เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 36 ข้าไม่เชื่อเว้นแต่เจ้าจะทำสัญญากับข้า! (ปลาย)

บทที่ 36 ข้าไม่เชื่อเว้นแต่เจ้าจะทำสัญญากับข้า! (ปลาย)

ซูอัน รู้สึกหงุดหงิดทันทีเมื่อโดนต่อรอง “เจ้าจะบ้าเหรอไง! เจ้าลองคิดดูสิว่าภรรยาของข้าสวยแค่ไหน! สามวันที่ข้าไม่สามารถสัมผัสนางได้เจ้าคิดว่าข้าไม่ทรมานพองั้นเหรอ? งั้นเอาแบบนี้ข้ารับปากเจ้าได้มากที่สุดคือเจ็ดวัน ไม่มีการต่อรองอีกต่อไป!”

ดอกบ๊วยสิบสองคิดว่าข้อโต้แย้งของซูอันนั้นสมเหตุสมผลอยู่เหมือนกัน หากเขามีภรรยาที่สวยราวกับนางฟ้าแบบนั้น เขาคงไม่อยากลุกออกจากเตียงไปไหนด้วยซ้ำ ดังนั้นการที่ไอ้นั่นไม่แข็งถึง 7 วันมันคงจะต้องเป็นอะไรที่ทรมานน่าดูสำหรับซูอันแน่นอน

แน่นอน เหตุผลเดียวที่ดอกบ๊วยสิบสองคิดแบบนี้ก็เพราะเขาไม่รู้ว่าไอ้นั่นของซูอันไม่แข็งอยู่แล้ว หรือต่อให้มันใช้งานได้ซูอันก็ไม่มีสิทธิ์มีอะไรกับฉู่ชูเหยียนอยู่ดี

“ก็ได้ ตกลงตามนั้น!”

ดอกบ๊วยสิบสองสูดหายใจลึกทำสมาธิของตัวเองให้สงบ เพื่อเตรียมรับมือกับพวกหมาป่ากระซวกทวาร ถ้ามันเป็นเพียงการได้รับโก๋วเป่าอันเดียว มันก็ไม่ถือว่าเป็นเงื่อนไขที่สิ้นหวังสำหรับเขาสักเท่าไหร่

เมื่อเขากลับเข้าไปในเมืองแล้ว เขาจะให้พ่อบุญธรรมและพี่น้องทั้งสิบสองคนล้างแค้นแทนเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำให้ไอ้สารเลวตรงหน้าเขาคนนี้กลายเป็นศพให้ได้ในอนาคต!

ดอกบ๊วยสิบสองฉีกแขนเสื้อของตัวเองออกมาเพื่อมัดบาดแผลที่เอาไว้ เตรียมสู้ตายกับพวกหมาป่ากระซวกทวาร

ในขณะเดียวกันพวกหมาป่ากระซวกทวารก็หมดความอดทนไปเรียบร้อยและเริ่มโจมตี พวกมันสามตัวพุ่งเข้าใส่ดอกบ๊วยสิบสองจากด้านหน้า ขณะที่อีกสามตัวจู่โจมทางด้านหลัง

เมื่อเห็นฉากนี้ ซูอันรู้สึกหนาวสั่นในใจ หมาป่ากระซวกทวารว่องไวกว่าที่เขาคิดไว้มาก นอกจากนี้ ผิวหนังของพวกมันก็ค่อนข้างหนาเช่นกัน ต้องรู้เอาไว้ว่าระดับการบ่มเพาะของดอกบ๊วยสิบสองอยู่ในระดับที่สามของขั้นที่สอง แต่ละหมัดของเขามีพลังมากพอที่จะทำลายต้นไม้ธรรมดาด้วยหมัดเดียว แต่ไอ้พวกหมาป่าเหล่านี้กลับสามารถทนหมัดของเขาได้แบบสบาย ๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“เวรเอ๊ย ๆ ๆ ๆ! ข้าอุตส่าห์ช่วยเจ้าหาโก๋วเป่าให้ ดังนั้นอย่างน้อย ๆ เจ้าช่วยคืนกริชของข้ามาสักหน่อยไม่ได้รึไง?” หลังจากปล่อยหมัดล่าสุดออกไปส่งหมาป่ากระซวกทวารตัวที่อยู่ข้างหน้ากระเด็นไปไกล ดอกบ๊วยสิบสอง ต้องรีบหันหลังกลับทันทีเพื่อปกป้องด้านหลังของเขา

การสู้กับศัตรูที่ล้อมเขาเอาไว้หนาแน่นขนาดนี้มันทำให้เขาสับสนอย่างไม่น่าเชื่อ

———————————————————————————————

ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +187!

———————————————————————————————

“รับไป!” ซูอันตะโกนขึ้นในขณะที่เขาขว้างกริชลงไปให้ดอกบ๊วยสิบสอง โดยไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะหันกลับมาเล่นงานเขาด้วยกริชเลยเพราะ ดอกบ๊วยสิบสองถูกล้อมเอาไว้ด้วยหมาป่ากระซวกทวารถึง 6 ตัว มันเป็นไปไม่ได้ที่ดอกบ๊วยสิบสองจะสลัดพวกมันออกและพุ่งขึ้นมาโจมตีเขาที่อยู่ด้านบนได้

ชายตรงหน้าคือผู้ที่มีประสบการณ์การต่อสู้มากมายดังนั้นต่อให้เขาจะถูกรุมล้อมแต่พวกหมาป่ากระซวกทวารก็ไม่เคยโจมตีโดนจุดสำคัญของเขาเลย และในท้ายที่สุดเมื่อได้รับกริชของตัวเองไปแล้ว ดอกบ๊วยสิบสองก็สบโอกาสในการสังหารหมาป่าตัวแรกโดยแลกกับรอยข่วนที่หัวไหล่

“โอ้ จุดอ่อนของหมาป่ากระซวกทวารคือที่เอวของพวกมันนี่เอง” ซูอันพึมพำกับตัวเอง

มีโอกาสมากมายที่ดอกบ๊วยสิบสองจะตัดหัวหมาป่ากระซวกทวารแต่เขาเลือกที่จะไม่ทำ เขาเอาแต่มองหาโอกาสที่จะเอากริชของเขายัดเข้าไปในเอวของพวกมัน

หมาป่ากระซวกทวารเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ฉลาดสักเท่าไหร่ หากพวกมันฉลาดมากกว่านี้สักหน่อย พวกมันคงจัดการชายคนนั้นได้อย่างรวดเร็ว โดยการโถมจำนวนของพวกมันทั้งหมดเข้าขย้ำดอกบ๊วยสิบสองพร้อม ๆ กัน แต่ตอนนี้พวกมันกลับเอาแต่เดินวนเวียนหาจังหวะจู่โจมแต่ก็นของดอกบ๊วยสิบสองเสียอย่างนั้น

ดอกบ๊วยสิบสองใช้แรงของเขาทั้งหมดต่อสู้กับพวกหมาป่ากระซวกทวารอย่างเต็มที่ จนท้ายที่สุดเขาก็ประสบความสำเร็จในการฆ่าพวกมันทั้งหกแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส จนเขาแทบไม่มีแรงจะลุกขึ้นได้เลย เขาเพียงแค่นั่งลงบนพื้นในขณะที่หายใจหอบ

“เร็วเข้า รีบมาพาข้าขึ้นไปที!” ดอกบ๊วยสิบสองตะโกนขึ้น หมาป่าตัวหนึ่งส่งเสียงเห่าหอนก่อนที่มันจะสิ้นใจเห็นได้ชัดว่ามันกำลังเรียกพวกของมันมาที่นี่ และมันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เพราะพวกหมาป่าที่อยู่รอบ ๆ ได้ยินสัญญาณขอความช่วยเหลืออย่างชัดเจน

“เจ้ายังไม่ได้ทำตามเงื่อนไขที่พวกเราตกลงกันไว้เลย ไหนล่ะโก๋วเป่าของข้า?”ซูอันนั่งยอง ๆ อย่างสบาย อารมณ์ที่ด้านบนขณะที่เข้าเอ่ยถาม

“ไอ้เวรเอ๊ย!!!”

———————————————————————————————

ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +78!

———————————————————————————————

ดอกบ๊วยสิบสองตะโกนด้วยความโกรธ อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าที่จะเสียเวลา เขาผ่าท้องของหมาป่ากระซวกทวารทั้ง 6 ตัวอย่างรวดเร็ว ซึ่งกลิ่นของพวกมันเหม็นคลุ้งออกมาจนเขาต้องกลั้นหายใจ

ขณะคลำหารอบ ๆ เขารู้สึกได้ถึงวัตถุที่แข็งและมีลักษณะเป็นวงรี พลันใบหน้าของเขาก็แสดงด้วยความปิติยินดีออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าเจอแล้ว! เจอแล้ว!”

“บรู๊วววว…”

แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้นหมาป่ากระซวกทวารชุดใหม่ก็มาถึง คราวนี้มีหมาป่าตัวหนึ่งที่เห็นได้ชัดว่าตัวใหญ่กว่าตัวอื่น ๆ ยืนอยู่แถวหน้าสุด

ชัดเจนเลยว่ามันเป็นจ่าฝูง!

“เร็วเข้า รีบพาข้าขึ้นไปเร็ว!” ดอกบ๊วยสิบสองอุทานด้วยสีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด

ในทางกลับกันซูอันกลับไม่รีบร้อน เขาใช้เวลาไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนสั่ง “โยนโก๋วเป่าขึ้นมาให้ข้าก่อน”

“ข้าไม่ทำแบบนั้นแน่! ขืนข้าโยนไปให้เจ้าแล้วเจ้ากลับคำพูดขึ้นมาข้าจะทำยังไง?” ดอกบ๊วยสิบสอง ไม่ใช่คนโง่เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่ยินยอมทำตามความต้องการของ ซูอัน

ซูอันตอบกลับ “นี่เจ้ายังไม่ไว้ใจข้าอีกงั้นเหรอ เจ้าลืมไปแล้วรึไงว่าเมื่อครู่ข้าเพิ่งให้สัญญากับเจ้าไป! เร็วเข้ารีบโยนมันขึ้น หากเจ้ายังคงงี่เง่าต่อไปไอ้พวกหมาป่ากระซวกทวารได้ทะลวงก็นเจ้าเป็นรูโบ๋แน่!”

จากจุดที่ซูอันมองอยู่เขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าฝูงหมาป่ากระซวกทวารกำลังพุ่งเข้ามา ซึ่งมันน่าจะเหลือเวลาอีกไม่เกิน1นาทีที่พวกมันจะมาถึงตัวดอกบ๊วยสิบสอง

ดอกบ๊วยสิบสอง หันหลังกลับไปมองฝูงหมาป่ากระซวกทวารที่กำลังพุ่งเข้ามาและเมื่อเห็นว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้วก็ทำได้เพียงแค่โยน โก๋วเป่า ขึ้นไปหาซูอันก่อน

“เร็วเข้า ดึงข้าขึ้น!”

หลังจากเก็บโก๋วเป่าไว้ในกระเป๋าแล้ว เขาก็ค่อย ๆ หยิบเชือกที่เขาเคยใช้ผูกดอกบ๊วยสิบสองเอาไว้กับต้นไม้ก่อนหน้านี้แล้วโยนลงไป “คว้ามัน”

ดอกบ๊วยสิบสองมองไปที่ปลายเชือกด้วยสีหน้าโง่งมเพราะเขาพบว่ามันสั้นมาก ๆ จนถึงแม้ว่าเขาจะกระโดดขึ้นไปคว้าก็ไม่มีทางจับถึง สิ่งนี้ทำให้เขาทั้งตกใจและโกรธเคือง “นี่เจ้าเล่นบ้าอะไรกับข้าเนี่ย!?”

———————————————————————————————

ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +144 !

———————————————————————————————

“ว้าา!” ซูอันอุทานด้วยความประหลาดใจ “ข้าจะไปรู้ได้ยังไงว่าเชือกมันยาวแค่นี้? ว่าแต่ทำไมเจ้าถึงไม่พกเชือกมาด้วยตัวเองสักหน่อยเผื่อเอาไว้ว่าจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้?”

ดอกบ๊วยสิบสองเกือบจะเสียสติจากความโกรธ แต่เขาก็พยายามสงบใจลงและเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเว้าวอนจนแทบจะปล่อยโฮออกมา “เจ้าช่วยลงมาหน่อยไม่ได้เหรอ?”

———————————————————————————————

ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +500!

———————————————————————————————

ซูอัน ส่ายหัวอย่างหนักแน่น “ข้าทำไม่ได้ ข้ากลัวหมาป่ากระซวกทวารพวกนั้น แล้วอีกอย่างถ้าหากข้าลื่นล้มขึ้นมาล่ะจะทำยังไง?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดอกบ๊วยสิบสอง ก็มั่นใจได้แล้วว่าซูอันไม่ได้ตั้งใจจะช่วยเขาตั้งแต่แรกเขารีบตะโกนขึ้นทันที “เจ้าสาบานไปแล้ว! เจ้ารู้ผลของการผิดคำสาบานหรือเปล่าไอ้เลว!!!”

ซูอันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ข้าแค่สาบานว่าจะช่วยเจ้า แต่ข้าไม่ได้บอกว่ามันจะต้องสำเร็จรึเปล่า เจ้าก็เห็นว่าข้าได้ทำส่วนของข้าไปแล้ว แต่มันเป็นเจ้าเองที่ไม่สามารถเอื้อมมาถึงเชือกได้ ตอนนี้เจ้าจะมาว่าข้าได้ยังไง?