เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 354 เรื่องของชายชาตรี - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 354 เรื่องของชายชาตรี
บทที่ 354 เรื่องของชายชาตรี

เซี่ยซิวสับสนมากขึ้นกว่าเดิม

หลังจากนั้น เขาเห็นผานหลงและฝูเฟิงหน้าซีดกลับมา มันราวกับว่าคนทั้งคู่เพิ่งจะได้เห็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต

เซี่ยซิวไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นได้อีกต่อไป เขาเดินไปยังพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าก็ได้เห็นมันในที่สุด

ซูอันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หลังพุ่มไม้ เขาถอดเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง รวมทั้งกางเกงออกทั้งหมด เผยให้เห็นร่างกายที่มีมัดกล้ามสมบูรณ์แบบ

ในแวบแรก เซี่ยซิวไม่ได้คิดอะไรมาก เขารู้ว่าจริง ๆ แล้วผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้และชอบผู้ชายรูปร่างผอมเพรียวแบบเขา ดังนั้นไม่มีเหตุผลใดที่จะอิจฉารูปร่างของซูอัน

แต่เมื่อดวงตาของเขาเลื่อนลงมาเล็กน้อย ร่างกายของเขาก็หดตัวทันทีด้วยความหวาดหวั่น

“ม…มันจะเป็นไปได้ยังไง!?” เซี่ยซิวขยี้ตาตัวเองโดยไม่รู้ตัว สงสัยว่าเขากำลังมองอะไรอยู่กันแน่

ในที่สุดเมื่อเขาแน่ใจว่าดวงตาไม่ได้เล่นตลกกับเขา เขาก็เงียบไปในทันที ในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงทำสีหน้าแปลก ๆ แล้วเดินกลับไป

เขาพยายามยกแขนขึ้นเพื่อเปรียบเทียบขนาด และใบหน้าของเขาก็มืดลงทันที

ไอ้คน ๆ นี้มันต้องตั้งใจทำแบบนี้เพื่อให้คนอื่นได้เห็น ‘ไอ้นั่น’ มันแน่ ๆ!

คนธรรมดาทั่วไปจะใส่กางเกงก่อนที่จะสวมเสื้อ แต่ซูอันตั้งใจใส่เสื้อก่อน…ไม่ต้องพูดถึงว่าเขากำลังสวมมันด้วยความเชื่องช้าอย่างไม่น่าเชื่อ พร้อมกันนั้น ‘ไอ้นั่น’ ก็แกว่งไปแกว่งมาซ้ายทีขวาทีเป็นครั้งคราวราวกับเขาตั้งใจทำ!

ย…ยักษ์!

เซี่ยซิวคิดถึงตอนที่ซูอันตั้งใจบอกว่าอย่าแอบดูเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า และรู้ทันทีว่ามันเป็นหลุมพรางที่ซูอันได้เตรียมไว้สำหรับดักเหล่าชายหนุ่มที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องไม่ดีของคนอื่น

ในขณะเดียวกัน เหล่านักศึกษาหญิงสังเกตว่าผู้ชายที่เดินกลับมามีใบหน้าซีดและกระสับกระส่าย พวกนางอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าพวกผู้ชายเหล่านี้ไปเห็นอะไรมา?

อู๋ฉิงที่ไร้ความคิดหันไปหาผานหลงและฝูเฟิงและถามว่า “มีอะไรผิดปกติ? ทำไมพวกเจ้าถึงทำหน้าเหมือนไปเห็นผีมาแบบนี้!”

“น่ากลัวกว่าผีซะอีก!” ผานหลงและฝูเฟิงตอบด้วยใบหน้าที่ขมขื่น

“เจ้าเห็นอะไร? หยุดทำให้ข้าสงสัยได้แล้ว!” อู๋ฉิงถามกลับอย่างไม่อดทน

ผานหลงและฝูเฟิงมักจะเชื่อฟังคำสั่งของอู๋ฉิงอย่างมาก แต่พวกเขาก็ส่ายหัวยืนกรานปฏิเสธที่จะตอบในครั้งนี้

เจ้าต้องล้อข้าเล่นแน่ ๆ! ข้าจะพูดออกไปดัง ๆ ได้ยังไง! เราก็มีความภาคภูมิใจในของ ๆ ตัวเองเช่นกัน!

ผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็พยายามถามคำถามเดียวกัน แต่น่าแปลกที่นักศึกษาชายทุกคนดูเหมือนจะพร้อมใจกันปิดปากเงียบ ไม่มีใครเปิดเผยความลับของซูอันเลยแม้แต่คนเดียว

เพ่ยเหมียนหมานสังเกตเห็นว่า ก่อนหน้านี้เซี่ยซิวได้เดินเข้าไปดูอย่างสุขุม แต่ขากลับ เขากลับมาด้วยใบหน้าที่เหม่อลอย ซึ่งมันทำให้นางอดไม่ได้ที่จะถาม “ซิวเอ๋อร์ เป็นอะไรไป? เจ้าไปเห็นอะไรมางั้นเหรอ?”

ทั้งสองอยู่ฝ่ายเดียวกับราชันฉี ดังนั้นนางจึงได้ใกล้ชิดกับตระกูลเซี่ย และเป็นเพื่อนที่ดีกับเซี่ยเต๋าอวิ๋น ด้วยเหตุนี้นางจึงทักทายเซี่ยซิวได้อย่างคุ้นเคย

เซี่ยซิวยิ้มเครียดและตอบว่า “ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่ประหลาดใจกับการดำรงอยู่ของบางสิ่งในโลกใบนี้”

มันเป็นคำตอบที่ค่อนข้างคลุมเครือ แต่เขาไม่มีอารมณ์จะคุยในขณะนี้ เขาเดินไปนั่งลงใต้ต้นไม้อีกต้น และเหม่อมองไปบนท้องฟ้าที่ว่างเปล่า

เพ่ยเหมียนหมานหันไปหาฉู่ชูเหยียนและถามว่า “คนพวกนี้เป็นอะไรกันไปหมด?”

“ข้าจะรู้ได้ยังไง? ไว้เจ้าไปถามอาซูเอาเองสิ” ฉู่ชูเหยียนตอบอย่างเขินอาย

“ข้าก็ว่าจะทำอย่างนั้น” เพ่ยเหมียนหมานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ในขณะเดียวกัน ผู้ชายทั้งหมดต่างมองไปที่ผู้หญิงสองคนที่กำลังกระซิบกระซาบกัน ในที่สุดพวกเขาก็ตระหนักได้ และเริ่มปะติดปะต่อหลายสิ่งหลายอย่างที่พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้เข้าด้วยกันในทันที

ไม่น่าแปลกใจเลยว่า ทำไมฉู่ชูเหยียนผู้สูงส่งถึงเลือกคนไร้ประโยชน์อย่างซูอันมาเป็นสามีของนาง ทุกคนคิดว่าเขาไม่มีอะไรจะอวด แต่กลับกลายเป็นว่าเขามีส่วนที่โอ้อวดได้แต่ไม่สามารถพูดออกมาดัง ๆ ได้!

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมไอ้เวรนั่นถึงสามารถเอาชนะใจผู้หญิงสวย ๆ ได้มากมายขนาดนี้! ปรากฎว่าอาวุธลับของเขาคือท่อนล่าง! ผู้หญิงแบบไหนที่ไม่ชอบผู้ชายแบบนี้?

…

ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในจิตใจของเหล่านักศึกษาชาย พวกเขาคิดว่าหญิงสาวสวยที่พวกเขาเทิดทูนบูชานั้นค่อย ๆ ถูกพิชิตอย่างช้า ๆ ด้วย ‘ไอ้นั่น’ ของผู้ชายคนนั้น และนั่นก็ทำให้พวกเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน เช่น ความอิจฉา ความประหม่า และความชื่นชมในทันที แต่สุดท้าย…ทั้งหมดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ

หงซิงอิงมักจะดูถูกซูอัน โดยคิดว่าอีกฝ่ายไม่สามารถเทียบเคียงกับเขาได้เลย แม้ว่าซูอันจะเคยสร้างชื่อให้ตัวเองในการแข่งขันงานประลองระหว่างตระกูล เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก โดยยึดมั่นในความเชื่อของเขาว่าสุดท้ายแล้วเขาก็จะแซงหน้าอีกฝ่ายไปได้โดยง่าย

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่หงซิงอิงเพิ่งเห็นได้กระทบต่อความมั่นใจในตัวเองอย่างมาก มันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถแข่งขันได้ตลอดชีวิต การเปรียบเรื่องนี้กับชายผู้นี้ทำให้เขารู้สึกด้อยกว่าอย่างที่สุด และรู้สึกต่ำต้อยจนไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมองซูอันได้อีก

—

ท่านยั่วยุหงซิงอิงสำเร็จ