เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1299 ผู้ถูกเลือก

บทที่ 1299 ผู้ถูกเลือก

“คืออะไร…” ปี่หลิงหลงตกตะลึง

“วิธีการบ่มเพาะของเขานั้นพิเศษ เขาสามารถชุบชีวิตได้แม้กระทั่งคนที่กำลังจะตาย ย้อนกลับไปตอนนั้น ชู… อะแฮ่ม การฟื้นฟูพลังชีวิตที่หายไปของเจ้าไม่ใช่ปัญหา” หมี่ลี่มาถึงข้าง ๆ แล้ว นางรู้สึกไม่สบายใจและมาตรวจสอบสถานการณ์ของพวกเขา

ปี่หลิงหลงคลุมเสื้อผ้าด้วยความลำบากใจ หมี่ลี่แสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเลยและตรวจสอบคลื่นพลังของซูอัน นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าอาการของเขาคงที่แล้ว

ปี่หลิงหลงเฝ้ามองจากด้านข้าง เมื่อเห็นว่าหมี่ลี่ไม่แสดงอาการเคอะเขินแม้แต่น้อยในขณะที่ตรวจร่างกายของซูอัน นางก็มีสีหน้าแปลก ๆ สองคนนี้ดูไม่เหมือนอาจารย์กับศิษย์เลยจริง ๆ!

ซูอันรู้สึกราวกับเพิ่งประสบกับความฝันอันยาวนาน เขาฝันถึงสิ่งต่าง ๆมากมาย เมื่อลืมตาขึ้น เขาเห็นว่าหมี่ลี่ดูเหมือนจะมองเขาด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ ในขณะเดียวกัน ปี่หลิงหลงหลบเลี่ยงการสบตาอย่างรู้สึกผิด แต่ยังคงลอบมองเขา สีหน้าท่าทางของนางอ่อนโยนกว่าเมื่อก่อนมาก

ซูอันรีบหมุนเวียนพลังชี่ภายในเพื่อตรวจสอบสภาพร่างกาย เขากระโดดด้วยความตื่นเต้น “ฮ่าฮ่าฮ่า! ข้าซูอัน ตายยากมาแต่ไหนแต่ไร! ข้าสามารถเอาชีวิตรอดได้! ข้าคือผู้ถูกเลือก!”

‘คีย์บอร์ด จงมา!’ เคยทำให้ซูอันเจ็บปวดอย่างมากมาก่อน ครั้งนี้เขาสร้างเรื่องครั้งใหญ่ ดังนั้นเขาจึงเตรียมพร้อมที่จะจางหายไปเป็นเถ้าถ่าน เขาไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ

เขาไม่คิดว่าจะมีชีวิตรอดจริง ๆ แต่ไม่ใช่แค่เขารอดชีวิตเท่านั้น สภาพร่างกายปัจจุบันของเขายังดีกว่าจุดสูงสุดก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ! ถ้านั่นไม่ได้หมายถึงว่าเขาถูกสวรรค์เลือกแล้วจะเป็นใครได้อีก!

หมี่ลี่พูดอย่างเย้ยหยันว่า “หยุดได้แล้ว หลิงหลงเป็นคนช่วยชีวิตเจ้าไว้”

นางมักจะเรียกปี่หลิงหลงว่า ‘สาวน้อย’ หรืออะไรที่คล้ายกัน แต่คราวนี้นางเปลี่ยนวิธีการเรียก ท้ายที่สุดแล้วผู้หญิงคนนี้ได้ทำอะไรมากมาย ดังนั้นนางจึงเห็นปี่หลิงหลงเป็นภรรยาของศิษย์นาง…ในฐานะผู้อาวุโส อย่างน้อยนางก็ต้องแสดงการยอมรับ

“หลิงหลง?” ซูอันตกตะลึง เขาคิดกับตัวเองว่าหลิงหลงมีความสามารถที่จะช่วยข้าได้อย่างไร? จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าผมของปี่หลิงหลงกลับมาเป็นสีดำอีกครั้งจึงพูดอย่างมีความสุข “ผมของเจ้ากลับมาดกดำแล้ว…”

ยังคงเป็นหมี่ลี่ที่ไม่สามารถดูฉากต่อไปได้ในที่สุด “ไอ้เด็กเวร เจ้าโง่หรือแกล้งทำกันแน่? นางเสียสละเพื่อเจ้ามากแล้ว แต่นี่คือทั้งหมดที่เจ้าต้องการพูดงั้นเหรอ?”

ความทรงจำมากมายหวนกลับมาเมื่อซูอันได้ยินคำพูดเหล่านั้น ตอนนี้ร่างกายยังไม่ได้ตอบสนองอย่างเต็มที่ เขารู้สึกราวกับว่าสติพร่ามัวในตอนนั้น ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความฝันหรือภาพลวงตา หลังจากที่หมี่ลี่เตือนเขาแล้ว หลายฉากก็หวนกลับเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว

เขามองไปที่ปี่หลิงหลงและพูดว่า “หลิงหลง ขอบคุณ”

การพูดว่า ‘ขอบคุณ’ ในขณะนั้นรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย เขาอยากจะตบปากตัวเองด้วยซ้ำ สมองของข้ายังทำงานปกติอยู่หรือเปล่า?

ปี่หลิงหลงหน้าแดง “เจ้าช่วยข้ามาหลายครั้งแล้ว ดังนั้นข้าจึงช่วยเจ้าในครั้งนี้ อย่าคิดมากไปเลย”

ซูอันหัวเราะออกมา หมี่ลี่ถามด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ “เจ้าหัวเราะอะไร?”

ซูอันตอบว่า “ข้าจำเรื่องตลกในอดีตได้ ถ้าสาวน้อยพบกับอันตรายในโลกภายนอกและได้รับการช่วยเหลือจากชายคนหนึ่ง ถ้าชายคนนั้นน่าเกลียด นางจะพูดว่า ‘ข้าเกรงว่าข้าจะตอบแทนพระคุณที่ช่วยชีวิตของท่านไม่ได้ ข้าจะทำงานทดแทนคุณอย่างหนักในชาติหน้า’ แต่ถ้าผู้ชายคนนั้นหล่อเหมือนข้า นางก็จะพูดว่า ‘ข้าเกรงว่าข้าจะตอบแทนพระคุณที่ช่วยชีวิตของท่านไม่ได้ คงได้แต่อุทิศเรือนกายแล้ว’”

หมี่ลี่และปี่หลิงหลงพูดไม่ออก

ปี่หลิงหลงเริ่มร้องไห้ทันที “ต้องพูดเรื่องเสื่อมเสียแบบนี้ด้วยเหรอ…?”

หมี่ลี่ยังรู้สึกว่าซูอันล้ำเส้นมากเกินไป

ซูอันถอนหายใจและพูดว่า “หลิงหลง เจ้าเป็นคนที่ช่วยชีวิตข้า ดังนั้นข้าจึงเป็นสาวน้อยที่ได้รับการช่วยชีวิต! เจ้าคือผู้มีพระคุณคนนั้น ดังนั้นข้าแค่อยากบอกเจ้าว่าตอนนี้… เกรงว่าจะตอบแทนเจ้าไม่ได้สำหรับการช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าสามารถอุทิศเรือนร่างเพื่อตอบแทนเจ้าเท่านั้น”

น้ำตาของปี่หลิงหลงกลายเป็นเสียงหัวเราะ เมื่อนางได้ยินเขาพูดแบบนี้ “เจ้ามันน่าตีจริง ๆ! ถ้าข้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ข้าควรจะสั่งให้พวกทหารทุบตีเจ้าตั้งแต่ตอนที่เราพบกันครั้งแรก”

ผู้หญิงอาจจำผู้ชายที่ทำให้พวกนางหัวเราะไม่ได้ แต่จะจดจำผู้ชายที่ทำให้พวกนางร้องไห้ได้อย่างแน่นอน ตอนนี้นางอยากจะกัดเขาจริง ๆ

ซูอันจับมือนางด้วยรอยยิ้ม “เจ้าดูสูงส่งจริง ๆ ตอนที่เราพบกันครั้งแรก ข้าเกือบถูกลากไปทุบตีหลายสิบครั้ง!”

ปี่หลิงหลงหน้าแดงเมื่อนึกถึงอดีตเช่นกัน วันเวลาทำให้หลายสิ่งเปลี่ยนไปจริง ๆ… เมื่อก่อน นางวางแผนเพียงว่าจะสอนบทเรียนให้เขาเท่านั้น แต่เขาไม่เคยถูกทุบตี และนางกลับเป็นคนที่ถูกทุบหลายครั้งแทน…

หมี่ลี่กลอกตาเมื่อเห็นว่ามือของทั้งสองประสานกันโดยไม่รู้ตัว เด็กสารเลวคนนี้เป็นปรมาจารย์ในการเกลี้ยกล่อมผู้หญิงจริง ๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เหล่าหญิงงามล้วนชอบอยู่ใกล้เขา! หึ ชายเจ้าสำราญจอมโสโครก!

หลังจากที่ซูอันปลอบปี่หลิงหลงแล้ว เขาก็หันกลับมามองหมี่ลี่ด้วยสีหน้าแปลก ๆ “ทำไมก่อนหน้านี้ข้าถึงจำได้ว่าท่านเข้ามาในร่างกายของข้า?”

ทันใดนั้น นิ้วของหมี่ลี่ก็ยื่นออกมากระแทกปี่หลิงหลงออกไป

“ท่านทำอะไรน่ะ?” ซูอันสะดุ้งตกใจ

“อะไรนะ เจ้ารู้สึกสงสารนางแล้วเหรอ? อืม…” หมี่ลี่หยุดชั่วขณะ นางอยากจะพูดว่า ‘เจ้าลืมคนอื่นไปแล้วหรือเปล่าเพราะเจ้าเจอผู้หญิงคนใหม่’ แต่นางก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าฟังดูไม่เหมาะสม “ข้าไม่อยากให้นางได้ยินสิ่งที่ข้ากำลังจะบอกเจ้า”

ซูอันสงบลงเมื่อได้ยินเช่นนี้ ท้ายที่สุดแล้ว การดำรงอยู่ของหมี่ลี่เป็นความลับในตัวเอง

หมี่ลี่ลังเลก่อนที่จะพูดว่า “ข้าคิดว่าจะเป็นการดีที่สุดถ้าเราปิดปากนาง การเดินทางในมิติลับครั้งนี้เป็นไปอย่างทุลักทุเล ก็ไม่แปลกถ้านางจะตายที่นี่”

ซูอันตอบทันทีด้วยความตื่นตระหนก “ไม่มีทาง ไม่มีทาง! ตัวตนของนางนั้นพิเศษ นางคือองค์หญิงรัชทายาท! ถ้านางตายและข้าเป็นคนเดียวที่กลับออกไป จักรพรรดิจะไม่ปล่อยข้าแน่ ๆ!”

“จ้าวรุ่ยจื่ออยู่ที่นั่นยังไม่พอเหรอ?” หมี่ลี่กลอกตา “ลืมมันไปเถอะ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะไม่เต็มใจทำแบบนั้น แต่ด้วยสถานะปัจจุบันของข้า คงเป็นเรื่องยากที่จะทำให้นางลืมเกี่ยวกับการมีอยู่ของข้า ข้ารู้สึกไม่สบายใจจริง ๆ”

“ทำไมล่ะ?” ซูอันถามด้วยความกังวล