เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 674 เงื่อนไขที่เป็นไปไม่ได้
บทที่ 674 เงื่อนไขที่เป็นไปไม่ได้
บทที่ 674 เงื่อนไขที่เป็นไปไม่ได้
“ข้ามีสาวใช้สิบแปดคน พวกนางทั้งหมดเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดจากเผ่าปีศาจ” นางชี้ออกไปนอกห้อง “ถ้าเจ้าให้ในสิ่งที่ข้าต้องการ เจ้าสามารถเลือกใครก็ได้ แน่นอน ถ้าเจ้ามีความสามารถ เจ้าสามารถทำสิ่งที่เจ้าต้องการกับพวกนางทั้งหมดเลยก็ได้”
ซูอันส่ายหัว “ข้าไม่ต้องการ พวกนางทั้งหมดรวมกันยังไม่สามารถเทียบได้กับนิ้วหนึ่งของท่านเลย”
“เจ้าต้องการข้า?” อวิ๋นอวี้ชิงยิ้มอย่างคลุมเครือ สายตาของนางฉายแววอันตราย
“เจ้าไม่ได้บอกว่าข้าด้อยกว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่เจ้ารู้จักหรอกเหรอ?”
“ข้ามักจะเทคะแนนให้คนที่ข้าสนิทสนมสูงกว่าเสมอ” ซูอันรู้ว่าตัวเองจะไม่ถูกฆ่าตายต่อให้เขาจะยั่วยุนางขนาดไหน เนื่องจากจักรพรรดิต้องการให้เขามีชีวิตอยู่ ไม่มีใครสามารถทำร้ายเขาได้ เพราะนั่นจะทำให้เคล็ดวิชาที่องค์จักรพรรดิต้องการสูญหายไป ดังนั้นจะต้องกลัวอะไรอีกเล่า?
“เจ้าช่างกล้าหาญจริง ๆ หากมีคนพูดเช่นนี้กับข้าต่อหน้าอ๋องอู๋ พวกเขาคงจะถูกบั่นคอทันทีและถูกโยนให้เป็นอาหารสุนัข” อวิ๋นอวี้ชิงกล่าวอย่างเย็นชา
ซูอันหัวเราะ “ท่านไม่ได้มาที่นี่เพราะอ๋องอู๋ขอหรือไง? ข้ามั่นใจว่าเขาคงขอให้ท่านยั่วยวนข้าจนสุดตัวเลยถูกต้องไหม?”
คิ้วที่สวยงามของอวิ๋นอวี้ชิงขมวดแน่น ดูเหมือนเขาจะพูดแทงใจดำ
ซูอันกล่าวต่อว่า “ข้าเชื่อว่าพระชายาก็รู้ว่ายิ่งเข้าใกล้เมืองหลวง มันก็เหมือนข้าก็ยิ่งเข้าใกล้ความตายมากขึ้นเรื่อย ๆ ในเมื่อข้าแทบจะไม่มีหวังอะไรอยู่แล้ว ทำไมข้าถึงจะไม่ใช้โอกาสที่เหลืออยู่หาความสุขใส่ตัวเองให้มากที่สุดเล่า?”
การแสดงออกของอวิ๋นอวี้ชิงผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ข้าดีใจที่นายน้อยซูยินดีที่จะเจรจาทำให้สิ่งต่าง ๆ ง่ายขึ้น เรามาคุยกันแบบเปิดเผยกันเลยก็แล้วกัน หากนายน้อยต้องการอัญมณี ทอง อาวุธ หรือวิชาลับ ตราบเท่าที่เราสามารถหาให้ได้ เราจะสนองความต้องการของเจ้า”
เมื่อเทียบกับวิชาวัฏจักรหงส์อมตะในตำนาน คงจะคุ้มค่าแม้ว่าอ๋องอู๋จะยกจวนทั้งหมดให้กับซูอัน
“ข้าบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าต้องการอะไร?” ซูอันจ้องเข้าไปในดวงตาของนาง “ยังไงข้าก็จะตายอยู่แล้ว ทรัพย์สินทางวัตถุจะมีประโยชน์อะไร? ขอแค่เพียงข้าได้สัมผัสถึงความอบอุ่นของพระชายา ข้าก็ยินดีที่จะจากโลกนี้ไปโดยไม่เสียใจ”
แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะมอบวิชาวัฏจักรหงส์อมตะให้กับอีกฝ่าย ดังนั้นจึงเสนอเงื่อนไขที่ทั้งอ๋องอู๋และพระชายาอู๋จะไม่เต็มใจที่จะยอมรับ
แต่โดยไม่คาดคิด แววหวั่นไหวปรากฏในดวงตาของอวิ๋นอวี้ชิง จากนั้นนางพยักหน้าพร้อมกับเอ่ยเสียงอันหนักแน่น “ได้!”
ซูอันตกตะลึงเมื่อได้ยินคำตอบที่ตัวเองคาดไม่ถึง
นี่เจ้า… ข้าไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลย…!
เขาเพียงยื่นข้อเสนอที่เป็นไปไม่ได้ให้นาง ใครจะคิดว่านางจะตอบตกลงเอาง่าย ๆ แบบนี้?
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะพูด แสงสีม่วงก็พุ่งออกมาจากดวงตาของอีกฝ่าย
ราวกับว่าเขาได้จมลงไปในโลกแห่งสีม่วง ไม่มีสิ่งอื่นใดสำหรับเขาอีกแล้ว ยกเว้นแสงสีม่วงที่ให้ความรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจ
ในไม่ช้าเขาก็พบว่าร่างกายของเขาไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของตัวเองอีกต่อไป แม้แต่สติของตัวเองก็พร่ามัว
แต่ก่อนที่เขาจะหมดสติไป รอยประทับนกกระจิบร้อยเสียงในตัวเขาก็สว่างขึ้นอีกครั้ง
นกสีแดงสดโผบินออกมา บินไปรอบโลกสีม่วงราวกับบังเกิดโทสะเนื่องจากถูกรบกวน ไม่ว่าร่างสีแดงจะบินไปที่ใด หมอกสีม่วงที่นั่นก็จะค่อย ๆ สลายออก
ในไม่ช้า โลกสีม่วงก็ถูกนกกระจิบร้อยเสียงแยกออกเป็นสองส่วน และ ซูอันก็เริ่มฟื้นคืนสติอย่างช้า ๆ
ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงร้องคร่ำครวญมาจากด้านข้าง ใบหน้าของอวิ๋นอวี้ชิงซีดและมีเลือดไหลออกมาจากมุมริมฝีปาก เห็นได้ชัดว่านางได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของนกกระจิบร้อยเสียง!
แสงสีม่วงในดวงตาของนางเวียนวนอย่างไม่เป็นระเบียบและจางหายไปอย่างรวดเร็ว น่าเสียดายที่นางไม่ได้สังเกตว่ามีสีแดงจาง ๆ ผสมอยู่ด้วย
“นกสีแดงแปลก ๆ ตัวนั้นคือบ้าอะไร!?” อวิ๋นอวี้ชิงไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แม้ว่านกกระจิบร้อยเสียงจะไม่ได้อยู่ในโลกแห่งวัตถุ แต่นางก็ยังสามารถสัมผัสถึงมันได้ เพราะมันปะทะเข้ากับโลกในดวงจิตของนางอย่างรุนแรง
ความกลัวยังคงอยู่ในจิตใจของซูอัน ขอบคุณสวรรค์ที่นกกระจิบร้อยเสียงทำให้เขาฟื้นคืนสติ! ไม่อย่างนั้นเขาคงถูกผู้หญิงคนนี้ครอบงำโดยไม่ทันรู้ตัว!
“เป็นความลับ” ซูอันยิ้ม “ความลับทำให้ผู้ชายดูมีเสน่ห์มากขึ้น!”
อวิ๋นอวี้ชิงแทบจะเอาหัวโขกกำแพง
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้กวนประสาทขนาดนี้!
ซูอันกล่าวว่า “จะว่าไป พระชายาอู๋ ท่านนี่ไม่ค่อยจะมีมารยาทเลยว่าไหม? เราสองคนกำลังต่อรองผลประโยชน์กันอยู่ดี ๆ แต่จู่ ๆ ท่านก็โจมตีข้า ทำไมท่านถึงหยาบคายแบบนี้?”
อวิ๋นอวี้ชิงฝืนยิ้มหวาน “อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้ว่าผู้หญิงมีมารยาร้อยเล่มเกวียน! นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าไม่ควรไว้ใจผู้หญิงง่าย ๆ”
ซูอันพ่นลมหายใจ “เฮอะ ข้าอุตส่าห์จริงใจอย่างเต็มที่ แต่ท่านกลับคิดเอาเปรียบข้า ท่านวางแผนที่จะชดเชยความปวดร้าวทางจิตใจของข้ายังไง?”
“ข้าขอโทษเจ้าด้วย” อวิ๋นอวี้ชิงกล่าวพลางคำนับ ท่าทางของนางสง่างามและสมบูรณ์แบบ
แม้ว่าซูอันรู้ว่านางกำลังใช้ประโยชน์จากความงามของตัวเอง แต่เขาก็โกรธไม่ลง “ช่างมันเถอะ กลับมาเรื่องเมื่อครู่ หากข้าจำไม่ผิด ดูเหมือนพระชายาจะตอบรับคำขอของข้าแล้ว?”
ใบหน้าของอวิ๋นอวี้ชิงแดงซ่าน ที่ข้าพูดไปก็เพราะข้าอยากครอบงำเจ้า! เจ้าคิดว่าข้าจริงจังหรือไง?
“เรื่องสำคัญเช่นนี้ควรจะปรึกษากับสามีของข้าก่อน”
นางรู้ว่าทักษะเนตรปีศาจของนางไร้ประโยชน์กับซูอันโดยสิ้นเชิง และนางอาจไม่สามารถได้รับสิ่งที่ต้องการ นี่คือเหตุผลที่นางต้องกลับไปอธิบายทุกอย่างให้สามีฟังก่อน
ซูอันหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นท่านก็จงกลับไปถามสามีของท่านให้ดี ๆ ก็แล้วกัน แต่ถ้าหากเขาโกรธท่านขึ้นมาก็อย่ามาหาว่าเป็นความผิดข้า”
อวิ๋นอวี้ชิงหมดคำที่จะพูดกับซูอัน
นี่มันเกิดอะไรขึ้นในหัวของไอ้เด็กเวรนี่!
ข้าจะคุยกับสามีว่าเราควรจัดการกับเจ้ายังไง! เจ้าคิดว่าข้ากล้าจะถามเขาว่าให้ข้าเอาตัวไปเป็นเหยื่อล่อเจ้าได้หรือไม่หรือยังไง?
