เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 846 ถูกพบเจอได้จังหวะ
บทที่ 846 ถูกพบเจอได้จังหวะ
บทที่ 846 ถูกพบเจอได้จังหวะ
“ไอ้หนู เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”
หมี่ลี่นางโมโหจนหน้าเขียว ไม้บรรทัดอันหนึ่งปรากฏขึ้นในมือ นางใช้มันตีหัวเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เจ้าต้องการให้ใครเรียกเจ้าว่า ‘พี่ใหญ่’ น่ะห้ะ? ไหนเจ้าลองพูดใหม่อีกทีซิ!!”
ซูอันถูกตีจนหัวบวมปูด เขาเอามือป้องศีรษะและหลบหนีสุดชีวิต ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริง ๆ! นางเป็นเพียงวิญญาณ แต่ทำไมนางถึงสามารถโจมตีทางกายภาพได้? มันไม่สมเหตุสมผลเลย!
“อาซู มีอะไรเหรอ?” เพ่ยเหมียนหมานประหลาดใจเมื่อเห็นเขาพึมพำกับตัวเอง และดูเหมือนว่าเขาจะจับหัวด้วยท่าทางเจ็บปวด นางรีบตรวจดูร่างกายเขา “วิชาเทพยุทธ์กลืนสวรรค์มีผลข้างเคียงอย่างนั้นเหรอ?”
“ม…ไม่มีอะไรหรอก” ซูอันยิ้มด้วยความเขินอาย การทุบตีที่เพิ่งผ่านพ้นไปดูเหมือนจะช่วยให้อารมณ์ของหมี่ลี่ดีขึ้นมาก เมื่อนางเห็นเพ่ยเหมียนหมานเดินเข้ามา นางจึงกลับไปที่กระบี่ไท่เอ๋อร์และไม่ส่งเสียงอะไรอีก
“ดีแล้ว ข้าเป็นห่วงเจ้า” เพ่ยเหมียนหมานลูบหน้าอกของนาง
ซูอันปลอบใจ จากนั้นก็สังเกตเห็นว่ามีรูปลักษณ์นกตัวใหม่สองตัวในร่างกายของเขา เขารู้สึกตื่นเต้น เมื่อใดก็ตามที่ชายหนุ่มทะลวงระดับใหม่ เขาจะได้รับนกตัวใหม่ไปด้วย เห็นได้ชัดว่า จ้าววายุ นกกระจิบร้อยเสียงและนกเป็ดน้ำสีครามมีประโยชน์อย่างยิ่ง เขาสงสัยว่าในเวลานี้จะได้นกอะไรมาเพิ่มอีก…
นกของระดับที่ห้าดูเหมือนหงส์ แต่หงส์ตัวนี้มีสีขาวทั้งหมด ราวกับนางฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ด้านข้างสลักอักษรตัวเล็กสองตัว “หงส์หิมะ!”
เป็นนกที่สวยมาก!
ซูอันถอนหายใจ นกตัวอื่นไม่ได้ดูดีนัก แต่หงส์หิมะนี้โดดเด่นอย่างยิ่ง ถ้าเขาเอามันออกมาเลี้ยงเป็นสัตว์เลี้ยงได้ มันจะดึงดูดผู้หญิงทุกคนที่เขาพบในทันที
เขาคิดถึงฉู่ชูเหยียนซึ่งเป็นผู้บ่มเพาะธาตุน้ำแข็ง หงส์นี้จะเหมาะกับนางที่สุด น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถให้มันเป็นของขวัญแก่นางได้
เมื่อเขาโบกมือ เสียงร้องของหงส์หิมะก็บังเกิดขึ้น มันเหินขึ้นสู่ท้องฟ้าทิ้งร่องรอยของน้ำแข็งและหิมะไว้ทุกที่
เพ่ยเหมียนหมานตื่นตากับภาพที่เห็น “นกตัวนี้สวยจริง ๆ! และมันยังทำให้เกิดความหนาวเย็นอย่างรุนแรงอีกด้วย ข้าประเมินพลังของมันไม่ได้เลย!”
“นี่คือความสามารถที่ข้าสามารถปลุกได้เมื่อถึงระดับหนึ่ง” ซูอันไม่ได้ปิดบังเรื่องนี้จากนาง และให้คำอธิบายคร่าว ๆ แก่นางว่ามันทำงานอย่างไร
“เจ้ามีความสามารถแปลก ๆ เยอะแยะไปหมด ข้าล่ะอิจฉาเจ้าจริง ๆ” เพ่ยเหมียนหมานกล่าว แต่สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุข “น่าเสียดายที่เจ้าไม่ได้ปลุกธาตุน้ำแข็ง พลังของความสามารถนี้จะยิ่งใหญ่มากขึ้นไปอีกอย่างแน่นอน”
ซูอันขบคิด ก่อนหน้านี้เขาเอาแต่เรียกนกพวกนี้ออกมาแต่ไม่เคยคิดที่จะจับคู่พวกมันกับธาตุที่เกี่ยวข้องกัน
ไม่น่าแปลกใจที่เขารู้สึกราวกับว่าความสามารถของนกเป็ดน้ำสีครามนั้นเหมือนยังไม่ได้ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่ และมันทำให้เขามีความรู้สึกใกล้ชิดกับธาตุน้ำอยู่บ้างเล็กน้อย ดูเหมือนว่าการที่จะสามารถใช้พลังของนกเหล่านี้ได้อย่างเต็มที่ เขาจำเป็นต้องจับคู่พวกมันกับธาตุที่สอดคล้องกัน!
เขาอยากลองดูแต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีนกธาตุไฟ ตอนนี้เขามีเพียงธาตุไฟของต๋าจี่เท่านั้น
แล้วนกอีกตัวที่ข้าปลดล็อกได้ล่ะ?
ซูอันมองไปที่ระดับหก และสังเกตเห็นว่านกอีกตัวมีรูปร่างเหมือนนกยูง ขนสีฟ้าของมันสวยงาม มันมีขนหางยาวเป็นพิเศษ ปีกทั้งสองของมันถูกปกคลุมไปด้วยลวดลายสีส้มแกมขาวละลานตา
เขาเห็นชื่ออยู่ด้านข้างว่า…หงส์ฟ้า!
ซูอันอยากรู้ นกตัวนี้ทำอะไรได้?
เขาเรียกมันออกมา และทันทีที่ร่างของมันปรากฏขึ้น มันกู่ร้องขึ้นสู่ท้องฟ้า “ข้าไม่กลัวความตาย ข้าจะสู้!”
ราวกับว่ามันต้องการจะท้าทายคนทั้งโลก
ซูอันรู้สึกสับสน
นกตัวนี้พูดได้?
ซูอันพยายามสื่อสารกับมัน แต่นอกเหนือจากการพูดประโยคนี้ซ้ำไปมาแล้ว มันไม่สามารถพูดอะไรอย่างอื่นได้อีก
อย่างไรก็ตาม ขณะที่มันร้องออกมา ร่างกายทั้งหมดของมันกลายเป็นกระบี่พลังชี่ขนาดยักษ์ มันพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนจะตกลงมาราวกับร่วงหล่นลงมาจากสรวงสวรรค์อย่างรุนแรง พลังอำนาจของกระบี่ที่หล่นลงกระทบพื้นดินนั้นรุนแรงจนแม้แต่ยืนอยู่ห่างไกลยังสามารถสัมผัสได้
เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น บริเวณจุดที่กระบี่ตกลงมากลับกลายเป็นหลุมยุบลึกขนาดราวสนามบาสเก็ตบอล
ต้นไม้โดยรอบหลุมทั้งหมดถูกทำลายเป็นฝุ่นผงไม่ทิ้งร่องรอยของสิ่งมีชีวิตไว้เบื้องหลัง นอกจากนี้พื้นดินภายในหลุมยังถูกปกคลุมไปด้วยพื้นที่แตกระแหงมากมายคล้ายใยแมงมุม
ซูอันรู้สึกอ่อนแรง เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ทักษะที่ตัวเองสามารถใช้ได้บ่อย
โชคดีที่มันมีพลังมาก เขาสามารถใช้มันเป็นท่าไม้ตายได้
เพ่ยเหมียนหมานอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “ใครจะรู้ว่าหากเจ้าสามารถใช้ธาตุโลหะได้ ทักษะนี้จะแข็งแกร่งขึ้นอีกกี่เท่า? ความแข็งแกร่งของเจ้าเพิ่มขึ้นเร็วเกินไปหรือเปล่า!?”
ซูอันรู้สึกราวกับเพิ่งพัฒนาอุปกรณ์สวมใส่ทั้งหมดตามแบบฉบับเกม RPG ที่เขาเคยเล่นมาชีวิตที่แล้ว เขาได้เรียนรู้วิชาเทพยุทธ์กลืนสวรรค์ดูดกลืนการบ่มเพาะของแม่ชียุงและได้รับนกตัวใหม่ทั้งสองนี้ด้วย เขาดีใจมาก
เขาดึงเพ่ยเหมียนหมานมาหา “เหมียนหมาน เจ้าฉลาดมาก! ข้าไม่เคยคิดที่จะใช้ความสามารถจากธาตุของตัวเองกับทักษะเหล่านี้มาก่อนเลย!”
เพ่ยเหมียนหมานหน้าแดง นางรู้สึกว่าคำพูดของนางจริง ๆ แล้วนั้นไร้ประโยชน์ ท้ายที่สุดดูเหมือนว่าซูอันคือผู้บ่มเพาะธาตุไฟ…
นางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ริมฝีปากของซูอันกลับประทับปิดริมฝีปากของนางอย่างหนักหน่วง
นางครวญครางและโอบกอดชายตรงหน้าอย่างเร่าร้อน
“อะแฮ่ม ๆ”
เสียงกระแอมเบา ๆ ขัดจังหวะพวกเขา ทั้งสองหันไปและเห็นคนกลุ่มใหญ่ยืนอยู่ใกล้ ๆ
ตรงกลางเป็นชายวัยกลางคนผิวซีด เสื้อคลุมสีแดงเข้มของเขาและดวงตาที่แหลมคมดุจสายฟ้าทำให้เขามีกลิ่นอายที่เย็นยะเยือกและน่ากลัว
ทว่าตอนนี้เขามีสีหน้าแปลก ๆ
นี่คือผู้นำของกลุ่มทูตยุทธ์เสื้อแพร จูเซี่ยฉือซิน!
อย่างไรก็ตามซูอันและเพ่ยเหมียนหมานไม่ได้มองเขาในตอนนี้ แต่กำลังจ้องมองผู้หญิงซึ่งสวมเสื้อผ้าสีขาวสวยงามราวกับหิมะที่โปรยปรายในฤดูหนาว
ผู้หญิงคนนั้นยืนนิ่งมองดูพวกเขาอย่างใจเย็น สายลมอ่อน ๆ พัดมาทำให้ผมสีดำสลวยของนางพลิ้วไสว นางดูเหมือนดอกบัวหิมะซึ่งกำลังเบ่งบานบนธารน้ำแข็งอันกว้างใหญ่ที่ใสดุจดวงแก้วและสง่างาม
รอยยิ้มที่คลุมเครือปรากฏบนใบหน้าที่สวยงามของนาง ขณะที่มองดูพวกเขา
สายตาของนางเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด แต่เพ่ยเหมียนหมานรู้สึกราวกับถูกไฟลวก นางผลักชายในอ้อมแขนออกไปทันทีและถอยห่างออกไปไม่กี่ก้าว “ชู…ชูเหยียน”
เพ่ยเหมียนหมานทักทายอย่างรู้สึกผิด
สีหน้าครุ่นคิดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉู่ชูเหยียน “ข้ามาผิดเวลาหรือเปล่า?”
