เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 360 ดูดพิษให้เจ้า ข้ายินดีทำ!

บทที่ 360 ดูดพิษให้เจ้า? ข้ายินดีทำ!
บทที่ 360 ดูดพิษให้เจ้า? ข้ายินดีทำ!

ซูอันตกอยู่ในความงุนงง นางสวยเกินไปจนเขาเผลอจ้องมองโดยไม่ละสายตา

เฉียวเสวี่ยอิงเอามือข้างหนึ่งปิดหน้าอก มืออีกข้างปิดหว่างขาของตัวเอง ทว่ามือเล็ก ๆ ของนางจะสามารถปกปิดได้มากแค่ไหน?

“ข…ขอเสื้อผ้า…”

เมื่อไม่ได้ยินเสียงซูอันขยับเขยื้อน เฉียวเสวี่ยอิงจึงเหลือบมองไปที่ชายหนุ่ม ซึ่งหญิงสาวก็เห็นว่าขณะนี้เขากำลังจ้องมองเรือนร่างของนางอยู่ นั่นยิ่งทำให้นางรู้สึกเขินอายมากขึ้นไปอีก

ตอนนั้นเองที่ซูอันรู้สึกตัวในที่สุด เขารีบคว้าเสื้อผ้าของนางมาพันรอบตัวนาง

เพื่อทำให้บรรยากาศอึดอัดหายไป เขากล่าวว่า “เจ้ารู้สึกยังไงบ้าง? ก่อนหน้านี้ข้าเห็นเจ้ายังสบายดีอยู่ แต่จู่ ๆ เจ้าก็ดูอ่อนแอเหลือเกิน”

เฉียวเสวี่ยอิง มองเขาก่อนจะตอบว่า “ข้าโดนหมอกพิษของงูเหลือมเกล็ดแดง…”

“หมอกพิษ? เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า ข้าจะให้คนมาดูอาการเจ้าเดี๋ยวนี้!” ซูอันรู้สึกหวาดกลัว วิชาปฐมบทแรกเริ่มของเขาเพิ่งมาถึงขั้นที่สอง ดังนั้นจึงยังไม่สามารถใช้มันเพื่อรักษาผู้อื่นได้ ถ้านางติดพิษที่หาได้ยาก เขาคงทำได้แต่มองนางโดยไม่สามารถทำอะไรได้

“เรื่องนั้นมันไม่จำเป็น…” เฉียวเสวี่ยอิงดึงแขนเสื้อของเขาแล้วส่ายหัว “พิษของงูเหลือมเกล็ดแดงไม่เป็นอันตรายถึงตาย แต่…แต่มันเป็นงูที่ขึ้นชื่อเรื่องตัณหา ดังนั้นพิษของมันจึงมีผล…เป็นยาปลุกกำหนัด…ที่รุนแรง…”

หลังจากพูดออกมาแล้ว นางก็ก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว หน้าของนางแดงมากจนดูเหมือนผลมะเขือเทศสุก

“นี่…” ซูอันก็รู้สึกอึดอัดเช่นกัน เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ ดังนั้น เขาจึงกระแอมเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ถ้าเวลาผ่านไปผลของมันคงจะจางลงไปเองแหละ…”

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมในนิยาย ตัวละครที่กินยาปลุกอารมณ์ทางเพศจึงจำเป็นต้องมีเพศสัมพันธ์เพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ คงจะดีไม่น้อยถ้าจะให้มันมีผลแค่คึกคัก แล้วปล่อยให้พิษถูกขับออกไปจากร่างกายโดยไม่จำเป็นต้องถึงชีวิต!

เฉียวเสวี่ยอิงส่ายหัวและตอบกลับอย่างหดหู่ “งูเหลือมเกล็ดแดงไม่ใช่สัตว์อสูรที่ทรงพลัง ร่างกายของมันไม่มีผลึกแก่นแท้ ผิวหนังและเนื้อของมันไม่มีประโยชน์เลย แต่ผู้คนทั้งหลายก็ยังมองว่ามันเป็นสัตว์อสูรที่มีค่าอย่างไม่น่าเชื่อ เจ้ารู้มั้ยว่าทำไม?”

“เป็นเพราะพิษของมันหรือเปล่า?” ซูอันถามกลับ

เฉียวเสวี่ยอิงพยักหน้า “พิษของมันมีผลกระตุ้นความต้องการทางเพศ ในขณะที่ทำให้ผู้ที่ถูกพิษไม่มีอำนาจต่อต้านอะไรได้ ด้วยคุณสมบัติแบบนี้พิษของมันจึงเป็นหนึ่งในสิ่งที่เหล่าขุนนางและบรรดาเศรษฐีต้องการเป็นอย่างยิ่ง จึงเป็นเรื่องยากมากที่จะพบงูเหลือมเกล็ดแดงในธรรมชาติเพราะมันถูกล่าจนแทบจะสูญพันธุ์ ข้าไม่คิดเลยว่าในมิติลับนี้จะมีมันอยู่ด้วย”

ซูอันเงียบไป ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะอยู่ในโลกใด พวกผู้ที่มีอำนาจและความมั่งคั่งมักจะใช้จ่ายทุกอย่างเพื่อความสุขของตัวเองแม้ว่าจะเป็นเรื่องผิดศีลธรรมก็ตาม

“ถ้ามันเพียงแต่กระตุ้นความต้องการทางเพศ มันจะไม่ได้รับความนิยมในหมู่ผู้มีอำนาจมากนัก” เฉียวเสวี่ยอิงอธิบาย “สิ่งสำคัญคือถ้าผู้ถูกวางยาพิษ…ไม่ผสานหยินและหยางกับเพศตรงข้าม พิษจะเริ่มกัดเซาะเส้นลมปราณของผู้ถูกพิษ ซึ่งอาจนำไปสู่ความตาย ดังนั้นพวกที่ร่ำรวยจึงมักใช้มันเพื่อครอบงำผู้หญิงที่พวกเขาพิชิตไม่ได้ง่าย ๆ”

“อา…เจ้าควรจะพูดเรื่องนี้ตั้งแต่แรก! ตอนนี้เราสนิทสนมกันมากแล้ว ไม่มีทางที่ข้าจะลังเลที่จะรักษาพิษให้เจ้า! ไม่ต้องห่วง ข้าจะทุ่มสุดตัว ข้าจะไม่หยุดจนกว่าข้าจะกำจัดพิษออกจากร่างกายของเจ้าจนหมดไม่เหลือแม้แต่หยดสุดท้าย!” ซูอันกล่าวอย่างแน่วแน่

ขณะที่ชายหนุ่มพูด เขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเขาเอง

“…” เฉียวเสวี่ยอิง

ทันใดนั้นเสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “นี่พวกท่านกำลังทำอะไรอยู่?”

ซูอันหันกลับมามองเห็นจี้เสี่ยวซีที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก ซึ่งกำลังมองดูพวกเขาด้วยดวงตากลมโตไร้เดียงสาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“แม่นางเฉียวถูกพิษ ข้าเลยตั้งใจจะรักษานาง” แววตาที่ไร้เดียงสาของนางทำให้ใบหน้าของซูอันร้อนขึ้นด้วยความอับอาย

ในขณะเดียวกัน เฉียวเสวี่ยอิงฝังตัวเองในอ้อมกอดของเขาและแสร้งทำเป็นหมดสติ นี่มันช่างน่าอายจริง ๆ บ้าเอ๊ย!

จี้เสี่ยวซีกระพริบตาและพูดว่า “นางถูกพิษของงูเหลือมเกล็ดแดงใช่ไหม? ไม่เป็นไรพี่อาซู…มันรักษาได้ง่ายมาก ข้าพกยาสงบใจมาด้วย!”

“…” ซูอัน

ถ้าเก็บคะแนนความโกรธแค้นของตัวเองได้ ตอนนี้เขาต้องได้รับ ‘+ 1024 แต้ม’ อย่างแน่นอน!

“พิษของงูเหลือมเกล็ดแดงซึ่งเป็นสัตว์อสูรที่หาได้ยาก มันจะสามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยยาธรรมดา ๆ อย่างนั้นเหรอ?” ซูอันไม่เต็มใจจะยอมรับยาที่จี้เสี่ยวซีเสนอให้เขา

“ย่อมได้แน่นอน ก่อนหน้านี้ พ่อของข้าไปได้ยินมาว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งถูกเอาเปรียบโดยการใช้พิษของงูเหลือมเกล็ดแดง ดังนั้นเขาจึงปรุงยานี้ให้ข้าโดยเฉพาะ เพื่อที่ข้าจะได้ไม่ตกเป็นเหยื่อของพิษที่น่ากลัวนี้”

“…” ซูอัน

เขาไม่เคยคิดว่าจี้เติ้งถูที่น่ารังเกียจจะปกป้องลูกสาวของตัวเองได้ดีจริง ๆ นี่เขาคำนึงถึงภัยคุกคามที่เป็นไปได้ทั้งหมดเลยนะ! แต่คิดอีกที อาจเป็นเพราะชายหนุ่มเป็นพวกวิปริตซะเองดังนั้นจึงรู้สิ่งที่พวกวิปริตด้วยกันจะทำ ทำให้เขาสามารถจัดแจงหาทางป้องกันไว้ก่อนได้ทุกด้าน!

จี้เสี่ยวซีหน้าแดงขึ้นเมื่อเกิดความคิดแบบเดียวกันในใจของนางด้วย

ข้ารู้ว่าพ่อของข้ามีหนังสือปลุกใจเสือป่าซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มของเขา ข้าเห็นมันตอนข้ากำลังทำความสะอาดห้องที่รกรุงรังของเขานั่นแหละ!

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางจึงเปิดมันออกมาอ่าน แต่เนื้อหาที่นางเห็นนั้นน่ากลัวมากจนนางโยนมันทิ้งในช่วงเวลาแค่เพียงชั่วอึดใจ ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าทำไมผิวของพ่อนางจึงซีดเซียวในช่วงเวลาแบบนั้น

ฮึ่ม! ถ้าข้าเจอคนที่เอาหนังสือแบบนั้นมาให้พ่อของข้า ข้าจะดุเขาหนัก ๆ ให้เขาไม่มีวันลืมเลย!

ทันใดนั้นเอง นางก็นึกถึงอีกเหตุการณ์หนึ่งที่นางเห็นพ่อของนางรีบวิ่งไปที่ห้องนอนอย่างตื่นเต้นพร้อมกับเอี๊ยมสีแดงตัวจิ๋วที่อยู่ในมือ แต่ป้าของนางซึ่งบังเอิญมาเยี่ยมพอดีจับได้ ป้าของนางรีบยึดมันด้วยใบหน้าที่ดูแย่และตำหนิเขาอย่างรุนแรง

พ่อของข้านี่ช่างน่าเหนื่อยใจจริง…

จี้เสี่ยวซีถอนหายใจยาว

ซูอันยังสาปแช่งจี้เติ้งถูในใจที่ปรุงยาสงบใจขึ้นมา เพราะมันทำให้เขาสูญเสียโอกาสทองที่จะช่วยทำกิจกรรมสลายพิษกับเฉียวเสวี่ยอิง

“ส่งมาให้ข้า!” เฉียวเสวี่ยอิงได้ยินการสนทนาของพวกเขาดังชัดเจน นางสังเกตเห็นว่าซูอันกำลังถือเม็ดยายาสงบใจอยู่โดยไม่มีทีท่าจะป้อนมันให้นางเลย ดังนั้นหญิงสาวจึงทำได้แค่เอ่ยปากขอด้วยตัวเอง

ซูอันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องป้อนยาให้กับนาง แต่ในขณะเดียวกันชายหนุ่มยังคงไม่ยอมแพ้ เขาพูดว่า “ถ้ายานี่รักษาพิษได้ไม่ดีพอ เจ้าสามารถเรียกข้าได้ทุกเมื่อ!”

ใบหน้าของเฉียวเสวี่ยอิงร้อนขึ้น ไอ้เจ้านี่มันหน้าด้านจริง ๆ!

หลังจากกลืนยาสงบใจนางรู้สึกว่าพลังงานเย็น ๆ ค่อย ๆ กระจายไปทั่วร่างกายของนาง ไล่ความร้อนที่ปกคลุมนางไว้ไปจนหมดสิ้น ด้วยความดีใจ นางจึงหันไปหาจี้เสี่ยวซี และพูดว่า “พ่อของเจ้าเป็นหมอที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ!”

“ท่านเยินยอเขาเกินไปแล้ว…” จี้เสี่ยวซี ตอบด้วยรอยยิ้มเขินอาย

ซูอันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังมากขึ้น ชายหนุ่มทำได้แค่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาและพยายามจะไม่คิดถึงมัน “ข้าไม่เห็นร่องรอยของสัตว์อสูรในแม่น้ำมาก่อน ทำไมงูเหลือมขนาดใหญ่เช่นนี้จึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

ก่อนหน้านี้มีนักศึกษาชายสองสามคนที่ไปล้างหน้า แต่ไม่มีใครเลยที่ถูกโจมตี

เฉียวเสวี่ยอิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “อาจเป็นกลิ่นเลือดจากตัวของข้าก็ได้…”

“กลิ่นเลือด?” ซูอัน ทำหน้าประหลาดใจ “เจ้ามีประจำเดือนเหรอ?”

“…” เฉียวเสวี่ยอิง

“…” จี้เสี่ยวซี

“มันเป็นเลือดจากแผลข้า! หัวของเจ้าเต็มไปด้วยความคิดบ้าอะไร!?” เฉียวเสวี่ยอิงจ้องซูอันอย่างโกรธจัด

—

ท่านยั่วยุเฉียวเสวี่ยอิงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 250!

—

ซูอันตอบด้วยรอยยิ้มเขินๆ “ฮ่า ๆ ข้าแค่เป็นห่วงเจ้า แค่นั้นเอง”

ในเวลาเดียวกัน ซูอันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดในใจนิด ๆ เมื่อเห็นว่าเขาได้รับคะแนนความโกรธแค้นจากเฉียวเสวี่ยอิง

เมื่อตอนที่ยังเป็นศัตรูกับนาง ชายหนุ่มรู้สึกเบิกบานใจมากกว่านี้เมื่อได้คะแนนจากนาง