เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1269 คิดว่าข้ากลัวเหรอ

บทที่ 1269 คิดว่าข้ากลัวเหรอ

ซูอันอดไม่ได้ที่จะถามว่า “อาจารย์ผู้งดงาม ท่านรู้จักพระราชวังนี้หรือไม่?”

“จะไม่รู้จักได้ยังไง” หมี่ลี่ถอนหายใจ “สถานที่แห่งนี้เกือบจะเหมือนกับพระราชวังฉินในอดีต พระราชวังเอ้อผาง”

พระราชวังฉินเป็นวังของราชวงศ์ฉิน ต่อมามีการเพิ่มเติมสิ่งใหม่ ๆ ขึ้นหลังจากที่จักรพรรดิองค์แรกรวมโลกเป็นหนึ่งเดียว หนึ่งในนั้นคือวังเอ้อผาง น่าเสียดายที่พระราชวังเอ้อผางนั้นใหญ่เกินไปและมันไม่เคยสร้างเสร็จเลยแม้แต่ตอนที่ปฐมจักรพรรดิจากไป

ปี่หลิงหลงถามซูอันด้วยเสียงเบาว่า “แคว้นฉินที่เจ้าทั้งสองพูดถึงนี่เป็นที่ไหนกัน? ทำไมข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน?”

ซูอันตอบว่า “เป็นอาณาจักรตั้งแต่สมัยโบราณ พงศาวดารจำนวนมากสูญหายไปตามกาลเวลา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่คนในยุคนี้จะไม่รู้เกี่ยวกับพวกเขา”

“สมัยโบราณ…” ดวงตาของปี่หลิงหลงสว่างขึ้น จากที่นางรู้ มิติลับจำนวนมากยังคงหลงเหลืออยู่ในยุคโบราณ พวกมันเต็มไปด้วยสมบัติอันทรงพลังและโอกาสทุกประเภท แม้ว่าพวกมันจะไม่ได้มีวิธีทำให้เป็นอมตะ แต่ก็มีค่ามากอย่างแน่นอน

ทั้งสามคนเดินขึ้นบันไดอย่างรวดเร็วมาถึงหน้าประตูพระราชวังขนาดใหญ่ ซูอันคิดว่าอาจมีกลไกบางอย่างที่เขาจะต้องแก้ไข แต่หมี่ลี่ก็เดินไปเปิดมันอย่างง่าย ๆ อากาศที่อบอ้าวพุ่งออกมา สะท้อนถึงกาลเวลาที่ผ่านเลยไป

ซูอันรู้สึกงงงวยเล็กน้อย “หืม? แม้ว่าจะอบอ้าว แต่ก็ยังมีอากาศให้หายใจอยู่”

หมี่ลี่กล่าวว่า “การก่อสร้างของพระราชวังฉินเป็นแบบพิเศษ มีช่องระบายอากาศซ่อนไว้หลายแห่ง เห็นได้ชัดว่าผู้ที่อยู่ภายในยังมีอากาศเพียงพอที่จะหายใจ” นางริเริ่มที่จะเดินเข้าไปหลังจากพูด การมาเยือนสถานที่แห่งความทรงจำเติมเต็มความรู้สึกของนาง นางเริ่มมองไปรอบ ๆ อย่างกระตือรือร้น

ซูอันและปี่หลิงหลงตามหลังมาห่าง ๆ แต่ทั้งสองคนก็รู้สึกถึงพลังอันยิ่งใหญ่กำลังดึงไปที่ประตูพระราชวัง! ซูอันตอบสนองทันที มือหนึ่งคว้าตัวปี่หลิงหลงและพยายามดิ้นรนให้เป็นอิสระจากแรงดึงดูดของประตูวังอย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านี้เขาตรวจดูรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง แต่ก็ไม่เห็นกลไกหรือความผิดปกติใด ๆ เลย

หมี่ลี่หัวเราะเบา ๆ “ไม่จำเป็นต้องประหม่า ประตูทำด้วยแร่เหล็กดำ*[1] จักรพรรดิฉินสั่งให้ทำประตูวังจากแร่เหล็กดำชิ้นใหญ่ ใครก็ตามที่เข้ามาพร้อมอาวุธโลหะจะถูกดึงดูดไปที่ประตู”

ซูอันคิดว่าเป็นเช่นนั้น เขาและปี่หลิงหลงต่างมีกระบี่และโลหะหลายชิ้น จึงเป็นเหตุผลที่พวกเขาถูกดึงเข้ามา

เขาพูดอย่างเย้ยหยันว่า “จักรพรรดิฉินช่างระแวงจริง ๆ เขาใช้กระจกวิญญาณเพื่อตรวจสอบผู้คนและยังสร้างประตูแบบนี้ด้วย”

หมี่ลี่ถอนหายใจ “อาณาจักรต่าง ๆ มีความขัดแย้งกัน เพื่อชัยชนะจึงก่ออาชญากรรมทุกอย่างเท่าที่จะเป็นไปได้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเพิ่มความระมัดระวัง”

ทั้งสามได้เข้ามาทางประตูพระราชวังแล้วในขณะที่กำลังสนทนากันอยู่ ก็มาถึงห้องโถงใหญ่ซึ่งได้รับการตกแต่งอย่างสวยงาม บนแท่นสูงในระยะไกลมีบัลลังก์มังกรที่ส่องแสงสีทอง

หมี่ลี่เดินไปข้างหน้า ลูบไล้บัลลังก์มังกร มองไปด้านหลังม่านมุกที่ห้อยอยู่หลังบัลลังก์ “ในตอนนั้น ข้าจะนั่งอยู่ด้านหลังในช่วงงานเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่”

ปี่หลิงหลงตกใจอย่างมาก หมี่ลี่เป็นคนจากยุคโบราณ? นางมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้ได้อย่างไร? มียาอายุวัฒนะที่ให้ความเป็นอมตะในโลกนี้จริงเหรอ?

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซูอันรู้สึกขัดใจ เขาแค่รู้สึกไม่ค่อยดีนักเมื่อเห็นหมี่ลี่นึกถึงอดีตด้วยความรักใคร่ แต่ในไม่ช้าเขาก็หัวเราะเยาะตนเอง การคิดถึงบ้านเป็นเรื่องธรรมชาติ ทำไมเขาถึงต้องอิจฉาด้วย?

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นในอากาศ “ในที่สุดข้าก็ยังเข้าวังได้!”

ซูอันหันกลับมาด้วยสีหน้าจริงจังและเห็นจ้าวรุ่ยจื่อยืนอยู่ที่ทางเข้าหลัก

จักรพรรดิไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด ที่หน้าอกมีบาดแผลขนาดใหญ่และมีกลุ่มควันสีดำคลุมเครือลอยออกมา ซูอันสามารถบอกได้แล้วว่ามันเป็นบาดแผลที่เกิดจากไป๋ฉี คลื่นพลังของจักรพรรดิก็ไม่เสถียรเช่นกัน เหอหลี่และผู้บ่มเพาะจากคฤหาสน์ราชันลมปราณอยู่เคียงข้างเขา ทั้งหมดได้รับบาดเจ็บและดูน่าสมเพชยิ่งกว่าจ้าวรุ่ยจื่อ

“วังอมตะนี้ดูไม่ต่างจากวังของจักรพรรดิเลยใช่ไหม?” จ้าวรุ่ยจื่อขมวดคิ้ว แม้ว่ารัศมีของสถานที่จะยิ่งใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ไปไกลกว่าระดับที่มนุษย์สามารถทำได้ เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ซูอันถามว่า “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่? คนอื่นอยู่ที่ไหน?” เขารู้สึกผิดหวังอย่างมาก เขาสั่งให้ทหารดินเผาฆ่าจ้าวรุ่ยจื่อไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะล้มเหลว

“คนอื่นตายหมดแล้ว พวกเขาถูกทหารดินเผาประหลาดพวกนั้นฆ่า” เหอหลี่กล่าว เขาอดไม่ได้ที่จะมองจ้าวรุ่ยจื่อ

คนอื่น ๆ วิ่งไปที่สะพานกันหมด และพวกเขาก็บังเอิญเจอกัน พวกเขาคิดว่าการมีจักรพรรดิอยู่เคียงข้างจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน แต่จักรพรรดิกลับฉกฉวยพวกเขาสองสามคนและโยนใส่ศัตรูเพื่อเป็นเหยื่อล่อแม่ทัพดินเผาที่น่าสะพรึงกลัวทั้งสอง เหลือรอดมาเพียงแค่นี้เท่านั้นที่สามารถหลบหนีไปยังสะพานแห่งแสงได้

ทหารดินเผาดูเหมือนจะมีข้อจำกัดบางอย่าง พวกมันไม่สามารถเดินต่อไปบนสะพานแห่งแสงไล่ตามมาได้ พวกเขาจึงรอดมาได้อย่างทุลักทุเล

แม้ว่าพวกผู้บ่มเพาะจะรู้ว่าจักรพรรดิเพียงไว้ชีวิตพวกเขาเพื่อใช้ประโยชน์ แต่พวกเขาก็ยังอารมณ์เสียเมื่อเห็นฉากนั้น น่าเสียดายที่ไม่ว่าพวกเขาจะเก็บความแค้นไว้มากเพียงใดก็ไม่กล้าแสดงออกมาภายนอกเลย พวกเขาเพียงต้องการมีชีวิตอยู่ให้นานที่สุดเท่านั้น

จ้าวรุ่ยจื่อเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “วังอมตะอะไร? พิจารณาจากทุกสิ่งที่เราได้เห็นมา เห็นได้ชัดว่านี่เป็นหลุมฝังศพของจักรพรรดิเท่านั้น! ในเมื่อมันเป็นสุสาน จะมียาอายุวัฒนะได้ยังไง?”

ทันใดนั้น เขาก็หันไปทางซูอัน “เนื่องจากไม่มีอะไรเกี่ยวกับความเป็นอมตะเลย พวกเจ้าจึงหมดคุณค่าในการมีชีวิตอยู่ต่อไป ตายซะ!”

ใบหน้าของปี่หลิงหลงซีดลง แต่ยังคงกำกระบี่แน่น ครั้งหนึ่งจักรพรรดิเคยเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้อย่างแท้จริง ดังนั้นนางจึงไม่สามารถแม้แต่จะคิดต่อต้าน

แต่เมื่ออยู่กับซูอัน นางค่อย ๆ ค้นพบว่าจักรพรรดิไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น มีหลายครั้งที่เขาโกรธจนไม่มีกำลังที่จะทำอะไร เขาได้รับบาดเจ็บเหมือนกับคนทั่วไปและมีเลือดออกเหมือนคนอื่น ๆ…

ทันใดนั้น นางก็ตระหนักว่าจักรพรรดิยังคงเป็นมนุษย์เท่านั้น! นางสงสัยว่าซูอันจะตอบกลับอย่างไร แต่นางรู้แน่นอนว่าเขาไม่หวาดกลัวเลย

ซูอันไม่ทำให้นางผิดหวัง เขายกกระบี่ไท่เอ๋อร์ขึ้นอย่างมั่นใจและพูดว่า “ตอนนี้พวกเจ้าดูไม่ค่อยดีนัก อาจจะไม่ถึงครึ่งของสภาพปกติด้วยซ้ำ คิดว่าข้ากลัวงั้นเหรอ?”

จ้าวรุ่ยจื่อไม่พอใจ “เจ้าพูดถูก ข้าขอยกย่องให้กับความกล้าหาญของเจ้า แต่ถึงแม้ข้าจะมีพละกำลังเหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว การฆ่าเจ้ามันก็ง่ายเกินไปอยู่ดี”

แต่จู่ ๆ เขาก็ขมวดคิ้วและถามว่า “ผู้หญิงชุดแดงที่อยู่ข้างหลังเจ้าคือใคร? นางมาจากพระราชวังนี้หรือไม่?”

เขารู้สึกผิดหวังอย่างมากเมื่อพบว่าพระราชวังเป็นเพียงสิ่งก่อสร้างฝีมือมนุษย์ แต่ทันทีที่เขาเห็นหมี่ลี่ อารมณ์ของเขาก็ปั่นป่วน ผู้หญิงคนนี้สวยและสง่างามยิ่งนัก แววตาของนางที่ดูทระนง ทุกอย่างเหมาะกับรสนิยมของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ คนแบบนี้เท่านั้นที่มีสิทธิ์ได้เป็นจักรพรรดินีของเขา! เขาไม่สนใจว่านางจะเป็นใครหรือ ‘อะไร’ เขาจะหาวิธีที่จะได้นางมา

*[1] แร่เหล็กดำ หรือ แมกนีไทต์ (Magnetite) เป็นแร่ที่ดูดติดแม่เหล็กได้ดี เป็นแร่ที่เกิดจากอุณหภูมิสูงแทรกอยู่ทั่วไปในหินอัคนีหรือในหินอ่อน