่าอันก็นึกถึงความสำเร็จล่าสุดของซูอัน นอกจากนี้ ถ้าซูอันเป็นทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดจริงๆ การบ่มเพาะของอีกฝ่ายก็จะยิ่งสูงกว่าที่แสดงให้เห็นภายนอก แม้ว่าเขาจะเป็นหัวหน้าโรงแพทย์หลวง แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะสามารถจัดการซูอันได้โดยลำพัง

แต่เขาไม่ได้กังวลแต่อย่างใด หม่าอันเดินเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของห้องและเปิดตู้ จากนั้นก็หยิบขวดกระเบื้องเคลือบสีดำสนิทออกมาจากภายใน

แพทย์และผู้เชี่ยวชาญด้านพิษเป็นหนึ่งเดียวกัน ในฐานะแพทย์ผู้มีชื่อเสียง มันยากตรงไหนกันที่จะเปลี่ยนการรักษาเป็นการสังหารแทน?

หม่าอันยิ้มในขณะที่ถือขวดสีดำในมือ

…

ในขณะเดียวกัน เมื่อปี่หลิงหลงส่งส่วนผสมให้ซูอัน นางก็จากไปหลังจากพูดสองสามคำ แม้ว่านางจะมีเรื่องมากมายที่อยากคุยกับเขา แต่สถานะของทั้งสองไม่สนิทกันนัก และยิ่งต้องระมัดระวังมากขึ้นเมื่ออยู่ภายในวัง

ซูอันคิดเกี่ยวกับการกลับไปที่บ้านพักทูตยุทธ์เสื้อแพรของเขาเพื่อหลอมเม็ดยา แต่เขากังวลว่ามันอาจก่อให้เกิดความวุ่นวายและดึงความสนใจของจักรพรรดิ เขาจึงตัดสินใจกลับบ้านของ ‘ซูอัน’ นอกวัง

อย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากที่ออกมา เขาก็พบกับกลุ่มนางกำนัลและขันที ทั้งหมดถือร่มในขณะที่ค่อย ๆ คุ้มกันผู้หญิงชั้นสูงที่แต่งตัวหรูหรา

หญิงผู้สูงศักดิ์แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่สวยงามซึ่งยังคงไม่สามารถซ่อนรูปร่างที่น่าประทับใจของนางได้ ขณะที่เดิน บั้นท้ายที่เต็มอิ่มงามงอนของนางก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้ชายคลั่งไคล้

อย่างไรก็ตาม สถานะของนางเป็นสิ่งที่ป้องกันไม่ให้ใครมีความคิดเกินเลยเช่นนั้น ขันทีชั้นผู้น้อยที่อยู่เคียงข้างนางไม่กล้าแม้แต่จะมองนางเป็นครั้งที่สอง แม้ว่าพวกเขาจะตัดความเป็นชายออกไปแล้วก็ตาม

แต่ขันทีชราที่อยู่เคียงข้างนางนั้นเป็นข้อยกเว้น ขณะที่เขาเดินตามหลังสตรีผู้สูงศักดิ์ ดวงตาของเขาก็สอดส่องไปยังบั้นท้ายกลม ๆ ของนางเป็นครั้งคราว สีหน้าของเขาผันผวนระหว่างความปรารถนาและความหมองหม่นอย่างสุดซึ้ง เขาเป็นขันที ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้ไม่ว่าในวันนี้หรือวันหน้า

—

ท่านยั่วยุลู่ฉีสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +588 +588 +588

—

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะจำอย่างอื่นได้หลังจากนั้นไม่นาน และความโกรธของเขาก็ค่อย ๆ คลายลง มันถูกแทนที่ด้วยลมหายใจที่ถี่กระชั้นและดวงตาที่แดงก่ำ ราวกับรู้สึกพึงพอใจ

ซูอันคอยระวังตัวอยู่เสมอ ดังนั้นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายจึงไม่รอดพ้นจากการสังเกตของเขา ถอนหายใจ ขันทีลู่คนนี้เป็นอะไรมากหรือเปล่า? ดูเหมือนว่าเขาจะพูดภาษาเดียวกับอ๋องอู๋!

ทันใดนั้น จักรพรรดินีก็เห็นซูอัน สายตาที่ดุดันและสวยงามของนางอ่อนลงเล็กน้อยขณะที่พูดว่า “นั่นคือท่านซู ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงรัชทายาทให้พักร้อน แล้วทำไมเจ้าถึงยังอยู่ในวังล่ะ?”

ซูอันตกใจมาก ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะจับตาดูที่อยู่ของเขาอย่างใกล้ชิด! เขาตอบอย่างรวดเร็วว่า “กระหม่อมมาโรงแพทย์หลวงพะย่ะค่ะ”

เขาไม่กล้าบอกว่าองค์หญิงรัชทายาทพามา ในฐานะชายเจ้าสำราญ การป้องกันไม่ให้ผู้หญิงคนหนึ่งรู้ว่ามีผู้หญิงอีกคนเป็นส่วนหนึ่งของพื้นฐานที่สมบูรณ์

จักรพรรดินีตรัสว่า “ดีแล้ว ข้ามีสมุนไพรอยู่พอสมควร และไม่ค่อยได้ทำอะไรกับมันมากนัก ท่านซูได้นำผลงานที่ยอดเยี่ยมกลับมาในครั้งนี้ ดังนั้นพวกมันควรเป็นของขวัญที่สมบูรณ์แบบสำหรับท่านซู”

ซูอันพูดอย่างมีความสุข “ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ” สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้สำหรับการหลอมเม็ดยาคือส่วนผสมทุกประเภทอย่างแน่นอน

“งั้นโปรดตามจักรพรรดินีองค์นี้กลับไปที่วังไร้พิพาท” จักรพรรดินีเลียริมฝีปากโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ดวงตาที่สง่างามของนางดูเหมือนจะฉ่ำเยิ้มเล็กน้อย

สีหน้าของขันทีลู่ขัดแย้ง ในท้ายที่สุดเขาทำได้เพียงถอนหายใจ ข้าจะพูดอะไรได้?

ซูอันพูดไม่ออกเลย ข้ารู้สึกว่านางให้ยาเพราะเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของข้า และแท้จริงแล้วทั้งหมดเป็นแค่ข้ออ้าง นางแค่ต้องการร่างกายของข้า…

แม้ว่าเขาจะไม่รังเกียจที่จะมีอะไรกับจักรพรรดินีผู้งดงามผู้นี้สักสองสามครั้ง เนื่องจากคืนนั้นช่างน่าอัศจรรย์อย่างยิ่ง ความสามารถบนเตียงของจักรพรรดินียอดเยี่ยม แต่ท้ายที่สุดเขาไม่อยากปล่อยตัวให้เคลิบเคลิ้มไปกับตัณหาที่จะพาไปถึงจุดจบจากน้ำมือของจักรพรรดิ นอกจากนี้เขารู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการดูดแก่นแท้โลหิตเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเอง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้าง

“คราวหน้า?” จักรพรรดินียิ้มอย่างคลุมเครือขณะที่มองดูเขาจากไปอย่างเร่งรีบ สิ่งที่นางกลัวที่สุดคือ คืนนั้นเขาใช้ความกล้าหาญทั้งหมดจนหมดสิ้น

ดูเหมือนซูอันจะกลัวจักรพรรดิรู้ว่าพวกเขาทำอะไรในคืนนั้นจึงหลบหนีอย่างบ้าคลั่ง หลิวหนิงเริ่มคิดว่าจะทำอย่างไรให้เขากลับมายังวังไร้พิพาทอย่างโจ่งแจ้งเพื่อความสนุก และแอบขอความคิดเห็นจากขันทีลู่

ใบหน้าของขันทีลู่แดงไปหมด ช่วยผู้ชายอีกคนเล่นของเล่นกับผู้หญิงในฝันของเขา… ความรู้สึกนี้ช่างน่าขายหน้าอย่างยิ่ง แต่เขากลับรู้สึกตื่นเต้นและคาดหวังอย่างประหลาดในทันที ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเริ่มให้คำปรึกษากับจักรพรรดินี “ลองทำอย่างนี้…”

…

ซูอันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อออกจากพระราชวังมาได้ เสียงขี้เล่นของหมี่ลี่กล่าวว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้าถึงปฏิเสธคำเชิญของสาวงามเช่นนี้? นี่ไม่เหมือนเจ้าเลย”

ซูอันถามอย่างกระวนกระวายใจ “ข้าเป็นคนประเภทที่จะเพิกเฉยต่อทุกสิ่งเพื่อสนองตัณหาในสายตาของท่านงั้นเหรอ?”

“สิบเต็มสิบส่วน”หมี่ลี่พยักหน้าอย่างมั่นใจ ปล่อยให้ซูอันพูดไม่ออก

“หืม จักรพรรดินีนั่นไม่เป็นอะไรมากไปหน่อยเหรอ? นางชวนเจ้าตอนกลางวันแสก ๆ” เสียงของหมี่ลี่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ความจริงที่ว่าแม้แต่คนแบบนี้ก็สามารถขึ้นเป็นจักรพรรดินีได้ เป็นความอัปยศสำหรับจักรพรรดินีทุกคน!”

ซูอันรู้ว่านี่เป็นสิ่งที่ทำให้นางรำคาญใจมาโดยตลอด เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “ท่านบอกว่านางทำเพื่อรักษาตัวเองไม่ใช่เหรอ?”

“ความจริงที่ว่านางต้องการการรักษาตัวเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่ข้าจะดูแคลนนางไม่ใช่เหรอ” หมี่ลี่ไม่พอใจ นางกำลังจะพูดต่อ แต่ชะงักและขมวดคิ้ว “หืม? มีคนซ่อนอยู่ในบ้านของเจ้า”

ซูอันรู้สึกอบอุ่นในใจ แม้ว่านางจะบอกว่าจะไม่ช่วยเขาอีกต่อไปแล้ว ต่อไปต้องพึ่งตัวเอง แต่นางก็ยังเตือนภัยเมื่อพบว่ามีอะไรแปลก ๆ

“เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?” ซูอันถาม

“แน่นอนว่าเป็นผู้ชาย” หมี่ลี่กลอกตา “คิดอะไรอยู่ในหัว? วันหนึ่งเจ้าคงต้องตายในอ้อมกอดของผู้หญิงสักคน”