เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1155 ทรมานด้วยวิธีอื่น

บทที่ 1155 ทรมานด้วยวิธีอื่น

ซูอันเยาะเย้ยอยู่ในใจเมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นที่รุนแรงของอีกฝ่าย ราชสำนักปล่อยให้คนประเภทนี้อยู่ในโรงแพทย์หลวงและถึงกับตั้งให้เป็นหัวหน้า

“แต่คนที่ทำร้ายน้องเจ้าไม่ใช่ข้า! ข้ามาถึงเมืองหลวงได้กี่วันกัน? ข้ามาที่นี่เพื่อหาเลี้ยงชีพเท่านั้น!” ซูอันอยากรู้ว่าเขาสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้หรือไม่ ไม่อย่างนั้นการที่ต้องต่อสู้กับใครสักคนจนตายด้วยเหตุผลไร้สาระแบบนี้ก็ดูจะมากเกินไป

“หุบปาก! ทูตยุทธ์เสื้อแพรทุกคนสมควรตาย!” ดวงตาของหม่าอันแดงก่ำ “ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเฉิงซยงที่ไร้ประโยชน์เกินไป เขามาถามเรื่องบัญชีจ่ายยา และข้าบอกเป็นนัยว่ามีปัญหากับท่านสิบเอ็ดที่มาขอยารักษาวิญญาณ แต่สุดท้ายเขาก็กำจัดเจ้าไม่ได้และถูกฆ่าตายแทน!”

จู่ ๆ หม่าอันก็เข้าใจ ไม่น่าแปลกใจที่เฉิงซยงและแม้แต่จูเซี่ยฉือซินก็ยังสงสัย ทั้งหมดเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ทำงานอยู่เบื้องหลัง

ซูอันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “แต่ทูตยุทธ์เสื้อแพรล้วนปฏิบัติตามพระบัญชาของฝ่าบาท อย่าบอกนะว่าเจ้าต้องการแก้แค้นองค์จักรพรรดิ?”

หม่าอันหัวเราะเบา ๆ “คิดว่าข้าโง่เหรอ? แค่กำจัดทูตยุทธ์เสื้อแพรทองอย่างเจ้าก็พอแล้ว นี่คือคำปฏิญาณของข้าต่อหน้าหลุมฝังศพน้องชาย ข้ากำจัดพวกเจ้าไปแล้วสามคนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และเจ้ากำลังจะเป็นคนที่สี่”

ซูอันพูดไม่ออก ผู้คนมักโอ้อวดว่าทูตยุทธ์เสื้อแพรทองนั้นเก่งกล้าสามารถเพียงใด แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าทูตยุทธ์เสื้อแพรทองเหล่านั้นต้องมาตายเพราะยาพิษ ช่างน่าสังเวช ว่าแต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงพยาบาทขนาดนี้? น้องชายของเขาเป็นอะไร?

เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจ้าฆ่าทูตยุทธ์เสื้อแพรทองไปหลายคนด้วยเหตุผลเพื่อล้างแค้นให้น้องชายเพียงคนเดียว? เจ้าไม่กลัวเลยหรือว่านี่เป็นโทษถึงขั้นฆ่าล้างตระกูล?”

“ในเมื่อเจ้าตายไปแล้ว ใครจะรู้ล่ะว่าข้าเป็นคนทำ?” หม่าอันเย้ยหยัน เขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ “แต่หากเจ้าเชื่อฟังและตอบคำถามของข้ามาโดยดี ข้าก็จะให้เจ้าตายอย่างรวดเร็วไร้ความทรมาน”

ซูอันถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าวันนี้ข้าคงไม่อาจรอดชีวิตไปได้แน่ ก็ได้ เจ้าต้องการถามอะไรก็ว่ามา!”

เขาใช้โอกาสนี้สำรวจภูมิหลังของหม่าอัน ด้วยเหตุผลบางอย่างเขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่ตาเห็น ทูตยุทธ์เสื้อแพรทองล้วนมีพลังการบ่มเพาะที่ทรงพลัง ทุกคนเฉียบแหลมและระมัดระวังตัวอยู่เสมอ หม่าอันจะทำสำเร็จง่าย ๆ ได้อย่างไร?

ซูอันพูดอย่างจริงจังว่า “แน่นอนว่ามันทำได้ ไม่อย่างนั้นเหตุใดฝ่าบาทจึงประทานยศถาบรรดาศักดิ์แก่ข้า”

“ทำได้จริงหรือ? นี่ทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้น…” หม่าอันพึมพำกับตัวเอง

“ทำไมเจ้าถึงสนใจว่าฝ่าบาทจะได้รับชีวิตนิรันดร์? เจ้าต้องการเป็นจักรพรรดิแทนที่พระองค์เหรอ?” ซูอันรู้สึกสับสน หม่าอันที่มีระดับการบ่มเพาะเพียงแค่หกไม่ควรมีความสามารถในการเข้าร่วมการต่อสู้ชิงบัลลังก์เช่นนี้ ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น “เจ้ามีคนหนุนหลัง!”

“ไอ้เด็กเวร! ข้าเป็นคนถามเจ้าไม่ใช่ให้เจ้ามาถามข้า!” หม่าอันโวยวาย “มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเจ้ากับองค์หญิงรัชทายาทจริงหรือเปล่า?”

ซูอันมองเขา “ใครคือคนที่อยู่เบื้องหลังเจ้า? ราชันลมปราณงั้นเหรอ?”

หม่าอันคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว “ตอนนี้เจ้าอยู่ในฐานะที่จะถามคำถามข้าได้เหรอ!?”

—

ท่านยั่วยุหม่าอันสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +66 +66 +66…

—

เขาเตะสีข้างของซูอันขณะที่พูด อย่างไรก็ตาม เขาก็หยุดชะงักด้วยความตกใจ “เดี๋ยวนะ ทำไมร่างกายของเจ้าถึงไม่ปกคลุมด้วยน้ำแข็ง…”

หม่าอันรีบถอยกลับ แต่มันสายเกินไปแล้ว จู่ ๆ ซูอันที่ ‘กำลังจะตาย’ ก็คว้าข้อเท้าของเขาไว้ หม่าอันพยายามเตะขาอีกข้างตามสัญชาตญาณ แต่น่าเสียดายที่พลังดูดอันกล้าแกร่งของซูอันทำให้พลังชี่ทั้งหมดในร่างกายของเขาสลายไปทางข้อเท้าที่ถูกจับไว้

เขาตกใจมาก “น… นี่เป็น… วิชาปีศาจแบบไหนกัน…!?” หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ไร้พลังแล้ว ร่างกายเหมือนเปลือกที่ด้านในกลวงทั้งหมด

ซูอันดูดการบ่มเพาะทั้งหมดของหม่าอันด้วยวิชาเทพยุทธ์กลืนสวรรค์และจากนั้นเขาก็ปล่อยอีกฝ่ายไป ความรู้สึกของการดูดการบ่มเพาะของคนอื่นนั้นยอดเยี่ยมมาก! แต่มันจะเป็นปัญหาจริง ๆ ถ้าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และกลายเป็นศัตรูต่อโลกทั้งใบ

“ข้า… เป็นไปไม่ได้… แม้แต่ปรมาจารย์ก็ไม่สามารถต้านทานวิญญาณแช่แข็งได้ แล้วทำไมเจ้าถึง… ยังสบายดี?” หม่าอันยืนพิงกำแพง ผมของเขาที่เคยค่อนข้างมันกลับแห้งเสีย ทั่วทั้งใบหน้ากลายเป็นหนังเรียบ ริมฝีปากซีดเหมือนคนตาย ในขณะนั้นเขาเริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับชีวิต

เห็นได้ชัดว่าซูอันไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะตอบคำถาม “ท่านหม่า ท่านไม่คิดว่าโชคชะตาจะขึ้น ๆ ลง ๆ เช่นนี้ ว่าไง? ตอนนี้ข้าเป็นคนถามคำถามท่าน ไม่ใช่ให้ท่านมาถามข้า พูดมา! ใครกันที่หนุนหลังท่าน?”

หม่าอันยิ้มอย่างขมขื่น “เจ้าไม่สามารถคาดหวังว่ารองเท้าจะไม่มีวันเปียกหากเดินริมฝั่งแม่น้ำ จริง ๆ แล้วข้าคาดไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งข้าจะถูกทูตยุทธ์เสื้อแพรทองจัดการ แค่ข้าเดาไม่ถึงว่ามันจะเป็นเด็กหน้าใหม่อย่างเจ้า แต่เจ้าอย่าหลอกตัวเองว่าจะได้รับข้อมูลใด ๆ จากข้า”

“อย่างนั้นเหรอ? คุกของทูตยุทธ์เสื้อแพรมีพวกที่ปากแข็งอย่างเจ้าอยู่เหมือนกันสองสามคน แต่ท้ายที่สุดพวกมันก็พูดออกมาจนหมดเปลือกเหมือนกันหมด” ซูอันเย้ยหยัน

หม่าอันพูดอย่างเฉยเมยว่า “ข้ารู้แล้วว่าวันนี้จะมาถึงเมื่อตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับทูตยุทธ์เสื้อแพรทอง ดังนั้นจึงสร้างผนึกไว้ในร่างกายตัวเองแล้ว เมื่อถึงจุดหนึ่งเส้นเลือดของข้าก็จะระเบิดเอง ข้าเป็นหัวหน้าโรงแพทย์หลวง เจ้าควรเชื่อสิ่งที่ข้าพูด”

ซูอันขมวดคิ้ว เมื่อพิจารณาจากความมั่นใจของชายคนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นที่พูดจริง อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้กังวลและพูดว่า “ท่านคิดว่าข้าไม่สามารถทรมานท่านด้วยวิธีอื่นเลยงั้นเหรอ?”

ขณะที่ซูอันพูด แสงสีขาวพลันสว่างวาบขึ้น หญิงสาวผู้งดงามล่มเมืองปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ

หม่าอันมองหญิงสาวสวยด้วยความตกตะลึง ผู้หญิงคนนี้โผล่ออกมาจากอากาศได้อย่างไร?

แต่เขาก็ไม่ใส่ใจที่จะคิดเรื่องนั้นอีกต่อไป เพราะเขาหลงใหลในความงามของนางจนหมดสิ้น ในฐานะที่ทำงานในพระราชวัง เขาเคยเห็นหญิงที่งดงามอย่างยิ่งมาแล้วตัวอย่างเช่น จักรพรรดินี องค์หญิงรัชทายาท และพระสนมไป่ รูปร่างหน้าตาของพวกนางไม่ได้ด้อยกว่าผู้หญิงคนนี้มากนัก แต่ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์ที่ดูเหมือนจะส่งผลต่อสิ่งมีชีวิตทั้งหมด ถึงขนาดที่นางไม่ต้องพูดอะไรหรือทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เขารู้สึกราวกับว่าวิญญาณถูกตรึงไว้ แม้ว่านางจะยืนอยู่ตรงนั้น

จะมีสาวงามล่มเมืองขนาดนี้ได้อย่างไร?

หม่าอันอายุมากขึ้นแล้ว ดังนั้นความปรารถนาทางกามารมณ์ของเขาจึงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป อย่างไรก็ตามเมื่อได้กลิ่นหอมจาง ๆ ที่มาพร้อมกับรูปลักษณ์ของหญิงงามผู้นี้ เขาก็รู้สึกราวกับได้กลับไปเป็นชายหนุ่มอีกครั้ง หัวใจที่สงบนิ่งมานานกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

ผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์แบบไหนกับซูอัน? ทำไมนางถึงมาปรากฏตัวที่นี่? ข้าคิดว่านางถูกเรียกมาเมื่อได้ยินเสียงของซูอัน…?

ซูอันคนนี้ทำบ้าอะไรในชีวิตที่แล้ว? เป็นอันธพาลจากข้างถนน แต่กลับได้รับความโปรดปรานจากตระกูลฉู่ และได้ใกล้ชิดสาวงามนางนี้เช่นกัน!

—

ท่านยั่วยุหม่าอันสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +444 +444 +444…