เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1248 ท้ออมตะ

บทที่ 1248 ท้ออมตะ

“สุสานหลวงตะวันตก?” ซูอันอุทานอย่างตกใจ เขาคงคุ้นเคยกับชื่อนี้ไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ในตอนนั้นดวงวิญญาณที่ถูกทำลายของจักรพรรดิฉินได้บอกให้เขาค้นหาสุสานหลวงตะวันตกให้เร็วที่สุด จากนั้นเขาไม่พบเบาะแสใด ๆ ไม่ว่าจะค้นหาด้วยวิธีใด ใครจะไปคิดว่ามันจะมีอยู่จริงที่นี่?

เขานึกอะไรบางอย่างได้อย่างรวดเร็วและพูดกับหมี่ลี่ว่า “ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่านมักจะเหม่อลอยอยู่เสมอ เป็นเพราะเรากำลังมาเยือนสถานที่ในความทรงจำของท่านอีกครั้งเหรอ?”

แววระลึกถึงฉายผ่านดวงตาของหมี่ลี่ “ข้าเห็นบางสิ่งที่คุ้นเคยและอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความทรงจำที่ไม่พึงประสงค์บางอย่าง”

ซูอันจำได้ว่านางเคยถูกจักรพรรดิฉินผนึกเอาไว้ ระหว่างพวกเขาสองคนต้องมีความขัดแย้งครั้งใหญ่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ในแง่หนึ่ง การได้เห็นสถานที่ที่คุ้นเคยจะทำให้นางนึกถึงช่วงเวลาในความทรงจำ อย่างไรก็ตาม เมื่อนางระลึกถึงจักรพรรดิฉิน ช่วยไม่ได้ที่หมี่ลี่จะเกิดอารมณ์ด้านลบขึ้นมา

“ท่านเคยมาที่นี่มาก่อนเหรอ? นี่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะกลายเป็นคนไร้เทียมทานในเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? มีท่านคอยนำทางแบบนี้ โอกาสอัศจรรย์ต่าง ๆ ก็ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว” ซูอันถามพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ

หมี่ลี่กลอกตา “ฝันไปเถอะ นี่คือสถานที่ที่กษัตริย์ฉินรุ่นต่อ ๆ มาสร้างขึ้นด้วยความพยายามอย่างมาก มีเพียงจักรพรรดิราชวงศ์ฉินเท่านั้นที่สามารถเข้าออกสถานที่แห่งนี้ได้ แม้แต่จักรพรรดินีหรือรัชทายาทก็ทำไม่ได้ ข้ารู้แค่สิ่งที่ข้าควรรู้เพราะข้าเป็นจักรพรรดินี กอปรกับอ่านข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่นี้จากห้องสมุด ความจริงที่ว่าเราสามารถย่างก้าวมาที่นี่ก็เป็นเรื่องบังเอิญอยู่แล้ว ในอนาคตเราอาจไม่โชคดีเช่นนี้อีก”

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่นางก็ยังรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย หลังจากอยู่ด้วยกันมานาน นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าซูอันพูดเพื่อให้กำลังใจนางเท่านั้น? หมี่ลี่ซาบซึ้ง แต่ก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้เหลือขอจริง ๆ ลืมเรื่องศัตรูไปได้เลย มีหลายครั้งที่นางอยากจะทุบตีเขาเสียด้วยซ้ำ

“การมีท่านนำทางย่อมดีกว่าให้ข้าคลำหาอะไรไปเองเรื่อย ๆ ใช่ไหม?” ซูอันหัวเราะเบา ๆ จากนั้นเขาก็เดินหน้าต่อไปพร้อมกับปี่หลิงหลง ทันใดนั้น ทุกคนก็ได้กลิ่นหอมแปลกใหม่ขึ้นมาและมุ่งหน้าไปยังทิศทางของกลิ่นนั้น

เมื่อมาถึงขอบหน้าผา ทิวทัศน์โล่งกว้างก็เปิดขึ้นทันที ทะเลสาบที่ใสสะอาดทอดยาวออกไปเบื้องหน้า พื้นผิวทะเลสาบดูน่าหลงใหลราวกับสระไพลินขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นสีฟ้าที่สวยงามที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาในชีวิต

หมู่มวลต้นไม้ดอกไม้บานสะพรั่งรอบทะเลสาบ ต้นท้อทุกต้นเต็มไปด้วยลูกสีขาวแต้มสีชมพู พวกมันมีขนาดใหญ่กว่าผลท้อปกติหลายเท่าและส่งกลิ่นหอมหวานมาแต่ไกล

“นี่คือทะเลสาบหยกและลูกท้ออมตะใช่ไหม?” ปี่หลิงหลงใจเต้นแรง นางเดินไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว พลังของจักรพรรดิที่เคยใช้ก่อนหน้านี้ทำให้พลังชีวิตของนางหมดไป ดังนั้นมันจึงยากที่จะต้านทานความปรารถนาตามสัญชาตญาณของร่างกาย

ซูอันขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ไม่อาจรู้ได้ว่าคืออะไร ทันใดนั้น เสียงหัวเราะที่น่ากลัวก็ดังมาจากด้านหลัง “ไอ้สารเลว ในที่สุดข้าก็จับเจ้าได้แล้ว!”

ซูอันตกใจจนขนหัวลุก แม้แต่ปี่หลิงหลงที่เดินไปข้างหน้าก็ตัวสั่นและหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ความกลัวที่นางรู้สึกได้จากเสียงนั้นครอบงำทุกสิ่ง

จ้าวรุ่ยจื่อยืนอยู่ไม่ไกลจากทั้งสองด้วยสีหน้าเย้ยหยัน เขาไม่ได้ลอบโจมตีทั้งสอง เพราะด้วยตัวตนและสถานะของเขา การกระทำเช่นนั้นถือว่าต่ำต้อยเกินไป สิ่งที่เขาต้องการคือการทรมานซูอันเพื่อให้รู้สึกหวาดกลัวและสำนึกผิดอย่างแท้จริง เขาต้องการเห็นซูอันร้องขอการให้อภัยทั้งน้ำตา

เหอหลี่เดินตามหลังจ้าวรุ่ยจื่อมาด้วยสีหน้าราวกับกำลังจะได้เห็นอะไรสนุก ๆ การแสดงความรักในที่สาธารณะของคนคู่นี้ทำให้ทุกคนรำคาญใจอย่างยิ่ง เขาต้องการที่จะเห็นว่าซูอันจะมีจุดจบอย่างไร

ซูอันยืนขวางหน้าปกป้องปี่หลิงหลง ถามด้วยน้ำเสียงที่มืดครึ้ม “พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” เกาะลอยโดยรอบนั้นเคลื่อนไหวต่างกันไป ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่กังวลว่าจ้าวรุ่ยจื่อจะตามมาได้ถูกต้อง

“มันเป็นเพียงรูปแบบพิเศษ ข้าแค่สังเกตก็ทำตามได้แล้ว” จ้าวรุ่ยจื่อกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

หมี่ลี่อดไม่ได้ที่จะพูดพร้อมกับถอนหายใจ “จักรพรรดิบ้านี่เป็นอัจฉริยะจริง ๆ ไม่แปลกใจเลยที่เขาสามารถเป็นที่หนึ่งของโลกได้”

นางคนเดียวรู้ว่าคัมภีร์อี้จิง*[1] นั้นลึกลับและซับซ้อนเพียงใด แต่ชายคนนี้ก็สามารถถอดรหัสได้ในเวลาอันสั้น จากนั้นจึงนำไปใช้กับเกาะลอย เหนือความคาดหมายอย่างยิ่ง

ทันใดนั้น ผู้บ่มเพาะของคฤหาสน์ราชันลมปราณก็ร้องออกมา “ท้ออมตะ! มันคือลูกท้อในตำนาน!”

พวกเขาสังเกตเห็นต้นท้ออย่างชัดเจน เมื่อเชื่อมโยงผลไม้กับตำนาน ดวงตาของแต่ละคนเปลี่ยนเป็นสีแดง ความโลภเข้าครอบงำเหนือความกลัวที่มีต่อองค์จักรพรรดิ ทั้งหมดรีบวิ่งไปที่ทะเลสาบ หยิบลูกท้อยัดเข้าปากอย่างตะกรุมตะกราม

จ้าวรุ่ยจื่อได้กลิ่นหอมที่อบอวลในอากาศเช่นกัน แต่ด้วยความที่หมกมุ่นอยู่กับความรู้สึกเกลียดชังและโกรธเกรี้ยวที่มีต่อซูอัน เขาจึงยังไม่ได้สังเกตเห็นทะเลสาบที่สวยงามและต้นท้อเหล่านั้น แต่เมื่อสังเกตเห็นพวกมัน เขาก็หายใจเร็วขึ้น

หากเป็นอย่างอื่น เขาคงไม่แม้แต่จะมองมันอีกเป็นครั้งที่สอง อย่างไรก็ตาม ลูกท้ออมตะสามารถให้ชีวิตนิรันดร์ได้! แม้จะมีข้อสงวนบางอย่างเช่นกัน แต่ยิ่งความตายเข้ามาใกล้มากเท่าไร ความกลัวก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น และในที่สุดก็เข้าครอบงำทุกสิ่ง เขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสในการเป็นอมตะหายไป

จ้าวรุ่ยจื่อรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้บ่มเพาะจากคฤหาสน์ราชันลมปราณกำลังกินลูกท้อเหล่านั้นอย่างเมามัน ทั้งหมดนี้เป็นของเขา เขาจะปล่อยให้คนอื่นแย่งไปได้อย่างไร! เขาไม่สนใจซูอันในขณะนี้ เพราะคิดว่าทุกคนอยู่ในทวีปลอยร่วมกัน การจะฆ่าอีกฝ่ายหรือไม่เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น การเป็นอมตะจึงเป็นเรื่องสำคัญลำดับแรก จากนั้นจ้าวรุ่ยจื่อจึงปรากฏตัวบนต้นท้อที่ใหญ่ที่สุดในทันทีด้วยการก้าวเพียงครั้งเดียว ต้นท้อต้นนี้มีลำต้นที่ใหญ่โตและเห็นได้ชัดว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ธรรมดา เขากระโจนขึ้นไปด้านบน เก็บลูกท้อที่ใหญ่ที่สุดมากัดกิน

“หืม…” ในฐานะจักรพรรดิ เขาเคยเพลิดเพลินกับอาหารรสเลิศที่แปลกใหม่ทุกประเภท แต่ในขณะนี้เขารู้สึกราวกับว่าทุกรูขุมขนในร่างกายกำลังโห่ร้องด้วยความยินดี! ผลไม้นี้รสเลิศอย่างยิ่ง! นอกจากนี้ยังรู้สึกเหมือนมีกระแสน้ำอุ่นไหลผ่าน ทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าและมีชีวิตชีวา

“มันสามารถมอบชีวิตนิรันดร์ให้ข้าได้จริง ๆ!” ดวงตาของจ้าวรุ่ยจื่อหรี่แคบลง กี่ปีแล้วที่เขาแสวงหาความเป็นอมตะอย่างขมขื่นมากแค่ไหน? เพียรส่งผู้บ่มเพาะจำนวนมากไปสำรวจภูเขาและทะเล แต่ก็ไม่เคยได้อะไรกลับมา อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยยอมแพ้ ในที่สุด… วันนี้เขาก็ค้นพบวิธีแห่งความเป็นอมตะแล้ว!

*[1] อี้จิง เป็นวิชาที่ว่าด้วยการเปลี่ยนแปลง จากมีเป็นไม่มี ไม่มีเป็นมี บวกกลายเป็นลบ ลบกลายเป็นบวก จึงมีการแทนสิ่งเหล่านี้ด้วยเส้นเต็มและเส้นขาดสองแบบ เมื่อนำมารวมกันหกเส้นหรือฉักลักษณ์ (ฉักกะ แปลว่า หก, ลักษณะ คือ รูปแบบ) เมื่อนำมาหาค่าความน่าจะเป็น ก็จะได้รูปแบบการเปลี่ยนแปลงถึง 64 แบบ จนกลายมาเป็นแม่แบบของวิชาฮวงจุ้ย 64 ทิศด้วยนั่นเอง ด้วยรูปแบบแห่งความจริงของการเปลี่ยนแปลง 64 แบบนี้เอง มันคือความจริงแท้ที่เดินคู่กับชีวิตคนเรา “อี้จิง” จึงสามารถชี้เส้นทางเดินที่ถูกต้องให้คนเราได้อย่างถูกต้องและแม่นยำ