เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 857 แข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ

บทที่ 857 แข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ

เมื่อมองจากภายนอก หน้าอกของนางดูเรียบและธรรมดา แถมนางยังมีลูกกระเดือกที่คอของนางอีกต่างหาก สิ่งเหล่านี้อาจเป็นเพียงภาพลวงตาที่สร้างขึ้นโดยสมบัติวิเศษ

แม้อายุยังน้อยแต่หน้าอกของนางกลับมีพัฒนาการที่ดี เมื่อนางโตขึ้นคงจะใหญ่โตพอดู

ซูอันถอนหายใจ เกิดมาจากมารดาคนเดียวกัน แต่ทำไมมีแค่พี่สาวคนโตและน้องคนสุดท้องที่ได้รับมรดกจากฉินหว่านหรู ในขณะที่หน้าอกของฉู่ฮวนเจาแบนราบราวกับรันเวย์ของสนามบิน

ฮวนเจาผู้น่าสงสาร!

ฉู่โหยวเจาตกตะลึงเมื่อถูกสัมผัสที่หน้าอก การโดนผู้ชายตีก้นเป็นเรื่องหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อซูอันคิดว่านางเป็นเด็กผู้ชาย แต่ตอนนี้นางแทบจะตายด้วยความอับอาย!

นางเห็นซูอันกระดิกนิ้วเล็กน้อย ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มแปลก ๆ มี แล้วจู่ ๆ ก็มีบางอย่างแวบเข้ามาในหัวนาง ความโกรธเกรี้ยวและความอัปยศก็พลุ่งพล่านขึ้น “ไอ้โรคจิต ไอ้หน้าด้าน ข้าจะฆ่าเจ้า!”

—

ท่านยั่วยุฉู่โหยวเจาสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 1024!

—

นางชักมีดสั้นออกมาแทงใส่เขา แม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะโกรธแต่ก็เพียงต้องการต่อสู้กับเขาด้วยมือเปล่าเพราะเขายังเป็นพี่เขยของนาง อย่างไรก็ตามตอนนี้สิ่งที่นางต้องการคือการแก้แค้นเท่านั้น!

ทว่าแม้นางจะเร็วแต่กลับมีคนอื่นที่เร็วกว่า ร่างสีดำพุ่งผ่านนางไปที่ซูอัน

“ไสหัวไปให้พ้นทาง!”

นักฆ่าเห็นนางเป็นเพียงตัวเกะกะจึงโจมตีอย่างลวก ๆ เพื่อซัดนางให้กระเด็นไปด้านข้าง

ฉู่โหยวเจาสังเกตเห็นแสงเย็นเยียบจากอาวุธมีคมในมือของอีกฝ่าย นางจึงรีบใช้มีดป้องกันตัวเอง นางค่อนข้างประหลาดใจกับปฏิกิริยาตอบโต้ที่น่าประทับใจของตัวเอง

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้นเมื่อมีดสั้นของนางปะทะกับอาวุธที่ไม่รู้จักของผู้มาใหม่ แรงปะทะนั้นรุนแรงจนนางกระเด็นไปกระแทกเข้ากับผนังกำแพงด้านข้างอย่างแรง

หญิงสาวกระอักเลือดออกมาเต็มปาก พลังชี่ในร่างของนางปั่นป่วนไม่สามารถรวบรวมกำลังได้อีก

นางตกใจมาก ระดับการบ่มเพาะของนางอยู่ที่ขั้นสูงสุดของระดับสี่ นางเป็นที่หนึ่งในหมู่เพื่อนฝูงของนางและเป็นผู้บ่มเพาะที่จัดได้ว่ามีพรสวรรค์สูง เป็นไปได้อย่างไรที่นางไม่สามารถรับมือกับการโจมตีจากนักฆ่าผู้นี้ได้?

นางสังเกตเห็นว่าความสนใจของนักฆ่าส่วนใหญ่อยู่ที่ซูอัน การโจมตีนี้อาจใช้ความแข็งแกร่งเพียงสองถึงสามจากสิบเท่านั้น

ระดับการบ่มเพาะของนักฆ่าคนนี้น่าจะอยู่ในระดับหก

อาจารย์หลายคนในสถาบันหลวงอยู่ในระดับนี้เช่นกัน นี่เป็นสาเหตุที่นางสามารถประเมินระดับการบ่มเพาะของอีกฝ่ายได้อย่างคร่าว ๆ

แบบนี้พี่เขยไร้ยางอายของนางไม่ตายแน่นอนงั้นเหรอ?

ไม่ว่าจะอย่างไรซูอันเป็นเพียงกุ๊ยข้างถนน แม้นางได้ยินมาว่าเขาเพิ่งพบโอกาสบางอย่างเมื่อเร็ว ๆ นี้ แต่ด้วยเวลาอันสั้นมากมันไม่มีทางที่ซูอันจะแข็งแกร่งได้อย่างรวดเร็วพอที่จะรับมือกับนักฆ่าระดับนี้ได้แน่ ๆ

ฉู่โหยวเจากัดริมฝีปาก แม้ว่านางจะโมโหจนอยากให้ซูอันตายไปซะ แต่เขาก็ยังคงเป็นพี่เขยของนาง นางรู้สึกขัดแย้งในใจ การยืนดูเขาตายไปเฉย ๆ น่าจะเป็นสิ่งที่นางต้องเสียใจทีหลังแน่ ๆ

ดวงตาของซูอันหรี่ลงเมื่อเขาเห็นเสื้อผ้าสีดำสนิทของนักฆ่า เขาถูกโจมตีโดยคนที่แต่งตัวคล้ายกันนี้ระหว่างทางมาเมืองหลวง นักฆ่าคนก่อนเป็นภูตดำ แต่รูปร่างของคนตรงหน้าดูเหมือนจะไม่เพรียวบาง

ในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นโลหะแวววาวในมือของนักฆ่า มันคือกรงเล็บซึ่งติดไว้กับหมัด ผู้ที่ใช้อาวุธเช่นนี้ย่อมเป็นผู้มีทักษะในการต่อสู้ระยะประชิด

นักฆ่าผู้นี้เป็นผู้บ่มเพาะขั้นสูงสุดของระดับหก!

ในอดีตเมื่อเจอกับนักฆ่าระดับนี้ เขาคงต้องเลือกแผนการต่อสู้เป็นแนวหลบหลีกและรอหาจังหวะเหมาะเพื่อสวนกลับ หรือไม่ก็เพื่อยื้อเวลารอให้มีพวกทหารที่อยู่ข้างนอกเข้ามาช่วยอย่างอดทน

อย่างไรก็ตามหลังจากดูดซับระดับการบ่มเพาะของแม่ชียุง ในมุมมองของซูอันตอนนี้กลับกลายเป็นว่านักฆ่าผู้นี้เคลื่อนไหวเชื่องช้าราวกับเต่าคลาน

เขาเหยียดนิ้วออกอย่างรวดเร็วและคีบกรงเล็บเอาไว้อย่างแน่นหนาและแม่นยำ!

ดัชนีเจิดจรัส!

ฉู่โหยวเจาที่กำลังมองอยู่ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงเมื่อเห็นภาพนี้ นางขยี้ตาโดยไม่รู้ตัว เกิดอะไรขึ้น? นี่ข้าตาฝาดไปหรือเปล่า?

นักฆ่าเจ้าของกรงเล็บก็ตกตะลึงเช่นกัน มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ! ข้าควรจะเป็นได้เปรียบไม่ใช่หรือไง?

อาจจะไม่แปลกถ้าเป้าหมายของเขาผิดปกติไปบ้าง แต่แน่นอนว่านี่มันมากเกินไป!

เขาพยายามดึงกรงเล็บออกจากนิ้วของซูอันที่คีบอยู่หลายครั้ง แต่มันกลับไม่ขยับเลย

ซูอันถอนหายใจ “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นวูล์ฟเวอรีนงั้นเหรอ?”

ทว่าเมื่อพูดประโยคนี้จบ สัญชาตญาณเตือนภัยดังขึ้นในใจของซูอัน เขาถีบนักฆ่าผู้ใช้กรงเล็บที่หน้าอกใช้แรงถีบนั้นดีดตัวเองถอยหลัง และพริบตาถัดมาจุดที่เขาเพิ่งยืนอยู่พรุนไปด้วยดาวกระจายหกแฉกหลายสิบอัน!

ซูอันกวาดสายตามองและเห็นนักฆ่าผู้มาใหม่ซึ่งดูเหมือนพวกนินจากำลังกวัดแกว่งดาบพุ่งเข้าใส่เขา

ในโลกนี้มีนินจาด้วย!?

ซูอันรู้สึกตกใจ เขาใช้วิชาร่างก้าวทานตะวันเพื่อหลบหลีกการโจมตีนี้ จากนั้นจึงโจมตีนักฆ่าคนใหม่ด้วยดัชนีเจิดจรัส

เขาคาดว่าจะทำให้คู่ต่อสู้หยุดนิ่งในทันที แต่ซูอันต้องขมวดคิ้วในขณะที่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเพราะจู่ ๆ เป้าหมายของเขากลับหายไปเหลือเพียงแค่ท่อนไม้หนึ่ง!

นินจามักเต็มไปด้วยกลอุบาย!

จากนั้นมีแสงเย็นวาบส่องประกายอีกครั้ง กระบี่สีดำทมิฬของนักฆ่าผู้หนึ่งจ้วงแทงเข้าใส่ซูอัน

ฉู่โหยวเจารู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง นางไม่เคยเห็นการโจมตีที่เร็วขนาดนี้มาก่อน!

ที่ผ่านมานางหลงคิดว่าตัวเองมีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมที่สุดเสมอ แต่ตอนนี้เมื่อเอาความเร็วมาเทียบกันแล้ว ทักษะของนางไม่สามารถเทียบได้เลย

“ระวัง!” นางตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตามเสียงของนางหยุดลงเพราะนางเห็นว่าดาบได้ทะลุคอของซูอันแล้ว

เขาตายแล้วเหรอ!? นางตัวสั่น แม้นางจะคิดว่าเขาน่ารำคาญ แต่พี่ใหญ่ของนางชอบเขามากและจะต้องเสียใจแน่นอน

จากนั้นดวงตาของนางก็เบิกกว้างอย่างไม่เชื่อ นางเห็น ‘ซูอัน’ อีกคนปรากฏขึ้นที่มุมอื่นของห้อง นิ้วหนึ่งแทงเข้าที่กลางแผ่นหลังของนักฆ่าแถมยังทะลวงออกมาทางหน้าอกอย่างน่าสยดสยอง

เลือดพุ่งสาดกระเซ็นออกมาจากหน้าอกราวกับน้ำพุ หัวใจถูกแทงทะลุทำให้นักฆ่าตายทันที

จากนั้นนักฆ่าอีกคนหนึ่งบุกเข้ามาเสริม ในมือถือธนูรูปร่างแปลกที่ตรงส่วนคันธนูนั้นเต็มไปด้วยใบมีดแหลมคม เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ธนูธรรมดาแต่เป็นคันธนูสำหรับการต่อสู้ระยะประชิด

ทว่าเมื่อเห็นฉากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในห้อง นักธนูรู้สึกเสียใจกับการเลือกของตัวเองทันที เขาหวังว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จโดยเร็วที่สุดจึงเข้ามาในห้องซึ่งง่ายกว่าการยิงจากด้านนอก

แต่แล้วขณะนี้มันกลับกลายเป็นว่าเป้าหมายของเขาแข็งแกร่งเกินกว่าที่คิด และสายเกินไปแล้วที่เขาจะสามารถถอยไปยังระยะที่ปลอดภัยกว่านี้…