เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 504 สมบัติที่ถูกผนึก

บทที่ 504 สมบัติที่ถูกผนึก

บทที่ 504 สมบัติที่ถูกผนึก

ซูอันรู้สึกราวกับว่าจิตสำนึกของตัวเองได้เข้าสู่พื้นที่อันกว้างใหญ่และมีหมอกหนา หมอกสีเทาล้อมรอบทุกสิ่ง ทำให้การมองเห็นของชายหนุ่มถูกจำกัดอย่างรุนแรง

เขาพยายามที่จะสำรวจลึกลงไปอีก แต่สภาพแวดล้อมของเขายังคงเหมือนเดิมไม่ว่าจะทำอะไร ราวกับว่าได้ถูกห้อมล้อมด้วยความว่างเปล่าที่หมุนวนซึ่งดำรงอยู่ก่อนที่โลกจะก่อตัวขึ้น

พลังจิตของชายหนุ่มใกล้จะอ่อนล้าแล้ว จึงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป

“ลูกแก้วนี้ดูแปลกมาก” เสียงของหมี่ลี่มาจากข้าง ๆ เขา

หมี่ลี่เชื่อมโยงกับจิตวิญญาณของเขาในระดับหนึ่ง นางจึงสามารถเห็นทุกสิ่งที่เขาเห็น

“พี่หญิงใหญ่ ท่านรู้จักลูกแก้วนี้หรือเปล่า?” ซูอันถามอย่างรวดเร็ว “ข้าจำได้ว่ามังกรตัวนั้นเรียกมันว่า ดวงแก้วผู้รอบรู้”

ซูอันเข้าใจข้อจำกัดของตัวเอง เขาเป็นผู้มาเยือนโลกนี้ได้ยังไม่ถึงปีซึ่งความรู้ของตัวเองยังมีจำกัดมาก

อย่างไรก็ตาม หมี่ลี่นั้นแตกต่างออกไป ระดับการบ่มเพาะของนางนั้นล้ำลึกและนางก็เคยอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่ง ความรู้และประสบการณ์ของนางจึงไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

หมี่ลี่ส่ายหัว “ดวงแก้วผู้รอบรู้? ข้าไม่เคยได้ยินชื่อของมันมาก่อนเลย ข้ารู้เพียงว่ามันเป็นสมบัติที่แฝงพลังมิติเข้มข้นมหาศาลอยู่ และมันดูเหมือนจะเสียหายหรือไม่ก็ถูกใครบางคนจงใจผนึกอำนาจส่วนใหญ่ของมันเอาไว้”

“ถูกผนึก?” ซูอันตกตะลึงชั่วขณะ แต่ความสับสนของเขาก็กลายเป็นความปีติยินดี “ไม่ได้หมายความว่านี่อาจเป็นสมบัติจากสวรรค์อย่างนั้นเหรอ?”

เขาเคยดูหนังมามากมายในชีวิตที่ผ่านมาของเขา สมบัติที่ถูกปิดผนึกทุกอย่างล้วนมีความพิเศษต่างกันออกไป!

หมี่ลี่พ่นลมหายใจ “เจ้าไปเอาความคิดโง่ ๆ นี้มาจากไหน? เพียงเพราะมันถูกปิดผนึกก็ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นสมบัติที่พิเศษ ไม่มีใครสามารถรู้ได้ก่อนที่ผนึกจะถูกปลด”

ซูอันถึงกับงงงวย “จะมีใครเสียเวลาและพลังงานไปกับการผนึกสมบัติธรรมดา ๆ บ้าง?”

“โลกนี้ไม่มีอะไรแปลกประหลาดเกินไป” หมี่ลี่กล่าวอย่างเฉยเมย

แม้แต่ลาอย่างเจ้าก็มีอยู่ มีอะไรจะทำให้ข้าประหลาดใจได้อีกไหม?

“แล้วข้าจะปลดผนึกมันได้ยังไง?” ซูอันยังคงตั้งคำถามต่อไป เขาต้องการรู้ว่าลูกแก้วนี้ทำอะไรได้บ้าง

หมี่ลี่ส่ายหัว “ข้าไม่รู้”

“ท่านไม่รู้เหรอ?” ซูอันเริ่มท้อแท้ เขาไม่ได้คาดหวังคำตอบเช่นนี้

หมี่ลี่ไม่สามารถทนต่อการแสดงออกที่ดูถูกเหยียดหยามของเขาได้ ดังนั้นใบหน้าของนางจึงแดงด้วยความโกรธ “เจ้าคิดว่าข้ารอบรู้และมีอำนาจทุกอย่างรึ?” นางโต้กลับ “มีอะไรให้แปลกใจเพียงเพราะข้าไม่รู้? เท่าที่ข้ารู้ ผนึกเหล่านี้มักจะถูกปลดโดยโอกาสและความบังเอิญผสมกันเท่านั้นเอง”

ซูอันตกตะลึง “ท่านกำลังพูดว่าขึ้นอยู่กับโชคงั้นเหรอ?”

“โชค? แน่นอน มันขึ้นอยู่กับโชคของเจ้า บางคนโชคดีและอาจจะเปิดผนึกได้โดยไม่ได้คาดคิด ในขณะที่คนอื่น ๆ ดิ้นรนทั้งชีวิตก็หาทางไม่เจอ” หมี่ลี่พยักหน้า

ซูอันหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหา! โชคของข้าค่อนข้างดีเสมอมา”

หมี่ลี่พูดไม่ออก

นางเริ่มชินกับความมั่นใจที่ผิด ๆ ของชายคนนี้ นางพ่นลมหายใจแล้วพูดต่อ “ถึงแม้ข้าจะไม่อยากยอมรับ แต่โชคของเจ้าก็ค่อนข้างดีจริง ๆ ถึงแม้ลูกแก้วนี้จะถูกผนึกอำนาจส่วนใหญ่เอาไว้ แต่เจ้าก็สามารถใช้มันแทนแหวนมิติเพื่อเก็บของได้ เล็งลูกแก้วไปที่สิ่งที่เจ้าต้องการให้เก็บ แล้วสั่งมันด้วยความคิดของเจ้า”

“ที่เก็บของ?” ซูอันรู้สึกตื่นเต้น นี่คือสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้! การนำทุกสิ่งห้อยติดตัวไปไหนมาไหนนั้นไม่สะดวกจริง ๆ โดยเฉพาะของที่สำคัญอย่างกระบี่ไท่เอ๋อร์

การมีสมบัติที่เป็นเหมือนคลังเก็บของจะทำให้ชีวิตของชายหนุ่มง่ายขึ้นเยอะ

เขาลองพยายามเก็บหินก้อนใหญ่ก่อนเป็นอันดับแรก แน่นอนว่าหินก้อนใหญ่นั้นถูกดูดเข้ามาในลูกแก้วทันที

ด้วยความคิดอีกครั้ง หินก้อนใหญ่ก็ถูกปล่อยออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่ซูอันมีสมบัติคล้ายกับแหวนมิติ ชายหนุ่มไม่สามารถระงับความตื่นเต้นได้ แล้วก็กวาดสายตาไปรอบ ๆ ถ้ำ จัดเก็บและปล่อยวัตถุครั้งแล้วครั้งเล่า

“บ้านนอกเอ๊ย!” หมี่ลี่เยาะเย้ย อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของนางโดยไม่รู้ตัว

“สิ่งนี้น่าจะทำให้ข้าไร้เทียมทานใช่ไหม? ต่อจากนี้ไปข้าก็สามารถดูดศัตรูทุกคนเข้าไปได้! ข้าไม่จำเป็นต้องสู้กับพวกเขาด้วยซ้ำ”

นี่มันเหมือนกับขวดน้ำเต้าในเรื่อง ‘ไซอิ๋ว’ ชัด ๆ! เขาสามารถดูดคนเข้าไปได้!

หมี่ลี่ดับจินตนาการของเขาลงทันที “ฝันไปเถอะ! สมบัติที่มีมิติภายในเช่นนี้สามารถใช้เก็บวัตถุที่ไม่มีชีวิตเท่านั้น นี่เป็นสิ่งที่ถูกกำหนดโดยกฎธรรมชาติ ไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถต่อต้านได้ และอีกอย่าง เจ้าไม่สามารถเก็บสมบัติที่ถูกประทับความเป็นเจ้าของโดยวิญญาณของผู้อื่น เพราะถ้าหากทำได้แบบนั้นโลกนี้คงวุ่นวายจากการลักขโมยอาวุธวิเศษ เสื้อผ้า หรือของใช้ต่าง ๆ จนไม่ต้องสู้กันแล้ว”

ดวงตาของซูอันเป็นประกายเมื่อเขาได้ยินคำอธิบายของนาง ถ้าตัวเองสามารถขโมยเสื้อผ้าของคู่ต่อสู้ได้ ในขณะที่พวกเขากำลังต่อสู้อยู่ ตัวซูอันเองก็คงจะไร้เทียมทานต่อหน้าพวกผู้หญิงจริงไหม?

หมี่ลี่มองหน้าเขาแปลก ๆ นางไม่สามารถเข้าใจได้ว่าไอ้เด็กนี่คิดอะไรในใจที่ทำให้เขายิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้

“มีอีกสิ่งที่ต้องคำนึงถึง เราไม่รู้ว่ามิติด้านในลูกแก้วนี้ใหญ่ขนาดไหน แม้ว่ามันจะดูค่อนข้างใหญ่ แต่ทุกอย่างก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอก” หมี่ลี่พึมพำกับตัวเอง “เจ้าลองดูซิว่ามันจะเก็บศพของมังกรตัวนี้ได้หรือไม่?”

ซูอันตกใจเล็กน้อย “มันไม่ใหญ่เกินไปเหรอ?” มังกรตัวนั้นมีความยาวหลายสิบจั้งจนดูเหมือนภูเขาลูกเล็ก ๆ เมื่อมันขดตัว

แม้ว่าจะไม่มีความมั่นใจมากนัก แต่ซูอันก็ยังลองดู น่าแปลกที่ร่างของมังกรหายไปในทันที

ซูอันขยี้ตาอย่างไม่เชื่อ

เขาลังเลแล้วเปิดใช้งานลูกแก้วอีกครั้ง ศพของมังกรก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาอีกครั้ง

“นี่…นี่…” ซูอันพูดไม่ออก

หมี่ลี่อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “เจ้าหนู โชคของเจ้าช่างดีจริง ๆ! วงแหวนมิติปกติมีพื้นที่จำกัดมาก แต่ลูกแก้วที่เจ้ามีสามารถเก็บมังกรยักษ์ได้! ข้าสัมผัสได้ว่าแม้จะมีมังกรอยู่ข้างใน มันก็ยังสามารถเก็บของได้อีกมาก”

ซูอันหัวเราะเสียงดัง “ผู้ชายหล่อมักโชคดีเสมอ!”

หมี่ลี่ต่อต้านความอยากที่จะตบเขา นางไม่สามารถรับมือกับความหลงตัวเองของเขาได้อีกต่อไป

“พอ! ในเมื่อตอนนี้ไม่มีอันตรายอีกแล้วงั้นข้าจะกลับไปนอน! ครั้งนี้ข้าขอเตือนเจ้าอย่างจริงจัง อย่ารบกวนข้าถ้าไม่มีอะไรสำคัญ!”

นางเงียบไปหลังจากพูดจบ

การแสดงออกของซูอันเริ่มแปลกไป ทำไมนางถึงบอกว่านางจริงจังในครั้งนี้? นางโกหกหรือเปล่าที่นางพูดอย่างนี้เมื่อคืนที่ผ่านมา?

แต่แล้วในขณะที่เขากำลังจะเดินกลับไปหาเจิ้งตาน เขาก็สังเกตเห็นแอ่งเลือดที่มีดาบสีทองจมอยู่ ซึ่งมันทำให้เขานึกได้ว่าเฉินเซวียนได้ถูกบดขยี้ตายในจุดนี้

ซูอันถอนหายใจ ไอ้คนน่ารังเกียจนั่นในที่สุดก็ตายไปแล้ว

ทำไมมันทำให้ข้ารู้สึก… สดชื่นจัง!

เฉินเซวียนเป็นอาชญากรที่ชั่วร้าย! มันควรจะตายไปตั้งนานแล้ว!

แต่ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นขวดเล็ก ๆ อยู่ข้าง ๆ เมื่อหยิบมันขึ้นมา ซูอันก็สังเกตเห็นว่าภายในยังมีของเหลวอยู่เกือบครึ่ง