เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1203 ความกังวลและความโกลาหล

บทที่ 1203 ความกังวลและความโกลาหล

เมื่อเห็นฉากที่เกิดขึ้น ซูอันจึงต้องลงมือในทันทีแม้อสรพิษหยกจันทราจะยังไม่ได้เผยช่องโหว่มากนัก ถ้าเขามัวแต่รอโอกาสนั้น เวลาที่ต้องใช้เพื่อปลิดชีวิตของอสรพิษหยกจันทราอาจเพียงพอให้ทุกคนที่อยู่ด้านล่างตายซ้ำไปมานับสิบรอบ

เขาเต็มไปด้วยความชื่นชมไม่รู้จบเมื่อได้เห็นความกล้าหาญของผู้อื่นที่ยอมใช้ชีวิตของตัวเองซื้อเวลาให้เขามากขึ้น

เขาใช้จ้าววายุพุ่งมาปรากฏตัวหน้าทหารที่กำลังตกตะลึงในทันที ผลักอีกฝ่ายออกไป จากนั้นก็ยกกระบี่ไท่เอ๋อร์ขึ้นขวางไว้ด้านหน้า

!!!

เสียงโหยหวนดังสนั่นจนแก้วหูแทบแตก จะงอยปากของเหยี่ยวขนนิลที่ฉีกทรวงอกของผู้คนนับไม่ถ้วนกระแทกเข้ากับกระบี่ไท่เอ๋อร์ แรงกระแทกมหาศาลทำให้แม้แต่กระบี่ไท่เอ๋อร์เองก็งอเล็กน้อย

“เสียงดังอะไรกัน!” เสียงรำคาญของหมี่ลี่ดังออกมาจากภายในกระบี่ จากนั้นแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งออกมา เหยี่ยวขนนิลตัวสั่นและหยุดโจมตีทันที

ซูอันจะปล่อยโอกาสที่ดีเช่นนี้ไปได้อย่างไร? กระบี่ของเขาสะบัดผ่าครึ่งเหยี่ยวขนนิลเป็นสองซีก เดิมทีด้วยความแข็งแกร่งของเหยี่ยวขนนิล แม้ว่าเขาจะสามารถชนะได้ แต่ก็ไม่ได้ใสสะอาดเด็ดขาดนัก ไม่คาดคิดว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากหมี่ลี่

“พี่หญิงใหญ่ ท่านตื่นแล้ว” ซูอันมีความสุขและประหลาดใจเมื่อแอบคุยกับนาง

ซูอันก้มศีรษะลงและเห็นก้อนมวลน้ำทั้งสองยังคงดิ้นรนไปมา ราวกับว่าพวกมันต้องการที่จะรวมตัวกันอีกครั้ง

หุ่นเชิดเหล่านี้ใช้วิญญาณของสัตว์อสูรที่อสรพิษหยกจันทรากลืนกินเป็นรากฐาน จากนั้นจึงสร้างร่างกายขึ้นมาด้วยธาตุน้ำ น้ำเป็นสสารที่ไม่มีรูปร่างและมีความสามารถในการสร้างใหม่อันทรงพลังมาตั้งแต่แรกเริ่ม

เมื่อซูอันเห็นเช่นนั้น เขาก็ใช้กระบี่เกล็ดหิมะทันที ก้อนมวลน้ำที่บิดไปมาทั้งสองแข็งตัวเป็นก้อนน้ำแข็ง จากนั้นจึงใช้ลูกเตะพลังชี่ทำลายพวกมันเป็นชิ้น ๆ ตอนนี้เหยี่ยวขนนิลถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์แล้ว

ในเวลาเดียวกัน ฟองอากาศที่กักขังผู้คนทั้งหมดก็แข็งตัวและแตกเป็นออกเสี่ยง ๆ จากพลังชี่ที่เยือกเย็น คนข้างในได้เป็นอิสระอีกครั้ง

“ราชาผู้นี้เพิ่งสร้างเหยี่ยวขนนิลขึ้นมาอย่างยากลำบาก แต่เจ้ากลับทำลายมัน ดังนั้นข้าจะกลืนกินเจ้าและเปลี่ยนให้เป็นหุ่นเชิดตัวใหม่ของข้า!” อสรพิษหยกจันทราบนท้องฟ้าคำรามอย่างเกรี้ยวกราด

บรรดาผู้ที่ได้รับการปลดปล่อยจากลูกบอลน้ำต่างขอบคุณซูอันและส่งเสียงให้กำลังใจ

“ท่านซู ฆ่ามันเลย!”

“เรารอดแล้ว!”

“ท่านซู ยอดเยี่ยมมาก!”

ปี่หลิงหลงมองดูซูอันด้วยสายตาลึกซึ้ง ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อใด แต่ชายคนนี้เลิกเป็นคนเหลาะแหละและไร้ความรับผิดชอบในความคิดของนาง และกลายเป็นคนที่ไว้ใจและมั่นใจได้แทน อย่างไรก็ตาม วิธีการพูดยียวนกวนประสาทของเขายังคงเหมือนเดิม

ทันใดนั้นอสรพิษหยกจันทราด้านบนคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว

—

ท่านยั่วยุอสรพิษหยกจันทราสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +444 +444 +444

—

เมื่อได้ยินว่ามันคิดจะกลืนกินซูอันให้เป็นหุ่นเชิด ปี่หลิงหลงก็ตื่นตระหนกทันที ในใจพร้อมจะช่วยเหลือ แต่การบ่มเพาะของนางไม่เพียงพอที่จะเข้าร่วมการต่อสู้ในระดับที่เห็นอยู่เลย ความหวังเดียวที่นางมีคือการสั่งการผู้ใต้บังคับบัญชาและใช้ข้อได้เปรียบด้านจำนวนเข้าช่วย ด้วยเหตุนี้นางจึงตั้งใจสั่งการทั้งกลุ่มไม่ให้เสียสมาธิและจัดการกับหุ่นเชิดทั้งสี่ตัวก่อน

ถ้าเหยี่ยวขนนิลไม่ปรากฏตัว นักธนูคงจัดการหุ่นเชิดทั้งสี่ตัวนี้ด้วยสายฟ้าและธาตุน้ำแข็งไปแล้ว โชคไม่ดีที่การโจมตีของเหยี่ยวขนนิลทำให้พวกเขาบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก

แต่โชคดีที่กระบี่เกล็ดหิมะของซูอันมีผลยับยั้งหุ่นเชิดทั้งสี่ตัว นอกจากนี้ พลังลึกลับบางอย่างได้แผ่ออกมาซึ่งดูเหมือนจะทำให้หุ่นเชิดทั้งสี่อ่อนแอลง

ปี่หลิงหลงไม่รู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของหมี่ลี่ จึงคิดว่ามันเป็นวิธีการอย่างหนึ่งของซูอัน ทำให้นางมีความมั่นใจมากยิ่งขึ้น

“ท่านชอบนางเพราะเห็นตัวเองในตัวนางหรือเปล่า?” ซูอันถามด้วยรอยยิ้ม

“ทั้งหมดที่ข้าพูดก็คือว่านางไม่เลว แต่ยังไกลเกินไปที่จะมาถึงระดับของข้า” หมี่ลี่ไม่พอใจ เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบถูกเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนอื่น

เสียงอันเกรี้ยวกราดของอสรพิษหยกจันทราดังมาจากท้องฟ้าอีกครั้ง “มนุษย์ผู้เย่อหยิ่ง เจ้ากล้าเพิกเฉยต่อราชาผู้นี้หรือ? ข้าจะมอบบทเรียนราคาแพงแก่เจ้า!”

—

ท่านยั่วยุอสรพิษหยกจันทราสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +745 +745 +745…

—

ซูอันกลอกตา “เจ้ารู้แค่วิธีพูดพล่ามเรื่องไร้สาระ แล้วทำไมข้าถึงต้องฟังด้วย? นอกจากนี้ เจ้าก็เป็นแค่จิ้งจกโง่ ๆ ทำไมถึงเอาแต่เรียกตัวเองว่าราชา? ใครให้ตำแหน่งราชาแก่เจ้า? เจ้าไม่อายที่จะเรียกตัวเองว่าราชาอยู่คนเดียวเหรอ?”

“ราชาผู้นี้จะฆ่าเจ้า!” อสรพิษหยกจันทราเพิ่งเรียนรู้คำพูดของมนุษย์หลังจากทะลวงเข้าสู่ระดับเก้าเมื่อไม่นานมานี้ มันจะเป็นคู่แข่งโต้คารมกับซูอันได้อย่างไร? อสรพิษร่างยักษ์โกรธมากจนเริ่มคำรามซ้ำแล้วซ้ำเล่า

—

ร่างกายใหญ่โตของมันเหวี่ยงไปมา ไอน้ำในอากาศรวมตัวกันเป็นลูกธนูน้ำทันทีก่อนที่จะพุ่งตรงไปหาซูอัน

ทุกคนตกใจ หากอสรพิษหยกจันทราโจมตีพวกเขาด้วยการโจมตีเช่นนี้ จำนวนกว่าครึ่งของทั้งกลุ่มจะต้องพินาศ! ส่วนอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือแม้ว่าพวกเขาจะรอดชีวิต แต่ก็ไม่เหลือพลังต่อสู้มากนัก ความแข็งแกร่งของสัตว์อสูรระดับเก้านั้นน่ากลัวเกินไป

คนอื่น ๆ รู้สึกขอบคุณมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ซูอันอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ทุกคนที่นี่คงถูกชะตาลิขิตให้ต้องตายตกเสียแล้ว

ซูอันไม่มีเวลาอิ่มใจกับคำชื่นชมของคนอื่น การหลบเลี่ยงทั้งหมดล้วนไร้ความหมาย ตอนนี้แม้แต่วิชาร่างก้าวทานตะวันก็ช่วยเขาไม่ได้

เขาใช้กระบี่เกล็ดหิมะ ทุกสิ่งที่อยู่ในระยะหลายจั้งกลายเป็นโลกของน้ำแข็งและหิมะ โดยมีม่านพลังล้อมรอบตัว คอยปกป้องเขาจากการโจมตีของลูกธนูน้ำ

อสรพิษหยกจันทราเย้ยหยัน “มาดูกันว่าเจ้าจะปัดป้องพวกมันได้นานแค่ไหน” ร่างของมันหมุนไปรอบ ๆ ส่งลูกธนูน้ำจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งออกไป!

………………..