เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1208 โลกสำหรับสองคนเท่านั้น

บทที่ 1208 โลกสำหรับสองคนเท่านั้น

ซูอันอุ้มปี่หลิงหลงไปที่ศาลาภายในและร้องว่า “หลิงหลง ตื่น!”

แต่ปี่หลิงหลงยังคงไม่ได้สติและไม่ตอบสนองใด ๆ ซูอันเห็นว่าท้องของนางบวมเล็กน้อย และรู้ว่านางดื่มน้ำมากเกินไป จึงพยายามใช้วิธี CPR*[1] ช่วยเหลือ

ฝ่ามือของเขาพาดผ่านหน้าอกของนางและกดลงอย่างต่อเนื่อง จู่ ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนที่เขามาถึงโลกนี้เป็นครั้งแรก นี่เป็นวิธีที่เขาช่วยชีวิตเสวี่ยเอ๋อร์เช่นกัน และฉู่ชูเหยียนก็บังเอิญเห็นว่าเขาทำอย่างนั้น จึงเข้าใจผิดกันไปใหญ่โต คราวนี้คงไม่มีการเข้าใจผิดอะไรอีกใช่ไหม?

หลังจากทำการกดหน้าอกไประยะหนึ่ง สีหน้าของเขาก็จริงจังขึ้น แม้ว่าปี่หลิงหลงจะพ่นน้ำออกมามากแล้ว แต่นางก็ยังไม่ตื่น นอกจากนี้ลมหายใจก็อ่อนแรงลงเรื่อย ๆ ราวกับเปลวเทียนท่ามกลางสายลมที่อาจดับลงได้ทุกเมื่อ

ซูอันก้มลงผายปอดให้นาง หลังจากขั้นตอนดำเนินต่อไปเป็นเวลานาน ในที่สุดปี่หลิงหลงก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับไอค่อกแค่ก

ซูอันถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “ในที่สุดเจ้าก็ตื่นแล้ว ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ได้เรียนรู้การทำ CPR ในโลกที่ผ่านมาโดยเปล่าประโยชน์”

“อาซู…” การมองเห็นของปี่หลิงหลงพร่ามัว นางไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่เห็น “ข้าตายไปแล้วเหรอ? นี่เราพบกันในโลกหลังความตายหรือเปล่า?”

“แน่นอน!” ซูอันกล่าวอย่างมั่นใจ “ข้ากดเจ้านานจนแม้แต่มือยัง…ชาเลย” ทันใดนั้น เขาก็ตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง การช่วยชีวิตด้วยวิธี PCR นั้นไม่มีอยู่ในโลกนี้

แน่นอนว่าปี่หลิงหลงเงยหน้าขึ้นมอง นางเห็นว่ามือของเขายังคงกดอยู่ที่ทรวงอก ใบหน้าของนางแดงก่ำ สัญชาตญาณในฐานะหญิงสาวทำให้นางเหวี่ยงฝ่ามือไปที่ใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว “ไร้ยางอาย!”

—

ท่านยั่วยุปี่หลิงหลงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +55 +55 +55…

—

ซูอันกระโดดถอยหลังและร้องว่า “เฮ้ย อย่ากัดมือที่เลี้ยงเจ้ามาสิ ข้าช่วยชีวิตเจ้าเข้าใจไหม? ถ้าข้าไม่ได้กดหน้าอกเจ้า ข้าจะเอาน้ำที่เจ้าดื่มเข้าไปมากขนาดนั้นออกมาให้หมดได้ยังไง? เจ้าคงตายไปนานแล้ว”

ปี่หลิงหลงลุกขึ้นนั่งและกอดอกแน่น “เจ้าเพียงแค่กดชีพจรและใช้พลังชี่ของเจ้าขับน้ำในตัวข้าออกไปไม่ได้เหรอ? ทำไมต้องกด… หน้าอกของข้าด้วย?”

ซูอันตกตะลึง เริ่มจำได้ว่าในตอนนั้นฉู่ชูเหยียนดูเหมือนจะทำแบบเดียวกันเพื่อช่วยเสวี่ยเอ๋อร์ที่กำลังจมน้ำ เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะด้วยความเขินอาย “นี่คือสิ่งที่คนในบ้านเกิดของข้าทำ และข้าก็ชินกับมันแล้วน่ะ ฮ่า ๆ… ข้าลืมไปว่าสามารถใช้พลังชี่ทำสิ่งเดียวกันได้”

ปี่หลิงหลงพูดไม่ออก อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ สายตาของนางก็เลื่อนไปที่ริมฝีปากของเขา มีสีติดอยู่เล็กน้อยและค่อนข้างคุ้นตา นางสัมผัสริมฝีปากของตัวเองโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็ฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าของซูอันอีกครั้ง “เจ้ากล้าถือโอกาสเอาเปรียบข้าเหรอ!”

ตอนนี้นางรู้สึกผิดหวังมากกว่าโกรธ ไม่คาดคิดว่าชายคนนี้จะฉวยโอกาสจากนางทำสิ่งที่น่าละอายเช่นนี้

ซูอันหลบในขณะที่ร้องตะโกนปัดป้องเป็นพัลวัน “นั่นคือการช่วยเจ้า! เจ้าแทบจะหยุดหายใจ บ้านเกิดของข้าเรียกว่าการถ่ายเทลมปราณ! ใช้ช่วยคนที่จมน้ำ!”

ปี่หลิงหลงวิ่งตามไล่ตบตีซูอัน “ไร้สาระ! ไม่มีวิธีที่เจ้าว่าในเมืองจันทร์กระจ่าง! เด็กผู้หญิงที่จมน้ำจะมีชีวิตอยู่ต่อไปหลังจากรอดตายได้ยังไง?”

ซูอันเริ่มรู้สึกปวดหัว ไม่รู้จะอธิบายตัวเองอย่างไรดี หลังจากที่ทุกคนคิดว่าเมืองจันทร์กระจ่างเป็นบ้านเกิดของเขา และไม่สามารถแก้ความเข้าใจผิดว่าบ้านเกิดของเขาคือโลกอีกใบได้ใช่ไหม?

หมี่ลี่หัวเราะเยาะในหัวของเขา “สมน้ำหน้า!” นางนั่งอยู่ใกล้ ๆ ดูสถานการณ์ด้วยความขบขัน ปี่หลิงหลงมองไม่เห็นนางตราบเท่าที่นางไม่ต้องการให้เห็น

เมื่อเห็นซูอันยังคงเงียบ ปี่หลิงหลงก็ยิ่งอายมากขึ้น “ดูสิ? เจ้าไม่ตอบโต้อะไรเพราะรู้ว่าตัวเองผิดใช่ไหม?”

—

ท่านยั่วยุปี่หลิงหลงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +77 +77 +77…

—

ใบหน้าของปี่หลิงหลงขึ้นริ้วสีแดงขณะที่นางพูดไม่ออก “เจ้า…!”

แต่นางต้องยอมรับว่ามีเหตุผลบางอย่างอยู่เบื้องหลังคำพูดของเขา ย้อนกลับไปในตอนนั้น ทั้งสองคนสวมกอดกันแนบแน่นโดยไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เขาไม่จำเป็นต้องฉวยโอกาสจากนางเช่นนี้

นอกจากนี้ เมื่อพิจารณาจากเวลาที่อยู่ด้วยกันแล้ว นางไม่คิดว่าเขาเป็นคนแบบนั้น เพราะนางยังเป็นหญิงสาว จึงมีปฏิกิริยาต่อต้านอย่างรุ่นแรงโดยสัญชาตญาณ ตอนนี้นางค่อย ๆ สงบลงและเริ่มเชื่อเขา

ปี่หลิงหลงไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา นางสงบลงหลังจากหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วย ตอนนี้อารมณ์ของข้าแย่ไปหน่อย ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้”

ซูอันค่อนข้างตกใจ ไม่ได้คาดคิดว่านางจะมีเหตุผลขนาดนี้จึงรู้สึกชื่นชมขึ้นมาทันที เขาพูดว่า “นับวันข้ายิ่งชอบเจ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ”

“ใครอยากให้เจ้าชอบ? หืม!?” ปี่หลิงหลงเกรี้ยวกราดและถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างหวาดกลัว อย่าทำแบบนี้ตอนเราอยู่ข้างนอก ไม่อย่างนั้นเจ้าจะต้องตาย”

ซูอันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เจ้าเป็นห่วงข้าเหรอ? ข้าไม่สามารถพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นได้ จะพูดได้ก็ต่อเมื่ออยู่กันแค่สองคนเท่านั้น? หมายความว่าอย่างนี้ใช่ไหม?”

หมี่ลี่ซึ่งกำลังเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ เย้ยหยัน “เฮอะ ชายเจ้าสำราญ หลอกลวงหญิงสาวผู้บริสุทธิ์อีกคนแล้ว” อย่างไรก็ตาม นางรู้ว่านี่คือองค์หญิงรัชทายาท ไม่ใช่เด็กสาวที่ไร้เดียงสาจนเกินไป

“เจ้าไม่สามารถพูดได้ แม้ว่าเราจะอยู่กันแค่สองคน” ปี่หลิงหลงเริ่มตื่นตระหนก หัวใจของนางเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง นางชอบที่จะควบคุม แต่ตอนนี้นางกำลังสูญเสียอำนาจในการควบคุมอย่างเห็นได้ชัด

“แต่ข้าได้ยินพวกเขาพูดว่า เมื่อเจ้าเห็นว่าข้าตกอยู่ในอันตราย เจ้าก็กระโดดลงน้ำมาช่วยข้าโดยไม่ลังเลเลย?” ซูอันมองปี่หลิงหลงที่งดงามด้วยสายตาหลงใหล

ปี่หลิงหลงเนื้อตัวเปียกโชก ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไม่มีบรรยากาศสูงส่งรอบตัวนางเหมือนปกติ แต่กลับน่ารักมากขึ้นกว่าเดิม เสื้อผ้าที่เปียกชื้นแนบติดเนื้อหนัง ทำให้มีเสน่ห์ในแบบผู้หญิงที่นางไม่เคยมีมาก่อน

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงวลี ‘การล่อลวงที่ไร้เดียงสา’

ปี่หลิงหลงเป็นองค์หญิงรัชทายาท ต้องแสดงตนว่าเป็นผู้สูงศักดิ์และสง่างาม นางสำรวมกิริยาและขาดแรงดึงดูดใจทางเพศ แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป นางแสดงทั้งความไร้เดียงสาและความยั่วยวนได้อย่างสมบูรณ์แบบ

*[1] CPR หรือ Cardiopulmonary resuscitation เป็นการช่วยเหลือผู้ป่วยที่กำลังจะหยุดหายใจหรือหัวใจกำลังจะหยุดเต้น ให้กลับมาหายใจและมีอัตราการเต้นของหัวใจที่สม่ำเสมอตามปกติ

………………..